เพื่อจะได้ไม่ทำให้พี่สาวต้องกังวลเห็นว่าท่าทางของน้องสาวปกติดี ไห่หลิงก็รู้สึกโล่งใจและพูด: "จ้านหยินดีกับเธอมาก ฉันไม่คิดว่าเขาจะอารมณ์เสียกับเรื่องเล็กน้อยแบบนั้นหรอก หากเธอทั้งสองไม่ทะเลาะกัน ฉันก็โล่งใจ ”ไห่ถงพึมพำอยู่ในใจ: จ้านหยินมีปัญหากับเธอเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยนั้นล่ะตลอดทั้งวันเขาไม่สนใจเธอเธอไม่อยากออกหน้าก่อน เพื่อคืนดีเช่นกันไห่ถงไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดอะไรครั้งแรกที่เกิดสงครามเย็นเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก ครั้งที่แล้ว เมื่อเขาเห็นจางเหนียนเซิงสารภาพรักกับเธอ เธอก็ตื่นตระหนกและไล่ตามเขาไปที่บริษัท เพื่ออธิบายตอนนี้ เธอหัวใจอึดอัดมากอาจเป็นเพราะเธอรู้สึกจึงเจ็บปวด“ถงถง ฉันจะพาหยางหยางกลับบ้านก่อน ฉันตัดสินใจเปิดร้านแล้ว ฉันจะกลับไปวางแผน”“โอเค ให้ป้าเหลียงไปด้วยสิ เพื่อที่หยางหยางจะได้ไม่รบกวนพี่”ไห่หลิงไม่ได้ปฏิเสธของน้องสาวเธอในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย หยางหยางซุกซนมากและต้องการใครสักคนมาช่วยดูแลเขาจริงๆป้าเหลียงอยากอยู่ต่อเ พราะเธอได้ยินว่านายหญิงและคุณเซินวางแผนจะไปดื่มกันที่บาร์คืนนี้เธออยากรู้ว่านายหญิงจะไปบาร์ไหน แต่เพราะนายหญิงสั่งให้เธอกลับ
“ถงถง อย่าออกไป เดี๋ยวฉันจะจัดการเขาเอง”เซินเสี่ยวจวินพูดเสร็จ แล้วก็รีบวิ่งออกไปราวกับสายลม และหยุดจางเหนียนเซิงที่ทางเข้าร้านหนังสือ เธอจับเขาแล้วดึงเขาออกไป"พี่จวิน"จางเหนียนเซิงถูกบังคับให้เดินตามลูกพี่ลูกน้องไป เขาต้องการหยุด แต่เซินเสี่ยวจวินพยายามอย่างเต็มที่เพื่อดึงเขาไปที่รถ“เปิดประตูรถ!”เซินเสี่ยวจวินสั่งด้วยใบหน้าเย็นชาจางเหนียนเซิงมองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก"พี่จวิน"“ฉันบอกว่าให้เปิดประตูรถ!” เซินเสี่ยวจวินสั่งเสียงแข็ง แม้ว่าเธอจะเตี้ยกว่าจางเหนียนเซิงครึ่งหัว แต่รัศมีของเธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขา ดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องไปที่จางเหนียนเซิงอย่างเย็นชา บังคับให้เขาเปิดประตูรถเซินเสี่ยวจวินเปิดประตูรถแล้วผลักเขาเข้าไปในรถ“พี่จวิน ผมมาหาพี่ ไม่ใช่ไห่ถง”จางเหนียนเซิงถูกผลักเข้าไปในที่นั่งผู้โดยสาร และลูกพี่ลูกน้องของเขา ก็บังคับให้เขาคาดเข็มขัดนิรภัย“นั่งลงแล้วอย่าลุก!”เซินเสี่ยวจวินสั่งเขา จากนั้นปิดประตูรถเดินไปรอบ ๆ รถแล้วเข้าไปเธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมาก เมื่อไห่ถงออกมาจากร้าน เซินเสี่ยวจวินก็สตาร์ทรถแล้วและกำลังขับรถออกไปพร้อมกับจางเหนียนเซิง
