LOGINShare
บทที่ 20
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 21
หลังจากนั้น ลั่วอี้ฝานก็ไม่ได้มาหาฉันอีกเขาไม่มาหาฉันก็ดีแล้ว ฉันให้เฉิงเฉิงเอาเอกสารอะไรสักอย่างของเขาให้ฉันชุดหนึ่ง แล้วก็ไปหานายหน้าอสังหาริมทรัพย์เพื่อจองบ้านหลังนั้นวันนัดจ่ายเงินงวดสุดท้าย ลั่วอี้ฝานปรากฏตัวขึ้นเขายืนรอฉันอยู่ที่ชั้นล่างของโรงแรมฉันเดินเข้าไปหาเขา เขาก็ยังมีท่าทีเจ้าชู้เหมือนเดิม “นี่ กำลังจะไปจ่ายเงินแล้วเหรอ? หน้าตาของฉันใช้ประโยชน์ได้ดีเลยนะ”ลั่วอี้ฝานหน้าตาดี ผิวเขาขาวกว่าผู้หญิงหลายคนเสียอีกฉันมองใบหน้าเขาที่แดงเล็กน้อย แล้วก็นึกถึงผู้หญิงที่อยู่ในสถานพักฟื้นคนนั้นขึ้นมาทันที“ไม่ต้องให้นายช่วยหรอก ฉันจ่ายเองได้”“นี่” ลั่วอี้ฝานจับข้อมือฉันแล้วดันฉันเข้าไปในรถของเขา “มีของถูกไม่เอาก็ถือว่าโง่แล้ว”พูดจบ รถก็เคลื่อนออกไปแล้วฉันถูกบังคับให้นั่งบนรถของเขา รู้สึกพูดไม่ออก แต่ก็คิดว่า ส่วนลดที่เขาเสนอให้ ก็ควรจะรับไว้พอไปถึงสำนักงานขาย ฉันถึงรู้ว่าโครงการนี้เป็นของตระกูลเขาฉันมองเงินที่ประหยัดได้ซึ่งเป็นหนึ่งในสามพันของราคาบ้าน ก็รู้สึกดีใจจนแทบจะหยุดยิ้มไม่ได้ลั่วอี้ฝานนั่งพิงโซฟาบนขาข้างหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เหมือนคุณชาย “ดูเธอสิ ตกหลุมเงิน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 22
ลั่วอี้ฝานหันมามองฉัน ดวงตาเหมือนดอกท้อของเขาดูเต็มไปด้วยความรักฉันขมวดคิ้ว แล้วก้าวไปข้างหน้า “ถ้านายอยากจะบ้า ก็อย่ามาลากฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย”“นี่” ลั่วอี้ฝานตามฉันมา “แค่ล้อเล่นเอง ทำไมต้องโกรธด้วย”……ร้านอาหารที่ฉันพาลั่วอี้ฝานไปทาน เป็นร้านที่เฉิงเฉิงแนะนำให้ครอบครัวลุงของเฉิงเฉิงอยู่ในปักกิ่ง เธอใช้ชีวิตที่นี่จนถึงอายุสิบขวบ ถือว่าเป็นคนปักกิ่งครึ่งหนึ่งร้านอาหารนี้เป็นร้านที่เธอแนะนำให้ฉัน ฉันคิดว่าร้านที่เฉิงเฉิงแนะนำต้องดีกว่าร้านดังในอินเทอร์เน็ตที่ลั่วอี้ฝานพาฉันไปแน่นอนเมื่อถึงร้านอาหาร ลั่วอี้ฝานไปจอดรถ ส่วนฉันยืนรออยู่ที่หน้าประตูรออยู่พักใหญ่ ลั่วอี้ฝานก็ยังไม่กลับมาฉันกำลังจะไปดู ก็พบว่า กู้จือโม่และเฉินเยวี่ยก็มาด้วยก่อนที่พวกเขาจะเห็นฉัน ฉันก็รีบหลบไปอีกทางในขณะที่ฉันกำลังดีใจที่ตัวเองเคลื่อนไหวรวดเร็วและไม่หันกลับไปมองพวกเขา กู้จือโม่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าฉันเหมือนกับผีฉันตกใจ ร้อง “อ๊ะ” ออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนสะดุดก้อนหินขณะถอยหลัง จนหงายหลังไปทั้งตัวฉันหลับตาลง ความเจ็บปวดที่คาดไว้ไม่ได้เกิดขึ้น มีแขนมาโอบรอบเอวของฉันเอาไว้ชั่วพริบตา ฉันก็ถูกดึง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 23
