ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลส่วนตัวหรือทางอาชีพ ลู่ตงหมิงก็ไม่สามารถไล่หยูหยินหยินออกไปได้“พี่สี่ลู่ พี่ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยเหรอ?”หยูหยินหยินยิ้มขณะที่เธอเดินไปโดยวางกล่องเก็บความร้อนสองกล่องไว้บนโต๊ะของลู่ตงหมิง “คุณป้าขอให้ฉันเอานี่มาให้คุณ เธอบอกว่าคุณมักนอนดึกและตื่นสายในตอนเช้า ไม่ค่อยได้กินข้าวเช้า เนื่องจากฉันไปหาเธอ เธอจึงขอให้ฉันฝากมาส่ง”"เมื่อกี้ รถของฉันกำลังขับตามหลังรถของพี่สี่ลู่ ฉันเห็นพี่ลู่ไปที่ร้านอาหารเช้าชื่อร้านกินได้ไม่อั้น พี่สี่มักจะไปทานอาหารเช้าที่นั่นใช่ไหม?"สักวันหนึ่ง เธอก็จะไปชิมอาหารที่นั่นเช่นกัน ว่ามันจะอร่อยแค่ไหนกันเชียว?ถ้าไม่ใช่เพราะอาหารเช้าแสนอร่อย ก็เป็นคนที่เปิดร้านอาหารเช้าที่ดึงดูดความสนใจของพี่สี่ลู่"คุณหนูหยู ตารางงานวันนี้ของฉันแน่นเกินกว่าจะคุยกับคุณเกี่ยวกับโครงการได้ ฉันกำลังจะมีประชุม""ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปคุยกับเลขาของคุณเพื่อกำหนดเวลา พี่สี่ลู่มีเวลาเมื่อไหร่ เราค่อยมาคุยเรื่องโครงการกันใหม่ พี่สี่ลู่ประชุมกี่โมง?""เก้าโมง"หยูหยินหยินดูเวลา ยังเหลืออีกสิบนาทีเธอยิ้มและยกฝากล่องข้าวเก็บความร้อนขึ้น หยิบอาหารข้างในออกมาทีละช
หยูหยินหยินเดาไว้แล้วว่าลู่ตงหมิงจะพูดแบบนี้เธอยิ้มและพูดว่า "พี่ลู่ ป้าขอให้คุณไปเป็นเพื่อนเธอ ฉันไม่สามารถแทนที่คุณได้ ท้ายที่สุดแล้ว ฉันเป็นแค่ลูกสาวของเพื่อนป้า ไม่ใช่ครอบครัวของเธอ""จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ชอบงานเลี้ยง แต่หลายครั้งเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไป"ลู่ตงหมิงไปงานเลี้ยงธุรกิจมาหลายงาน โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อหารือเรื่องธุรกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลู่ซื่อกรุ๊ปของเขาไม่ประสบความสำเร็จ เขาก็จะไปงานเลี้ยงที่จัดโดยใครสักคนเพื่อประโยชน์ทางธุรกิจตอนนี้ลู่ซื่อกรุ๊ปเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงในกวนเฉิง โดยลู่ตงหมิง ในฐานะประธานได้พูดคุยเฉพาะข้อตกลงสำคัญๆ กับผู้บริหารระดับสูงคนอื่นๆ เท่านั้น เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ส่วนใหญ่ได้รับการจัดการโดยทีมผู้บริหารของเขาตั้งแต่นั้นมาเขาก็ลดการเข้าร่วมกิจกรรมทางสังคม เว้นแต่เพื่อนสนิทสองคนของเขาจะไปด้วยเขาจะไปและพร้อมหน้าพร้อมตากับเพื่อนหลายครั้ง จ้านหยินไม่ปรากฏตัวต่อสาธารณะ ดังนั้นโอกาสดังกล่าวจึงเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก“ใครเป็นเจ้าภาพงานนี้ มันจัดขึ้นที่ไหน?”ลู่ตงหมิงถามหยูหยินหยินตอบ: "ฉันได้ยินมาจากป้าว่าเป็นผู้เฒ่าต้วน และงานเลี้ยงจะยัง
