ไห่ถงตอบ: "พวกเราจะไปบ้านเกิดของคุณเมื่อไหร่? ของขวัญวันตรุษจีนที่เราซื้อมานั้นมีไว้สำหรับครอบครัวของคุณ หากเราจะออกเดินทางช่วงบ่ายวันนี้หรือพรุ่งนี้ เราก็จะทิ้งพวกมันไว้ในรถ จะได้ไม่ตอนขนไปมาหลายรอบ"จ้านหยินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "กลับพรุ่งนี้เช้ากันเถอะ วันนี้ฉันเพิ่งกลับมาและรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ฉันต้องพักสักครึ่งวัน"สองสามีภรรยาห่างกันเป็นเวลาสองสามวัน และเขาก็คิดถึงเธอเขาต้องการใช้เวลาร่วมกันครึ่งวันก่อนกลับบ้านเก่าของเขา“ถ้าอย่างนั้นเราจะไม่ย้ายของตอนนี้”"โอเค"จ้านหยินเห็นด้วย และยังพูดเสริมว่า "ส่งข้อความมาให้ฉันเมื่อคุณเข้ามาในระแวกบ้านด้วย""เข้าใจแล้ว"ไห่ถงตอบแล้วถามว่า “มีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีแล้ว ฉันจะวางสายตอนนี้ฉันกำลังขับรถอยู่”จ้านหยินรู้ว่าเธอกำลังเดินทางกลับบ้านและจะพบเขาเร็วๆ นี้ จึงพูดว่า "ไม่มีอะไรแล้ว ขับรถดีๆ ล่ะ"ไห่ถงรับทราบและวางสายโทรศัพท์"พี่ จ้านหยินบอกว่าเราจะไปบ้านเกิดพรุ่งนี้ พี่กับหยางหยางก็ควรมากับพวกเราด้วย ฉันไม่คิดว่าคุณยายและคนอื่นๆ จะรังเกียจ ไม่เช่นนั้น ฉันจะไม่รู้สึกสบายใจที่จะทิ้งพี่ไว้ที่นี่ตามลำพังในวันตรุษจีน"ไห่หลิง
"ในรถค่ะคุณป้า คุณอยากพูดอะไรกับถงถงไหม ฉันจะได้ให้ถงถงฟัง"ไห่หลิงกำลังจะยื่นโทรศัพท์ให้น้องสาว แต่คุณนายซางกลับพูดขึ้นมา: "ไม่เป็นไร แค่บอกถงถงให้ขับรถอย่างระมัดระวังและเมื่อกลับไปบ้านสามีในช่วงตรุษจีน ถ้าญาติสามีทำผิดไม่ดีต่อเธอ ก็อย่าทนเลย ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นครอบครัวแบบไหนเธอก็เป็นหลานสาวของฉันและสมควรได้รับความเคารพ"ตั้งแต่รู้ว่าสามีของหลานสาวของเธอคือจ้านหยิน คุณนายซางก็รู้สึกขัดแย้งมาหลายวันแล้ว เธอเล่าให้ลูกชายคนโตของเธอฟัง แต่กลับพบว่าเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่เก็บมันไว้จากเสี่ยวเฟยคุณนายซางก็ยังปิดบังจากลูกสาวของเธอ โดยไม่กล้าให้เธอรู้ว่าภรรยาลึกลับของจ้านหยินคือไห่ถงทุกคนอยากรู้ว่าใครคือนายหญิงใหญ่ของตระกูลจ้าน โดยไม่รู้ว่าหลายคนเคยพบนายหญิงจ้านแล้วแม้กระทั่งเข้ากันได้ดีกับนายหญิงตระกูลจ้านอีกด้วยเช่นเดียวกับเซินเสี่ยวจวินที่ชอบซุบซิบและข่าวเกี่ยวกับนายน้อยจ้านมาโดยตลอด และอยากรู้อยากเห็นมากที่สุดว่าใครเป็นนายหญิงจ้าน เธอยังบอกไห่ถงว่าเธอต้องการขอคำแนะนำจากนายหญิงจ้าน ว่าจะควบคุมสามีของเธอได้อย่างไร ซึ่งคาดไม่ถึงว่าเพื่อนสนิทของเธอคือนายหญิงจ้านตระกูลซางตัดสินใจ
