“จ้านหยิน ไห่ถงไม่ได้บอกคุณ บางทีอาจจะไม่อยากให้นายกังวล”ลู่ตงหมิงรู้สึกว่าเขาก่อปัญหา จึงอธิบายอย่างรวดเร็วจ้านหยินวางสายโทรศัพท์หลู่ตงหมิง: "... จบแล้ว ถ้ามันทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกัน ฉันจะโน้มน้าวพวกเขาได้อย่างไร?"คนแบบจ้านหยิน เมื่อเขาใส่ใจใครบางคนก็หวังว่าอีกฝ่ายจะคิดถึงเป็นคนแรก สุดท้ายก็กลายเป็นเผด็จการพฤติกรรมเผด็จการของเขาบางครั้ง ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาใส่ใจตัวเอง และบางครั้งก็ทำให้พวกเขารู้สึกหายใจไม่ออกที่น่าหงุดหงิดคือจ้านหยินไม่ได้รู้สึกว่าเขาผิด เหมือนตอนที่เขาปฏิบัติต่อไห่ถง เขารู้สึกเหมือนว่าได้หลงรักเธอและเต็มใจช่วยเหลือเธอในทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ไห่ถงมีอิสระเกินกว่าที่จะบอกเขาทุกเรื่อง และขอความช่วยเหลือจากเขา เขาจะรู้สึกว่าไห่ถงไม่เชื่อใจเขาและไม่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนครอบครัวลู่ตงหมิงต่อสายโทรศัพท์หาจ้านหยินอีกครั้ง แต่ระบบแจ้งว่าสายไม่ว่าง“คงจะไม่โทรหาไห่ถงกลางดึกนะ?”หัวของลู่ตงหมิงเริ่มใหญ่ขึ้นเขาแค่พูดไม่กี่คำ นั้นทำไมเขาถึงสร้างปัญหาได้?ซูหนานมักจะปากยื่นปากยาว แต่ไม่เคยเห็นซูหนานก่อปัญหาด้วยซ้ำจ้านหยินโทรหาไห่ถงจริงๆทั้งคู่เพิ่งคุยกันเสร็จ และเข
เมื่อได้เห็นการเดินทางของพี่สาวเธอและโจวหงหลิน ตั้งแต่รู้จัก ใกล้ชิด ตกหลุมรักและจบลงด้วยการหย่า ซึ่งอีกนิดเดียวเรื่องจะกลายเป็นการจบลงอย่างไม่ควรพูดถึงอีก ไห่ถงรู้สึกว่าการพึ่งพาตนเองดีกว่าการพึ่งพาผู้อื่น แม้จะมีคู่ครอง แต่ก็ไม่สามารถพึ่งพาเขาได้อย่างเต็มร้อยเปอร์เซ็นเพราะคนที่อยู่ข้างๆ ในวันนี้ อาจกลายเป็นของคนอื่นในวันพรุ่งนี้ก็ได้“คุณว่าฉันใจแคบเหรอ”เสียงของจ้านหยินเย็นชาราวกับอากาศในฤดูหนาวเป็นเพราะเขาใส่ใจเธอ เขาจึงอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอเธอไม่ได้คิดที่จะบอกเขาเองด้วยซ้ำ แถมยังเรียกเขาว่าใจแคบ และตำหนิว่าเขาโกรธแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆนั่นเป็นเรื่องเล็กน้อยเหรอ? แม้แต่คนที่ไม่สนใจอะไรอย่างลู่ตงหมิงก็รู้เรื่องนี้ แต่เขาเพิ่งรู้ตอนที่ลู่ตงหมิงเล่าให้ฟังอีกถ้าหลู่ตงหมิงไม่บอกเขา เขาไม่ถาม เธออาจจะไม่พูดอะไรเลยเขาห่วงใยเธอ แต่เธอกลับไม่เฉยชา และรู้สึกว่าถ้าบอกอะไรเขาไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะเขาไม่อยู่บ้าน“ฉันคิดว่าคุณโกรธง่ายเกินไป คุณมักจะเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ถ้ามีอะไรไม่พอใจเล็กน้อย คุณก็จะโกรธ”เขามีจุดแข็งมากมาย แต่ก็มีจุดอ่อนเช่นกันไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ไห
ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็ลุกขึ้นจากเตียง คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขยับตัวลงจากเตียง เริ่มเก็บข้าวของที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน แล้วย้ายกลับไปที่ห้องของเธอเธอตัดสินใจว่า ต่อจากนี้จะไม่นอนในห้องของเขาหรือบนเตียงของเขาอีกไห่ถงโกรธ และย้ายกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อนอนอีกด้านหนึ่ง จ้านหยินยังคงมีสีหน้าบึ้งตึงเขาได้รับข้อความจากไห่ถงและมองไปที่มัน แต่ไม่ตอบกลับและลบข้อความทิ้งทันทีเขามีความคิดเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือไห่ถงหาว่าเขาใจแคบและไม่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนฐานะสมาชิกในครอบครัวเมื่อวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ จ้านหยินก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมาในออฟฟิศ ซึ่งรู้สึกหงุดหงิดมากในที่สุด เขาก็ไปชงกาแฟหลังจากดื่มกาแฟแล้ว เขาก็บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ลง และเริ่มทำงานวางแผนที่จะทำงานตลอดทั้งคืนไห่ถงโกรธมากจนนอนไม่หลับ หลังจากอดกลั้นมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง ก็ไม่รู้สึกโกรธอีกต่อไป ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเป็นแบบนั้น และถ้าเธอโกรธเขาทุกครั้ง เธอคงมีอายุสั้นและมันเสียเวลาดังนั้น เธอจึงหยุดโกรธและเข้านอนใครอยากโกรธก็โกรธไป!คนใจแคบ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลกเสมอ ตัวเขาไม่สามารถบอกเธอได้ทุกเรื่อง แต
“คุณหนูไห่ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ กินข้าวเช้าก่อนเถอะ พี่คุณโทรมาหาฉันแล้ว เธอบอกว่าเธอไปส่งหยางหยางที่ร้านแล้ว และคุณเซินก็อยู่ที่นั่น สามารถไปที่ร้านได้เลย ไม่ต้องไปหาเธอที่บ้านเช่าค่ะ"ไห่ถงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและนั่งลงที่โต๊ะอาหารวันนี้ป้าเหลียงทำเกี๊ยวไส้ต่างๆ ให้เธอ พร้อมด้วยโจ๊กและผักกาดดองผักกาดดอง...ไห่ถงหยิบโทรศัพท์อออกมาแล้วถ่ายรูปผักกาดดองจานเล็ก ๆ แล้วส่งให้สามีใจแคบของเธอแน่นอนว่านายจ้านไม่ได้ตอบกลับเธอไห่ถงพึมพำกับตัวเอง“คุณหนูไห่ เกี๊ยวพวกนี้ไม่อร่อยเหรอคะ?”ป้าเหลียงได้ยินไห่ถงพึมพำ และคิดว่าเกี๊ยวที่เธอทำนั้นไม่อร่อย จึงถามขึ้นมา: “คุณหนูไห่ชอบกินเกี๊ยวแบบไหน สามารถบอกฉันได้ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะทำให้คุณ”“ป้าเหลียง ฉันไม่จู้จี้จุกจิก ฉันชอบเกี๊ยวทุกแบบค่ะ”“ป้าเหลียง มานั่งด้วยกัน กินข้าวแล้วคุยกันนะคะ”เมื่อจ้านหยินไม่อยู่บ้าน ป้าเหลียงก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นแม้ว่านายน้อยจะประพฤติตัวอ่อนโยนต่อหน้านายหญิงเสมอ แต่สถานะอันยาวนานของจ้านหยินนั้น ยังคงทำให้ป้าเหลียงไม่สบายใจในการทานอาหารที่โต๊ะเดียวกับเขา“ป้าเหลียง”“คุณเป็นพี่เลี้ยงให้กับน้องเก้าของจ้านหยินมาส
