หลังจากเปิดประตู จ้านหยินก็กลับมาที่รถ ขับเข้าไปในวิลล่า และจอดรถในบริเวณหน้าบ้านหลักโดยที่ไห่ถงไม่จำเป็นต้องถาม เขาอธิบาย: “พ่อแม่และยายชอบอยู่บ้านหลังเก่ามากกว่า มันเงียบสงบกว่า และพวกเขาก็อยู่ที่นั่นมานานหลายสิบปี พวกเขาคุ้นเคยกับมันและไม่ชอบอยู่กับคนที่อายุน้อยกว่าอย่างพวกเรา ดังนั้นหลังจากอยู่กับพวกเราได้สองสามวันคุณยายของผมก็กลับไป”ไห่ถงพยักหน้า "คนแก่ก็เป็นแบบนี้แหละ"หลังจากลงจากรถแล้ว ไห่ถงก็เดินไปรอบๆ สนามหญ้าวิวในสวนได้รับการจัดวางอย่างดี รวมถึงลานด้านหน้าและด้านหลัง ลานด้านหน้าส่วนใหญ่ประกอบด้วยสระว่ายน้ำและต้นไม้ที่สวยงามบางส่วน และศาลาเล็กๆ ก็ถูกสร้างขึ้นด้วย มีเก้าอี้ชิงช้าวางไว้ใต้ต้นไม้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากศาลา นั่งเล่นในยามว่างไม่ว่าจะนั่งอ่านหนังสือหรือชมวิวก็เพลินดีสวนหลังบ้านส่วนใหญ่เป็นดอกไม้และต้นไม้ รวมถึงไม้ผลบางชนิดที่พบได้ทั่วไปของชาวกวนเฉิงเช่น ลิ้นจี่ ลำไย และมะม่วงนอกจากนี้ยังมีพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ที่ไห่ถงคิดว่าเหมาะสำหรับการปลูกผักและผลไม้เธอคิดและอยากจะพูดแบบเดียวกันจ้านหยินยิ้มแล้วพูด: "ฉันไม่มีเวลาปลูกผัก ในอนาคตคุณจะเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน
“นี่คือบ้านของพวกเรา ต่อไปก็สามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอดชีวิต โดยไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบ”หลังจากที่จ้านหยินกอดเธอเข้าไปในห้อง เขาก็อดไม่ได้ที่จะอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินตรงขึ้นไปชั้นบน “รอฉันอิ่มก่อน ฉันจะลงไปชั้นล่างและเตรียมอาหารเย็นแสนอร่อยและหรูหราให้กับคุณ”ไห่ถง "..."ในห้องนอนใหญ่บนชั้นสอง ไห่ถงแทบไม่มีโอกาสมองไปรอบ ๆ ก่อนที่สามีที่กระตือรือร้นของเธอจะวางเธอไว้บนเตียงขนาดใหญ่ร่างกายที่แข็งแกร่งของเขากดทับเธอไว้ ทำให้เธอยกมือขึ้นและผลักเขาโดยสัญชาตญาณและพูดว่า "คุณตัวหนักมาก!"จ้านหยินรีบประคองตัวเองด้วยมือของเขา มองลงมาที่เธอด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ และถามเธอด้วยเสียงแหบห้าว "ถงถง มันไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?"“ถ้าคุณอยากถอยออกไป ตอนนี้เป็นโอกาสของคุณแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องไปอาบน้ำเย็นอีกครั้ง”ไห่ถงลูบไล้ใบหน้าของเขา “คุณได้รับหน้าตาที่ดีที่สุดมาจากพ่อแม่ของคุณ คุณหล่อจริงๆ เจอผู้ชายหล่อๆ แบบคุณทุกวัน ฉันแทบจะกลืนคุณเข้าไปทั้งตัว ไม่ต้องอาบน้ำเย็นแล้ว เพราะคุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาล”จ้านหยินลดตัวลงและกัดริมฝีปากของเธอ หัวเราะเบาๆ : “คุณมันคนโกหก ตอนที่พวกเรานอนคนละห้องกัน คุณโล่งใจอ
