บทที่ 1130

ไห่หลิงนั่งยองๆ แล้วถามลูกชายว่า "หยางหยางเป็นเด็กดีไหม? ได้ไปกวนคุณลุงของเธอหรือเปล่า?"

"หยางหยางเชื่อฟังมากครับ... แต่แม่ หยางหยางฉี่ราดกางเกง"

สีหน้าของหยางหยางเขินอายมากเมื่อเขาพูดประโยคนี้

ไห่หลิง: "ลูกฉี่ที่ไหน?"

บนเตียงของลุง

ไห่หลิง: "........"

ลุงลู่ซื้อเสื้อผ้าและดรสใหม่ๆ มากมายให้ผม ซึ่งน้องสาวตัวน้อยของน้าจะได้ใส่ในอนาคต

ไห่หลิง: "........"

ลู่ตงหมิงช่วยลูกชายเธอซื้อเสื้อผ้า และยังซื้อเดรสอีกด้วย

ใครจะไปซื้อชุดเดรสให้เด็กผู้ชายกันล่ะเนี่ย?

อย่างไรก็ตาม ลู่ตงหมิงกลับไม่รู้สึกเขินอายแม้แต่น้อย เขาเดินไปหาไห่หลิง ยื่นถุงผ้าใหม่ใบใหญ่ให้ จากนั้นก็คว้าหยางหยางขึ้นมาอีกครั้ง เขาพูดกับไห่หลิง: “ไปกันเถอะ ผมจะขับรถไปส่งพวกคุณสองคนที่บ้าน”

ไห่หลิงเดินตามเขาไปและพูดว่า “ฉันขี่มอเตอร์ไซค์มาที่นี่”

"ประธานลู่ เสื้อผ้าพวกนี้ราคาเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายคืนให้"

“ไม่จำเป็นหรอก มันไม่ได้แพงขนาดนั้น”

“ฉันยืนกราน”

ไห่หลิงตั้งใจจะจ่ายคืนเขาให้ได้

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ลู่ตงหมิงก็พูดว่า “ผมจ่ายไปเกือบ 2,000 หยวน ให้แค่ 1,500 หยวนก็พอ"

ไห่หลิงก้มหน้าลงและมองไปที่ถุงเสื้อผ้าใบใหญ่ใ