Mag-log inShare
บทที่ 152
Kaugnay na kabanata
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 153
เช้าวันรุ่งขึ้น การตรวจร่างกายที่จัดเตรียมไว้ให้คุณย่าก็เริ่มต้นขึ้นฉันไม่อยากให้คุณย่าอยู่ที่อวิ๋นเฉิงอีก เพราะที่นี่มีภัยคุกคามมากเกินไปเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว อย่างน้อยที่เมืองหลวงก็ไม่มีใครสามารถทำร้ายคุณย่าได้ลั่วอี้ฝานอยู่เป็นเพื่อนฉันจนตรวจร่างกายคุณย่าเสร็จเรียบร้อย จากนั้นฉันก็เริ่มวางแผนที่จะพาคุณย่าเมืองหลวงไม่นานนัก หมอก็เรียกพวกเราเข้าไปที่ห้องทำงานหมอวัยกลางคนถือผลการตรวจอยู่ในมือ พร้อมกับขมวดคิ้วแน่นฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีเหงื่อเย็น ๆ ไหลเต็มแผ่นหลังของตัวเองอย่าให้เป็นข่าวร้ายเลย ขอร้องล่ะ อย่าให้เป็นเลยลั่วอี้ฝานสังเกตเห็นความกังวลของฉัน เขาขยับเข้ามาใกล้ฉันเงียบ ๆ ทำให้ฉันรู้สึกถึงความปลอดภัยขึ้นมาเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูกในที่สุด หมอก็พูดขึ้น พลางชี้ไปที่รายงานในมือให้เราดู “จากผลตรวจตอนนี้ สถานการณ์ดูไม่ค่อยดีนักนะครับ”หัวของฉันเหมือนมีเสียง “หึ่ง” ดังขึ้น ราวกับมีบางอย่างในใจแตกสลายจนไม่สามารถคิดอะไรได้อีกฉันนิ่งอึ้ง คิดถึงทุกสิ่งที่เคยผ่านมาพร้อมกับคุณย่า น้ำตาก็เอ่อคลอแล้วไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ลั่วอี้ฝานรีบจับประเด็นสำคัญได้ทันที “ในสถ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 154
คราวนี้พวกเราสองคนกลั้นไม่อยู่ ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาดัง ๆลั่วอี้ฝานกระแอมเบา ๆ พลางกลั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “ที่คุณพูดหมายความว่า พวกเราต้องขอบคุณคุณงั้นเหรอ?”“ไม่ ๆๆ ประธานน้อยลั่ว เราไม่ได้หมายความแบบนั้นแน่นอน”ลั่วอี้ฝานคงจะขี้เกียจพูดจาประจบกับพวกเขา จึงพูดตรง ๆ ว่า “ลดราคาอีกหนึ่งล้านห้าแสน พวกเราถึงจะตกลง”ฝ่ายตรงข้ามถึงกับชะงักไปเล็กน้อย ก่อนฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “เราตกลงราคากันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ...”“ใช่ พวกเราตกลงราคากันไว้แล้ว แต่คุณกลับจะขายให้ตระกูลกู้ นั่นคุณผิดสัญญาก่อน ลดให้อีกหนึ่งล้านห้าแสนเป็นราคาสุดท้าย ไม่งั้นไปหาคนอื่นมาซื้อเถอะ”พอพูดมาถึงตรงนี้ จริง ๆ แล้วฉันก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาถ้าฝ่ายตรงข้ามเล่นตามน้ำแล้วไม่ยอมขายขึ้นมาจริง ๆ จะทำยังไงดี?“เอ่อ...ผมอาจจะต้องปรึกษากับผู้รับผิดชอบคนอื่นก่อน คุณช่วยรอสักครู่ได้ไหมครับ?”ฉันส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ลั่วอี้ฝานวางสาย แล้วพูดว่า “ลดไปหนึ่งล้านห้าแสน มันจะไม่โหดไปหน่อยเหรอ?”“เชอะ พวกจิ้งจอกเจ้าเล่ห์กลุ่มนี้ หนึ่งล้านห้าแสนยังถือว่าถูกไปสำหรับพวกเขา บอกว่าปรึกษากัน จริง ๆ ก็แค่จะกดดันพวกเราเท่านั้น แค่เรานิ่งไว้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 155
