ทั้งครอบครัวมารวมตัวกันเพื่อกินแตงโมและดูทีวีอยู่พักหนึ่งก่อนที่บ้านโจวจะเข้าไปในห้องนอน เพื่อพักผ่อนพวกเขาจะอยู่ที่นี่สักสองสามวันตอนนี้ไห่ถงย้ายออกไปแล้ว ยังมีห้องว่างอีกห้อง ซึ่งเพียงพอให้ครอบครัวโจวอยู่ได้ในเมื่อไม่มีไห่ถงช่วยทำงานบ้าน ไห่หลิงต้องดูแลลูก ซื้อกับข้าว และยังต้องทำอาหารอีก บ้านหลังนี้จึงไม่รู้สึกสะอาดและเป็นระเบียบอีกต่อไปก่อนเข้าห้อง พี่โจวเรียกน้องชายของเธอด้วยเสียงเบาๆ และพูดกับเขาว่า "ไห่ถงและสามีซื้อของมามากมาย เมื่อกี้ไห่หลิงโกรธจึงถือของทั้งหมดไปในห้อง ฉันแอบเห็นในถุงมีแต่ของดีๆ ทั้งนั้นเลย"“มีบุหรี่ดีๆ และเหล้าดีๆ แกไปหยิบเอามาให้พี่เขยหน่อย ไห่หลิงไม่สูบบุหรี่และดื่ม พี่เขยมักจะไม่ค่อยได้สูบบุหรี่ดีๆ ยังมีพ่ออีกไม่ค่อยจะเคยได้กินเหล้าดีๆ แกไปเอาเหล้าให้พ่อด้วย”โจวหงหลินหัวเราะเบา ๆ ก่อนแล้วพูดว่า "พี่ ดูพูดเข้า ถ้าชอบก็แค่เอาไป แต่ตอนนี้รีบไปช่วยลูกอาบน้ำก่อนแล้วพาเข้านอน คืนวันพรุ่งนี้ผมจะไม่ไปพบปะสังสรรค์กับลูกค้า เดี๋ยวจะพาพวกพี่ไปขับรถเที่ยว”"โอเค"พี่โจวยิ้มแล้วเดินกลับห้องไปอย่างพึงพอใจโจวหงหลินผลักประตูเปิดเข้าไปข้างใน หยางหยางหลับไปแล
เธอพูดอย่างเย็นชาว่า "โจวหงหลิน ตอนนี้ฉันแลลูกของเราอยู่ที่บ้าน คุณคิดว่าฉันเป็นคนไร้ประโยชน์ที่รู้แต่เรื่องกิน รู้จักแค่ใช้เงิน และไม่สามารถหาเงินได้ นั่นก็เป็นลูกชายที่ฉันคลอดออกมา ฉันจะทนอยู่เพื่อความสุขของลูกชายของฉัน”“แต่ลูกสองคนของพี่สาวคุณไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของฉัน ฉันช่วยเธอดูแลลูกไม่ได้! ยังมีอีกคุณให้เธอย้ายชื่อลูกๆ มาไว้ที่ทะเบียนบ้านนี้ ใครที่จะได้รับผลกระทบรู้ไหม? ก็คือหยางหยางลูกเราที่จะไม่มีโอกาสได้เข้าเรียนในโรงเรียน”"ใบรับรองทรัพย์สินโอนให้เป็นชื่อพี่สาวคุณ ใบรับรองนั้นเดิมไม่มีชื่อฉันอยู่แล้ว คุณต้องโอนชื่อเจ้าของบ้าน มันก็เป็นเรื่องของคุณ แต่ถ้าในอนาคตจะเอาบ้านคืนไม่ได้ ก็เป็นเรื่องของคุณอีก แต่ก่อนที่คุณจะโอนบ้านให้พี่สาวของคุณ คุณต้องเอาค่าตกแต่งบ้านที่ฉันออกเงินไป มาคืนให้ฉัน"“ฉันกลัวว่าเมื่อถึงตอนนั้นบ้านหลังนี้จะกลายเป็นของพี่สาวคุณ เงินที่ฉันออกค่าตกแต่งไปจะได้คืนสักสลึงเดียว”สีหน้าของโจวหงหลินมืดลงทันที“ผมสัญญาว่าจะให้เงินค่าใช้จ่ายกับคุณมากขึ้น โอเคใช่ไหม? ยังไงคุณก็อยู่บ้านทำอาหารให้ลูกอยู่แล้ว คุณแค่เพิ่มดูแล อีกหนึ่งหรือสองเ
โจวหงหลินโกรธมากจนอยากจะลงไม้ลงมือ โดยไม่คาดคิด ไห่หลิงก็หันกลับมาและเห็นเขายกกำปั้นขึ้นสูง แววตาของไห่หลิงเย็นชาและพูดอย่างดุเดือด "ถ้าคุณกล้าตีฉัน ฆ่าฉันซะจะดีกว่า ไม่งั้นคุณจะไม่มีทางข่มตานอนหลับลงแน่!"