คุณนายลู่ไม่ได้ออกไปไหน แต่รออยู่ที่บ้านเพื่อรอเธอกลับมา โดยอยากรู้ว่าลู่ตงหมิงกินอาหารเช้าที่เธอส่งให้หรือยังหลังจากได้ยินเสียงรถ คุณนายลู่ก็ออกจากบ้านไป"ป้า"หลังจากลงจากรถแล้ว หยูหยินหยินก็เดินไปหาคุณนายลู่พร้อมกับกล่องข้าวเก็บความร้อนที่ว่างเปล่าคุณนายลู่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ และเดาว่าลูกชายของเธอได้กินอาหารเช้าที่เธอส่งให้แล้วทั้งสองคนกลับเข้าไปในห้องพูดคุยและหัวเราะกันหลังจากส่งกล่องข้าวให้คนรับใช้แล้ว หยูหยินหยินก็ช่วยคุณนายลู่นั่งลงหน้าโซฟา"ทำไมเธอไม่อยู่กับตงหมิงต่อล่ะ""พี่ลู่มีประชุม ฉันไม่ต้องการรบกวนเวลาของเขา คุณป้า หลังจากที่พี่สี่ลู่กินอาหารเช้าที่ฉันส่งให้เขาเสร็จแล้ว ฉันบอกว่าเป็นป้าที่ขอให้ฉันส่งให้ ดังนั้นเขาก็เลยกินมัน เขาถามด้วยซ้ำว่าเชฟเปลี่ยนไปหรือเปล่าและคิดว่าทักษะการทำอาหารของฉันดี"คุณนายลู่ยิ้มราวกับว่าหยูหยินหยินกำลังจะเป็นลูกสะใภ้ของเธอ"ในอนาคต เธอสามารถส่งอาหารเช้าแห่งความรักให้ตงหมิงอีก ดูว่าเขาขาดอะไรในชีวิตประจำวันของเขา และช่วยเติมเต็มเขา หัวใจของเด็กคนนั้นแข็งกระด้างเหมือนหิน หยินหยิน สู้เข้านะ ป้ารอวันที่เธอจะรินชาให้ฉันในฐานะล
หยูหยินหยินพูดต่อว่า "ป้าของฉันบอกฉันเรื่องพวกนี้ ไห่ถงและไห่หลิงเป็นพี่น้องกัน เธอสูญเสียพ่อและแม่ไปตั้งแต่เธออายุสิบขวบและได้รับการเลี้ยงดูจากพี่สาวของเธอ ทัศนคติของเธอก็ได้รับการหล่อหลอมมาจากพี่สาวของเธอ หากเราเห็นลักษณะนิสัยของไห่ถง เราก็จะเห็นลักษณะนิสัยของไห่หลิงได้ด้วย""หนูเชื่อว่าไห่หลิงไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น แม้ว่าเธออาจจะกลายเป็นคู่แข่ง แต่ก็ไม่ได้โดยตั้งใจ มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพี่สี่ลู่"หยูหยินหยินไม่ใช่ทายาทประเภทที่ใช้ชีวิตอยู่แต่ในสวนหลังบ้าน เธอทำงานเป็นผู้บริหารระดับสูงในหยูซื่อกรุ๊ปและมีความรู้มาก เธอได้เห็นโลกกว้าง และมุมมองของเธอก็กว้างขว้างของคุณนายลู่เล็กน้อย"อย่างไรก็ตาม หนูก็รู้เรื่องเหล่านี้และเป็นการดีที่จะใช้ความระมัดระวังล่วงหน้า"หยูหยินหยินคิดกับตัวเองว่าเธอจะต้องชนะใจลู่ตงหมิง ก่อนที่ลู่ตงหมิงและไห่หลิงจะเกิดอะไรขึ้น เพื่อที่ลู่ตงหมิงจะได้เป็นของเธอหาก....เธอแพ้ให้กับไห่หลิง....หยูหยินหยินไม่ได้คิดอะไร เธอไม่ยอมคิดเรื่องที่เธอจะแพ้เพราะว่าเธอดีกว่าของไห่หลิงหลายเท่าในทุกๆ ด้าน และลู่ตงหมิงก็ไม่ได้ตาบอด เขาจะเลือกผู้หญิงที่หย่าร้างและมีล