อยู่ที่อวิ๋นเฉิงต่ออีกไม่กี่วัน พอเห็นอาการของคุณย่าเริ่มทรงตัว ฉันก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมากในช่วงเวลานั้น ตระกูลกู้โทรมาหาฉันทุกวันหลายสายทุกครั้งก็เร่งให้ฉันรีบกลับไปเมืองหลวงเพื่อถอนคดี จนฉันรู้สึกรำคาญสุด ๆตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยได้รับการติดต่อจากพ่อแม่ของเฉินเยวี่ยตระกูลกู้นี่มันช่าง... ฝ่าบาทไม่ร้อนใจ แต่ขันทีกลับร้อนรน จริง ๆ!หลังจากกำชับลั่วอี้ฝานซ้ำแล้วซ้ำอีก ฉันก็จำใจออกเดินทางกลับเมืองหลวงพอฉันออกจากสนามบิน ก็เห็นพ่อบ้านของบ้านตระกูลกู้มารออยู่ก่อนแล้วพอเห็นฉัน พวกเขาก็รีบล้อมเข้ามาทันทีพ่อบ้านหลี่โค้งตัวเล็กน้อยด้วยท่าทีสุภาพ “คุณเฉียว นายท่านเป็นห่วงที่คุณต้องอยู่คนเดียว จึงสั่งให้พวกเรามาดูแลคุณ ระหว่างทางไปสถานีตำรวจ เราจะคอยอยู่เป็นเพื่อนคุณตลอดทางครับ” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความสุภาพและนอบน้อม แต่การกระทำกลับไม่เปิดโอกาสให้ฉันถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียวชายร่างใหญ่หลายคนล้อมฉันไว้ตรงกลาง ทำให้ฉันไม่มีทางเลือกต้องเดินไปกับพวกเขาแม้ว่าฉันจะรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ก็อยากรีบแก้ปัญหาให้เสร็จเพื่อจะได้พาคุณย่ามา จึงไม่ได้ปฏิเสธในสถานีตำรวจ ครั้งนี้แตกต่างจาก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 156
“พอแล้วน่า ฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไง!”เห็นฉันไม่อยากพูดจริง ๆ พวกเธอก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ แค่ช่วยจัดที่นอนให้ฉันเงียบ ๆคงเป็นเพราะช่วงนี้เหนื่อยเกินไป พอนอนลงบนเตียง ฉันก็หลับสนิทอย่างรวดเร็วตอนเที่ยงวันถัดมา ระหว่างทางไปโรงอาหาร ฉันบังเอิญชนเข้ากับเฉินเยวี่ยเข้าอย่างจังเธอดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด แต่พอเห็นฉัน เธอกลับดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที“เฉียวซิงลั่ว เจอกันเร็วขนาดนี้เลยนะ เธอคงไม่พอใจมากสินะ” เธอมองฉันด้วยความภาคภูมิใจ รอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากยิ่งสะดุดตาและกวนใจเป็นพิเศษฉันเหลือบมองกระเป๋าที่สะพายอยู่บนไหล่ของเธอ แล้วตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกันว่า “ทำไมล่ะ? อยู่ข้างในไม่กี่วันไม่สนุกเหรอ? อยากกลับไปลองอีกไหม?”“ได้ยินมาว่าบางคนถูกจับกลางที่สาธารณะ ไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้เพื่อน ๆ จะอยู่ร่วมกับอาชญากรอย่างเธอยังไงบ้าง”แค่สองประโยคก็ทำให้เฉินเยวี่ยเสียอาการจนเห็นได้ชัดเจนเธอกัดฟันพูดด้วยความโกรธว่า “เฉียวซิงลั่ว ต่อให้เธอฉลาดแค่ไหนแล้วไง ไม่ว่าอะไรที่ฉันทำ อาโม่ก็ต้องคอยหนุนหลังฉันอยู่ดี”“เธอรู้ไหม ถึงจะเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ฉันก็ยังไม่โดนลงโทษอะไรเลย”“คุณปู่กู้บอก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 157
