เจียงเหวินรีบเดินเข้ากระโจมด้านข้าง เขานำหยกสื่อสารออกมา ใส่พลังเวทลงไป รอไม่นาน เสียงที่คิดถึงก็ดังขึ้น"พี่ใหญ่!" เสียงสดใสของน้องสาว ทำให้จิตใจของเขาได้รับการเยียวยา... "หลินเอ๋อร์ รัชทายาทถูกพิษ ท่านแม่ทัพอยากให้เจ้ามารักษาให้องค์รัชทายาท แต่หากเจ้าไม่เต็มใจ...""พี่ใหญ่ เรื่องนี้อันตรายต่อพวก
เย่เล่อชินก้าวถอยหลังแบบไม่รู้ตัว นางมองใบหน้าของท่านแม่ทัพ ที่บัดนี้มีแต่ความไม่พอใจฉายชัดบนใบหน้า เหมือนกับว่า... หากนางอยู่ใกล้เขาอีกนิด นางอาจขาดอากาศจนตาย สองขาที่เริ่มโอนเอน ทำให้นางล้มลงไปกองอยู่กับพื้น นางก้มหน้าลงมองพื้น ไม่กล้าสบตาคู่นั้น มันน่ากลัวมาก สายตาที่กำลังบอกนางว่า... หากนางพูดอี
"ข้าคิดถึงท่าน... อร้าย! ท่านจะทำอะไรเจ้าคะ""เจ้าบอกคิดถึงพี่""ใช่ แต่ท่านจะอุ้มข้ามาที่เตียงทำไมเจ้าคะ ลงไปก่อนเจ้าคะ ท่านจะมานอนทับบนตัวข้าทำไม ข้าหนัก... อืม..."ริมฝีปากอิ่มขยับเอื้อนเอ่ยคำพูดชวนหลงใหล เทียนชุนเผลอมองอย่างลืมตัว รสจูบหวานยังคงติดตรึงในใจ ครั้งสุดท้ายที่ได้สัมผัสนั้นผ่านมานานหล
รุ่งเช้าหลินหลินตื่นมาด้วยอาการสดชื่น เมื่อคืนนางฝันดีมากๆ หลินหลินมองคนตัวใหญ่ที่หลับอยู่ด้านข้างของนางอย่างอารมณ์ดีจุ๊บริมฝีปากบางจูบลงไปที่หน้าผากของคนที่หลับไม่ยอมตื่น"ข้าไปกระโจมก่อนนะเจ้าคะ"ว่าจบหลินหลินก็ก้าวเท้าลงจากเตียงแต่ขายังไม่ทันได้แตะพื้น ร่างของนางก็หมุนคว้างไปกับที่นอน"ห้ามเจ้
หลินหลินมองภาพนี้แบบขบขัน นางชอบคุณหนูคนนี้ ...นางไม่ได้ร้ายกาจอะไร ดูจริงใจเสียด้วยซ้ำ.."ข้าขอคุยกับเจ้าสักครู่"เสียงแหบพร่าดังขึ้นอย่างอ่อนแรง"เจ้าค่ะ ท่านมีเวลา 1 เค่อ (30 นาที) ก่อนกระอักเลือดเจ้าคะ""ทุกคนออกไปรอด้านนอกก่อน"เล่อชินหันขวับไปมองบุรุษที่อยู่ข้างนาง เขาพยักหน้าหนึ่งทีก่อนหญิงสา
ด้านหลังฉากกั้น ภายในกระโจมรัชทายาท ปรากฏบุรุษผู้หนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด สายตาที่มองญาติผู้น้องมีแต่ความเยือกเย็น"ขอบคุณเสด็จพี่พะยะค่ะ ที่เปิดทางให้ข้าได้พูดคุยกับนาง" น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยแววขอบคุณ "หลังจากนี้ ท่านไม่ต้องกังวล หากนางไม่ต้องการตัวข้า ข้าไม่คิดจะบังคับ" เขาเว้นวรรคเล็กน
"ขอแค่อีก 5 ชิ้นก็เพียงพอแล้ว หลินเอ๋อร์ พี่จะส่งหยกนี้ให้บิดามารดาของพี่ด้วย"หลินหลินจัดการซื้อผ่านระบบและนำออกมาให้เขา นางแนะนำวิธีใช้ให้เขา ซึ่งเขาก็หยดเลือดทำตามทันที เมื่อสอนทุกอย่างครบหมดแล้ว มือหนาก็ยื่นส่งหยกสื่อสารมาให้นางหนึ่งอัน"ของเจ้า พี่จะได้คุยกับเจ้าได้ตลอดเวลา"หลินหลินยิ้มกว้าง
หลินหลินเริ่มครางแผ่วเมื่อมือหนาไล้ลงต่ำ สัมผัสแผ่วเบาที่ขาอ่อนส่งกระแสความร้อนซ่านไปทั่วร่าง"อาาา..." เสียงครางทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นเมื่อนางขยับกายเสียดสีกับท่อนเอ็นของเขา แม้จะใส่กางเกงอยู่แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยหลินหลินได้ยินเสียงก็ยิ่งฮึกเหิม นางหมุนตัวเข้าหาเขา เผยเรือนร่างเปลือยเปล่าเย้
บทพิเศษเสี่ยวเฮย และ เสี่ยวหมี(หมีหิมะ)ภายในมิติ ทันทีที่หลินหลินจากไป เสี่ยวเฮยทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ฮือๆ นายหญิง... ทำไม... ทำไมถึงทิ้งข้า"เสี่ยวเฮยคร่ำครวญด้วยความเสียใจเสี่ยวหมีเดินเข้ามาใกล้ "เสี่ยวเฮย เจ้าอย่าเสียใจไปเลย นายหญิงคงมีเหตุผลของนาง""เหตุผลอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ!"
