ลู่ตงหมิงพาไห่หลิงมาที่จ้านซื่อกรุ๊ปนอกจากนี้ลู่ตงหมิงยังรับเซินเสี่ยวจวินซึ่งแบตเตอรีหมดบนจักรยานไฟฟ้าของเธอกลางทาง ในรถของเขา เซินเสี่ยวจวินรู้สึกกังวล ดังนั้นเขาจึงทิ้งจักรยานไฟฟ้าของเซินเสี่ยวจวินไว้ข้างถนน โดยตั้งใจที่จะกลับมาเอามันในภายหลังหลังจากที่ไห่ถงสงบลงแล้ว"ถงถง""ถงถง"ไห่หลิงแลเซินเสี่ยวจวินวิ่งไปหาไห่ถงทันทีที่ลงจากรถไห่หลิงถึงกับลืมเรื่องลูกชายของเธอดังนั้นในที่สุดลู่ตงหมิงก็มีโอกาสอุ้มหยางหยางในที่สุดหยางหยางไม่มีทางเลือก แม่ของเขาลืมเขาทันทีที่เธอลงจากรถแล้ววิ่งออกไป ทิ้งเขาไว้ในรถของลุหลู่ เมื่อลุงหลู่บอกว่าจะอุ้มเขาออกจากรถ ตัวเขาก็ต้องปล่อยให้เป็นเช่นนั้น แต่ถึงจะลงจากรถแล้วลุงลู่ก็ไม่วางเขาลงลู่ตงหมิงกลับพาเขาไปหาน้าของเขาอย่างรวดเร็วไห่ถงไม่สามารถเอาชนะซูหนานและจ้านอี้เฉินได้ หมดแรงและไม่สามารถออกไปจากจ้านซื่อกรุ๊ปเมื่อเห็นพี่สาวาถึง เธอก็ทรุดตัวลงอย่างสะเทือนใจ และเธอก็รีบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของพี่สาว"พี่"เธอร้องไห้ออกมา รู้สึกผิดอย่างไม่น่าเชื่อ และน้ำตาก็ไหลอย่างควบคุมไม่ได้ไห่หลิงกอดเธอแน่นปลอบใจเธอ “พี่อยู่นี่”ไห่ถงร้องไห้เพียงไม่กี
จิตใจของไห่ถงเริ่มเย็นลงรถที่เขามักจะขับ ซึ่งเป็นรถยนต์ตงเฟิง ซึ่งนั้นอาจเป็นสิ่งที่เขาจงใจซื้อมาเพื่อหลอกลวงเธอเมื่อเขาออกไป มันเป็นแบบนี้เสมอ: รถหรู ทีมบอดี้การ์ด นี่คือวิธีที่นายน้อยจ้านปรากฏตัว!"ถงถง"จ้านหยินรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็วหลังจากลงจากรถ"ถงถง"จ้านหยินยืนอยู่ตรงหน้าพี่สาวและน้องสาว เขาขอโทษไห่หลิงก่อนว่า "พี่สาว ผมรู้ว่าผมผิด ผมขอคุยกับถงถงเป็นการส่วนตัวได้ไหม?"ไห่หลิงมองไปที่น้องสาวไห่ถงพูดอย่างเย็นชา "ยังมีอะไรต้องพูดกันอีก คุณคือนายน้อยจ้านผู้สูงส่งและทรงอำนาจ ฉันเป็นแค่คนธรรมดา ไม่คู่ควรที่จะพูดคุยกับคุณ"เธอพยายามดึงพี่สาวของเธอออกไป"ถงถง"จ้านหยินเอื้อมมือออกไปจับเธอไห่หลิงปล่อยมือของเธอแล้วพูดกับน้องสาว “ถงถง คุยกับเขาก่อนสิ ยังไงก็ให้โอกาสเขาอธิบายบ้าง”ไห่ถงต้องการสะบัดมือของจ้านหยิน แต่จ้านหยินไม่ยอมปล่อยทันใดนั้น ไห่ถงก็โกรธและทุบตีเขาเหมือนคนบ้าจ้านหยินอดทนต่อการระบายของเธออย่างเงียบๆ และเมื่อเธอเหนื่อยจากการทุบตี เขาก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นนี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาคาดเดาได้เขาจึงกลัวที่จะสารภาพมาโดยตลอดหลังจากพูดคุยกับเย่จวินโป
