หลังจากที่เอาของทุกอย่างที่สามารถย้ายออกจากบ้านแล้ว บ้านก็ว่างเปล่า ของที่เหลือถูกซื้อโดยโจวหงหลินและมีไม่เยอะทุกคนย้ายเครื่องไฟฟ้าที่โจวหงหลินซื้อไปที่หน้าประตูบ้าน และเริ่มทุบกระเบื้องปูพื้นและลอกวอเปเปอร์บนผนังออกเสียงสว่านไฟฟ้า เสียงทุบกำแพง เสียงเจาะผนังปะปนกันเป็นจังหวะซึ่งมันส่งกระทบต่อผู้อยู่อาศัยชั้นล่างด้วยความรู้สึกเกรงใจ สองพี่น้องจึงออกไปที่ร้านค้าข้างนอกและซื้อผลไม้ให้กับเพื่อนบ้านทั้งชั้นบนและชั้นล่าง เพื่อพวกเขาขอโทษและสัญญาว่าจะทำให้เสร็จก่อนมืดพวกเขาทั้งหมดบอกว่าไม่เป็นไร สองพี่น้องตระกูลไห่คุ้นเคยกับเพื่อนบ้านที่อาศัยทั้งชั้นบนและชั้นล่าง แต่ว่าสองพี่น้องมอบผลไม้เพื่อแทนคำขอขอโทษ แม้ว่าจะมีเสียงรบกวนอีก เพื่อนบ้านก็ไม่สนใจชั่วคราวถ้าบ้านไหนที่มีเด็กอยู่ที่บ้าน และทนเสียงดังรบกวนไม่ได้ ก็จึงพาเด็กออกไปเดินเล่นสองพี่น้องได้ซื้ออาหารมากมายแจกคนงานที่ช่วยรื้อถอนบ้านเจ้าของบ้านให้การสนับสนุน และพนักงานจึงทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพถึงตอนเย็น ได้รื้อทุกอย่างที่สามารถรื้อออกมาได้ และทุบทุกอย่างที่รื้อออกมาไม่ได้“คุณหนูไห่ ต้องเก็บขยะด้วยไหม?”มีคนถามไห่ห
จ้านหยินเคยบอกไว้ว่า ถ้าเขาจะไม่ใช่ผู้ชายยอดเยี่ยม เขาไม่กล้าแนะนำเขาให้กับเพื่อนของเธอแน่ และคำพูดของเขาก็สามารถเชื่อถือได้ซูหนานตกใจเล็กน้อยที่มาช้าไปเขามองไปที่เซินเสี่ยวจวิน ซึ่งเป็นคนสั่งให้ทุกคนเคลื่อนย้าฃของ เมื่อเห็นเข้า ซูหนานก็เดินเข้าไปหาทักทายอย่างสุภาพ "คุณซู""คุณเซิน"ซูหนานยิ้มและถามด้วยความเป็นห่วง “คุณเซินหายจากหวัดแล้วหรือยัง?”“ดีแล้วค่ะ ขอบคุณคุณซูสำหรับความห่วงใย”ไห่ถงดึงจ้านหยินออกไปอย่างเงียบ ๆ และปล่อยให้ซูหนานกับเซินเสี่ยวจวินพูดคุยกันคุยกับส่วนตัว ไห่ถงชื่นชนสามีและพูดว่า "จ้านหยินเพื่อนร่วมงานของคุณเก่งจริงๆ เขาเป็นระดับหัวหน้าในบริษัทของคุณด้วยใช่ไหม? ตอนนั้นที่พงกคุณออกมาจากโรงแรม ฉันก็เห็นเขาที่นั่นเหมือนกันค่ะ"“เขาก็เป็นหัวหน้าที่มีตำแหน่งสูงเหมือนกัน และใครๆ ก็เรียกเขาว่า ประธานซู”ทันใดนั้น เขาเลื่อนหน้ามาแนบชิดกับหูของไห่ถง แล้วกระซิบว่า "คุประธานซูไม่ยอมให้ฉันพูด พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ดังนั้นจึงพูดได้ ประธานซูเป็นคนที่มีความสามารถและได้รับความไว้วางใจจากประธานใหญ่เสมอ เรียกได้ว่าในบริษัทนั้น นอกจากประธานใหญ่แล้ว ประธานซูยังดำรงตำแหน่
