เจ้าหมีเป็นอสูรระดับ 4 ยังไม่สามารถสื่อสารกับมนุษย์ได้ แต่ความออดอ้อนเกินร้อย ใจนางแทบละลายเลย หลินหลินสังเกตเห็นเจ้าหมีน้อยมีขนสีดำปกคลุมทั่วทั้งร่าง แต่หากสังเกตดีๆ จะพบว่าตรงหลังคอจะมีขนสีขาววงกลมเล็กๆ แซมขึ้นมา นางอนุญาตให้ทั้งสองใช้ทรัพยากรจากมิติได้ และนางกำลังมุ่งหน้าไปค่ายทหารแดนเหนือซึ่งอย
"ข้าแค่คิดว่า...หลังจากส่งของเรียบร้อยแล้วข้าต้องเข้าป่าเหมันต์เพื่อไปหาครอบครัวของไป๋หูเจ้าคะ"หลินเอ๋อร์รีบตอบ"ไป๋หู? " น้ำเสียงของเทียนชุนยังคงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ"เสือขาวที่ข้าช่วยไว้เจ้าคะ""ตัวผู้?”นางยิ้มกว้าง " อย่าบอกว่าท่านหึงแม้แต่สัตว์นะเจ้าคะ" "ไป๋หูเป็นสัตว์ในพันธะสั
"หลินเอ๋อร์!"เทียนชุนร้องลั่น ดาบในมือตวัดลูกธนูออกด้วยความว่องไว"แปรขบวน!" เสียงเข้มตวาดก้อง เหล่าทหารเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วโล่กำบังถูกยกขึ้น ดาบฟาดฟัน เสียงกระทบกันดังสนั่นหลินหลินมองดูลูกธนูด้วยสายตาสงบนิ่ง...ลูกธนูที่ส่งมารวดเร็วแม่นยำ แต่ในสายตาของนางมันช้ามาก มันเหมือนลูกศรที่ค่อยๆลอยมาห
เมื่อผ่านจุดอับมาขบวนก็ถูกแปรเปลี่ยนอีกครั้ง หลินหลินรู้ว่าผ่านจุดซุ่มโจมตีมาแล้ว นางพลิกตัวหันหน้ากลับไปทางข้างหน้าปล่อยตัวนั่งลงพิงกับอกแกร่ง เก็บอาวุธเข้ามิติ"ครั้งนี้ฝั่งเราไม่เสียใครไป ต้องขอบใจเจ้า" เทียนชุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ เขาไม่เคยคิดว่านางจะช่วยลูกน้
เทพชะตายิ้มอย่างใจดี ปลอบประโลมหลานสาวตัวน้อย"อืม...เย่วถิงก็รักพี่สาว เย่วถิงจะฟ้องพี่สาวว่า ชู่เฉียวนางร้ายมาก ถึงขนาดหลอกเย่วถิงไปขัง แอบเข้ามาตำหนักท่านตา สลับเปลี่ยนโชคชะตา ทำให้พี่สาวไม่ได้ครองคู่กับพี่เขย ส่งพี่สาวไปภพอื่น แถมยังผูกชะตากับคนอื่นที่มีคู่อยู่แล้ว ทำให้ต้องเจ็บช้ำตลอด
"พี่ใหญ่ ท่านจะจ้องหน้าข้าอีกนานไหมเจ้าคะ? ท่านก็ด้วย" หลินหลินหันไปถามบุรุษทั้งสอง ที่มองนางด้วยสายตาแปลกๆ นางรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ภายใต้สายตาจับจ้องของบุรุษทั้งสอง"หลินเอ๋อร์ เจ้าไปฝึกอาวุธที่สำนักใด ใยถึงแม่นยำราวจับวางเยี่ยงนั้น" เจียงเหวินถามด้วยความสงสัย "เอ่อ...แต่ท่านั้น...พี่ว่าเ
"เอาล่ะหลินหลิน เธอมีเวลา 28 วันในนี้ เรามาฝึกเวททั้ง 4 กัน สู้ๆ..." หลินหลินรวบรวมสมาธิ ก่อนที่จะเริ่มดูดซับพลังเวทนางนั่งขัดสมาธิ เตรียมหินเวททั้ง 4 แยกประเภทไว้เป็นกองๆ ตั้งใจว่าเมื่อหมดกองนี้แล้ว จะได้เริ่มเวทถัดไปได้เลย ไม่ต้องเสียเวลาหยิบออกมาหลินหลินหลับตาลง สงบจิตใจ เริ่มจมดิ่งสู่ห้วงฌาน
ณ ตำหนักเทพชะตา"ท่านตา เย่วถิงมิคาดคิดว่าจะเป็นเช่นนี้ บัดนี้พวกเราควรทำเช่นไรดีเจ้าคะ ข้าควรไปนำหยกกลับคืนมาหรือไม่? หยกของพี่เย่วหลินคือกุญแจไขมิติป่าท้อ เย่วถิงมิได้คำนึงถึงข้อนี้ เย่วถิงผิดไปแล้วเจ้าคะ""อึก..อึก.. เย่วถิงเกือบทำให้ร่างของพี่สาวแตกดับเสียแล้ว ข้าเสียใจเจ้าคะ ฮือ..ฮือ...""หลาน
บทพิเศษเสี่ยวเฮย และ เสี่ยวหมี(หมีหิมะ)ภายในมิติ ทันทีที่หลินหลินจากไป เสี่ยวเฮยทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ฮือๆ นายหญิง... ทำไม... ทำไมถึงทิ้งข้า"เสี่ยวเฮยคร่ำครวญด้วยความเสียใจเสี่ยวหมีเดินเข้ามาใกล้ "เสี่ยวเฮย เจ้าอย่าเสียใจไปเลย นายหญิงคงมีเหตุผลของนาง""เหตุผลอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ!"