นอกจากนี้ สองสามีภรรยาสูงอายุยังต้องให้ความร่วมมือกับพี่สาว เพื่อจัดการขั้นตอนการโอนด้วยหลังจากขั้นตอนเสร็จสิ้น ชื่อของไห่หลิงอยู่ในใบรับรองทรัพย์สิน พวกเขาจะจ่ายเงินทั้งหมดสำหรับส่วนแบ่งทรัพย์สินไห่ถงต้องการมอบมรดกทั้งหมดที่เธอได้รับให้กับพี่สาวของเธอ ซึ่งเป็นลูกสาวคนโตของพ่อแม่ของเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องการให้พี่สาวของเธอได้รับมรดก เธอคิดว่าพี่สาวของเธอเจอความยากลำบากมากกว่าเธอมากไห่ถงยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับพี่สาวของเธอเลยหลังจากเสร็จสิ้นเรื่องนี้ หัวหน้าหมู่บ้านก็พูดกับพี่สาวของเธอว่า "ไห่หลิง ไห่ถง พวกเธอให้เช่าไร่ของพวกเธอไหม มีบริษัทใหญ่ต้องการทำสัญญาไร่ของเรา ฉันได้จัดการประชุมสำหรับทุกคน และทุกคนไม่มีความคิดเห็น""ค่าเช่าที่ดินที่ทำสัญญาจะแบ่งตามขนาดที่ดินที่เธอครอบครอง และค่าเช่าต่อเอเคอร์จะเปิดเผยต่อสาธารณะ หากเธอเต็มใจ ก็ทิ้งบัญชี WeChat ให้ฉันก็ได้ หลังจากเซ็นสัญญาและรับค่าเช่าที่ดินแล้ว ฉันจะโอนเงินให้เธอเอง"คนที่ทำสัญญากับทุกคนก็คือไห่ถงนั่นเองไห่ถงไม่ได้พูดอะไร และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ต้องขอบคุณผู้ใหญ่บ้านกับคุณลุง พี่กับฉันไม่สามารถกลับมาทำไร่ได้ ทุ่งนาที่บ้านก็ร
"โอเค ตกลงตามนั้น ฉันมีความสุขจริงๆ ที่ได้เห็นคุณเมา ตื่นเต้นจริงๆ!"ประโยคหลังท้าย จ้านหยินพูดด้วยเสียงต่ำไห่ถง "....."เจ้าชายน้ำแข็งคนนี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ ทำได้แม้แกล้งเธอทางโทรศัพท์"ทุกอย่างราบรื่นดีไหม? พวกเขาไม่ได้ก่อปัญหาอะไรอีกหรือเปล่า?"จ้านหยินยังคงจำพฤติกรรมอันต่ำช้าของย่าไห่ได้และกังวลว่าย่าไห่อาจจะอาละวาดเมื่อคิดว่าเขาได้จัดบอดี้การ์ดให้ติดตามไห่ถง รวมถึงทนายความและคนอื่นๆ และว่าไห่ทงมีทักษะกังฟู จ้านหยินจึงไม่กังวลอีกต่อไป"ทุกอย่างราบรื่นดี ปู่ของฉันอาจจะเอาคำพูดของลูกๆ หลานๆ ไปบอกย่าแล้วก็ได้ ครั้งนี้ ย่าไม่ได้ก่อปัญหาอะไรอีกและให้ความร่วมมือได้ดีมาก ฉันยังให้คนพาตายายจากตระกูลหงมาด้วย และพวกเขาบอกว่าไม่ต้องการทรัพย์สินของแม่ฉันและจะมอบให้กับเรา""อืม"จ้านหยินไม่ได้ติดต่อกับตระกูลหงเลยตอนแรกตระกูลหงค่อนข้างหยาบคาย แต่เมื่อเห็นว่าพวกเขาเลี้ยงดูแม่ยายของเขามา ความเมตตาและความเคียดแค้นถูกปรับสมดุล“ตายายของตระกูลหงกล่าวขอโทษพวกเรา พวกเขาบอกว่า พวกเขาใจร้ายเกินไปที่จะรับพวกเราเป็นญาติพี่น้อง ซึ่งทำให้เราต้องทนทุกข์มาก เมื่อปู่ย่าของฉันรังแกพวกเรา พวกเขาไม