นอกจากอั่งเปาของสองพี่น้องไห่และหยางหยางแล้ว คุณนายซางยังเตรียมอั่งเปาให้กับจ้านหยินอีกด้วยแม้ว่าเธอจะไม่สามารถทำให้จ้านหยินเป็นลูกเขยของเธอได้ แต่ก็ยังเป็นหลานเขยของเธอ ดังนั้นเธอจึงเตรียมอั่งเปาตรุษจีนให้จ้านหยินอย่างไม่เห็นแก่ตัว"คุณแม่"ซางเสี่ยวเฟยลากกระเป๋าเดินทางของเธอลงมาชั้นล่างคุณนายซางรีบสั่งให้พ่อบ้านออกไปอย่างรวดเร็วเธอยืนขึ้น เดินไปหาลูกสาวแล้วยิ้ม "ทำไมถึงจัดนานนักล่ะ"“หนูต้องแน่ใจว่าหนูเอาทุกอย่างมาครบ พี่ชายกับคนอื่นๆ อยู่ที่ไหนกัน?”“พวกเขายังไม่ลงมาข้างล่างเลย”ซางเสี่ยวเฟยถือกระเป๋าเดินทางของเธอลงบันได คุณนายซางก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วย แต่เธอปฏิเสธ"คุณแม่คะ เมื่อกี้ขอให้พ่อบ้านทำอะไร?"“แม่ได้เตรียมของขวัญปีใหม่ให้กับพี่สาวไห่หลิง และขอให้พ่อบ้านไปส่ง”ซางเสี่ยวเฟยถอนหายใจแล้วพูด: "พี่ไห่หลิงไม่ต้องการมันหรอก ไม่อย่างนั้นพวกเราก็สามารถพาเธอและลูกชายไปด้วยได้ เฮ้อ คงอีกนานกว่าที่พวกเราจะได้เจอหยางหยางอีกครั้ง เมื่อกลับมา หยางหยางจะอายุสามขวบแล้ว"“อีกไม่กี่วัน ลูกก็จะอายุยี่สิบเจ็ดเหมือนกัน”คุณนายซางเตือนลูกสาวเมื่อถึงปีใหม่ อายุของทุกคนจะเพิ่มขึ
พี่สาวเธออยู่ที่นี่และอาชีก็อยู่ที่นั่นด้วยเขาอุ้มเธอขึ้นลงจากรถแบบนี้ทำให้เธอ เอ่อ....เขินนิดหน่อยในขณะที่เขาอุ้มเธอขึ้นจากรถ ไห่ถงได้กลิ่นที่คุ้นเคยจากเขา และอดไม่ได้ที่จะแตะหน้าของเขาอืม ก็ยังรู้สึกดีเหมือนเดิมจ้านหยิน "......."แม้ว่าเธอจะบอกว่าเธอไม่ต้องการความสนใจจากเขา แต่เมื่อเขาอุ้มเธอไว้ เธอก็ถือโอกาสในี้เอาเปรียบเขาเมื่อตอนเย็นมาถึง...จ้านหยินรีบหยุดคิดฟุ้งซ่านอย่างรวดเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากวางไห่ถงลงแล้ว จ้านหยินก็ไปช่วยหยางหยางออกจากรถ"คุณลุง"หยางหยางร้องออกมาด้วยเสียงใสๆ ของเขา ขณะที่ จ้านหยินยื่นมือออกไปรับเขา เขาก็กระโดดตรงไปหาจ้านหยินทันที จ้านหยินตอบสนองอย่างรวดเร็ว คว้าเขาอย่างง่ายดายแล้วยกเขาขึ้นไปในอากาศหยางหยางรู้สึกสนุกและระเบิดเสียงหัวเราะหลังจากเล่นกับหยางหยางสักพัก ในที่สุดจ้านหยินก็วางเขาลงแล้วถาม "หยางหยาง คิดถึงลุงไหมครับ?"หยางหยางพยักหน้า "ครับ"จ้านหยินพร้อมด้วยสีหน้าอ่อนโยน ก้มลงหอมแก้มหยางหยางสองครั้ง “คุณลุงก็คิดถึงเธอเหมือนกันนะ”หลังจากที่ไห่หลิงลงจากรถ เขาก็ทักทายไห่หลิงว่าพี่สาวไห่หลิงตอบด้วยรอยยิ