ใกล้จะสอบปลายภาคแล้ว ทุกคนในหอพักก็ต่างพากันเร่งอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้นหลังจากก้มหน้าก้มตาเรียนมากว่าชั่วโมง เจี่ยนซินก็ทนไม่ไหวแล้วเจี่ยนซินปิดหนังสือเสียงดัง “ปัง!” แล้วเอนตัวพิงเก้าอี้พลางแหงนหน้าร้องโอดครวญว่า “เพื่อน ๆ! พักกันหน่อยเถอะ! สงครามต่อต้านญี่ปุ่นยังใช้เวลาตั้งแปดปี หนังสือตั้งเยอะแบบนี้ เราจะอ่านจบในทีเดียวได้ยังไง!”พอได้ยินแบบนั้น ฉันกับหลี่เสี่ยวอวี่ก็อดหัวเราะไปกับเธอไม่ได้ฉันวางหนังสือลง พลางยืดคอผ่อนคลายแล้วพูดว่า “ฉันว่าที่เธอพูดก็ถูกนะ พวกเราพักกันหน่อยเถอะ ยังไงหนังสือพวกนี้ก็อ่านไม่จบในทีเดียวอยู่ดี จะเริ่มอ่านเช้าหรือดึกก็เหมือนกัน ขอแค่อ่านก็พอแล้ว”“ฟังจากที่พวกเธอพูด แสดงว่าการสอบผ่านไม่สำคัญแล้วใช่ไหม?” หลี่เสี่ยวอวี่ลุกขึ้นไปชงกาแฟสำเร็จรูปมาให้พวกเราคนละแก้ว พลางพูดต่อว่า “ตกลงพวกเธอสนแค่กระบวนการ แต่ไม่แคร์ผลลัพธ์ใช่ไหม?”ฉันกับเจี่ยนซินสบตากัน ก่อนจะโบกมือใส่เธอพร้อมกัน “ไม่ๆๆ แค่คิดว่ากระบวนการมันน่าจะงดงามกว่านี้หน่อยเท่านั้นเอง”“ได้เลย” หลี่เสี่ยวอวี่ยกมือถือขึ้นมาแล้วพูดว่า “งั้นฉันจะเพิ่มหม้อไฟเข้าไปในกระบวนการนี้ให้พวกเธอสองคนแล้วก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 158
หลังจากพูดคุยทักทายตามมารยาทเสร็จ เราก็เริ่มคุยเรื่องงานกันมองดูเพื่อนร่วมงานที่ยุ่งอยู่ข้างนอก ฉันอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ช่วงนี้มีโปรเจกต์ใหม่อะไรหรือเปล่า ทุกคนถึงได้ยุ่งขนาดนี้?”“รับโปรเจกต์ใหญ่เข้ามา มีองค์ประกอบหลากหลายที่ซับซ้อนอยู่ข้างใน เลยค่อนข้างยุ่งนิดหน่อย”“งั้นเดี๋ยวฉันจะไปเริ่มทำงานเลย”อัลเลนหมุนหน้าจอคอมพิวเตอร์มาทางฉัน พลางชี้ไปที่อีเมลบนหน้าจอแล้วพูดว่า “ใกล้จะตรุษจีนแล้ว ทางเมืองได้จัดการแข่งขันออกแบบโดยใช้ธีมเกี่ยวกับองค์ประกอบของปีใหม่ ฉันดูผลงานการออกแบบของทุกคนอย่างละเอียดแล้ว และคนที่ฉันมั่นใจที่สุดก็คือเธอ”“ฉันเหรอ?” ฉันรู้สึกลังเลเล็กน้อย เพราะทางฝั่งคุณย่ายังต้องการฉันอยู่ การเข้าร่วมการแข่งขันอาจต้องเสียเวลาอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์“ทำไมล่ะ มีอะไรที่กังวลหรือเปล่า?” อัลเลนถามฉันไปพลางขณะจัดการเอกสารบนโต๊ะ “อืม ที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อย กำลังรีบกลับบ้าน”พอได้ยินฉันพูดแบบนั้น อัลเลนก็วางของลงข้าง ๆ ก่อนจะใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ ทีละที “การแข่งขันนี้รางวัลชนะเลิศได้เงินสองล้านห้าแสนบาท รองชนะเลิศหนึ่งล้านห้าแสนบาท ส่วนที่สามห้าแสนบาท”ดวงตาของฉันเปล่งประกา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 159
