แชร์

บทที่ 140

ลูกพี่ลูกน้องคนสุดท้องของไห่ถงซึ่งอายุเพียงสิบเจ็ดหรือสิบแปดปี อยู่ในวัยแห่งความคึกคะนองและหุนหันพลันแล่น

เขาเองก็ควบคุมอารมณ์ได้ไม่เก่งเช่นกัน เมื่อเห็นว่าไห่ถงไม่ต้องการไปโรงพยาบาลหรือโพสต์ จึงโกรธและตะโกนให้ทุบร้านหนังสือของไห่ถง

ไห่ถงกวาดสายตาไปและพูดอย่างเย็นชา "อย่าบังอาจมาทุบร้านของฉันนะ!"

ดวงตาของเธอเฉียบคมและเย็นชา และคำพูดของเธอก็ดุดัน ทำให้พี่น้องไห่หดตัวลงโดยไม่มีเหตุผล

"ไอ้แปด"

ไห่จื้อหมิงหันศีรษะและจ้องมองไปที่ลูกพี่ลูกน้องคนเล็กของเขา ทำให้เขากลัวที่จะพูดอีกต่อไป จากนั้นเขาก็มองไปที่ไห่ถงและฝืนยิ้มแล้วพูดว่า "ไห่ถง เราไม่มีความคิดเห็นแบบเดียวกับไอ้แปด เด็กคนนี้แค่พูดแบบนั้นไปเท่านั้นแหละ"

“ไห่ถง พี่สองพูดมากไปเมื่อกี้ เราจะพูดได้อย่างไรว่าเราทุกคนเป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทสนมกันและไม่สามารถเขียนคำว่า 'ไห่' สองตัวได้ในพู่กันเดียว เราละอายใจ เธอละอายใจไหม เราคิดผิด กี่ยวกับเรื่องนี้ ให้เราขอโทษเธอแล้วเรามาจบเรื่องนี้กันตอนนี้เลย โอเคไหม?”

“เงิน เธอไม่จำเป็นต้องจ่าย เราแค่หวังว่าเธอจะไปหาย่าได้ ย่าอยากเจอเธอจริงๆ เมื่อไม่กี่วันมานี้ ปู่และย่าโทษตัวเองที่ทำสิ่งที่ใจร้าย
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status