ก่อนหน้านี้ เธออดทนกับโจวหงหลิน ทั้งด่าทอและลงมือเพื่อครอบครัวนี้ เพื่อลูกชายของเธอ และด้วยความรักที่เธอมีต่อสามีของเธอ แต่หลังจากที่โจวหงหลิน ยืนกรานในระบบ AA หัวใจของไห่หลิง ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชาเธอเคยทำงานในบริษัทเดียวกับโจวหงหลิน และตระหนักดีถึงรายได้ต่อเดือนของโจวหงหลิน ในตำแหน่งผู้จัดการก็หลายแสนบาทต่อเดือนแต่เขาให้เงินเธอแค่ 15,000 บาทเป็นค่าใช้จ่ายและปฏิเสธที่จะให้เงินเธอเพิ่มอีก!ใจของเธอจะไม่เย็นชาอย่างไร เพราะเธอยังต้องทำข้อตกลง AA กับเขา?เมื่อหัวใจของเธอเย็นชาลง เธอจะไม่แสร้งทำตัวเป็นเหมือนก้อนหินเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป และโจวหงหลินทำไรมาก็จะทำแบบนั้นตอบกลับหาก โจวหงหลินกล้าใช้ความรุนแรงกับเธออีกครั้ง เขาไม่ควรเผลอหลับไป ไม่อย่างนั้นเธออาจจะตัดมือสองข้างของเขาออกโจวหงหลินรู้สึกขนหัวลุกกับแววตาอาฆาตของภรรยาและคำพูดที่น่ากลัวของภรรยาทำให้เขาหุบกำปั้นลงและ
ไห่ถงหันหน้าไปมองเขา และจ้านหยินก็มองเธอเช่นกันสามีภรรยาสบตากันหลังจากนั้นไม่นาน จ้านหยินก็ดีดหน้าผากของเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า "มองผมแบบนี้ คุณกำลังสงสัยในความน่าเชื่อถือของสิ่งที่ผมพูดเพิ่งพูดไป? ไห่ถง ตราบใดที่พี่สาวมีเหตุผล เราทุกคนก็สามารถยืนหยัดเพื่อเธอได้!"ตระกูลจ้านของพวกเขามีประเพณีครอบครัวที่ยอดเยี่ยม และความสัมพันธ์ของพวกเขาก็มีความรักเช่นกัน เขาไม่เคยเห็นผู้ชายในครอบครัวรังแกภรรยาของเขามาตั้งแต่เด็กคุณพ่อบอกว่า ผู้ชายที่รู้แต่รังแกภรรยานั้นเลว!"คุณจ้านคะ""ครับ"ไห่ถงถามอย่างไม่ลังเล "ฉันอยากจะซบไหล่ของคุณค่ะ"จ้านหยินลังเล“วางใจได้ มันจะไม่เอาเปรียบคุณมากเกินไปหรอก”ไห่ถงพูดกับตัวเอง หัวของเธอพิงไหล่ของเขา รู้สึกถึงความตึงชั่วขณะของเขา เธอไม่คุ้นเคยกับมัน แต่เธอแค่อยากหาที่จะพักใจได้ในขณะนี้รู้สึกเหมือนมีที่พึงพา มันเยี่ยมจริงๆ!จ้านหยินชะงักไปชั่วขณะก่อนที่จะคลายความกังวล แม้ว่าเขาจะไม่ชอบให้เธอเข้าใกล้ แต่เขาก็ไม่ได้ผลักเธอออกไป มือของเขาเหมือนทำอะไรไม่ถูก และเขาไม่รู้ว่าจะวางมันไว้ที่ไหน การเคลื่อนไหวที่ผิดธรรมชาติของเขา ทำให้ไห่ถงรู้สึกขบขันทันใดนั้นเธ
จ้านหยิน "..."เมื่อจ้องมองเธอครู่หนึ่ง จ้านหยินพูดอย่างเฉยเมยว่า "มันดึกมากแล้ว รีบกลับห้องของคุณแล้วพักผ่อน อย่ามานอนที่นี่อีก ตอนกลางคืนอากาศค่อนข้างหนาว ถ้าเป็นหวัดและเป็นคุณที่รำบาก ”หลังจากพูดแล้วเขาก็หันหลังกลับและเดินจากไปในไม่ช้า ไห่ถงก็ได้ยินเสียงเขาปิดประตูและล็อคมันไห่ถงหัวเราะเบา ๆ และพึมพำ "คุณล็อคประตูด้วยซ้ำ ป้องกันใครล่ะ?"จ้านหยิน: ป้องกันคุณนั้นแหละ!