อาชีเพิ่งเดินไม่กี่นาทีก่อนที่จะได้รับโทรศัพท์อีกครั้งจากนายน้อย“อาชี กลับมาช่วยน่อย ยังต้องขนของอยู่ แต่คราวนี้ต้องไปชั้น 8 แทน แล้วของก็ยังเหลือเยอะด้วย ถงถง ค่าขนย้ายเราจขะให้อาชีเท่าไหร่ดี?”จ้านหยินหยิบโทรศัพท์ของเขาออกไปแล้วถามไห่ถงไห่ถงมองดูของขวัญวันตรุษจีนที่ป้าเธอส่งมาให้ มีมากเกินไป แม้ว่าครึ่งหนึ่งจะเป็นของพี่สาวของเธอก็ตาม อาจต้องใช้เวลาระยะหนึ่งกว่าที่อาชีจะขนย้ายของตามลำพัง เธอจึงพูดว่า "เรียกอาชีกลับมาและแล้วให้เขาบอกราคา"หลังจากที่ใช้บริการหลายครั้งและคุ้นเคยกับอาชี เธอรู้สึกเขินอายที่จะให้เงินค่าจ้างที่น้อยเกินไป แต่การให้มากเกินไปจะรู้สึกเหมือนขาดทุน เธอจึงตัดสินใจปล่อยให้อาชีเป็นผู้กำหนดราคาอาชีดูเหมือนเป็นคนซื่อสัตย์และเรียบง่าย ไม่น่าจะขอจำนวนเงินที่ไร้เหตุผล"เอาล่ะ อาชี มาได้เลย"“แน่นอนครับ!”อาชีตอบอย่างมีความสุข โดยตั้งตารอที่จะได้รับเงินหลายพันบาทจากนายน้อยครึ่งชั่วโมงต่อมา“ถงถง ฉันยังไม่ได้กินเลย”จ้านหยินพูดขณะปิดประตูหลังจากช่วยขนของทุกอย่างแล้ว อาชีก็พาไห่หลิงและหยางหยางกลับบ้าน และนำของขวัญวันตรุษจีนที่คุณนายซางมอบให้ไห่หลิงกลับไปด้ว
จ้านหยินใช้เวลาสองชั่วโมงในการเตรียมอาหารเย็นเมื่อดูโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารที่เขาทำเอง ซึ่งเป็นทุกจานที่ไห่ถงชอบกิน จ้านหยินก็หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปและโพสต์ลงในโซเชียลมีเดียของเขาตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่โพสต์ลงโชเชี่ยล ของจ้านหยินก็เงียบหายไปนานทันทีที่ภาพถูกโพสต์ เพื่อนของเขาและลูกค้าสำคัญในแวดวงของเขาก็กดไลค์และแสดงความคิดเห็นอย่างรวดเร็ว“ประธานจ้าน ฉันจะรีบไปตอนนี้ จะสายเกินไปหรือเปล่า?”“ประธานจ้าน ฉันไม่รู้ว่าคุณทำอาหารเก่งขนาดนี้”“ประธานจ้าน รีบส่งมาเถอะ ฉันจะช่วยคุณกินเอง”“พี่สะใภ้โชคดีจริงๆ ฉันอิจฉาจังเลย ฉันทำงานให้นายมาหลายปีแล้ว และฉันยังไม่เคยได้ชิมผักผัดฝีมือนายเลย” ความคิดเห็นนี้มาจากซูหนานหลังจากโพสต์เสร็จ จ้านหยินก็เก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าโดยไม่ได้ดูการถูกใจและความคิดเห็นจากเพื่อนของเขาเขากลับเข้าไปในห้องไห่ถงเพิ่งออกมาจากห้องน้ำหลังอาบน้ำเมื่อเห็นเขาเข้ามา เธอก็ทำหน้าบูดบึ้งใส่เขา: “มันไม่ยุติธรรมเลย”จ้านหยินยิ้ม เดินเข้าไปหาเธอ ก้มลงเล็กน้อย และกระซิบข้างหูเธอว่า “นั่นเป็นเพราะคุณฝึกฝนไม่เพียงพอ ความแข็งแกร่งของคุณตามฉันไม่ทัน เรามาฝึกฝนให