“จ้านหยินยังไม่ถือว่าฉันเป็นคนในครอบครัวจริงๆ เลยสักครั้ง ตัวเขาก็ทำไม่ได้ ทำไมถึงได้คาดหวังให้ฉันต้องทำได้ด้วย? ตัวเองทำได้ แต่คนอื่นห้ามทำ และทุกอย่างจะต้องเป็นอย่างที่เขาต้องการ ถ้าไม่ได้ดั่งใจ เขาจะโกรธและบอกว่าฉันไม่เห็นเขาเป็นคนในครอบครัว”“ฉันก็โกรธเหมือนกัน บอกว่าเขาเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไป และบอกว่าเขาเป็นคนใจแคบ จากนั้นเขาก็โทรมา ตอนที่ฉันส่งข้อความไปหาเขา ก็ไม่ตอบฉัน ทุกครั้งที่ฉันโกรธ ก็ไม่ตอบข้อความหรือรับสายโทรศัพท์ ทำตัวเหมือนกับผู้หญิง "ป้าเหลียง: "....."นายน้อยเป็นแบบนั้นจริงๆ การวิเคราะห์ของนายหญิงถูกต้องจ้านหยินได้รับการฝึกฝนให้เป็นผู้สืบทอดตั้งแต่อายุยังน้อย และน้องชายของเขาก็มีเขาเป็นศูนย์กลางหลังจากที่เขารับช่วงต่อจ้านซื่อกรุ๊ป ทั้งคุณยายจ้านและพ่อแม่ของเขาจะปล่อยเขา และปล่อยให้เขากลายเป็นผู้นำที่แท้จริงของจ้านซื่อกรุ๊ป ซึ่งจ้านซื่อกรุ๊ป เขาคือผู้มีอำนาจตัดสินใจอย่างสูงสุดพี่ๆ น้องๆ ของเขาและทั้งบริษัทก็หมุนรอบตัวเขาเขาชอบการปกครองมาโดยตลอด และสภาพแวดล้อมนี้ยิ่งตอกย้ำความเชื่อที่ว่าเขาทุกสิ่งหมุนรอบตัวเขสเขาคุ้นเคยกับการเผด็จการเขาคุ้นเคยกับทุกคนต
ไห่ถงเห็นว่าป้าเหลียงกำลังทำความสะอาดอยู่จึงไม่ได้คิดอะไรมากก่อนออกเดินทางป้าเหลียงเดินตามเธอไปที่ประตู มองดูเธอเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะกลับเข้าไปข้างใน เพื่อโทรหาจ้านหยินอย่างรวดเร็วตอนแรก จ้านหยินไม่รับสายหลังจากโทรไปสามครั้ง ก็ไม่มีการตอบรับป้าเหลียงต้องส่งข้อความไปหาเขา ข้อความคือ: นายน้อย นายหญิงกินยาเข้าไปแล้วค่ะภายในไม่กี่นาที จ้านหยินก็โทรกลับหาป้าเหลียง“ถงถงกินยาอะไรไป?”เสียงของจ้านหยินฟังดูเป็นปกติ ทุ้มลึกและไม่แยแส ป้าเหลียงรู้จักเขาดีและสามารถบอกความกังวลใจได้จากคำพูดของเขา“นายหญิงบอกว่าเธอนอนไม่หลับ ปวดหัวและปวดตา และกินยาแก้ปวดไปหนึ่งห่อ”จ้านหยินเงียบไปครู่หนึ่งตกใจแทบตาย!ป้าเหลียงไม่ได้อธิบายให้ชัดเจนตั้งแต่แรกเขาคิดว่าไห่ถงกินยา เพื่อฆ่าตัวตายเฮ้อ เขาคิดมากเกินไปด้วยบุคลิกร่าเริงของไห่ถง ไม่มีวันฆ่าตัวตายแน่ไม่ต้องพูดถึงการฆ่าตัวตายเพื่อเขา เขาประเมินความสำคัญของตัวเองสูงเกินไปในใจของเธอ เขาอาจจะไม่มีความสำคัญเท่ากับเซินเสี่ยวจวินสักนิด ยังไงก็ยังคนนอก“นายน้อย นายหญิงเล่าเรื่องให้ฉันฟังระหว่างมื้อเช้า”ป้าเหลียงถอนหายใจแล้วพูด: "นายน้อย ฉัน