จากนั้น พวกเขาก็เข้าไปในห้องพักของโรงแรมด้วยกัน ฉันยืนอยู่ที่เดิมมองดูจนกระทั่งประตูปิดลง ฉันจึงลงไปทานอาหารก่อนลงไปฉันยังหิวมาก อยากกินอะไรหลายอย่าง แต่ตอนนี้มองดูเมนู ฉันกลับไม่มีความอยากอาหารเหลืออยู่เลยพนักงานเสิร์ฟยืนรออยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ บนใบหน้าไม่มีแววเบื่อหน่ายเลยแม้แต่น้อยฉันรู้สึกเกรงใจ จึงขอให้เธอแนะนำอาหารชุดของวันนี้ให้ แล้วนั่งนับเมล็ดข้าวไปเรื่อย ๆในหัวคิดถึงภาพที่เห็นพวกเขาเข้าห้องด้วยกันเมื่อครู่นี้ ฉันคิดว่าพวกเขาคงจะไปกันได้สวยมากแล้วแต่ว่า…ในหัวคิดถึงภาพคืนนั้นที่เขาจูบฉันขึ้นมา ทันใดนั้นฉันก็เริ่มคิดว่า ฉันเป็นอะไรกันแน่?ฉันเป็นลูกแมวที่เขาแกล้งเล่นตอนเบื่อ ๆ หรือเป็นแค่ของเล่นที่เขาอยากหยิบมาเล่นเมื่อไหร่ก็ได้?ฉันกำช้อนส้อมในมือแน่นจนเกือบจะหักฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วลุกเดินออกไปเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันไปที่สนามบินก่อนจะทันได้ขึ้นเครื่อง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นฉันหยิบโทรศัพท์ออกมา พบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็รับสายเสียงของลั่วอี้ฝานดังมาจากปลายสาย “ลั่วลั่ว เธอทำแบบนี้ไม่ถูกนะ นัดกินข้าวยังเบี้ยวนัด ตอนนี้ยังเปลี่ยนโร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 24
หลังจากพูดจบ ฉันก็ก้าวเดินอีกครั้ง เสียงโกรธเกรี้ยวของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็ดังขึ้นมาว่า “หยุดอยู่ตรงนั้น!”“ดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ! ออกไปข้างนอกก็ไม่บอกไม่กล่าว กลับมาก็ไม่รู้จักทักทายใคร”“แกยังเห็นพ่อคนนี้อยู่ในสายตาไหม! ยังเห็นป้าของแกอยู่ไหม?!”ฉันมองเฉียวเจี้ยนกั๋วที่ทำหน้าบึ้งอย่างใจเย็น มุมปากยกยิ้มจาง ๆ “หนูจะเห็นคุณพ่ออยู่ในสายตาหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณพ่อเห็นหนู ลูกสาวคนนี้อยู่ในสายตาหรือเปล่า”“พ่อ” ฉันพึมพำสองคำนี้ออกมา รู้สึกว่าเฉียวเจี้ยนกั๋วไม่คู่ควรกับคำนี้เลย“หนูนั่งเครื่องบินมาห้าชั่วโมง เหนื่อยแล้ว คุณพ่อ…” ฉันจงใจเน้นเสียงสองคำนี้ “ขอถามว่าตอนนี้หนูขึ้นไปพักผ่อนได้หรือยัง?”คำพูดประชดประชันของฉันทำให้เฉียวเจี้ยนกั๋วโกรธมากยิ่งขึ้น เขาก้าวพรวดเดียวมาหาฉัน ยกมือขึ้นจะตีฉัน หลี่เหม่ยอิงรีบคว้ามือของเขาไว้ทันที “คุณเฉียว คุณกำลังทำอะไร ลูกเหนื่อยก็ให้เธอไปพักผ่อนสิ นี่จะทำอะไรน่ะ?”เธอพูดพลางหันกลับมาพูดกับฉันอย่างอ่อนโยน "ลั่วลั่ว อย่าถือสาพ่อของเธอเลย เธอออกไปข้างนอกตั้งหลายวันแล้ว ไม่โทรกลับบ้านเลย เขาเป็นห่วงเธอน่ะ ไม่มีอะไรแล้ว กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน เดี๋ยวท
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 25