เมื่อเขาเห็นเธอเล่นอินเทอร์เน็ต ใบหน้าของไห่ถงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศเธอลุกขึ้นนั่ง รีบคว้าโทรศัพท์คืน ล็อกหน้าจอ และพูดด้วยสีหน้าไม่แยแส: "ฉันแค่เบื่อ แค่เล่นไปเรื่อย ไวน์อยู่ไหน?"จ้านหยินนำไวน์สองแก้วมาและส่งให้ไห่ถงหนึ่งแก้วแล้วพูดว่า "พวกเรายังไม่ได้กินอะไร อย่าดื่มมากเกินไปล่ะ แค่ครึ่งแก้วก็พอ"“แค่นั้นเองเหรอ? ฉันคงจะดื่มหมดหลังจากจิบไปสองหรือสามครั้ง ไม่ทันได้ลิ้มรสไวน์เลยด้วยซ้ำ”ไห่ถงบ่นและหยิบไวน์ครึ่งแก้วที่จ้านหยินมอบให้เธอ เธอจิบแล้วรสชาติของไวน์ยังไม่เข้มข้นพอ เขากลัวว่าเธออาจจะเมาเธอดื่มไวน์ที่เหลืออย่างรวดเร็วราวกับเป็นน้ำจ้านหยินเพียงจิบแล้วมองดูเธอเขาไม่อายและไม่จำเป็นต้องดื่มเพื่อเพิ่มความกล้าหาญ“คุณไม่ดื่มเหรอ ถ้าไม่ ก็เอามาให้ฉันดื่มหน่อย”ไห่ถงเอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์ของเขา ซึ่งใหญ่กว่าและมีไวน์มากกว่าของเธอจ้านหยินยื่นแขนของเขาออกไป โดยเก็บแก้วของเขาไว้ให้พ้นมือเธอ เขาผลักมือของเธอออกไป วางแก้วไว้บนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นวางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของเธอ ค่อยๆ ผลักเธอลงไปบนเตียงขณะที่เขาจูบริมฝีปากสีแดงอันมีเสน่ห์ของเธอ"จ้านหยิน....."“ฉันก
จ้านหยินลงมาชั้นล่างด้วยท่าทางร่าเริง หากใครเข้าไปใกล้ก็จะได้ยินเสียงเขาฮัมเพลงเบาๆหลังจากจดทะเบียนสมรสมาเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่าเขากลายเป็นสามีที่แท้จริงของเธอแล้วเขาเดินเข้าไปในห้องครัว หยิบผ้ากันเปื้อนจากตะขอหลังประตูมาผูกแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อดูวัตถุดิบข้างใน จากนั้นเขาก็หยิบวัตถุดิบสำหรับอาหารที่เขาต้องการทำออกมาขั้นแรกเขาตัดสินใจทำซุปบำรุงที่เหมาะกับผู้หญิงหลังจากเตรียมส่วนผสมสำหรับซุปและใส่ลงในหม้อเพื่อเคี่ยว เขาก็ซาวข้าวและเริ่มหุงจากนั้นเขาก็โทรหาลุงหมิง เมื่อลุงหมิงรับสาย จ้านหยินสั่งด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “ลุงหมิง ช่วยส่งกุ้งสดมาให้ฉันหน่อย ฉันค้นดูตู้เย็นแล้ว และไม่มีอาหารทะเลสดเลย”อาหารอย่างอื่นไม่สำคัญ แต่เขาต้องมีกุ้ง ซึ่งเป็นของโปรดของไห่ถง“นายน้อย คุณกับนายหญิงยังไม่ได้ทานอาหารเย็นกันเหรอครับ?”ลุงหมิงรู้สึกกังวลเล็กน้อย “คุณควรให้ป้าเหลียงกลับมาเร็วกว่านี้เพื่อเตรียมอาหารเย็นสำหรับคุณและนายหญิง”“ไม่เป็นไร กินข้าวช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร ฉันไม่หิว และนายหญิงก็กินขนมที่ออฟฟิศไปแล้วด้วย”“โอเคครับ ผมจะจัดการส่งกุ้งสดไปส่งตอนนี้น่าจะใช้เวลาประมาณครึ่