เมื่อไห่ถงมาถึงร้าน บังเอิญเห็นซูหนานออกมาพอดีเขาโบกมือลาขณะที่เดินออกมา และเห็นได้ชัดว่าเขากำลังบอกลากับเซินเสี่ยวจวินตอนที่ไห่ถง ซูหนานก็ทักทายอย่างสุภาพไห่ถงยิ้มตอบกลับเพราะเธอไม่สนิทซูหนาน และรู้ฐานะที่แท้จริงของเขา จึงค่อนข้างเกรงใจซูหนานและไห่ถงไม่มีเรื่องพูดกัน เพราะนี่คือภรรยาของเพื่อน เมื่อเพื่อนของเขาไม่อยู่ เขาไม่ควรพูดคุยกับไห่ถงมากเกินไป“คุณหนูไห่ ผมกำลังเดินทางกลับบริษัท”“เชิญค่ะประธานซู”ซูหนานยิ้ม ขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วจากนั้นไห่ถงก็เข้าไปในร้านทันทีที่เข้าไปในร้าน เธอห็นดอกกุหลาบช่อใหญ่บนแคชเชียร์ชำระเงิน รวมทั้งหมดเก้าสิบเก้าดอก นอกจากดอกกุหลาบช่อใหญ่แล้ว ยังมีขนมอีกมากมายที่เซินเสี่ยวจวินชอบกิน ซึ่งถูกบรรจุในถุงใบใหญ่และวางไว้ที่แคชเชียร์นอกจากขนมและดอกกุหลาบแล้ว ซูหนานยังนำผลิตภัณฑ์ดูแลผิวหลายชุดที่เซินเสี่ยวจวินมักใช้และชอบใช้อีกด้วยเซินเสี่ยวจวินนั่งอยู่ในแคชเชียร์และอุ้มหยางหยางไว้ แกะถุงขนมและแบ่งให้กับหยางหยาง เมื่อเธอเห็นไห่ถงเข้ามา เซินเสี่ยวจวินก็ยิ้มแล้วพูด "มีขนมน่ะ ประธานซูเอาขนมมาให้เยอะมาก แบบนี้พวกจะไม่เบื่อตอนเฝ้าร้าน""น
จากนั้นเธอถามเรื่องซูหนานกับซางเสี่ยวเฟยตรงๆ จึงได้รู้ว่า ถ้าซูหนานต้องการจัดการใครซักคนจริงๆ คนๆ นั้นจะมีชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายซูหนานชอบที่จะค่อยๆ ดึงทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขามีออก ปล่อยให้พวกเขาลิ้มรสความสิ้นหวังทีละน้อย ซึ่งเป็นการทรมานทางจิตใจอย่างรุนแรงดังนั้น เซินเสี่ยวจวินกังวล ว่าหากเธอปฏิเสธซูหนานแบบตรงๆ อาจจะทำให้เขาขุ่นเคือง และทำให้เขามุ่งเป้าไปที่จ้านหยิน“ลองดูก่อน ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไม่ฝืนตัวเอง”แม้ว่าเซินเสี่ยวจวินจะกังวล แต่ก็จะไม่ฝืนตัวเองหากต้องทำอะไรที่ตัวเองไม่สบายใจ“ถงถง เมื่อคืนเธอไม่ได้บ้านตระกูลซางเหรอ? เมื่อพี่เธอพาหยางหยางมาที่นี่ ฉันก็ตกใจกับหน้าตาของเธอ”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของไห่ถงก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจข และเธอสาปแช่งตระกูลโจวไม่หยุดหย่อนถ้าไม่ใช่เพราะคนนิสัยแย่สองคนจากตระกูลโจวที่มาสร้างปัญหาให้กับพี่เธอ เธอกับจ้านหยินก็คงไม่ทะเลาะกันและจากนิสัยของจ้านหยินแล้ว ไม่เร็วก็ช้าพวกเขาต้องทะเลาะกันอยู่ดี ใครจะรู้ว่าพวกเขาต้องทะเลาะกันกี่ครั้ง เพื่อที่เข้าใจกันและหยุดสร้างปัญหาให้อีกฝ่าย“เสี่ยวจวิน ไปดื่มที่บาร์หลังเลิกงานคืนนี้กันน