บทที่134

"กล้าตีคนของสำนักสวนอู่เหรอ? ไม่รู้ที่ตายจริง ๆ"

สายตาของหลิวกวงเหนียนกลายเป็นไม่ดีมาก

พวกเขามีสายสัมพันธ์เป็นเหมือนพี่น้องกัน กล้าตบศิษย์น้องเขา ก็คือการตบหน้าเขาอยู่

"ช่วยฉัน...ช่วยฉันด้วย!"

หม่าตินหลานเหมือนจะได้เห็นผู้ช่วยให้รอด และเธอก็ติ่นเต้นขึ้นอย่างกะทันหัน

"คุณหนูหม่าวางใจได้เลยครับ มีผมกับศิษย์พี่อยู่ วันนี้ไอ้เด็กคนนี้ทำร้ายคุณไม่ได้หรอก" เฉินเหยียนมั่นใจมาก

เขาเพิ่งพูดจบ ลู่เฉินก็ตบอีกครั้ง ตบให้หม่าตินหลานบินออกไปโดยตรง

เขาไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระใดๆ แต่ตบหน้าด้วยการกระทำจริงโดยตรง

"แก..."

เฉินเหยียนโกรธอยู่พักหนึ่ง

เขาปรับตัวกับจู่โจมอย่างฉับพลันของลู่เฉินไม่ได้เล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

"ไอ้สัตว์ แกตายแน่... ทั้งครอบครัวแกจะตายแน่!"

"สองคนนี้เป็นผู้ยอดฝีมือของสำนักสวนอู่ ต่อหน้าพวกเขา แกมันเป็นแค่ไอ้ขยะ!"

"กูจะให้พวกเขาหักมือและเท้าของแก แล้วค่อยทรมานแก!"

หม่าตินหลานยืนขึ้นอย่างโซซัดโซเซ เธอหอบหายใจหนัก กัดฟันและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความแค้น

"สำนักสวนอู่?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็เกิดความปั่นป่วนขึ้นอีกครั้งในห้องจัดเลี้ยง

ชื่อเสียงของสำนักสวนอู่ ทุกคนในที่เกิด