หลังจากที่ครึกครื้นมาตลอดช่วงบ่าย ความสงบก็มาเยือนพร้อมกับความมืดมิดในตอนแรก ไห่หลิงตกแต่งบ้านเล็กๆ หลังนี้ด้วยความเอาใจใส่และหมดเงินไปเป็นจำนวนมาก วันนี้เธอได้ย้ายเครื่องใช้ไฟฟ้าทั้งหมดที่เธอซื้อมา แต่บ้านเช่าของเธอไม่มีพื้นที่เก็บ เธอจึงเลือกของที่สามารถใช้งานทั่วไปว้ ส่วนที่เหลือไม่ได้ย้ายไปบ้านน้องสาว แต่ขายลดราคาและยังถือเป็นการอำลาอดีตอีกด้วยเนื่องจากบ้านเช่าของไห่หลิงยังไม่ได้จัดข้าวของ จึงไม่สะดวกในการทำอาหาร ไห่หลิงชวนทุกคนมาทานอาหารที่โรงแรมนอกจากนี้ยังเป็นการเฉลิมฉลองของการหวนกลับคืนมาสู่อิสรภาพของเธอด้วยไห่หลิงอำลาอดีตอย่างมีความสุข และโจวหงหลินที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ไม่ได้โวยวายแล้วตอนกลางคืน 21.00 น. ก็ไปอพาร์ทเมนต์ที่เย่เจียนีเช่าอยู่“เจียนี คุณเอาของมาแค่นี้เหรอ?”โจวหงหลินเห็นว่าเย่เจียนนี่ไม่มีสัมภาระมากมายในกระเป๋า เขาจึงเดินไปลากกระเป๋าเดินทางแล้วถามเธอว่า "พวกคุณเก็บข้าวของหมดแล้วเหรอ?"“ฉันอยู่คนเดียวค่ะ เลยไม่ค่อยมีสัมภาระมากนัก และทิ้งของที่ไม่ต้องการไปแล้ว”เย่เจียนีเดินออกไปพร้อมกับโจวหงหลิน โดยกอดกระเป๋าใบเก่งและตุ๊กตาที่มักจะนอนกอดไปด้วย “ฉัน
"บ้านพวกเราอยู่ชั้นไหนคะ?""ชั้น 16"โจวหงหลินลากกระเป๋าเดินทางของเย่เจียนี แล้วเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับเย่เจียนีได้เจอเพื่อนบ้านที่รู้จักคนหนึ่งที่หน้าลิฟต์ หลังจากทักทายกันแล้ว เพื่อนบ้านก็พูดว่า "คุณโจว ภรรยาคุณไม่ได้พาคนมาย้ายมาเมื่อบ่ายนี้เหรอ? คุณกลับมาอยู่?"“เธอย้ายของของเธอไปครับ”อีกฝ่ายเหลือบมองเย่เจียนีและดูเหมือนจะเข้าใจหลังจากยิ้มให้โจวหงหลิน แล้วก็จากไปไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณโจวถูกไห่หลิง เอามีดทำครัวไล่ล่าไปถึงถนนห้าถนนเมื่อครั้งก่อน ที่แท้เขามีชู้สองสามีภรรยาน่าจะหย่ากันแล้ว?ไห่หลิงออกไปก่อน โจวหงหลินก็กลับมาพร้อมกับสาวสวยที่อยู่ด้านหลัง ถ้าเขาไม่หย่า คงจะไม่กล้าบ้าบิ่นขนาดนี้“เขารู้เรื่องอะไรหรือเปล่า?”ท้ายที่สุดแล้ว เย่เจียนีก็เป็นมือที่สาม ดังนั้นจึงรู้สึกหน้าบางอยู่บ้างโจวหงหลินลากกระเป๋าเดินทางด้วยมือข้างหนึ่งและอีกมือโอบไหล่ของเธอ แล้วเข้าไปในลิฟต์ ยิ้มและพูดว่า "คุณลืมสิ่งที่ฉันทำเมื่อตอนบ่ายนี้แล้วเหรอ? ฉันหย่ากับไห่หลิงแล้วและตอนนี้ฉันก็เป็นโสด คุณเป็นแฟนสาวที่ชอบด้วยกฎหมายของฉัน แล้วถ้าพวกเขารู้จะทำไม?"“เจียนี่ พวกเราสามารถอยู่ด้วยกันอย่าง