ลูกพี่ลูกน้องของเขาคอยปกป้องเขามาตั้งแต่เด็ก และทั้งคู่ก็สนิทกันมาก ตอนนี้เมื่อเขารักผู้หญิงคนหนึ่งอย่างหมดใจ ลูกพี่ลูกน้องควรช่วยเหลือ แต่ในทางตรงกันข้าม เธอกลับต่อต้านเขาอย่างรุนแรง ขัดขวางและกระทั่งดุด่าเขาด้วยซ้ำความรักที่ไม่สมหวังของจางเหนียนเซิงที่มีต่อไห่ถงนั้น ทำให้เขาเจ็บปวดอย่างมากการไม่ได้รับการสนับสนุนจากลูกพี่ลูกน้องอันเป็นที่รัก ยิ่งทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้น“ถ้างานของนายไม่ราบรื่นและต้องการคนคุย ก็โทรหาฉันหรือไปที่บ้านก็ได้ พรุ่งนี้วันหยุดฉันปิดร้าน นายต้องการพูดอะไรกับฉัน ก็จะอยู่ฟังได้ทั้งวันเลย"“แน่นอนว่างานของนายไม่ราบรื่น นายทุ่มเทแรงกายแรงใจไปกับมันหรือเปล่า? นายคิดว่าจะทำยังไงให้ไห่ถงยุ่งตลอดทั้งวัน ฉันบอกนายไปหลายร้อยครั้งแล้วว่าไห่ถงเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว แต่เธอก็ไม่มีความรู้สึกโรแมนติกกับนาย นายจะมาวอวแวเธออีกทำไม?”“นั่นจะทำลายมิตรภาพทั้งหมดที่มีกับเธอ เพราะนาย เธอกับสามีจึงทะเลาะกันถึงสองครั้งแล้ว นายไม่รู้สึกแย่เหรอ? ฉันรู้สึกแย่จริงๆ”จางเหนียนเซิงหันศีรษะไปมองออกไปนอกหน้าต่างไปยังเมืองที่พลุกพล่าน ซึ่งเต็มไปด้วยแสงไฟสว่างจ้าและสถานบันเทิง
เซินเสี่ยวจวินขับรถไปตลอดทางและส่งจางเหนียนเซิงกลับไปที่บ้านตระกูลจางหลังจากจอดรถแล้ว เธอส่งข้อความหาไห่ถงก่อนและบอกให้เธอรออยู่ในร้าน จะใช้เวลากลับร้านประมาณครึ่งชั่วโมงไห่ถงตอบกลับด้วยอิโมจิ "อืม"ป้าเซินกำลังจะออกไปข้างนอก เธอมีงานสังสรรค์ทุกเย็น ไม่ว่าจะเป็นการเล่นไพ่ เข้าร่วมงานเลี้ยง หรือพาสามีไปงานสังคมสงเคราะห์เมื่อเห็นรถของลูกชายจอดอยู่ที่ประตูและหลานสาวของเธอลงจากรถ ป้าเซินก็แปลกใจในตอนแรกแต่ก็ยิ้ม “เสี่ยวจวิน ทำไมเธอถึงอยู่กับเหนียนเซิงได้ล่ะ”เธอพูดกับลูกชายที่เพิ่งลงจากรถ: "พ่อของลูกบอกว่า ทันทีที่ลูกเลิกงาน ลูกก็หายตัวไปแล้ว เหนียนเซิง พ่อของลูกยุ่งอยู่ตอนนี้ ต้องช่วยแบ่งเบาภาระของเขา"สามีของเธอบอกว่าบริษัทในเครือของจางซื่อกรุ๊ปมีการติดต่อทางธุรกิจกับจ้านซื่อกรุ๊ป แต่เมื่อเร็วๆ นี้ จ้านซื่อกรุ๊ปได้ยุติความร่วมมือไปเพียงฝ่ายเดียว โดยไม่มีเหตุผลที่ชัดเจนยิ่งไปกว่านั้น สองโครงการที่สามีของเธอกำลังเจรจาอยู่ ซึ่งได้เข้าสู่ขั้นตอนการลงนามในสัญญาแล้ว ก็ถูกจ้านซื่อกรุ๊ปแย่งไปอีกในโลกธุรกิจ เป็นเรื่องปกติที่จะถูกตัดหน้าในตอนแรกจ้านซื่อกรุ๊ปได้ยุติความร่วมมือ จากนั้
