“ผมว่าคุณอย่าลงมือดีกว่า ไม่เช่นนั้นคุณจะต้องเสียใจมาก”สีหน้าของลู่เฉินสงบมากโดยไม่มีอารมณ์ใดๆตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเหว่ยเป็นเพียงตัวตลกที่ไม่มีความสำคัญในสายตาของเขา“ฮึ่ม! กูรู้ว่าแกรู้วิธีการต่อสู้บ้าง แต่หมัดสองข้างนั้นยากที่จะเอาชนะมือสี่ข้าง คนเหล่านี้ที่กูเชิญมา ล้วนเป็นผู้ยอดฝีมือของมาเฟีย และพวกเขายังมีอาวุธอยู่ในมือ แม้ว่าแกจะสู้เก่งแค่ไหน แกก็มีแต่ถูกตัดเท่านั้น!” หยางเหว่ยเยาะเย้ยการใช้มือเปล่าและถืออาวุธนั้นเป็นสิ่งที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงเขาไม่เชื่อว่าลู่เฉินจะยังสามารถทนต่อการสับของมีดได้!“คุณ! ผมไม่รู้ว่าระหว่างพวกคุณมีความแค้นอะไร แต่วันนี้ ไอ้คนนี้เป็นเหยื่อของเราสองคน คุณไปอยู่ข้างๆดีกว่า!”ในเวลานี้ ชุนเหลยและเสี้ยปิงเอ่ยปากตอนแรก พวกเขายังคิดว่าหยางเหว่ยเป็นผู้ช่วยชีวิตของลู่เฉิน แต่เขาสองคนกลับเป็นศัตรูกัน“ไอ้คนโง่สองคนที่มาจากไหนล่ะ? ไปให้พ้นนะ ไม่อย่างนั้นกูจะตัดแกสองคนด้วย!” หยางเหว่ยตะโกนด้วยเบิกตากว้าง“คุณจะตัดเราสองคนด้วยเหรอ?”ชุนเหลยและเสี้ยปิงมองหน้ากันและหัวเราะพร้อมกัน "ฮ่าฮ่า... ไม่ได้เห็นคนที่เย่อหยิ่งแบบนี้มานานแล้ว มาๆๆ ให้เราดูกันว่า
“คุณ...คุณเป็นใครกันแน่?!”ชุนเหลยยืนขึ้นด้วยร่างกายที่สั่นเทาบนใบหน้าเขาไม่ได้มีความผ่อนคลายอีก มันถูกแทนที่ด้วยความตกใจและความกลัวเขาไม่เคยคิดว่าหมัดที่เขาใช้กำลังทั้งหมดนั้น ไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำร้ายอีกฝ่ายแม้แต่น้อยเลยแต่กลับทำให้เขาเองได้รับบาดเจ็บสาหัสนี่เขาแม่งยังเป็นมนุษย์อยู่หรือ? !อาจารย์บอกพวกเขาว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงนักรบโบราณที่ธรรมดาๆทำไม? ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้? !“พี่! หนี...หนีไปเร็ว!”ในขณะนี้ เสี้ยปิงที่ถูกกดบนผนังตะโกนด้วยเสียงแหบแห้งตั้งแต่วินาทีที่เขาต่อสู้กับลู่เฉิน เขาก็เข้าใจแล้วว่าความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายนั้นเกินกว่าจินตนาการของพวกเขาเพียงท่าเดียว เส้นลมปราณของเขาก็แตกสลายและเขาก็เหมือนเป็นคนที่ไร้ความสามารถ"อ้า!"ชุนเหลยคำรามอย่างไม่เต็มใจแล้วเขาก็ทิ้งน้องชายของเขาไปแล้วหันหลังวิ่งหนีไปเขารู้ว่าเขาไม่สามารถช่วยน้องเขาได้เลย แม้แต่จะสู้ตายเขาก็ไม่มีคุณสมบัติด้วยซ้ำถ้าบอกว่าลู่เฉินเป็นภูเขาลูกใหญ่งั้นพวกเขาก็คือมดสองตัวที่อยู่ตีนเขา!หมัดในเมื่อกี้นั้นได้เอาชนะความพยายามที่จะต่อต้านของเขาได้อย่างสิ้นเชิง!“ผมต้องบอกกับอาจารย์! คนนี
