หลังจากผ่านจุดนั้นมา การเดินทางก็ไม่มีการต่อสู้กันอีก บัดนี้ยามเว่ย (13.00 น.) นางได้ผ่านป่าของแดนเหนือเข้ามาแล้ว ที่นี่มีแต่ต้นไม้ใหญ่ ไม่มีพันธุ์ไม้เล็กให้เห็นเลยสักต้น อาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวเย็นของที่นี่กระมัง ตอนนี้อากาศน่าจะประมาณ 20-23 องศาเห็นจะได้ แต่สำหรับนางแล้ว นางชอบอากาศหนาวเ
"ข้าจะโกหกเจ้าทำไมเล่า? นางเป็นคู่หมั้นของท่านแม่ทัพ ข้าเคยพบนางครั้งหนึ่ง นางนั้นมากด้วยความสามารถ เป็นหญิงงามที่หาตัวจับยาก ท่านแม่ทัพรักและหวงแหนนางยิ่งกว่าสิ่งใด หากไม่อยากตายก็อย่าได้เฉียดใกล้นางเชียว""คู่หมั้น?"ทุกคนเริ่มฮือฮา ข่าวแรกคือท่านแม่ทัพมีคู่หมั้นแล้ว และข่าวที่สองคือคู่หมั้นของท่
"มาถึงแล้ว"เสียงแม่ทัพตอบอย่างเรียบง่าย ไร้ความรู้สึก"ห๊ะ!! มาถึงแล้ว"นายกองตวนเผลอตะโกนออกมา ทำให้ทุกสายตาหันไปมองเขา "เอ่อ...ข้าแค่ดีใจที่พวกเราจะมีอาหารกินแล้วขอรับ""เรียนท่านแม่ทัพ เรื่องเสบียงที่หายไป..."เสียงทหารนายหนึ่งดังขึ้น แต่ถูกท่านแม่ทัพตัดบทเสียก่อน"เรื่องนั้นไว้ทีหลัง ตอนนี้ไปเ
"ท่านช่วยติดตามดูแลเรื่องนี้ด้วยนะเจ้าคะ ส่วนค่าใช้จ่าย มาเก็บที่ข้าได้เลยเจ้าค่ะ ""ขอรับคุณหนู "ครั้นไม่มีสิ่งใดต้องจัดการแล้ว หลินหลินก็เข้าสู่มิติเพื่อเตรียมอาหารเย็นสำหรับเหล่าทหาร นางเลือกทำข้าวต้มหมูสับ ซึ่งเป็นอาหารที่ย่อยง่าย พร้อมกับปรุงน้ำสมุนไพรผสมน้ำวิเศษให้พวกเขาดื่ม วันนี้นางเลือกใช้
หลินหลินค่อยๆ ขยับตัวลงมายืน นางไม่กล้าขยับตัวแรง กลัวว่าบางอย่างจะแข็งขืนขึ้นมาอีก เมื่อครู่ที่นั่งทับอยู่ก็พอจะรู้ว่ามัน..ใหญ่โตเพียงใด คงต้องขอเวลาทำใจเสียก่อน "อร๊าย... แค่คิดก็เขินแล้ว!”สายตาที่เขามองมา ช่างเว้าวอนหลินเอ๋ย... เจ้าจะรอดถึงสิบแปดหนาวหรือไม่เนี่ย? ดูท่าแล้ว... ไม่น่ารอด"
หลินหลินคำนวณในใจ ข้าวต้มหนึ่งหม้อสามารถตักแบ่งได้มากถึงหนึ่งร้อยถ้วย นางต้องนำออกมาอีกห้าสิบหม้อจึงจะเพียงพอกับเหล่าทหารทั้งหมดนางจึงตัดสินใจให้ท่านรองแม่ทัพ ผู้เป็นพี่ชายของนาง เป็นคนเติมอาหารให้ทหารแทนนาง นางเก็บหม้อข้าวต้มทั้งหมดไว้ในถุงมิติที่เชื่อมต่อกับครอบครัว และไม่ลืมเขียนข้อความแจ้
ทุกครั้งที่เขียนจดหมายถึงบิดามารดา นางจะมีความสุขมาก ความสุขใจที่ย้ำเตือนว่าชาตินี้นางมีครอบครัวแล้ว ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปหลินหลินวางจดหมายไว้บนโต๊ะในถุงมิติ นางมองดูโต๊ะที่ว่างเปล่า หม้อข้าวต้มหายไปจนหมดสิ้นแล้ว อีกไม่นาน พวกเขาคงจะกลับมารับอาหารอีกครั้ง"หลินเอ๋อร์ พี่เข้าไปในกระโจ
ข้าจะไม่โกรธท่านแม้แต่น้อย ท่านจะเป็นท่านแม่ทัพที่ข้านับถือ แต่ไม่ใช่ว่าที่สามี" หลินหลินขยับกาย หมายจะลุกออกจากตักของเขา เพื่อให้เขาได้ตัดสินใจ แต่วงแขนแกร่งกลับรั้งนางไว้ นางหันไปมอง ก็พบว่าเขากำลังจ้องมองนางอยู่ก่อนแล้ว"ข้าเพียงไม่ชอบให้ผู้ใดมาสัมผัสเจ้า นอกจากตัวข้า""ยกเว้นครอบครัวของ
บทพิเศษเสี่ยวเฮย และ เสี่ยวหมี(หมีหิมะ)ภายในมิติ ทันทีที่หลินหลินจากไป เสี่ยวเฮยทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ฮือๆ นายหญิง... ทำไม... ทำไมถึงทิ้งข้า"เสี่ยวเฮยคร่ำครวญด้วยความเสียใจเสี่ยวหมีเดินเข้ามาใกล้ "เสี่ยวเฮย เจ้าอย่าเสียใจไปเลย นายหญิงคงมีเหตุผลของนาง""เหตุผลอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ!"