และต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ก็คือหลี่เหม่ยอิง และเฉียวเจี้ยนกั๋วตอนนั้นเองที่ฉันถึงได้รู้ว่า ภายใต้ใบหน้าที่อ่อนโยนและมีสติปัญญานั้น ซ่อนความชั่วร้ายไว้มากมายเพียงใดฉันส่ายหัว รอฟังคำพูดต่อไปของเธอ“ก็ดีแล้ว” หลี่เหม่ยอิงจับมือฉัน “พ่อลูกกัน จะมีเรื่องบาดหมางกันข้ามคืนได้ยังไง จริงไหม?”ฉันดึงมือออกจากมือของหลี่เหม่ยอิง “คุณมีอะไรก็พูดมาตรง ๆ เลยเถอะ ไม่ต้องอ้อมค้อมนานขนาดนี้หรอก”หลี่เหม่ยอิงรู้สึกเขินอายกับคำพูดของฉัน บีบมืออย่างไม่สบายใจก่อนจะพูดออกมา “คืออย่างนี้ เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้อันดับที่สองของเมืองอวิ๋นเฉิง พ่อของเธอรู้สึกว่าเธอทำให้เขาภูมิใจ เขาเลยอยากจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้เธอ”ฉันหัวเราะเยาะ มันเป็นงานเลี้ยงฉลอง หรือเป็นการเอาฉันออกไปเปรียบเทียบเพื่อดูว่าฉันมีค่าแค่ไหนกันแน่?“ตกลงค่ะ” ฉันพยักหน้าตอบรับ “แต่หนูขอสองล้านห้าแสนบาทนะ ใกล้เปิดเทอมแล้ว หนูอยากซื้อเสื้อผ้ากับอุปกรณ์การเรียนนิดหน่อย ได้ไหม?” พวกเขาอยากจะรีดไถผลประโยชน์จากฉัน ฉันก็ต้องเอาบ้างเมื่อหลี่เหม่ยอิงได้ยินว่าฉันขอตั้งสองล้านห้าแสนบาท เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็คลายออกอย่างรวดเร็ว “ก็สมควรแล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 26
เพียงเพราะเขาช่วยฉันลุกขึ้นตอนที่ฉันล้มตอนอายุสิบหกปี ให้ปลาสเตอร์ปิดแผลฉัน แล้วถามว่าฉันเจ็บไหมฉันกลืนความรู้สึกเจ็บปวดในลำคอลงไป ข่มความอ่อนแอทั้งหมดเอาไว้มันก็ดีนะ ตอนนี้ก็ดีแล้วฉันไม่คาดหวังอะไรจากพวกเขาอีกแล้ว เมื่อรู้ว่าพวกเขาไม่ได้รักฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักพวกเขา ไม่มีสิ่งเหล่านี้ ฉันรู้สึกโล่งใจ……งานเลี้ยงฉลองการศึกษาต่อของฉันถูกกำหนดไว้ในอีกสามวันข้างหน้า ก่อนจะถึงวันนั้นเฉียวเจี้ยนกั๋วและหลี่เหม่ยอิงใช้เงินไปกับฉันเป็นจำนวนมากหลี่เหม่ยอิงนัดช่างดูแลผิวที่ดีที่สุดในเมืองอวิ๋นเฉิงมาให้ฉันทำทรีทเมนท์ผิวติดต่อกันสองวัน แล้วก็พาฉันไปทำผม ทำเล็บ และอื่น ๆ ตั้งใจจะทำให้ทุกส่วนในร่างกายของฉันดูสวยงามคืนก่อนงานเลี้ยง ชุดราตรีที่เฉียวเจี้ยนกั๋วสั่งตัดให้ฉันก็มาส่ง เป็นชุดกระโปรงทรงเจ้าหญิงสีแชมเปญ ตกแต่งชายกระโปรงด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ ฉันลองใส่แล้ว สวยมากเลยทีเดียว ให้ความรู้สึกทั้งใสซื่อและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกันฉันไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่ทุกคนบอกว่าฉันสวย แม้แต่เฉียวเจี้ยนกั๋วยังชมว่า “ลูกสาวฉันเหมือนนางฟ้าลงมาจากสวรรค์” ฉันเงยหน้ามองเขา เห็นว่าเฉียวซิงอวี่กำล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 27