"ตุ๊บ"โทรศัพท์ตกลงบนพื้นและหน้าจอแตกโจวหงหลินรีบก้มลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่สนใจหน้าจอที่แตกและมองดูรอบๆ ในบ้านอีกครั้งเย่เจียนีหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา เปิดไฟฉายจากโทรศัพท์และมองดูภาพตรงหน้ากับเขา ไม่ต้องพูดถึงตกแต่งที่หรูหรา แค่ห้องเก็บของยังหรูหรากว่าอีก“หงหลินคะ พวกเราเข้าบ้านผิดหรือเปล่า?”เย่เจียนีงคงมีความหวังว่าจะไม่ใช่โจวหงหลินพูดขณะที่เดินเข้าไปข้างใน “เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าบ้านผิด และกุญแจบ้านก็จะไม่สามารถไขได้”“ที่คือบ้านของฉัน เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? เครื่องใช้ไฟฟ้าหายไปไหนหมด? เหลือเพียงไม่กี่ชิ้น?”โจวหงหลินหน้าตาดูไม่ได้เขายืนอยู่หน้าโต๊ะทานอาหารที่เขาเป็นคนออกเงินซื้อมาเองความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในสมองโจวหงหลินเข้าใจทุกอย่างแล้วเป็นไห่หลิง"เป็นไห่หลิง"เขาคิดออก จึงพูดออกมา“เธอทุบบ้านฉัน!”เมื่อโจวหงหลินพูดคำออกมา ก็โกรธจนควันออกหูเย่เจียนีพูดทันทีว่า "พวกเรารีบไปแจ้งตำรวจกันค่ะ ให้พวกเขาจับเธอและเรียกร้องค่าเสียหายจากเธอด้วย ถ้าบ้านของคุณถูกทุบแบบนี้ คุณต้องให้เธอจ่ายค่าเสียหายในการตกแต่งบ้านค่ะ"ค่าตกแต่งบ้าน?เดิมทีโจวหงหลินตั้งใจจะโทรแจ
โจวหงหลิน: "...ขยะได้มากขนาดนี้แกก็ไม่จัดการด้วยซ้ำ!"ไห่หลิงยิ้มและพูดว่า "ตอนที่ฉันตกแต่งบ้านก็มีขยะอเยอะมาก ฉันก็จ่ายเงินจ้างให้คนมาทำความสะอาด แต่คุณก็ไม่ได้คืนเงินให้สักบาท ตอนนี้ฉันก็แค่เอาเงินของฉันคืน"“จ้างคนทำความสะอาดต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน? เงินเล็กน้อยนั่นก็ต้องเอามาเป็นปัญหากับฉันด้วย”“ทำไมไม่ต้องคิด? นั่นก็เป็นเงินของฉัน และลมไม่ได้พัดเงินปลิวมาสักหน่อย ทำไมฉันถึงให้ออกให้คุณด้วยล่ะ? แค่เงินบาทเดียวที่ฉันออกไป ก็จะเอาคืนมาทั้งหมด”โจวหงหลิน "..."หลังจากนั้น เขาก็กัดฟันแล้วพูดว่า "ไห่หลิง แกมันนังแม่มด!"“ฉันแค่ต้องการเงินค่าตกแต่งบ้านคืน มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรด้วยซ้ำ บ้านตอนที่คุณก็หน้าตาเป็นแบบนี้เหมือนกันไง”โจวหงหลินโกรธมาจนกดตัดสายโทรศัพท์ เขาอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ไป แต่เย่เจียนีรีบคว้าไว้ก่อน แล้วพูดว่า "นี่คือโทรศัพท์ของฉันค่ะ อย่าเขวี้ยงมันนะ""หงุดหงิดโว้ย!"โจวหงหลินไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากเอาแต่พูดว่าหงุดหงิดจากคำพูดของไห่หลิง เธอแค่เอาค่าตกแต่งบ้านคืนเท่านั้นบ้านที่เขาซื้อมาในตอนแรกก็ไม่ได้ตกแต่ง แล้วเขาจะโทษใครได้?"หงหลิน จะทำยังกันดีคะ?"
