"มาถึงแล้ว"เสียงแม่ทัพตอบอย่างเรียบง่าย ไร้ความรู้สึก"ห๊ะ!! มาถึงแล้ว"นายกองตวนเผลอตะโกนออกมา ทำให้ทุกสายตาหันไปมองเขา "เอ่อ...ข้าแค่ดีใจที่พวกเราจะมีอาหารกินแล้วขอรับ""เรียนท่านแม่ทัพ เรื่องเสบียงที่หายไป..."เสียงทหารนายหนึ่งดังขึ้น แต่ถูกท่านแม่ทัพตัดบทเสียก่อน"เรื่องนั้นไว้ทีหลัง ตอนนี้ไปเ
"ท่านช่วยติดตามดูแลเรื่องนี้ด้วยนะเจ้าคะ ส่วนค่าใช้จ่าย มาเก็บที่ข้าได้เลยเจ้าค่ะ ""ขอรับคุณหนู "ครั้นไม่มีสิ่งใดต้องจัดการแล้ว หลินหลินก็เข้าสู่มิติเพื่อเตรียมอาหารเย็นสำหรับเหล่าทหาร นางเลือกทำข้าวต้มหมูสับ ซึ่งเป็นอาหารที่ย่อยง่าย พร้อมกับปรุงน้ำสมุนไพรผสมน้ำวิเศษให้พวกเขาดื่ม วันนี้นางเลือกใช้
หลินหลินค่อยๆ ขยับตัวลงมายืน นางไม่กล้าขยับตัวแรง กลัวว่าบางอย่างจะแข็งขืนขึ้นมาอีก เมื่อครู่ที่นั่งทับอยู่ก็พอจะรู้ว่ามัน..ใหญ่โตเพียงใด คงต้องขอเวลาทำใจเสียก่อน "อร๊าย... แค่คิดก็เขินแล้ว!”สายตาที่เขามองมา ช่างเว้าวอนหลินเอ๋ย... เจ้าจะรอดถึงสิบแปดหนาวหรือไม่เนี่ย? ดูท่าแล้ว... ไม่น่ารอด"
หลินหลินคำนวณในใจ ข้าวต้มหนึ่งหม้อสามารถตักแบ่งได้มากถึงหนึ่งร้อยถ้วย นางต้องนำออกมาอีกห้าสิบหม้อจึงจะเพียงพอกับเหล่าทหารทั้งหมดนางจึงตัดสินใจให้ท่านรองแม่ทัพ ผู้เป็นพี่ชายของนาง เป็นคนเติมอาหารให้ทหารแทนนาง นางเก็บหม้อข้าวต้มทั้งหมดไว้ในถุงมิติที่เชื่อมต่อกับครอบครัว และไม่ลืมเขียนข้อความแจ้
ทุกครั้งที่เขียนจดหมายถึงบิดามารดา นางจะมีความสุขมาก ความสุขใจที่ย้ำเตือนว่าชาตินี้นางมีครอบครัวแล้ว ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปหลินหลินวางจดหมายไว้บนโต๊ะในถุงมิติ นางมองดูโต๊ะที่ว่างเปล่า หม้อข้าวต้มหายไปจนหมดสิ้นแล้ว อีกไม่นาน พวกเขาคงจะกลับมารับอาหารอีกครั้ง"หลินเอ๋อร์ พี่เข้าไปในกระโจ
ข้าจะไม่โกรธท่านแม้แต่น้อย ท่านจะเป็นท่านแม่ทัพที่ข้านับถือ แต่ไม่ใช่ว่าที่สามี" หลินหลินขยับกาย หมายจะลุกออกจากตักของเขา เพื่อให้เขาได้ตัดสินใจ แต่วงแขนแกร่งกลับรั้งนางไว้ นางหันไปมอง ก็พบว่าเขากำลังจ้องมองนางอยู่ก่อนแล้ว"ข้าเพียงไม่ชอบให้ผู้ใดมาสัมผัสเจ้า นอกจากตัวข้า""ยกเว้นครอบครัวของ
เวลานี้ท่านแม่ทัพพานางมายังคลังเก็บเสบียงของกองทัพ หลินหลินสำรวจดูแล้ว เห็นว่าที่นี่มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ผู้ที่ลักลอบขโมยเสบียงคงต้องวางแผน เริ่มลงมือตั้งแต่การขนย้ายระหว่างเดินทาง เพราะหากเป็นของจำนวนมาก คงไม่มีทางที่ผู้ใดจะล่วงรู้เห็น ดูท่าแล้ว คนร้ายน่าจะมีพวกพ้องอยู่ไม่น้อย และที่สำ
"เข้ามิติ!"“เสี่ยวเฮย ข้ามาแล้ว...”"โอ๊ย...ฮ่าๆๆ อย่าทับสิ อย่าทับ ตัวเจ้าหนักขึ้นนะ เสี่ยวเฮยน้อย"“นายหญิงมาเสียที ข้าคิดถึงท่านนัก”" มา มาให้ข้ากอดหน่อยสิ ให้หายคิดถึง จุ๊บ อืม...น่ารักจริงๆ เสี่ยวเฮย ว่าแต่ไป๋หูยังไม่ออกมาจากถ้ำอีกหรือ"" ยังเลยขอรับ ข้า...ข้าอยู่คนเดียว เหงามากเล
บทพิเศษเสี่ยวเฮย และ เสี่ยวหมี(หมีหิมะ)ภายในมิติ ทันทีที่หลินหลินจากไป เสี่ยวเฮยทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ฮือๆ นายหญิง... ทำไม... ทำไมถึงทิ้งข้า"เสี่ยวเฮยคร่ำครวญด้วยความเสียใจเสี่ยวหมีเดินเข้ามาใกล้ "เสี่ยวเฮย เจ้าอย่าเสียใจไปเลย นายหญิงคงมีเหตุผลของนาง""เหตุผลอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ!"