หลี่เหม่ยอิงถีบเฉียวซิงอวี่ด้วยความโกรธที่เธอไม่รู้จักโต “ยังกล้าพูดอีกเหรอ? จำไม่ได้แล้วเหรอว่าคืนนั้นแม่พูดกับลูกว่าอะไร?”“เฉียวซิงลั่วตอนนี้ยังมีประโยชน์ต่อตระกูลเฉียว ตระกูลเฉียวอยากสร้างสัมพันธ์กับผู้มีอำนาจมากกว่านี้ เฉียวซิงลั่วก็คือกุญแจสำคัญที่จะไขประตูบานนั้น”“แล้วหนูล่ะ?” เฉียวซิงอวี่ร้องไห้อย่างหนัก “หนูก็เป็นลูกสาวตระกูลเฉียว ทำไมทุกเรื่องเราต้องพึ่งเฉียวซิงลั่วด้วย?”หลี่เหม่ยอิงไม่คิดว่าเฉียวซิงอวี่จะมีความคิดแบบนี้ เธอตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปหาเฉียวซิงอวี่ จับมือเธอไว้ “ไม่ใช่ว่าเราต้องพึ่งเฉียวซิงลั่วทุกเรื่อง แต่แม่ไม่อยากให้ลูกต้องลำบาก”“ลูกคิดว่าการเกาะผู้มีอำนาจมันง่ายนักเหรอ? ตั้งแต่เด็กแม่ก็ทะนุถนอมลูกเหมือนแก้วตาดวงใจ”“แม่กลัวลูกจะเจ็บจะช้ำ กลัวลูกจะต้องทนเจ็บปวด สิ่งที่แม่ทำให้ลูก แม่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เท่านั้น” หลี่เหม่ยอิงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เฉียวซิงอวี่ แล้วจัดแต่งทรงผมให้เธอ “ตระกูลเฉียวไม่ได้ร่ำรวย ถ้าเฉียวซิงอวี่อยากแต่งงานกับคนรวย จะต้องถูกดูหมิ่นเหยียดหยามในบ้านสามีแน่”“ลูกเข้าใจที่แม่พูดไหม?”เฉียวซิงอวี่พยักหน้าอย่างงุนงง แต่เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 28
ลั่วอีวฝานมองใบหน้าเย็นชาของฉัน แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงเฉียวเจี้ยนกั๋ว “อย่างนั้นเหรอ ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับ”พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็หยิบกล่องของขวัญออกมาจากด้านหลัง “นี่เป็นของขวัญแสดงความยินดีที่เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้”ฉันมองเขา สุดท้ายก็รับกล่องมา “ขอบคุณ”ทันทีที่ฉันพูดจบ ก็มีคนอีกสองคนเข้ามาทางประตูกู้จือโม่กับเฉินเยวี่ย และยังมีฟางฉิงหยางด้วยฉันมองเฉียวเจี้ยนกั๋วแวบหนึ่ง รู้สึกว่าเขามีความสามารถมาก ที่สามารถเชิญบุคคลสำคัญเช่นนี้มาได้เฉียวเจี้ยนกั๋วสั่งให้ฉันพาลั่วอี้ฝานเข้าไปข้างใน แล้วก็รีบเดินไปหาหน้ากู้จือโม่คืนนี้ กู้จือโม่และเฉินเยวี่ยใส่ชุดคู่มาด้วยกัน ทั้งคู่สวมชุดราตรีสีดำ ดูเข้ากันอย่างมาก ฉันมองเพียงแวบเดียวก็เบือนหน้าหนีไปลั่วอี้ฝานยื่นแขนมาให้ ฉันหันไปมองเขาลั่วอี้ฝานยิ้มและพูดว่า “ฉันคิดว่าในงานเลี้ยงวันนี้ มีเพียงฉันเท่านั้นที่คู่ควรจะเป็นคู่ของเธอ เธอคิดว่าไง?”ฉันยิ้ม แต่ไม่ได้วางมือลงบนแขนของเขา “บางครั้งความมั่นใจมากเกินไปก็กลายเป็นความหลงตัวเองได้”พูดจบ ฉันก็รีบเดินเข้าไปในฝูงชนงานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ หลังจากที่ฉันถูกพาไป
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