เมื่อกลับมายังวิลล่าบนยอดเขาจ้านหยินยังคงต้องการอุ้มไห่ถงออกจากรถ"ฉันจะลงจากรถเอง อย่าจับฉัน อย่าแตะต้องฉันอีก!"ไห่ถงปฏิเสธที่จะให้จ้านหยินอุ้มเธอออกจากรถ และเธอก็ไม่อยากให้เขาแตะต้องตัวเธอด้วยหลังจากผลักเขาออกไปเธอก็ลงจากรถด้วยตัวเองลุงจงออกมาจากบ้านเขารู้สึกประหลาดใจที่เห็นไห่ถง ดังนั้นฉันจึงตะโกนออกไปโดยสัญชาตญาณว่า "นายหญิง"ไห่ถงพูดอย่างเย็นชา "อย่าเรียกฉันว่านายหญิง ฉันไม่ใช่นายหญิงของคุณ ฉันไม่สามารถปีนขึ้นไปบนเนายน้อยของพวกคุณได้!"คำพูดของเธอทั้งเฉียบคมและเสียดสีเธอโกรธมากจริงๆเธอหันหน้าแล้วพูดกับจ้านหยิน: "คุณกำลังบอกว่าคุณเป็นคนเดียวที่อาศัยอยู่ที่นี่เหรอ จ้านหยิน การโกหกคงกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับคุณแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องเตรียมตัวเลยด้วยซ้ำ ใบหน้าของคุณไม่แดงและคุณหายใจไม่ติดขัดเลย"การแสดงของเขาไร้ที่ติ และเธอไม่มีประสบการณ์มากพอที่จะมองทะลุเขาได้เธอช่างโง่เขลาเกินไปเมื่อเห็นเขาขับรถธรรมดาราคา 5-6 แสนบาท และอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ ไม่ใช่วิลล่าขนาดใหญ่ เธอคิดว่าเขาเป็นแค่พนักงานธรรมดาจริงๆเธอจำได้ว่าเขาถามเธอแบบติดตลกว่าเธอเชื่อว่าเขาเป็นคนที่รวยที่สุด
ไห่ถงลุกขึ้นและเดินตรงเข้าไปในครัวเมื่อจ้านหยินเข้ามา เขาก็บังเอิญเห็นเธอกลับมาขณะเดินเข้าไปในครัวเขา: .....ไห่ถงไม่ได้ทำอาหารมื้อใหญ่ เธอแค่ทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถ้วยนึงแล้วทอดไข่สองฟองวางบนบะหมี่ จากนั้นเธอก็นำชามบะหมี่ออกมาเมื่อเห็นจ้านหยิน เธอก็เหลือบมองเขาแล้วไม่สนใจเขา เดินไปที่โต๊ะอาหาร นั่งลง และเริ่มกินบะหมี่ของเธอจ้านหยินกังวลว่าเธอโกรธมากจนไม่ยอมกินหรือดื่มเมื่อเห็นความอยากอาหารของเธอและสามารถกินบะหมี่ชามใหญ่ได้อย่างเพลิดเพลิน อารมณ์ของจ้านหยินก็ซับซ้อนเขายังนั่งลงที่โต๊ะอาหารและพยายามพูด: "ถงถง..."“หุบปาก! อย่าทำลายความอยากอาหารของฉัน!”เมื่อถูกภรรยาของเขาดุอย่างรุนแรง นายน้อยจ้านก็ปิดปากเขาอย่างเชื่อฟังตอนนี้เขาเป็นคนผิด ดังนั้นทัศนคติของเขาจึงต้องถ่อมตัวที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เมื่อเห็นเธอกิน จ้านหยินก็เริ่มรู้สึกหิวเช่นกันแต่เขาไม่กล้าออกไปเพราะกลัวว่าถ้าเขาทำเช่นนั้น เธอจะฉวยโอกาสแล้วหนีหายไปเขาทำได้เพียงอดทนต่อความหิวโหยและเฝ้าดูเธอกินบะหมี่อย่างเงียบๆ หลังจากกินบะหมี่เสร็จเธอก็ลุกขึ้นยืนพร้อมชามและตะเกียบแล้วกำลังจะออกไป"ถงถง ให้ฉันทำมันเถอะ
"ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นนายน้อยคนโตของตระกูลมหาเศรษฐี! ฉันเห็นอะไรในตัวคุณ? เมื่อเราทะเลาะกันก่อนหน้านี้ฉันบอกคุณว่าฉันมีแรงจูงใจ ฉันต้องการที่อยู่โดยไม่ต้องจ่ายค่าเช่าและฉันต้องการใครสักคนที่เป็นผู้ใหญ่และมั่นคง ทำให้พี่สาวมีความสุขและโล่งใจสักที"จ้านหยินตอบอย่างขมขื่นว่า "ถงถง ฉันรู้ว่าคุณแต่งงานกับฉันเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับพี่สาวของคุณ ไม่ใช่เพื่อเงินหรือตัวฉัน มันเป็นความเข้าใจผิดของฉัน เป็นความผิดพลาดของฉันเอง"“ถงถง ฉันขอโทษ คุณจะทุบตีฉัน ด่าฉัน ทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ ฉันทำผิดและสมควรได้รับการลงโทษ คุณจะลงโทษฉันแบบไหนก็ได้”เขาจะไม่เรียกร้องความอยุติธรรมใดๆ อย่างแน่นอนไห่ถงจ้องที่เขา“ในตอนแรก ฉันปิดบังตัวตนของฉันเพื่อทดสอบนิสัยของคุณ คุณยายยืนกรานว่าฉันจะแต่งงานกับคุณ และฉันต้องการดูว่าคุณคุ้มค่าที่จะใช้ชีวิตด้วยหรือไม่ ดังนั้นฉันจึงปิดบังตัวตนของฉันและใช้ชีวิตกับคุณในฐานะคนธรรมดา”"หลังจากที่รู้จักกับคุณ ฉันรู้สึกว่านิสัยของคุณนั้นดีและค่อยๆตกหลุมรักคุณ"จ้านหยินพยายามจับมือของไห่ถง แต่เธอก็ตบมันออกไป“ขอโทษนะถงถง”ไห่ถงมองดูเขาอย่างตั้งใจหลังจากนั้นไม่นานเ
จ้านหยินมีลางสังหรณ์ว่าถ้าเขาปล่อยเธอออกจากวิลล่าแห่งนี้ มันจะยากสำหรับเขาที่จะได้พบเธออีกครั้งเขารู้นิสัยของเธอดีพอ"จ้านหยิน ปล่อยฉันนะ! ฉันไม่อยากคุยกับคุณตอนนี้ ฉันไม่อยากเจอคุณ"ไห่ถงเมื่อเห็นว่าเขาไม่ปล่อย เธอจึงก้มหัวลงและกัดหลังมือของเขา แม้จะกัดเขา แต่เขาก็ยังคงไม่ปล่อย โกรธมากจนเธอต่อยและเตะเขา รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษจ้านหยินกดผู้หญิงที่โกรธแค้นไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแรง ลดศีรษะลง ปิดปากของเธอ และพยายามปลอบเธอด้วยการจูบที่อ่อนโยนแต่เธอกัดริมฝีปากของเขาอย่างดุเดือด และเขาได้ลิ้มรสกลิ่นเลือดจ้านหยินทำอะไรไม่ถูกก็ยกมือขึ้นทุบคอของ ไห่ถงทำให้เธอหมดสติ จากนั้นเขาก็จับร่างที่อ่อนแอของเธอไว้เขาเช็ดเลือดออกจากปาก จากนั้นก้มลงไปรับไห่ถงที่เขาหมดสติจนหมดสติขึ้นมา และหันหลังกลับขึ้นไปชั้นบนวางไห่ถงลงบนเตียง และจ้านหยินก็นั่งดูเธออยู่ข้างเตียงฉันรู้ว่าเธอจะโกรธ แต่ไม่คิดว่าปฏิกิริยาของเธอจะรุนแรงขนาดนี้จ้านหยินจับมือของเธอ จูบหลังมือของเธอขณะกระซิบ: "ถงถง ฉันรู้ว่าฉันผิด หากคุณต้องการตีฉัน ด่าฉัน หรือตะโกนใส่ฉัน แล้วฉันจะรับมัน แต่คุณไม่สามารถทิ้งฉันไปได้ ฉันจะไม่หย่ากั