เสี่ยวหลงยืนยันเสียงแข็งหลินหลินมองภาพสองพ่อลูกโต้เถียงกันด้วยความเอ็นดู นางลูบหัวลูกชายเบาๆ"คืนนี้เสี่ยวหลงนอนกับแม่ก็ได้"เทียนชุนทำหน้ามุ่ย"แล้วข้าล่ะ""ท่านพี่ไปนอนกับไป๋หลิงที่เตียงโน้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลินหลินตอบ เทียนชุนถอนหายใจ "ก็ได้"เขาพูดอย่างจำยอมเสี่ยวหลงยิ้มกว้างอย่างมีชัย เขาขยับเ
ภายในจวนท่านแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวัง เสียงร้องโอดโอยของหลินหลินดังเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอดเป็นระยะๆ ทำให้เทียนชุนที่ยืนรออยู่ด้านนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขากำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นความกังวลเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้"หลินเอ๋อร์ เจ้าต้องปลอดภัยนะ"เ
หลินหลินถามเสียงแผ่ว"ไม่หนัก ตัวเจ้าเบาอย่างกับนุ่น""อุ้ม 3 คนไม่หนักหรือเจ้าคะ"เท้าที่กำลังก้าวเดินของเทียนชุนหยุดชะงัก ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างมีความหมาย"หลินเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าเช่นไร?" เทียนชุนถามเสียงสั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความหวังหลินหลินยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ความสุขเอ
ไป๋หูมีเรื่องจะคุยกับข้าหรือ?"นายหญิง เหตุใดจึงยกเลิกพันธะสัญญา"ไป๋หูถามเสียงเครียด เพียงแค่เริ่มนางก็น้ำตาคลอแล้ว นางคิดว่านางเข้มแข็งแล้วซะอีก"ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเสียสละเพื่อข้า"หลินหลินตอบเสียงสั่น"พวกเรามีอายุที่ยาวนานกว่ามนุษย์เช่นท่านมากนัก การที่เราตัดสินใจทำพันธะสัญญานั่นแปลว่าเราเลือ
หลินหลินค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของเทียนชุน ทันทีที่สติกลับคืนมา ภาพเหตุการณ์สุดท้ายก่อนหมดสติก็ฉายชัดขึ้นในห้วงความคิด เสียงระเบิดดังสนั่น ภาพดวงตาที่ทั้งสองมองมาที่นาง…น้ำตาไหลอาบแก้มหลินหลินอีกครั้ง ความเจ็บปวดของความสูญเสียกัดกินหัวใจของนางอย่างรุนแรง นางพยายามสะก
"ไม่อย่างนั้นเราทั้งสองจะแพ้"เทียนชุนพยักหน้ารับ แม้จะอยากออกไปต่อสู้เคียงข้างภรรยา แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการรอ รอให้แผลสมานตัว เขาเฝ้ามองหลินหลินเดินออกจากปราการไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวของนางหลินหลินสูดหายใจเข้าลึก เตรียมพร้อมเผชิญหน้า
พี่จะล่อมันไว้เอง..เจ้าจงหาโอกาสสร้างสายฟ้าให้ได้อสูรหิมะปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ร่างกายมหึมาของมันบดบังแสงอาทิตย์จนมืดมิด กรงเล็บใหญ่โตฟาดลงมาหมายจะบดขยี้ทั้งสองเทียนชุนดึงหลินหลินหลบอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งสองกลิ้งไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบ ก่อนที่เทียนชุนจะร่ายเวทสายฟ้าฟาดลงกลางอกอสูร เสียงฟ้าผ่าดังสนั่
หลินหลินรีบร้อนเข้าสู่มิติเพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ แม้จะมีเวลาจำกัดเพียงสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แต่นางก็ไม่รอช้า มุ่งตรงไปยังหอตำราเวททันทีภายในหอตำรา บรรยากาศเงียบสงบและเคร่งขรึม อักษรโบราณสีทองเรียงรายอยู่บนผนังถ้ำสูงตระหง่าน หลินหลิน ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอสูรหิมะ สัตว์ในตำนานที่ก