บทที่ 180

ไห่ถงเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับหลานชายและจางเหนียนเซิงเคียงบ่าเคียงไหล่

“ทำไมเธอถึงพาหยางหยางมา มาให้น้าเซินกอดหยางหยางหน่อยสิ” เซินเสี่ยวจวินลุกขึ้นและกอดโจวหยางจากอ้อมแขนของไห่ถง หลังจากนั่งลงแล้ว และถามโจวหยางว่า “หยางหยางอยากกินติ่มซ่ำไหมจ้ะ?”

โจวหยางมองดูน้าของเขา

“ให้เขากินสักชิ้น อย่ากินเยอะ ไม่งั้นเขาจะไม่ยอมกินข้าวเที่ยง”

ไห่ถงหยิบกระเป๋าคุณแม่มาจากจางเหนียนเซิงและวางไว้ใต้แคชเชียร์

"พี่สาวของฉันตัดสินใจเริ่มหางานวันนี้ เธอขอให้ฉันดูแลหยางหยางแทน แล้วเธอจะกลับมาตอนเที่ยง"

เซินเสี่ยวจวินเอาติ่มซำชิ้นหนึ่งให้โจวหยาง

โจวหยางไม่หยิบติ่มซำขึ้นมาทันที แต่ยื่นมือเล็ก ๆ ของเขาออกมาแล้วพูดว่า "สกปรก"

เซินเสี่ยวจวินวางติ่มซำลงแล้วอุ้มเขาเข้าไปในครัวเล็กๆ เพื่อล้างมือ

คิดว่าพี่ไห่หลิงสอนโจวหยางได้ดีมาก ส่วนเรื่องเด็กซน เด็กคนไหนที่ไม่ซนบ้าง? หากเด็กนั่งอยู่ที่นั่นทั้งวัน เงียบเหมือนท่อนไม้ พ่อแม่จะต้องกังวลเกี่ยวกับสติปัญญาของพวกเขา

เด็กก็พบว่ามันยากสำหรับพวกเขาเช่นกัน หากพวกเขาซุกซนพวกเขาจะถูกตำหนิ ถ้าไม่ซุกซนก็จะถูกสงสัยว่ามีปัญหาทางสติปัญญา เฮ้อ!

เมื่อเซินเสี่ยวจวินออกมาจากห้