บทที่ 1

เมื่อคนจากกระทรวงยุติธรรมมาถึงฐานล่างของหน้าผา นักล่าที่พบกระดูกของข้ายังเศร้าโศกอยู่

"ถ้าไม่ใช่เพราะข้าเก็บสมุนไพรเพื่อรักษาน้องสาวของข้า คงจะไม่ได้พบกับกระดูกนี้"

"ดูเหมือนว่านางยังเด็ก ทำไมถึงต้องประสบชะตากรรมอันเลวร้ายเช่นนี้?"

หลังจากที่ผู้ชันสูตรหลี่ผู้ตามไปตรวจสอบอย่างละเอียด ก็มีสีหน้าที่เคร่งเครียดและกล่าวว่า

"ดูจากกระดูกนี้ น่าจะเป็นเด็กหญิงอายุประมาณสิบขวบ"

กระดูกเหมือนถูกสัตว์ป่ากัดกินแล้วถูกทำลายทิ้งลงจากหน้าผา

“ที่สำคัญที่สุดคือ กระดูกนี้มีพิษที่เหมือน 'เทียนกู่ซุ่ย'”

เมื่อได้ยินคำนี้ ทุกคนในที่นั้นต่างรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที

เสนาบดีกระทรวงยุติธรรม เสิ่นเซียนโจว ขมวดคิ้วและไม่สามารถอดกลั้นได้ว่า

“เทียนกู่ซุ่ยเป็นพิษที่ใช้โดยผู้สืบราชการลับของราชวงศ์เว่ย”

“ฆาตกรใช้เทียนกู่ซุ่ยก่อน แล้วใช้วิธีที่โหดร้ายมากมายในการทำลายศพ ผู้ถูกทำร้ายคงไม่ใช่คนธรรมดา”

“เรื่องนี้ต้องให้ท่านซูมาสอบสวนด้วยตัวเอง”

ท่านซู?

เป็นพี่ชาย!

จิตวิญญาณที่แขวนอยู่ข้างหน้าผาได้ตื่นขึ้นอย่างฉับพลัน

ข้าหันไปมองเสิ่นเซียนโจว ความสุขค่อยๆ เติมเต็มในอกของข้า

พี่ชายมีชื่อเสียงเฉียบแหลมในการไขคดี ถ้าเขามาสอบสวนศพของข้าด้วยตัวเอง เขาจะต้องสามารถจำตัวตนของข้าได้ และนำข้ากลับบ้านแน่นอน!

เสิ่นเซียนโจวมีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว

ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง ร่างกระดูกของข้าก็ปรากฏในห้องชันสูตรของกระทรวงยุติธรรม

พี่ชายมาถึงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าผู้ชันสูตรกำลังประกอบกระดูก เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“กระดูกนี้ทำไมถึงแตกเป็นแบบนี้?”

“พวกคุณไม่มีข่าวคราวของผู้ที่หายตัวไปในมืองและนอกเมืองของจิงเฉิงเลยหรือ?”

เมื่อได้ยินถึงความไม่พอใจของพี่ชาย ผู้ชันสูตรหลี่จึงรีบโค้งตัวและกล่าวอย่างสุภาพ

“ท่านซู กระดูกนี้เป็นเช่นนี้มาแต่เดิม”

“จากการตรวจสอบ คาดว่าได้ถูกวางยาด้วยเทียนกู่ซุ่ยและถูกยิงด้วยลูกธนู”

“จากนั้นจึงถูกสัตว์ป่ากัดกินและทำลายทิ้งลงจากหน้าผา”

“คงจะยากที่จะฟื้นฟูได้ในเร็ววัน”

เสิ่นเซียนโจวที่อยู่ข้างๆ กล่าวต่อไปว่า

“ปัจจุบันนี้ ผู้สืบราชการลับจากประเทศเว่ยได้หายไปนานโดยไม่มีข่าว”

“ผู้ชันสูตรหลี่บอกว่าที่ไหล่ของกระดูกนี้มีบาดแผลเก่าค่อนข้างชัดเจน อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นในการค้นหาตัวตนที่แท้จริงของกระดูกนี้ได้”

ผู้ชันสูตรหลี่ส่งกระดูกที่มีบาดแผลที่ไหล่มาให้มาดู

เมื่อเห็นรอยแตกบนกระดูก ข้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นในใจ

พี่ชายต้องจำบาดแผลนี้ได้แน่

เมื่อข้าอายุเจ็ดขวบ พ่อแม่ถูกศัตรูสังหาร และข้ากับพี่ชายต้องหนี

ระหว่างการหลบหนี ข้าเพื่อปกป้องพี่ชาย โดนมีดฟันที่ไหล่ ซึ่งมีบาดแผลหนักจนเกือบถึงชีวิต

ท่ามกลางฝนตกหนัก พี่ชายอุ้มข้าไปกราบไหว้ที่ร้านหมอหลายแห่ง ขอร้องให้พวกเขาช่วยชีวิตข้า

เมื่อข้าฟื้นขึ้นมา พี่ชายดีใจจนร้องไห้ เขากอดข้าแล้วสัญญาว่า

“บาดแผลนี้ พี่จะจดจำตลอดไป”

“จะปกป้องอาอวี๋ ให้มีชีวิตอย่างสงบสุขและมีความสุข”

แต่พี่ชายกลับโยนกระดูกนั้นลงอย่างไม่แยแสและพูดว่า

“การถูกฆ่าด้วยวิธีที่โหดร้ายเช่นนี้โดยผู้สืบราชการลับของเว่ย”

“บาดแผลเมื่อหลายปีก่อนนั้นก็ไม่มีอะไร”

“ได้ยินมาว่าที่ทางทิศใต้มีผู้ชันสูตรคนหนึ่ง เชี่ยวชาญในการวาดภาพใบหน้า สามารถใช้กระดูกร้างภาพลักษณ์ก่อนเสียชีวิตได้”

“ไปเชิญเขามาเถอะ”

“เสี่ยวเหลียนทำขนมดอกบัวสำหรับข้าไว้วันนี้ รออยู่ที่บ้าน”

“ข้าขอตัวก่อน”