๒๒“คุณลุงยังไม่กลับมาเหรอคะ?”“เขาออกไปเข้าสังคม และจะไม่กลับมาก่อนเที่ยงคืน”น้องสาวของจางเหนียนเซิงยังเรียนมหาวิทยาลัย ช่วงปิดเทอมหน้าหนาวเธอไปเที่ยวกับเพื่อนๆ และบอกว่าจะกลับมาก่อนปีใหม่ไม่มีใครอยู่ในบ้านอีกแล้วป้าและหลานสาวนั่งลงบนโซฟา ขณะที่นั่งอยู่ข้างๆ พวกเขา ดูค่อนข้างกังวลขณะมองดูแม่“เสี่ยวจวิน ต้องการพูดอะไรกับป้าเหรอ?”“คุณป้า ฉันจะอธิบายให้ชัดเจนก่อน นี่ไม่ใช่ความผิดของไห่ถง ถ้าคุณฟังแล้วโกรธ คุณจะโกรธลูกชายของคุณได้เท่านั้น อย่าตำหนิไห่ถง”เซินเสี่ยวจวินออกหน้ากับป้าของเธอเพื่อปกป้องไห่ถงก่อน“ถ้าคุณตำหนิไห่ถง ฉันจะไม่มาเยี่ยมคุณอีกต่อไป”ป้าเซินยิ้ม“ ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้น? ฉันจะตำหนิไห่ถงได้ยังไง? เธอเป็นเพื่อนกับหลานมามากกว่าสิบปีแล้ว และฉันก็เฝ้าดูเธอเติบโตขึ้นมา เธอเป็นเด็กที่มีเหตุผลมากและฉันชอบเธอมาก ฉันจะโทษเธอทำไม”“เอาเลย เกิดอะไรขึ้น? เหนียนเซิงทำไปทำอะไรไม่ดีกับไห่ถงล่ะ?”เซินเสี่ยวจวินกำลังจะพูดเมื่อจู่ๆ จางเหนียนเซิงก็พูดขึ้นมาพร้อมกับมองแม่ของเขาอย่างจริงจัง: "แม่ครับ ผมหลงรักไห่ถง ผมแอบชอบเธอมาหลายปีแล้ว แต่พี่เขาไม่สนับสนุนผม เธอยังห้ามไม่ให
“คุณป้า ฉันมาที่นี่ด้วยรถของเหนียนเซิงและไม่ได้ขับรถมาเอง คุณช่วยจัดคนขับรถพาฉันกลับไปที่ร้านได้ไหม”ป้าเซินระงับความโกรธของเธอและเรียกคนรับใช้ แจ้งให้คนขับพาเซินเสี่ยวจวินออกไปหลังจากที่เซินเสี่ยวจวินจากไป ป้าเซินก็ตบลูกชายของเธออีกครั้งและด่า "จางเหนียนเซิง แกอยากจะทำให้ฉันโกรธจนตายเลยงั้นเหรอ? ไห่ถงแก่กว่าแกสามปีและภูมิหลังของเธอไม่ดี แกตาบอดหรือยังไงถึงไปชอบเธอ?"“แม่ แม่ไม่ชอบพี่ไห่ถงจริงๆเหรอ?”“แก่กว่าสามปีแล้วมันยังไง? ไม่ใช่ว่าแก่กว่าสามสิบปีสักหน่อย ภูมิหลังของพี่ไห่ถงไม่ดี? ครอบครัวของเธอไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งผิดกฎหมาย และบรรพบุรุษของเธอเป็นชาวนาที่เรียบง่าย ซื่อสัตย์และประวัติขาวสะอาด”ใบหน้าของป้าเซินซีดลงด้วยความโกรธ “แม่ชอบเธอเพราะเห็นแก่พี่จวิน ฉันเห็นเธอเป็นเหมือนหลานสาวอีกคน และแม่ก็ชอบเธอไม่ใช่เพราะแก”“ถ้าแม่รู้ว่าแกมีความคิดแบบนั้น ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้พวกแกสองคนได้รู้จักกัน”“จางเหนียนเซิง แกควรยอมแพ้กับความคิดนี้ แม้ว่าไห่ถงจะไม่ได้แต่งงาน แต่ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับแกสองคนที่จะอยู่ด้วยกัน ญาติของไห่ถงที่บ้านเกิดล้วนเป็นพวกปรสิต ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาถือ
มีเรื่องบางอย่าง ที่เขาต้องการเผชิญหน้าแต่ใจกลับรู้ดีไห่ถงไม่มีคนคอยสนับสนุน และแม่ของเขาคือคุณนายจาง เมื่อเปรียบเทียบกับไห่ถงแล้ว ตระกูลจางมีความอำนาจมากกว่า หากแม่ของเขาต้องการจัดการกับไห่ถง ไห่ถงก็ไม่สามารถต้านได้และทำได้เพียงออกจากกวนเฉิงเท่านั้น“มันไม่เกี่ยวกับการพยายาม ลูกต้องตัดใจ ตัดใจให้หมด!”ป้าเซินสั่งอย่างเข้มงวดป้าเซินเรียกบอดี้การ์ดสองคนทันทีและสั่งพวกเขา: "จากนี้ไป จงติดตามนายน้อยตลอดเวลา หาเขาไปที่ทางเข้าโรงเรียนมัธยมกวนเฉิง ให้รายงานมาที่ฉัน"ใบหน้าของจางเหนียนเซิงนซีดอีกด้านหนึ่ง คนขับพาเซินเสี่ยวจวินของตระกูลจางพากลับไปที่ร้านไห่ถงได้ย้ายชั้นวางทั้งหมดที่ไปอยู่หน้าร้านแล้ว และเอาเครื่องมือทั้งหมดที่เธอใช้ถักไหมพรม รวมถึงจานและขนมที่เหลือในตู้เย็นใส่ถุงเธอกำลังเตรียมนำทุกอย่างกลับบ้านพรุ่งนี้ร้านจะปิดและจะไม่เปิดอีกจนกว่าจนถึงหลักตรุษจีน จนกว่านักเรียนจะเปิดเทอม“ถงถง เก็บของเสร็จแล้วเหรอ?”“ฉันเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ฉันควรเอาของพวกนี้ไปใส่ในรถของเธอตอนนี้ไหม หรือฉันควรจะมาขนของพรุ่งนี้”“วางไว้ในรถเลย อีกสักพักจะขับรถกลับบ้านไปส่งเธอ แล้วก็เอาของ
จ้านหยินผู้ซึ่งได้รับฉายาว่าคนใจแคv จากไห่ถงตื่นขึ้นมาในห้องทำงาน หลังจากนอนหลับไปหลายชั่วโมงเมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็พบว่ามีเสื้อคลุมตัวหนาคลุมตัวอยู่ เขาถอดเสื้อคลุมออกและตรวจสอบเวลา“สามทุ่มแล้ว”จ้านหยินอุทานเบา ๆ ประหลาดใจที่ตัวเองหลับไปนานมากบนโต๊ะทำงานของเขามีกล่องอาหารกลางวันหลายกล่องวางอยู่ ผู้จัดการสาขาจัดเตรียมไว้สำหรับมื้อเย็นของเขา ผู้จัดการไม่อยากปลุกเขาจึงเอาเสื้อคลุมคลุมเขาไว้จ้านหยินนั่งตัวตรงอยู่เงียบๆ สักสองสามนาทีก่อนที่จะลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นไม่กี่นาทีก็ออกจากห้องน้ำเขากลับไปที่โต๊ะและนั่งลง เปิดฝากล่องอาหารกลางวันหลายใบ อาหารยังร้อนอยู่ขณะที่เขาเริ่มกิน เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิด WeChat นอกจากข้อความจากผู้บริหารของบริษัทที่ขอคำแนะนำแล้ว ยังมีข้อความบางส่วนจากพี่ๆ น้องๆ อีกด้วยหลังจากอ่านข้อความทั้งหมดบน WeChat แล้ว สายตาของ จ้านหยินมืดลง ไม่มีข้อความจากไห่ถงป้าเหลียงบอกเขาว่าเธอไม่โกรธแล้วตอนนี้เธอยังคงถักไหมพรมยู่ในร้าน หรือไม่ก็พูดคุยและหัวเราะกับพี่เธอ บางทีเธออาจจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าจ้านหยินค