เสี่ยวหลงยืนยันเสียงแข็งหลินหลินมองภาพสองพ่อลูกโต้เถียงกันด้วยความเอ็นดู นางลูบหัวลูกชายเบาๆ"คืนนี้เสี่ยวหลงนอนกับแม่ก็ได้"เทียนชุนทำหน้ามุ่ย"แล้วข้าล่ะ""ท่านพี่ไปนอนกับไป๋หลิงที่เตียงโน้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลินหลินตอบ เทียนชุนถอนหายใจ "ก็ได้"เขาพูดอย่างจำยอมเสี่ยวหลงยิ้มกว้างอย่างมีชัย เขาขยับเ
ภายในจวนท่านแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวัง เสียงร้องโอดโอยของหลินหลินดังเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอดเป็นระยะๆ ทำให้เทียนชุนที่ยืนรออยู่ด้านนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขากำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นความกังวลเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้"หลินเอ๋อร์ เจ้าต้องปลอดภัยนะ"เ
หลินหลินถามเสียงแผ่ว"ไม่หนัก ตัวเจ้าเบาอย่างกับนุ่น""อุ้ม 3 คนไม่หนักหรือเจ้าคะ"เท้าที่กำลังก้าวเดินของเทียนชุนหยุดชะงัก ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างมีความหมาย"หลินเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าเช่นไร?" เทียนชุนถามเสียงสั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความหวังหลินหลินยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ความสุขเอ
ไป๋หูมีเรื่องจะคุยกับข้าหรือ?"นายหญิง เหตุใดจึงยกเลิกพันธะสัญญา"ไป๋หูถามเสียงเครียด เพียงแค่เริ่มนางก็น้ำตาคลอแล้ว นางคิดว่านางเข้มแข็งแล้วซะอีก"ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเสียสละเพื่อข้า"หลินหลินตอบเสียงสั่น"พวกเรามีอายุที่ยาวนานกว่ามนุษย์เช่นท่านมากนัก การที่เราตัดสินใจทำพันธะสัญญานั่นแปลว่าเราเลือ
หลินหลินค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของเทียนชุน ทันทีที่สติกลับคืนมา ภาพเหตุการณ์สุดท้ายก่อนหมดสติก็ฉายชัดขึ้นในห้วงความคิด เสียงระเบิดดังสนั่น ภาพดวงตาที่ทั้งสองมองมาที่นาง…น้ำตาไหลอาบแก้มหลินหลินอีกครั้ง ความเจ็บปวดของความสูญเสียกัดกินหัวใจของนางอย่างรุนแรง นางพยายามสะก
"ไม่อย่างนั้นเราทั้งสองจะแพ้"เทียนชุนพยักหน้ารับ แม้จะอยากออกไปต่อสู้เคียงข้างภรรยา แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการรอ รอให้แผลสมานตัว เขาเฝ้ามองหลินหลินเดินออกจากปราการไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวของนางหลินหลินสูดหายใจเข้าลึก เตรียมพร้อมเผชิญหน้า
พี่จะล่อมันไว้เอง..เจ้าจงหาโอกาสสร้างสายฟ้าให้ได้อสูรหิมะปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ร่างกายมหึมาของมันบดบังแสงอาทิตย์จนมืดมิด กรงเล็บใหญ่โตฟาดลงมาหมายจะบดขยี้ทั้งสองเทียนชุนดึงหลินหลินหลบอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งสองกลิ้งไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบ ก่อนที่เทียนชุนจะร่ายเวทสายฟ้าฟาดลงกลางอกอสูร เสียงฟ้าผ่าดังสนั่
หลินหลินรีบร้อนเข้าสู่มิติเพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ แม้จะมีเวลาจำกัดเพียงสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แต่นางก็ไม่รอช้า มุ่งตรงไปยังหอตำราเวททันทีภายในหอตำรา บรรยากาศเงียบสงบและเคร่งขรึม อักษรโบราณสีทองเรียงรายอยู่บนผนังถ้ำสูงตระหง่าน หลินหลิน ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอสูรหิมะ สัตว์ในตำนานที่ก