จ้านหยินที่กลับมาที่ห้องก็เข้าไปในห้องน้ำแทนที่จะรีบอาบน้ำ แต่เขายืนอยู่หน้ากระจกและมองดูตัวเองในกระจกแทน ใบหน้าของยังคงมีแดงอยู่ และเมื่อกี้หน้าแดงมากยกมือขึ้นลูบใบหน้า ถูบริเวณที่ไห่ถงสัมผัสมาสองสามครั้ง นึกถึงความรู้สึกที่เธอสัมผัสเขามือของเธออ่อนนุ่มและเบามือ เธอเพิ่งสัมผัสพวกเขาและรู้สึกเหมือนมีลมพัดผ่านเมื่อเปิดก๊อกน้ำ จ้านหยินก็ล้างหน้าเมื่อคิดถึงปฏิกิริยาของเขาในตอนนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพึมพำกับตัวเองว่า "ตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยให้ใครแตะหน้าฉันเลย"เมื่อเขาโตขึ้น เขาจริงจังและเย็นชามากจนไม่มีใครกล้าแตะหน้าเขา ยิ่งไปกว่านั้นยังคอยมีบอดี้การ์ดล้อมรอบตัว ทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับหญิงสาวที่จะเ
เมื่อมองไปที่สวนเล็กๆ บนระเบียงตรงหน้าของเขา จ้านหยินพูดอย่างใจเย็นว่า "ในอนาคตเปลี่ยนมาอยู่วิลล่า คุณสามารถปลูกกุหลาบได้ทั่วทั้งสนาม เมื่อพวกมันเลื้อยขึ้นกำแพงและบานสะพรั่ง นั่นจะเรียกว่าสวย"ไห่ถงยิ้มและกล่าวว่า "ราคาที่อยู่อาศัยในปัจจุบันก็เหมือนกับการนั่งบนจรวดที่พุ่งทะยานเกินความคาดหมาย ฉันไม่สามารถแม้แต่จะระดมเงินก็ยังได้ไม่มามากพอที่จะซื้อคอนโด ฉันกล้านึกถึงวิลล่าได้ยังไง?"แน่นอน คิดก็คิด แต่มันเป็นแค่ในฝันถ้ามีเงิน ใครบ้างไม่อยากอยู่วิลล่า? ไม่ต้องได้รับความกระทบจากเพื่อนบ้านอีกการใช้ชีวิตในบ้านแบบนี้ต่างหาก ที่มีเสียงรบกวนทั้งชั้นบนและชั้นล่าง มากหรือน้อยก็จะได้รับผลกระทบทั้งนั้นจ้านหยินเงียบไปบ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่ปัจจุบันถูกซื้อชั่วคราวเพื่อแต่งงานกับเธอก่อนหน้านี้เขาเคยอาศัยอยู่ในวิลล่าหลังใหญ่มาโดยตลอด“คุณจ้าน คุณไปกินข้าวเช้าก่อนเถอะ ฉันจะรดน้ำดอกไม้ให้เสร็จก่อนกินข้าว”จ้านหยินพยักหน้าและหันกลับไปที่ห้องโถงอาหารเช้าของไห่ถงนั้นเรียบง่ายมาก แต่เธอจะเปลี่ยนเมนูทุกวันเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เบื่อ ทักษะการทำอาหารของเธอก็ดีเช่นกัน แม้แต่ชามข้าวต้มกับผักเค็มเ
เขายังถือกระดาษปึกเล็กๆ อยู่ในมือ และใครก็ตามที่ไม่รู้คงคิดว่าเขากำลังถือเอกสารอยู่“นี่ ข้อมูลที่คุณต้องการ”ซูหนานวางกองกระดาษเล็กๆ ไว้บนโต๊ะของจ้านหยิน และเขาก็นั่งลงทันที วางอาหารเช้าลงบนโต๊ะ และถามเจ้านายที่อยู่ตรงข้ามเขาว่า "เอาสักหน่อยไหม? ฉันขอให้โรงแรมกวนเฉิงมาส่งให้ มันอร่อยมากจริงๆ ”โรงแรมกวนเฉิงเป็นโรงแรมในจ้านซื่อกรุ๊ป และจ้านหยินมักจะรับประทานอาหารที่นั้นทั้งสามมื้อต่อวันตอนนี้เขามีภรรยาแล้ว ซูหนานไม่ได้ไปกินข้าวเย็นกับเจ้านายมาสักพักแล้วอืม ค่อนข้างคิดถึงมัน"ไม่ล่ะ"จ้านหยินหยิบกองเอกสารขึ้นมาและพลิกดูเอกสารเหล่านั้นก่อนจะถามว่า "พวกมันทั้งหมดอยู่ในนี้หรือเปล่า"“ก็ทั้งหมดนี่แหละ ยกเว้นบรรพบุรุษ 5 รุ่นก่อนถูกแยกออกไปหมดแล้ว”"นั่นคือทั้งหมดแล้วหรือ?"“ยกเว้นคนหนุ่มสาวที่ย้ายออกไปทำงานข้างนอก คนรุ่นเก่าก็ทำนาในหมู่บ้านกันหมด ไม่มีประโยชน์อะไร”จ้านหยินเงียบไปตามคำพูดของซูหนาน ญาติๆ ของบ้านเกิดของไห่ถง ยกเว้นคนหนุ่มสาวที่ย้ายออกไปแล้ว ยังใช้กระดาษได้ไม่กี่แผ่นอีกด้วย คนแก่แทบไม่มีอะไรจะเขียนถึง ซูหนานจึงแยกแยะข้อมูลพื้นฐานของคนเหล่านั้น เช่น อายุเท่าไหร่ แ