เมื่อเซินเสี่ยวจวินพูด เธอกำลังมองไปที่ซูหนานซูหนานรู้สึกกดดันอย่างมากเนื่องจากทักษะการทำอาหารของเขาไม่ดี เขาจึงไม่สามารถทำอาหารได้ดีเท่ากับเชฟของโรงแรมอย่างจ้านหยินเขาคร่ำครวญถึงเพื่อนสนิทของเขา บ่นอยู่ในใจว่าเขาทำให้คนโสดเช่นพวกเขายากที่จะมีภรรยาด้วยซ้ำ“คุณเซินก็จะมีความสุขมากเช่นกันในอนาคต”ซูหนานทำอาหารไม่เก่งแต่เขาเชื่อว่าเขาจะดีกับภรรยาได้มาก หากเขาและเซินเสี่ยวจวินลงเอยด้วยกัร มันจะทำให้เสี่ยวจวินมีความสุขอย่างแน่นอนเซินเสี่ยวจวินยิ้ม: "ใครจะรู้ล่ะว่าพวกเขาจะมีความสุขในอนาคตหรือเปล่า ความรักและการแต่งงานนั้นแตกต่างกัน การออกเดทนั้นช่างหอมหวาน แต่เมื่อคุณแต่งงานแล้ว คุณจะกลับสู่ความเป็นจริง ข้อบกพร่องที่ซ่อนอยู่ระหว่างการออกเดทจะถูกเปิดเผย เมื่อเราอดทนต่อกันตลอดเวลาเท่านั้นที่จะสามารถแต่งงานได้ยาวนาน""ประธานซูทำอาหารไม่เป็นใช่ไหม?"ซูหนานพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "ผมเคยทำอาหารมาก่อน แต่ทักษะการทำอาหารของผมไม่ดีนัก ผมทำอาหารแทบไม่ได้ แต่ก็น่าจะพอทำได้ เสี่ยวจวิน คุณต้องการสามีที่สามารถจัดการทั้งห้องนั่งเล่นและห้องครัวได้หรือเปล่า?"เขาไม่เรียกเธอว่าคุณเซินอีกต่อไป เพราะ
ซูหนานซึ่งใช้ประโยชน์จากเส้นสายของตระกูลซู ได้ตรวจสอบบรรพบุรุษของเซินเสี่ยวจวินอย่างถี่ถ้วนถึงสิบแปดรุ่นแล้ว เขารู้ด้วยซ้ำว่าคุณยายของเธอให้กำเนิดลูกกี่คน และมีลูกกี่คนที่รอดชีวิต ซึ่งเป็นข้อมูลที่แม้แต่เธอก็ยังไม่รู้เธอรู้เพียงว่าพ่อของเธอมีพี่น้องห้าคน และคิดเสมอว่าปู่ย่าของเธอมีลูกเพียงห้าคนครั้งหนึ่งระหว่างการสนทนา ซูหนานเล่าว่าพ่อของเธอมีพี่น้องทั้งหมดเก้าคน แต่มีเพียงห้าคนเท่านั้นที่รอดชีวิตจนโตเป็นผู้ใหญ่ ขณะที่สี่คนเสียชีวิตในวัยเด็กเซินเสี่ยวจวินรู้สึกตกตะลึงในเวลานั้นเมื่อกลับถึงบ้าน เธอถามพ่อของเธอซึ่งก็ไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน จากนั้นเธอก็ถามคุณย่าของเธอซึ่งยืนยันว่ามันเป็นเรื่องจริงในอดีต สภาพความเป็นอยู่ย่ำแย่ และหลายครอบครัวมีลูกหลายคน แต่เป็นเรื่องปกติที่บางคนเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยคุณย่าของเธอถามว่าเธอรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?เพราะลูกสี่คนแรกของคุณย่าเสียชีวิตตั้งแต่ยังเล็ก และลูกห้าคนสุดท้ายก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่พ่อของเธอจึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีพี่น้องอีกสี่คนที่เสียไปแล้วเหตุการณ์นั้นทำให้เซินเสี่ยวจวินตระหนักว่าตระกูลซูนั้นแข็งแกร่งและน่ากลัวมากกว่า