เสี่ยวหลงยืนยันเสียงแข็งหลินหลินมองภาพสองพ่อลูกโต้เถียงกันด้วยความเอ็นดู นางลูบหัวลูกชายเบาๆ"คืนนี้เสี่ยวหลงนอนกับแม่ก็ได้"เทียนชุนทำหน้ามุ่ย"แล้วข้าล่ะ""ท่านพี่ไปนอนกับไป๋หลิงที่เตียงโน้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลินหลินตอบ เทียนชุนถอนหายใจ "ก็ได้"เขาพูดอย่างจำยอมเสี่ยวหลงยิ้มกว้างอย่างมีชัย เขาขยับเ
ภายในจวนท่านแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวัง เสียงร้องโอดโอยของหลินหลินดังเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอดเป็นระยะๆ ทำให้เทียนชุนที่ยืนรออยู่ด้านนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขากำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นความกังวลเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้"หลินเอ๋อร์ เจ้าต้องปลอดภัยนะ"เ
หลินหลินถามเสียงแผ่ว"ไม่หนัก ตัวเจ้าเบาอย่างกับนุ่น""อุ้ม 3 คนไม่หนักหรือเจ้าคะ"เท้าที่กำลังก้าวเดินของเทียนชุนหยุดชะงัก ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างมีความหมาย"หลินเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าเช่นไร?" เทียนชุนถามเสียงสั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความหวังหลินหลินยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ความสุขเอ
ไป๋หูมีเรื่องจะคุยกับข้าหรือ?"นายหญิง เหตุใดจึงยกเลิกพันธะสัญญา"ไป๋หูถามเสียงเครียด เพียงแค่เริ่มนางก็น้ำตาคลอแล้ว นางคิดว่านางเข้มแข็งแล้วซะอีก"ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเสียสละเพื่อข้า"หลินหลินตอบเสียงสั่น"พวกเรามีอายุที่ยาวนานกว่ามนุษย์เช่นท่านมากนัก การที่เราตัดสินใจทำพันธะสัญญานั่นแปลว่าเราเลือ
หลินหลินค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของเทียนชุน ทันทีที่สติกลับคืนมา ภาพเหตุการณ์สุดท้ายก่อนหมดสติก็ฉายชัดขึ้นในห้วงความคิด เสียงระเบิดดังสนั่น ภาพดวงตาที่ทั้งสองมองมาที่นาง…น้ำตาไหลอาบแก้มหลินหลินอีกครั้ง ความเจ็บปวดของความสูญเสียกัดกินหัวใจของนางอย่างรุนแรง นางพยายามสะก
"ไม่อย่างนั้นเราทั้งสองจะแพ้"เทียนชุนพยักหน้ารับ แม้จะอยากออกไปต่อสู้เคียงข้างภรรยา แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการรอ รอให้แผลสมานตัว เขาเฝ้ามองหลินหลินเดินออกจากปราการไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวของนางหลินหลินสูดหายใจเข้าลึก เตรียมพร้อมเผชิญหน้า
พี่จะล่อมันไว้เอง..เจ้าจงหาโอกาสสร้างสายฟ้าให้ได้อสูรหิมะปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ร่างกายมหึมาของมันบดบังแสงอาทิตย์จนมืดมิด กรงเล็บใหญ่โตฟาดลงมาหมายจะบดขยี้ทั้งสองเทียนชุนดึงหลินหลินหลบอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งสองกลิ้งไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบ ก่อนที่เทียนชุนจะร่ายเวทสายฟ้าฟาดลงกลางอกอสูร เสียงฟ้าผ่าดังสนั่
หลินหลินรีบร้อนเข้าสู่มิติเพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ แม้จะมีเวลาจำกัดเพียงสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แต่นางก็ไม่รอช้า มุ่งตรงไปยังหอตำราเวททันทีภายในหอตำรา บรรยากาศเงียบสงบและเคร่งขรึม อักษรโบราณสีทองเรียงรายอยู่บนผนังถ้ำสูงตระหง่าน หลินหลิน ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอสูรหิมะ สัตว์ในตำนานที่ก