"ตื๊ด ๆ ๆ ๆ..."โทรศัพท์ภายในห้องดังขึ้นจ้านหยินกดปุ่มแฮนด์ฟรี“คุณจ้าน คุณนหนูชางมาที่นี่อีกแล้วค่ะ”ใบหน้าของจ้านหยินมืดลงและเขาพูดอย่างเย็นชา "อย่าไปสนใจเธอ"เลขาพูดทางโทรศัพท์ว่า "คุณหนูชางได้เชิญใครบางคนให้นำรถขยดอกไม้มาตั้งทะเลดอกไม้รูปหัวใจที่ทางเข้าบริษัทของเราเพื่อแสดงความรักต่อคุณจ้านค่ะ"ซูหนานจ้องมองเจ้านายของเขาเต็มไปด้วยเรื่องซุบซิบจ้านหยินเหลือบมองเขาอย่างเย็นชาแล้วพูด "เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหาไปไหนหมด? พวกเขาปล่อยให้คนอื่นทิ้งขยะที่ทางเข้าบริษัทของเราได้ยังไง"หลังจากพูดเขาก็กดเพื่อตัดสายเลขารู้ว่าต้องทำอะไรตอนนี้ซูหนานหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "จริงๆ แล้ว ซางเสี่ยวเฟยเยี่ยมยอดจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นกล้าที่จะรักและเกลียด มีผู้หญิงชื่นชมคุณมากมายเหมือนกับจำนวนเส้นผมที่เยอะของฉันเลย แต่คนเดียวที่กล้าสารภาพกับคุณและลงมือทำคือซางเสี่ยวเฟย”“คุณคิดว่าเธอดีมาก ก็ไปจัดการและไปเปลี่ยนความสนใจของเธอจากฉันไปหาคุณ แบบนี้จะให้ฉันสงบสุข”ซูหนานสำลัก“ฉันไม่ชอบคนประเภทนั้น”ซูหนานหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง เขามีมาตรฐานสูงและให้ความสำคัญกับ "ความดึงดูด" มาก ไม่ว่าหญิงสาวหน้า
"ฉันคิดว่าคุณนายลู่ถ่ายรูปคุณหนูหยูและแสดงให้พี่สาวดูโดยตั้งใจ เพื่อทดสอบว่าเธอมีความรู้สึกกับตงหมิงหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ผลก็คือเธอไม่มีความคิดนั้นอย่างแน่นอน เธอไม่เคยคิดอะไรกับตงหมิงเลย ตอนนี้เธอหมกมุ่นอยู่กับร้านอาหารเช้าและต้องการเพียงแค่ประกอบอาชีพและหาเงิน"จ้านหยินก็มองไห่หลิงออกเช่นกัน"ถ้าเธอมีความคิดอะไรกับตงหมิง คุณนายลู่คงจะไม่ยอมให้เธอเปิดร้านที่นั่นต่อไป"ไห่ถงเห็นด้วยกับสิ่งที่สามีของเธอพูดคุณนายลู่กำลังทดสอบพี่สาวของเธอ พี่สาวของเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร เธอจะได้ไม่ได้รับผลกระทบ"ที่รัก คุณคิดว่าฉันควรบอกเรื่องพวกนี้กับพี่สาวของฉันไหม?""คุณนายลู่คงทำอะไรไม่ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอเพียงสงสัยเช่นเดียวกับเรา แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับพี่สาวของคุณ ฉันแค่ต้องคุยกับตงหมิงและบอกเขาว่าอย่าไปทานอาหารเช้าที่บ้านพี่สาวของเราในอนาคต"จ้านหยินบ่นให้เพื่อนๆ ฟังว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ ลู่ตงหมิงต้องรีบไปร้านกินได้ไม่อั้นแต่เช้าเพื่อทานอาหารเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ใช่ไหม"ตกลง"หลังจากจ้านหยินกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ไห่ถงก็ยิ้มและถา