หลังจากที่สองพี่น้องจบการสนทนา ไห่ถงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก จึงลุกขึ้นและก้าวออกจากอ่างอาบน้ำคุณจ้านสามีที่รักของเธอได้เตรียมเสื้อผ้าให้เธอเปลี่ยนอย่างรอบคอบก่อนที่เธอจะเริ่มอาบน้ำหลังจากนั้นสิบนาทีไห่ถงลงไปชั้นล่างบ้านนั้นเงียบสงบเธออาศัยอยู่ในชุมชนหมิงหยวน เธอรู้สึกเสมอว่าบ้านของพวกเขาเงียบสงบ เมื่อกลับบ้านดึกก็ไม่มีใครคุยแล้ว หลังจากที่เธอกลับมานั่นเป็นเหตุผลที่เธอคิดที่จะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงต่อมาพวกเขาจ้างป้าเหลียงซึ่งทำให้บ้านมีชีวิตชีวาอย่างไรก็ตาม วิลล่าที่เขาซื้อนั้นใหญ่กว่าบ้านในชุมชนหมิงหยวนเสียอีก และมีเพียงสองสามีภรรยาเท่านั้นที่อาศัยอยู่ที่นั่น มันก็ยิ่งเงียบยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเธอไปถึงชั้น 1 ก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องครัวไห่ถงเดินไปและเห็นจ้านหยินกำลังทำอาหารอย่างขมักเขม้น เธอไม่ได้รบกวนเขา แค่พิงประตูห้องครัวแล้วมองดูเขาเขาดูหล่อมากเมื่อเขาจริงจังกับงาน!แต่เขาก็หล่อเสมอขณะที่เธอดู ไห่ถงก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างและหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็ว คลิกที่ WeChat แล้วเปิดโซเซียลของเธอขึ้นมา จากนั้นคลิกที่วิดีโอ เธอถ่ายวิดีโอสั้นๆ ของจ้านหยินและโพสต์ไปยังโซเชีย
รถเก๋งสีเงินจอดอยู่ที่ทางเข้าวิลล่า และมีคนยืนอยู่ที่ประตูผ่านประตูฉลุ ไห่ถงมองเห็นบุคคลนั้นและรู้สึกคุ้นเคย เมื่อเธอเข้าไปใกล้ ก็ตระหนักว่านั่นไม่ใช่คนส่งกุ้ง แต่เป็นแม่สามี ซึ่งเธอเพิ่งพบไม่กี่ครั้ง"คุณแม่"ด้วยความประหลาดใจที่ไห่ถงรีบไปเปิดประตู และพบว่าหากไม่มีกุญแจก็ไม่สามารถเปิดประตูได้ เธอขอโทษแม่สามีที่นอกประตูและพูดว่า "คุณแม่ ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้กุญแจเพื่อเปิดประตู รอสักครู่นะคะ ฉันจะเข้าไปเอากุญแจจากจ้านหยิน"ถังจวินเย่พยักหน้าเบา ๆ และหยุดกดกริ่งประตูไห่ถงรีบกลับเข้าไปข้างในแล้ววิ่งไปที่ห้องครัว เธอพูดกับจ้านหยิน: "จ้านหยิน แม่ของคุณอยู่ที่นี่ ฉันอยากเปิดประตูแต่ไม่มีกุญแจ รีบเอากุญแจมาเร็วๆ แล้วฉันจะออกไปไขประตู”"“แม่คุณไม่ได้บอกว่าจะมาในอีกไม่กี่วันเหรอ? เธอไม่มีกุญแจหรือไง?”จ้านหยินตอบ: “กุญแจอยู่บนโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่น บางทีแม่อาจลืมเอากุญแจมา”“เอ่อ หุงข้าวไปเยอะไหม? ไม่รู้ว่าคุณแม่กินข้าวหรือยัง”ไห่ถงให้ความสำคัญกับการมาถึงอย่างกะทันหันของแม่สามี“ปานนี้แม่ฉันคงกินข้าวไปแล้วล่ะ”ไห่ถงตอบกลับโอ้ แล้ววิ่งออกไป เห็นกุญแจวาวอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา จึงหยิบมันขึ