"พี่ ฉันจะไปที่บริษัทก่อน แล้วรอให้จ้านหยินเลิกงาน"ขณะที่ไห่ถงขับรถ เธอพูดกับพี่สาวของเธอ และหันไปถามหลานชายของเธอ: "หยางหยาง เธออยากไปรับคุณอากับน้าไหมครับ?"ก่อนที่หยางหยางจะตอบได้ไห่หลิงก็ตอบ: “ถ้าเธอพาเขาไป จ้านหยินจะคิดว่าเขาเป็นก้างขวางคอ”หยางหยางจำได้ทันทีว่าลุงของเขาพูดว่าเขาเป็นก้างขวางคอ เขาส่ายหัวและตอบ: "น้าครับ ผมไม่ใช่ก้างขวางคอ ผมคือหยางหยาง""ใช่ๆ หยางหยางคือหยางหยาง ไม่ใช่หก้างขวางคอ อย่าเอาคำพูดของคุณอามาใส่ใจเลย"ไห่หลิงยิ้มและพูด: "แค่ส่งเราแม่ลูกไปไว้ที่ชั้นล่างที่อพาร์ตเมนต์ ฉันจะพาเขาไปซื้อวัตถุดิบที่เขาต้องการสำหรับพรุ่งนี้ที่ร้าน""ก็ได้"ไห่ถงเห็นด้วยโดยไม่ยืนกรานเธอส่งพี่สาวและหลานชายของเธอที่บันได และหลังจากมองดูทั้งสองเข้าไปข้างในแล้วเธอก็ขับรถออกไปเมื่อเธอมาถึงจ้านซื่อกรุ๊ป เธอได้พบกับหนิงอวิ๋นชูหนิงอวิ๋นชูมาจ้านซื่อกรุ๊ปคนเดียว โดยถือช่อดอกไม้ในมืออีกข้างหนึ่งและใช้ไม้เท้าสีขาว ค่อยๆ เดินไปยังอาคารสำนักงานโดยได้รับคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ปฏิบัติหน้าที่เมื่อเห็นเธอ ไห่ถงก็จอดรถของเธอแล้วเดินไปหาอย่างรวดเร็ว"คุณหนูหนิง"เ
หนิงอวิ๋นชูฟังสิ่งที่ไห่ถงพูดอย่างเงียบๆ ความจำของเธอก็ดีมากเช่นกัน เมื่อไห่ถงพูดจบ เธอก็จำได้"คุณหนูหนิง คุณจำเส้นทางที่ฉันพูดถึงได้ไหม?"ไห่ถงถามด้วยความกังวลหนิงอวิ๋นชูตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "ขอบคุณค่ะนายหญิง ฉันจำได้แล้ว""งั้น ฉันไปก่อนนะ?"ไห่ถงต้องขึ้นไปชั้นบนสุดเพื่อไปหาจ้านหยิน ซึ่งลิฟต์ที่เธอใช้เป็นคนละตัวกัน“โอเค นายหญิงจ้านไปทำธุระก่อนเถอะ ฉันจะค่อยๆ เดินช้าๆ จ้านอี้เฉิน ขอให้ฉันเข้าไปด้วยตัวเอง ฉันไม่สามารถให้คนอื่นพาไปได้” ไห่ตงรู้สึกว่าน้องเขยของเธอกำลังอยากลงไปคุบกับรากมะม่วง เลยกลั่นแกล้งหนิงอวิ๋นชูหนิงอวิ๋นชูก็คิดเช่นนั้นเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เธอไปขัดใจจ้านอี้เฉินตอนไหนไม่เข้าใจว่าจ้านอี้เฉินถึงทำเรื่องยากๆ เพื่อเธอขนาดนี้ ถึงขนาดโยนเหยื่อล่อเธอด้วยซ้ำร้านขายดอกไม้ของเธอในช่วงนี้ค่อนข้างขายได้เรื่อยๆ ยกเว้นวันที่มีคนมาที่ร้านของเธอและซื้อดอกกุหลาบทั้งหมด ซึ่งไม่ค่อยมีคนมาซื้อดอกไม้มากนักจ้านอี้เฉินแนะนำให้ตระกูลกงซื้อดอกไม้และต้นไม้จากร้านของเธอเพื่อตกแต่งสถานที่จัดงานเลี้ยง และหนิงอวิ๋นชูก็รู้สึกประทับใจทันทีโรงแรมกวนเฉิงมีขนาดใหญ่มาก และตระกูลกงจัด