"อาจ้าน อย่าเพิ่งตกใจไป ตอนนี้คุณยายกำลังจะไปหานะ ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน"คุณยายจ้านพยายามสงบอารมณ์ของจ้านหยินสองสามีภรรยามาถึงขั้นนี้ ผู้อาวุโสอย่างเธอมีความรับผิดชอบที่ไม่อาจปฏิเสธได้หลังจากที่จ้านหยินระเบิดออกมา น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อยแล้วพูดว่า "คุณยาย ถึงคุณจะมาก็ไม่ช่วยอะไร พวกเราทุกคนต่างก็หลอกลวงถงถง เมื่อเธอเห็นพวกเราแต่ละคน เธอจะจำได้ว่าเราหลอกเธอมาหลายเดือน"คุณยายจ้านถอนหายใจและพูดว่า "ฉันเตือนแกแล้ว... ยังไงก็ตาม พยายามให้เต็มที่เพื่อชดเชยถงถง ถ้าทำไม่ได้ ให้เวลาเธอสองสามวันเพื่อสงบสติอารมณ์ อย่ากดดันเธอมากเกินไป..""ผมจะไม่ให้เธอไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว"ความบ้าอำนาจของจ้านหยินนั้นเผยออกมาอย่างเต็มที่คุณยายจ้านพูดไม่ออก ในที่สุดเธอก็ไม่พูดอะไรและวางสายไปอย่างเงียบ ๆ ในใจเธอ เธอจุดเทียนหลายเล่มภาวนาให้หลานชายของเธอ ถ้าเขาไม่เปลี่ยนทัศนคติที่ดื้อรั้นนี้ การคืนดีกับถงถงคงไม่ใช่เรื่องง่ายหลังจากที่คุณยายของเขาวางสาย จ้านหยินก็โทรหาอาชีและคนอื่นๆ โดยสั่งว่า "นำของขวัญวันวาเลนไทน์ที่ฉันเตรียมไว้ให้ถงถงมาที่ห้องของฉันด้วย ซื้อดอกกุหลาบเพิ่มแล้วตกแต่งลานให้สวยงาม"นับ
"ถงถง"เมื่อเห็นเธอจ้องมองเขาโดยไม่พูดอะไร จ้านหยินก็ตะโกนออกมาอย่างกังวล: "คุณโอเคไหม?"เขาทุบเธอแรงเกินไปหรือเปล่า?เขาทำให้เธอหมดสติหรือเปล่า?"จ้านหยิน!"ไห่ถงกลับมาสู่ความเป็นจริง กัดฟันขณะที่เธอเรียกชื่อของเขา เธอลุกขึ้นนั่งและเหมือนกับสิงโตที่โกรธแค้นพุ่งเข้าหาจ้านหยินโดยจับคอเสื้อของเขาด้วยมือข้างหนึ่งแล้วสับที่ด้านหลังคอของเขาด้วยมืออีกข้างหนึ่งเธอสาปแช่งด้วยความโกรธและพูดว่า "จ้านหยิน ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว! แกกล้าดียังไงมาทุบฉัน!"เธอเจ็บคอแทบบ้า!ไอ้สารเลวตัวใหญ่คนนี้บอกว่าเขารักเธอ แต่วิธีแสดงความรักของเขากลับทำให้เธอหมดสติงั้นเหรอ? ทำให้เธอเจ็บปวดใคือวิธีแสดงว่าเขารักเธอเหรอ?ไปลงนรกพร้อมกับไร้สาระของเขาซะ ตอนนี้เธอจะไม่เชื่อแม้แต่คำเดียวที่เขาพูด ตลอดสี่เดือนที่ผ่านมา เธอใช้ชีวิตอยู่ในวังวนแห่งคำโกหกของเขา ความน่าเชื่อถือของเขาลดลงจนเหลือศูนย์ในสายตาของเธอ!"ถงถง ถงถง"จ้านหยินไม่ยอมให้ไห่ถงสับคอของเขาอีกต่อไป โดยกลัวว่าเธออาจจะทำให้เขากสลบแล้วจึงวิ่งหนีไปหลังจากที่ปล่อยให้เธอตีเขาสองสามครั้งเพื่อระบาย เขาก็โอบแขนรอบตัวเธออย่างแรงอีกครั้ง และจับเธอไว้แน่นจนเธอ