ไห่ถงรู้สึกโชคดีอีกครั้ง เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่แม้จะแสดงอาการงอแงเล็กน้อยเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาไม่เคยใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับเธอ และเขาไม่ต้องกังวลว่าเขาจะนอกใจด้วยกุญแจสำคัญอยู่ที่การเลี้ยงดูของเขา บ้านสามีที่่ใจกว้างและมีเมตตาอย่างแม่สามีตระกูลจ้าน เป็นสิ่งที่หาได้ยากในตระกูลที่ร่ำรวยเมื่อคิดย้อนกลับไปเมื่อคุณยายจ้านบอกกับเธอว่าเธอช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้และจะไม่แนะนำหลานชายที่ไม่ดีให้เธอรู้จักที่จริงแล้ว หลานชายทุกคนในครอบครัวของหญิงชราอย่างเธอนั้นนั้นดีมากจ้านหยินเป็นหลานชายคนโต และหญิงชราก็เลือกที่จะจับคู่เธอกับหลานชายที่ดีที่สุด"คุณนายลู่ได้ช่วยประธานลู่หาภรรยาที่เหมาะสมแล้ว เธอคือคุณหนูหยูหยินหยิน ทั้งสาว สวย และดูเฉลียวฉลาดและมีความสามารถ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่อยู่ในแวดวงชั้นสูงมายาวนาน ความมั่นใจและรัศมีแห่งความสง่างามที่แผ่ออกมาจากทุกการเคลื่อนไหว ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเธอมาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยหรือสูงศักดิ์ นั่นสามารถทำให้คุณนายลู่ชอบเธอได้โดยไม่ต้องลำบากอะไร""ฉันรู้"จ้านหยินพูดขณะกิน "เป็นเพราะคุณนายลู่เลือกภรรยาที่เหมาะสมกับตงหมิง
"ไม่ต้องพูดถึงว่าเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ต้องทำ แม้ว่าในอนาคตเราจะเกษียณ เราก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเราจะตื่นขึ้นทุกวันและพบกันเมื่อเราลืมตาขึ้น"มีคนตื่นก่อนเสมอ และมีคนตื่นทีหลังเสมอจ้านหยินรู้ว่าเขาสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล"ป้าเหลียงบอกว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว คุณหิวไหม ออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"ไห่ถงรู้ว่าการยืดเวลาการสนทนาออกไปอาจทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพวกเขามากขึ้นหลีกเลี่ยงการทะเลาะเบาะแว้ง เพราะอาจทำให้ทั้งคู่โกรธกันได้"อืม"จ้านหยินพยักหน้าแล้วปล่อยภรรยาที่รักของเขาจากอ้อมแขนไห่ถงดึงเขาออกมาป้าเหลียงเตรียมอาหารเช้าของจ้านหยินไว้บนโต๊ะอาหารแล้วนายน้อยชอบทำตัวจุกจิกจู้จี้ แต่ต่อหน้านายหญิง เขามักจะต้องก้มหัวและประนีประนอมอยู่เสมอป้าเหลียงไม่กังวลเลยว่าอาหารเช้าที่เธอทำจะเสียเปล่า"ทำไมคุณไม่พาหยางหยางมาล่ะ?"จ้านหยินทานอาหารเช้ากับภรรยา และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาเลิกทำหน้าเย็นชาและถามถึงเจ้าตัวน้อย"พี่สาวของฉันบอกว่าวันนี้เธอจะปิดร้านเร็วและปล่อยให้หยางหยางเล่นในร้าน เธอจะพาหยางหยางกลับบ้านเร็วๆ นี้ จ้าน...ที่รัก พาหยางหยางมาอยู่ที่นี่กันเถ