จากคำพูดที่อ่อนโยนของจ้านหยิน ทำให้ไห่ถงรู้สึกสบายใจ จึงยิ้มและพูด: "ถ้าอย่างนั้นฉันจะออกไปเปิดประตูให้แม่คุณเอง ถ้าแม่ของคุณตำหนิว่าฉันไม่ทำงานบ้าน อย่าตำหนิฉันเมื่อฉันทะเลาะกับแม่คุณ"เธอไม่คิดว่าผู้หญิงควรทำงานบ้านทั้งหมดหลังแต่งงานหากแม่สามีเธอตำหนิเหมือนแม่โจวตำหนิพี่สาวเธอล่ะก็ เธอจะต้องเถียงกับแม่สามีอย่างแน่นอนจ้านหยินยิ้มและพูดว่า "โอเค ฉันไม่ตำหนิคุณ ฉันยังเชื่อว่าแม่จะไม่พูดแบบนั้นกับคุณแน่"แม้ว่าแม่ของเขาจะไม่ค่อยชอบไห่ถง แต่เธอก็จะพูดต่อหน้าเขาเท่านั้น เว้นแต่ไห่ถงจะทำอะไรเกินเลย ซึ่งในกรณีนี้แม่อาจจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอตรงๆไห่ถงออกไปเปิดประตูให้แม่สามีถังจวินเย่เริ่มหงุดหงิดฃ แต่เธอไม่แสดงออกมาขณะเปิดประตู ไห่ถงขอโทษ “แม่คะ ขอโทษที่ให้รอค่ะ”ถังจวินเย่ถามว่า "เธอกับจ้านหยินยังไม่ได้กินข้าวกันเหรอ?"“ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยค่ะ ตอนนี้จ้านหยินกำลังผัดผักอยู่ในครัว”ไห่ถงเปิดประตูบ้านและเห็นถังจวินเย่เดินเข้าไปข้างใน เธอถามตามสัญชาตญาณ: “แม่คะ คุณไม่ขับรถเข้าไปเหรอ?”ถังจวินเย่ชะงัก คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด: "ฉันจะมาหาพวกเธอเท่านั้นแหละ อีกสักพักฉันก็กลับแล้ว
เดิมทีจ้านหยินกังวลเล็กน้อยว่าแม่ของเขาจะไม่พอใจ หลังจากทำอาหารจานสุดท้ายเสร็จ เขาก็รีบออกมาจากห้องครัวและเห็นแม่สะใภ้และลูกสะใภ้เดินเข้ามาพูดคุยและหัวเราะกันเขาหยุดลง และรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาเขารู้ว่าไม่ต้องกังวลแทนไห่ถงเธอสามารถสร้างบรรยากาศระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ได้อย่างดี และไม่ทำให้แม่สามีอึดอัด"คุณแม่"จ้านหยินทักทายแม่ของเขาอย่างอบอุ่น“ฉันได้กลิ่นหอมทันทีที่เข้ามา ดูเหมือนว่าฝีมือรทำอาหารของลูกจะไม่ได้ลดลง”ถังจวินเย่ชื่นชมลูกชาย แล้วพูดกับไห่ถง: "ไห่ถงต่อไปนี้ต้องพัฒนาและฝึกฝนให้มากขึ้น แล้วเธอจะเหนือกว่าเขาอย่างแน่นอน"“คุณแม่คะ หนูยังไม่ได้ชิมเลย บางทีอาหารที่จ้านหยินทำอาจจะมีกลิ่นดีแต่รสชาติใช้ไม่ได้ก็ได้ พอเขาแพ้ฉัน ฉันก็จะให้เขาทำอาหารและฝึกทำอาหารทุกวัน ฝึกฝนทักษะของเขาเพื่ออวดคุณแม่และคุณพ่อในช่วงตรุษจีน”ดวงตาของถังจวินเย่เป็นประกาย และยิ้ม: "เมื่อเขามีเวลา เพื่อเห็นแก่ท้องของเรา เขาควรฝึกฝนให้มากขึ้นจริงๆ"จ้านหยินฟังคำพูดของแม่สามีและลูกสะใภ้ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แม่ของเขาต้องการหลอกให้ไห่ถงรับผิดชอบการทำอาหารในอนาคต แต่คำตอบของไห่ถงนั้นมีไหวพริบ