“นายพูดถึงใครน่ะ?” ฉันเอียงคอมองลั่วอี้ฝานที่อยู่ข้าง ๆ แล้วทำหน้าจริงจังใส่เขาอย่างจงใจ “ใครไม่มีหัวใจเหรอ?”“ฉัน ๆ ๆ” ลั่วอี้ฝานเปลี่ยนสีหน้าแทบจะทันที พร้อมทำท่าฝืนยิ้มแบบไม่จริงใจ “ฉันนี่แหละไม่มีหัวใจ ดูแลคุณย่าแทนเธอตั้งยี่สิบกว่าวัน พอกลับมาแล้วก็ไม่เห็นเลี้ยงข้าวสักมื้อเลย”“ก็ไม่ได้เตรียมของขวัญให้เธอเลย ไม่ได้ทุบขา นวดไหล่ให้ด้วย”“ประชดเหรอ?” ฉันเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะยืนขึ้นจ้องตากับลั่วอี้ฝานไม่กี่วินาทีต่อมา ท่าทีหยิ่งยโสของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย สายตาเริ่มหลบเลี่ยงไปมาผ่านไปอีกไม่กี่วินาที ลั่วอี้ฝานก็ยอมแพ้แบบหมดรูป ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้าง ๆ แล้วยกเท้าขึ้นวางบนโต๊ะ พร้อมทำหน้าตาเหมือนยังไม่ยอมรับแต่ก็แกล้งยอมไปก่อน “ก็ได้ ๆ ใครใช้ให้เธอเป็นหัวหน้า ส่วนฉันเป็นลูกน้องล่ะ การรับคำสั่งของเธอเป็นหน้าที่ที่ฉันต้องทำอยู่แล้ว”ฉันกลั้นหัวเราะไว้ แล้วตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ ว่า “อ้อ” ลั่วอี้ฝานทนไม่ไหวจริง ๆ กลอกตาใส่ฉันครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น ท่าทางเหมือนจะบอกว่า “ถ้าฉันไม่โอเค ใครจะโอ๋ล่ะ”เสียงหัวเราะแทบจะหลุดออกมาจากลำคอ ฉันเลยไอเบา ๆ กลบเกลื่อน ก่อนจะหันไปเปิดกระ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 160
ฉันไม่สามารถเอ่ยคำเหล่านั้นออกมาได้ มันเหมือนดาบคมที่ทิ่มแทงฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าหยุดนิ่งไปไม่กี่วินาที ก่อนที่ฉันจะสูดลมหายใจลึก “คุณย่าของฉัน...จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน?”หมอขยับแว่นขึ้นเล็กน้อย พวกเขาที่เคยชินกับความเป็นความตายพูดด้วยเสียงที่สงบนิ่ง “สามถึงหกเดือน”เหมือนก้อนหินใหญ่หล่นลงมาทับศีรษะ ฉันนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวขอบคุณหมอแล้วเดินออกจากห้องทำงานฉันอยากกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยของคุณย่า อยากอยู่ข้าง ๆ ท่าน อยากจับมือที่อบอุ่นของท่านไว้ ไม่อยากแยกจากท่านแม้แต่วินาทีเดียว แต่ตอนที่เดินผ่านกระจกบานหนึ่ง ฉันเห็นตัวเองในกระจก ดวงตาแดงก่ำและดูอิดโรยมากฉันไม่อยากให้ใครต้องเป็นห่วงฉันอีก เลยหมุนตัวเดินไปที่สวนเล็ก ๆ ชั้นล่างของโรงพยาบาลครั้งที่แล้วที่กลับมาอวิ๋นเฉิง อากาศยังอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิเลย ตอนที่พวกเขาบอกว่าวันนี้จะหนาวเหมือนฤดูหนาวจัด ฉันยังไม่เชื่อเลยแต่ตอนนี้ แม้แต่อวิ๋นเฉิงที่ปกติอากาศอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปีก็เริ่มมีหิมะตกแล้วเกล็ดหิมะเล็ก ๆ ร่วงหล่นลงมาทีละนิด ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วเอื้อมมือไปรับ เกล็ดหิมะรูปหกเหลี่ยมตกลงบนมือของฉัน ไม่นานก็ละลาย
Pinakabagong kabanata
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