โจวหงหลินโกรธมาก แต่ไห่ถงรู้สึกว่าวันนี้มีความสุขจริงๆหลังจากที่สองสามีภรรยาออกจากบ้านเช่าของพี่สาว ไห่ถงหัวเราะไปตลอดทางจ้านหยินหัวเราเธอแล้วพูดว่า "อย่าหัวเราะแรงเกินไป จะทำให้ปวดท้องได้"“หัวเราะจนปวดท้อง แต่ฉันมีความสุขมาก โจวหงหลินคงจะกลับถึงบ้านแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ตอนที่เห็นสภาพบ้าน เขาคงคิดว่าเข้าบ้านผิดบ้านแน่ ฮ่าๆ แค่จินตนาการถึงหน้าเขาตอนที่เห็นมัน ฉันก็อดหัวเราะไม่ได้”“ขอหัวเราะดังๆ หน่อยเถอะ ฮ่าๆ...”จ้านหยินรู้สึกขบขันกับเธออย่างมีความสุขมากเขาเกือบจะขับรถชนเสาไฟจากความดีใจ และตกใจจนหักพวงมาลัยอย่างรวดเร็วก่อนจะเกิดอุบัติเหตุไห่ถงก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและหุบยิ้มทันทีเมื่อปลอดภัยแล้วไห่ถงจึงพูดว่า "จ้านหยิน คุณขับรถแข็งไหมคะ? ถ้าไม่แข็ง ฉันจะเป็นคนขับเองในอนาคต ทักษะการขับรถของฉันดีมากค่ะ และไม่มีเคยชนเลย"“ฉันได้ใบขับขี่เมื่อตอนอายุ 18 ปี ขับรถมานานล่ะ นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุ และฉันก็หัวเราะออกมาเยอะมากจนเสียสมาธิน่ะ”ไห่ถง: "... ตามนั้นค่ะ ฉันจะไม่คุยคุณแล้ว คุณตั้งใจขับรถไปก่อนค่ะ"เธอหันศีรษะไปมองคุณยายจ้านที่นั่งเบาะหลังของรถ เ
"ถงถง คุณเป็นอะไร?"จ้านหยินสังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติกับเธอ จึงรีบเดินเข้าไป นั่งลงที่ขอบเตียง เอื้อมมือไปจับร่างของเธอ และถามด้วยความเป็นห่วงว่า "คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?""ฉันปวดท้อง"“ปวดท้องเหรอ? ไม่ใช่ว่ากินอาหารว่างรอบดึกเยอะเกินไปหรือเปล่า เลยอึดอัดท้อง?”ไห่ตงมองดูเขาด้วยสีหน้าเศร้า"ไม่ใช่? งั้นทำไมปวดท้อง?"ไห่ถงพลิกตัวและหันหลังให้เขา “คุณไม่เข้าใจหรอก ฉันจะนอนและอดทนไว้ แล้วจะหายไปเอง”จ้านหยินขมวดคิ้วเขายืนขึ้น แล้วโน้มตัวลงเพื่ออุ้มไห่ถงขึ้นมาจากเตียง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ฉันรู้เรื่องอาการเจ็บป่วย แต่หมอเข้าใจ ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล อดทนไว้ก่อนนะ หากเกิดปัญหาใหญ่ จะได้ไม่เสียใจที่ไปได้ไม่ทันเวลา"“ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอกค่ะ แค่... ประจำเดือนมาเลยปวดท้อง”จ้านหยิน ... โอ้ๆ ฉันเข้าใจแล้ว"เขารีบวางไห่ถงลงไปบนเตียงแล้วพูดว่า "แล้วทำไมถึงปวดท้องได้?"เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงจะปวดท้องในช่วงมีประจำเดือน บ้านของพวกเขาไม่มีผู้หญิงในครอบครัว และนอกเหนือจากแม่แล้ว เขาก็ไม่ได้รู้จักกับผู้หญิงคนอื่นเลยอืมไม่รู้เรื่องแบบนี้จริงๆเมื่อไห่ถงเป็นประจำเดื