บทที่ 733

“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว อาจ้านยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”

“จ้านหยินทำงานจนดึกดื่น มักจะต้องทำงานล่วงเวลาเพื่อสังสรรค์ในตอนกลางคืน ให้เขานอนอีกสักหน่อยเถอะค่ะ”

ถังจวินเย่พูดว่า "ปกติเขาจะยุ่งจนถึงเที่ยงคืนก่อนจะกลับบ้าน และวันรุ่งขึ้นเขาก็ยังตื่นแต่เช้าเพื่อไปวิ่ง เป็นเพราะเธอนั่นแหละที่ทำให้เขาขี้เกียจ ไห่ถง อย่าเอาใจอาจ้านมากจนเกินไป ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เถ้าเธอทำให้เขาเสียนิสัย มันจะเป็นผลร้ายต่อตัวเธอเอง"

“แม่นินทาผมลับหลังอยู่เหรอ?”

จ้านหยินโผล่ออกมาจากห้อง แต่งกายด้วยชุดสูทเนี้ยบ ดูมีอำนาจและสง่างาม

เขายังไม่ได้สวมเสื้อโค้ทและเนคไท

เขาถือพวกมันทั้งหมดไว้ในมือของเขา

ถังจวินเย่ยืนขึ้นแล้วเดินไป "แม่เพิ่งบอกว่าลูกขี้เกียจแล้วลูกก็ออกมา โชคดีที่แม่ไม่ได้ดุด่าลูก"

“อุณหภูมิอุ่นขึ้นเล็กน้อยในช่วงสองวันที่ผ่านมา แต่ในตอนเช้าก็ยังหนาวมาก รีบสวมเสื้อโค้ทของลูกซะ จะได้ไม่เป็นหวัดและทำให้ไห่ถงเหนื่อย”

เมื่อเห็นแม่เขากำลังจะหยิบเสื้อโค้ทมาช่วยเขาสวม ซึ่งเป็นนิสัยที่เธอพัฒนามาจากการดูแลพ่อของเขา

จ้านหยินก็รีบสวมเสื้อโค้ทของเขาเอง

เขาต้องการให้ไห่ถงดูแลเขา

เขายังผูกเน็คไทของตัวเองด้วย

เสียงข