"เมื่อไหร่คุณยายจะกลับมา? ฉันคิดถึงเธอมาก"ไห่ถงคิดถึงวันที่คุณยายจ้านเคยอยู่ที่นี่มากป้าเหลียงพูด: "เมื่อฉันรู้ตัวว่าต้องเตือนนายหญิง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว คุณผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปแล้ว"ไห่ถงถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "ฉันจะไปล้างมือ"เธอล้างมือสองครั้งด้วยสบู่และกลับไปที่ห้องที่เธอเคยอยู่ เธอหยิบชุดเสื้อผ้าที่สะอาดจากตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนชุด แล้วกลับไปที่ห้องนอนใหญ่"ที่รัก ฉันล้างมือและฆ่าเชื้อสองครั้ง ฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีขนแมวติดตัวของฉัน"ไห่ถงเดินไปข้างหลังจ้านหยิน และขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขา"ที่รัก ฉันขอโทษ ฉันลืมไปจริงๆ ว่าฉันกำลังอุ้มแมวอยู่เมื่อกี้ จริงๆ แล้วพวกมันน่ารักมาก คุณให้ฉันเลี้ยงพวกมัน และพวกมันก็มีค่าสำหรับฉันทั้งหมด คุณพูดว่า ถ้าฉันให้หญ้าคุณหนึ่งกำมือ คุณจะถือว่ามันเป็นสมบัติ ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าคุณจะให้อะไรกับฉัน ฉันก็จะรักมันมาก"จ้านหยินไม่หันหลังกลับและปล่อยให้เธอโอบเอวของเขาเขากล่าว: "ฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ ฉันถามป้าเหลียงแล้วเธอก็บอกว่าคุณออกไปแต่เช้า ฉันรู้สึกเหมือนถูกคุณทิ้งเอาไว้ข้างหลัง เมื่อคุ
ไห่ถงก้มตัวลงและอุ้มแมวขึ้นมา"นายหญิง คุณไปง้อนายน้อยก่อนเถอะ นายน้อยเพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินข้าว"ป้าเหลียงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อจู่ๆ นายน้อยของเธอกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยถ้าเธอไม่มาทำงาน เธอคงไม่รู้ว่านายน้อยจะมีด้านที่คิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ไห่ถงลูบแมวแล้วถามป้าเหลียง: "ป้าเหลียง คุณต้องบอกฉันว่าทำไมเขาถึงโกรธ ฉันถึงจะง้อได้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"ป้าเหลียงกระซิบ: "ฉันเดาว่านายน้อยคงโกรธที่คุณออกไปข้างนอกแต่เช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ นายน้อยพักผ่อนที่บ้านและหวังว่านายหญิงจะอยู่กับเขา"ไห่ถง: "... ฉันแค่ไปช่วยงานพี่สาวของฉัน แม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โรงงานหลายแห่งไม่มีวันหยุดและยังต้องทำงาน ดังนั้นร้านอาหารเช้าของน้องสาวฉันจึงยังคงยุ่งมาก ฉันออกไปเร็วแต่ก็กลับมาเร็วเช่นกัน ฉันยังกลับมาก่อน 10 โมง"เธอไม่เคยคิดว่าจ้านหยินจะกลายเป็นคนใจแคบเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ป้าเหลียงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน"ฉันจะเข้าไปง้อเขา"ไห่ถงซึ่งรู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนแบบไหน เดินเข้าไปในห้องอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับแมวของเธอในอ้อมแขนหลังจากที่เธอผลักประตูเปิดและเข้าไป ป้าเหลียงก็จำ