เสี่ยวหลงยืนยันเสียงแข็งหลินหลินมองภาพสองพ่อลูกโต้เถียงกันด้วยความเอ็นดู นางลูบหัวลูกชายเบาๆ"คืนนี้เสี่ยวหลงนอนกับแม่ก็ได้"เทียนชุนทำหน้ามุ่ย"แล้วข้าล่ะ""ท่านพี่ไปนอนกับไป๋หลิงที่เตียงโน้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลินหลินตอบ เทียนชุนถอนหายใจ "ก็ได้"เขาพูดอย่างจำยอมเสี่ยวหลงยิ้มกว้างอย่างมีชัย เขาขยับเ
ภายในจวนท่านแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวัง เสียงร้องโอดโอยของหลินหลินดังเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอดเป็นระยะๆ ทำให้เทียนชุนที่ยืนรออยู่ด้านนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขากำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นความกังวลเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้"หลินเอ๋อร์ เจ้าต้องปลอดภัยนะ"เ
หลินหลินถามเสียงแผ่ว"ไม่หนัก ตัวเจ้าเบาอย่างกับนุ่น""อุ้ม 3 คนไม่หนักหรือเจ้าคะ"เท้าที่กำลังก้าวเดินของเทียนชุนหยุดชะงัก ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างมีความหมาย"หลินเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าเช่นไร?" เทียนชุนถามเสียงสั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความหวังหลินหลินยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ความสุขเอ
ไป๋หูมีเรื่องจะคุยกับข้าหรือ?"นายหญิง เหตุใดจึงยกเลิกพันธะสัญญา"ไป๋หูถามเสียงเครียด เพียงแค่เริ่มนางก็น้ำตาคลอแล้ว นางคิดว่านางเข้มแข็งแล้วซะอีก"ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเสียสละเพื่อข้า"หลินหลินตอบเสียงสั่น"พวกเรามีอายุที่ยาวนานกว่ามนุษย์เช่นท่านมากนัก การที่เราตัดสินใจทำพันธะสัญญานั่นแปลว่าเราเลือ
หลินหลินค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของเทียนชุน ทันทีที่สติกลับคืนมา ภาพเหตุการณ์สุดท้ายก่อนหมดสติก็ฉายชัดขึ้นในห้วงความคิด เสียงระเบิดดังสนั่น ภาพดวงตาที่ทั้งสองมองมาที่นาง…น้ำตาไหลอาบแก้มหลินหลินอีกครั้ง ความเจ็บปวดของความสูญเสียกัดกินหัวใจของนางอย่างรุนแรง นางพยายามสะก
"ไม่อย่างนั้นเราทั้งสองจะแพ้"เทียนชุนพยักหน้ารับ แม้จะอยากออกไปต่อสู้เคียงข้างภรรยา แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการรอ รอให้แผลสมานตัว เขาเฝ้ามองหลินหลินเดินออกจากปราการไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวของนางหลินหลินสูดหายใจเข้าลึก เตรียมพร้อมเผชิญหน้า
พี่จะล่อมันไว้เอง..เจ้าจงหาโอกาสสร้างสายฟ้าให้ได้อสูรหิมะปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ร่างกายมหึมาของมันบดบังแสงอาทิตย์จนมืดมิด กรงเล็บใหญ่โตฟาดลงมาหมายจะบดขยี้ทั้งสองเทียนชุนดึงหลินหลินหลบอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งสองกลิ้งไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบ ก่อนที่เทียนชุนจะร่ายเวทสายฟ้าฟาดลงกลางอกอสูร เสียงฟ้าผ่าดังสนั่
หลินหลินรีบร้อนเข้าสู่มิติเพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ แม้จะมีเวลาจำกัดเพียงสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แต่นางก็ไม่รอช้า มุ่งตรงไปยังหอตำราเวททันทีภายในหอตำรา บรรยากาศเงียบสงบและเคร่งขรึม อักษรโบราณสีทองเรียงรายอยู่บนผนังถ้ำสูงตระหง่าน หลินหลิน ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอสูรหิมะ สัตว์ในตำนานที่ก