ขณะที่ยุ่งอยู่ตรงนี้ จ้านหยินก็ตื่นขึ้นตามปกติ ก่อนที่เขาจะลืมตา เขาหันข้างและเหยียดแขนยาวของเขาออกไปเพื่อกอดภรรยาที่รักของเขา แต่สุดท้ายก็คว้าลมนั่นคือตอนที่เขาลืมตาขึ้นแน่ล่ะ ไห่ถงไม่อยู่ในห้องอีกต่อไปเมื่อมองดูท้องฟ้าภายนอก พระอาทิตย์กำลังขึ้นสูงจ้านหยินหันกลับมาและหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงเพื่อดูเวลา"ตอนนี้เก้าโมงแล้ว!"จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งแม้กระทั่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาก็ไม่เคยเข้าตื่นสายขนาดนี้มาก่อนบางทีอาจเป็นเพราะว่าเขากลับบ้านดึกเมื่อคืนก่อนเขารีบอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าลำลอง โดยตั้งใจเลือกชุดที่ไห่ถงซื้อมาให้เขาเมื่อเขาเปิดประตู เขาก็เห็นป้าเหลียงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อุ้มแมวตัวหนึ่งไว้และดูทีวี เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอจึงหันไปมองเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม “นายน้อย คุณตื่นแล้ว คุณอยากกินอาหารเช้าไหม?”"ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว"จ้านหยินบ่นพึมพำขณะเดินออกไป“ถึงจะเก้าโมงกว่าแล้ว ก็ยังควรกินอะไรนะ นายหญิงได้สั่งเราไว้ก่อนที่เธอจะออกไป ให้เตือนนายน้อยว่าควรกินอาหารเช้าเมื่อเขาตื่นนอน”"นายหญิงของคุณอยู่ที่ไหน? เธอตื่นและออกไปข้างนอกตั้ง
หยูหยินหยินก็ไม่ได้โกรธเช่นกันเธอและลู่ตงหมิงรู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่พวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้รู้จักกันดีนักเขาไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ"คุณหนูหยู นี่อาหารเช้าของคุณ"หลังจากไห่หลิงทำอาหารเช้าให้หยูหยินหยินแล้ว เธอก็เอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ ด้วยรอยยิ้ม เธอกล่าวกับหยูหยินหยินว่า "คุณหนูหยู ทานให้อร่อยนะคะ"หยูหยินหยินตอบด้วยรอยยิ้มไห่หลิงกลับไปที่นั่งและนั่งลง"พี่ คุณเจอเธอเมื่อไหร่?"ไห่ถงกระซิบกับพี่สาวของเธอ"คุณนายลู่แวะมาวันก่อนและเข้ามานั่งคุยกับฉัน ขณะที่คุยกับฉัน เธอบอกฉันว่าเธอต้องการจับคู่คุณหนูหยูกับประธานลู่ และแสดงรูปถ่ายของคุณหนูหยูให้ฉันดู ฉันก็เลยจำเธอได้"ไห่หลิงตอบน้องสาวของเธอด้วยเสียงต่ำและกระซิบ: "เห็นไหม พวกเขาเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ คุณหนูหยูก็ให้ความรู้สึกสบายใจมากเช่นกัน โดยไม่มีความรู้สึกห่างเหินแบบทายาทเศรษฐี"ไห่ถงมองน้องสาวอย่างละเอียด จากนั้นก้มหัวลงเพื่อกินบะหมี่และกระซิบว่า "เข้ากันได้ดีทีเดียว"ป้าเคยพูดว่าคุณนายลู่เข้ากับคนยากมากจ้านหยินก็พูดเช่นกันเนื่องจากคุณนายลู่ม
เขาไม่มีอะไรจะคุยกับไห่ถงมากนักและด้วยไห่ถงที่อยู่ที่นี่ ลู่ตงหมิงและไห่หลิงก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้ามาเพื่อกินเกี๊ยวนึ่ง ผู้ช่วยร้านเป็นคนจัดการรับออเดอร์ พนักงานจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้พวกเขาแทนไห่หลิงซึ่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยเองเธอสามารถนั่งลงในที่เดิมและกินบะหมี่ต่อไปได้"พี่ลู่"คำว่าพี่ลู่นั้น ทำให้ลู่ตงหมิงหมดความอยากอาหารทันทีพี่น้องไห่มองไปที่หญิงสาวสวยที่เปิดประตูกระจกและเดินเข้ามา ไห่ถงไม่เคยรู้จักหยูหยินหยิน แต่ไห่หลิงเคยเห็นภาพของหยูหยินหยิน เมื่อมองไปหยูหยินหยินที่เข้ามา เธอคิดว่าหยูหยินหยินสวยกว่าในรูปเข้ากันได้ดีกับลู่ตงหมิง"คุณหนูหยู คุณอยากทานอาหารเช้าไหม?"ไห่หลิงวางตะเกียบลงและยืนขึ้นอีกครั้งเพื่อต้อนรับแขกสายตาของหยูหยินหยินละสายตาจากลู่ตงหมิงและจ้องมองไปที่ไห่หลิง เธอเคยเห็นไห่หลิงหลายครั้งจากไกลๆ แต่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าอีกฝ่ายกับตาตัวเอง เมื่อมองดูไห่หลิงอย่างดีๆแล้ว หยูหยินหยินรู้สึกว่าไห่หลิงเป็นหญิงสาวที่สวยมาก“ฉันได้ยินมาว่าอาหารเช้าที่นี่อร่อยมาก ฉันจะทานเหมือนกับพี่ลู่ ขอบคุณ”หยูหยินหยินเดินไปที่โต๊ะของลู่ตงหมิง วางกระเ
"ตกลง"น้องของเธออยากกินบะหมี่เครื่องในหมู ไห่หลิงยังต้มบะหมี่เครื่องในหมูสองชามด้วย เธอไม่ชอบผักชี ดังนั้นจึงมีแต่ชามน้องของเธอเท่านั้นที่ใส่ผักชีในชามของเธอ"บะหมี่เสร็จแล้ว"ไห่หลิงเรียกน้อฃให้มาเอาบะหมี่ที่ปรุงแล้วไห่ถงหยุดงาน ล้างมือ แล้วเดินไปหยิบชามบะหมี่ของเธอสองพี่น้องนั่งลงที่โต๊ะ ไห่ถงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเป็นนิสัยและเตรียมกินบะหมี่ไปพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย"เวลากิน อย่ามัวแต่ดูโทรศัพท์ข เก็บโทรศัพท์ของเธอลงไป"ไห่หลิงไม่ยอมให้เธอกินในขณะที่เล่นโทรศัพท์ของเธอแบบนี้"ฉันแค่จะดูมันเฉยๆ"ไห่ถงพูด แต่ก็เก็บโทรศัพท์ของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง"ต่อไปนี้ กินข้าวอยู่ห้ามเล่นโทรศัพท์ไปด้วย""เข้าใจแล้ว"ต่อหน้าพี่สาวของเธอ ไห่ถงไม่กล้าที่จะดื้อรั้น นอกจากนี้ การใช้โทรศัพท์ขณะกินอาหารก็เป็นนิสัยที่ไม่ดีจริงๆ“พี่ คืนนี้พี่จะไม่ไปงานเลี้ยงกับฉันจริงๆ เหรอ”"ไม่ไป""พี่ ฉันคิดว่าคุณควรออกไปเปิดโลกบ้าง"ไห่หลิงค่อยๆ กินบะหมี่ที่เพิ่งปรุงเสร็จและร้อนมาก"ฉันไม่จำเป็นต้องไปดูโลกแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงระดับนั้น เธอแตกต่าง เธอเป็นนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน เธอต้