ตึกข่ายเสวียน เลานจ์ชั้น2“คุณลู่คะ คุณไม่ได้บาดเจ็บมั้ง?”ทันทีที่ลู่เฉินเข้าไปในประตู ฉาวซวนเฟยก็รีบมาต้อนรับเขาทันทีดวงตาที่สวยงามของเธอมีความกังวลเล็กน้อย"ผมเป็นไร"ลู่เฉินส่ายหัว "ฝาแฝดคู่นั้นถูกจัดการแล้ว ต่อไป คุณคิดที่จะทำยังไง?"“สองคนนั้นเป็นมือขวาของหม่าเทียนหาว และตอนนี้พวกเขาต่างก็เสียชีวิตไป ฉันเดาว่าเขาคงจะระวังตัวไว้แล้ว รอดูก่อนดีกว่า จะได้ไม่เขาทำอะไรโดยไม่คำนึงถึงทุกอย่าง” ฉาวซวนเฟยกล่าวตอนนี้ เธอกับหม่าเทียนหาวยังไม่ได้ถึงขั้นที่แตกคอกันโดยสิ้นเชิง ดังนั้นการให้ความสั่งสอนเล็กน้อยกับอีกฝ่าย และทำให้เขารู้ว่ายากแล้วยอมแพ้มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด“โอเค คุณตัดสินใจเองเถอะ” ลู่เฉินไม่ได้พูดอะไรมาก“โอ้ใช่ คุณลู่คะ ช่วงนี้ คุณซ่อนตัวไปสักพักดีกว่า ฉันเพิ่งได้รับข่าวว่าจ้าวสง ซึ่งเป็นพี่ชายของจ้าวหู่กลับมาแล้ว และเขากำลังมองหาฆาตกรในทุกที่อยู่” ใบหน้าของฉาวซวนเฟยเปลี่ยนเป็นจริงจังประชาชนไม่สู้กับเจ้าหน้าที่ยังไงจ้าวสงก็เป็นรองแม่ทัพในเขตสงคราม แม้เป็นเธอก็จะต้องกลัวเขาเล็กน้อย“ขอบคุณที่เตือนครับ ผมรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร” ลู่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยตำแหน่ง
"อ้า?!"ทุกคนต่างก็ตกตะลึงเมื่อเห็นทหารยามติดอาวุธรุมเข้ามาในขณะนี้ พวกเขามองหน้ากันและรู้สึกงุนงงเล็กน้อย“ท่าน...ท่านคะ เกิดอะไรขึ้นล่ะคะ?”จางชุ่ยฮัวถามด้วยกัดฟันในฐานะสามัญชน เธอเคยเห็นภาพเช่นนี้ได้อย่างไร?แม้ว่าเธอจะไม่ได้ก่ออาชญากรรมอัไร แต่เธอก็ยังรู้สึกกลัวเล็กน้อย“ผมถามพวกคุณว่าใครเป็นหลี่ชิงเหยา?!”น้ำเสียงของทหารยามเย็นชาขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของเขาก็ดูน่ากลัวยิ่งขึ้น"ฉันเอง......"หลี่ชิงเหยายืนขึ้นอย่างช้าๆ และเธอแสร้งทำเป็นสงบว่า "ฉันขอถามเจ้าหน้าที่คนนี้ว่าที่คุณหาฉันเพื่ออะไรคะ?"“ตามข้อมูลที่เชื่อถือได้ คุณทรยศกับมาตุภูมิโดยสมรู้ร่วมคิดกับศัตรู คุณเป็นหนอนบ่อนไส้ที่ถูกปลูกฝังโดยประเทศตะวันตก ตอนนี้รีบกลับไปกับเราเพื่อช่วยในการสืบสวน!” ทหารยามพูดเสียงดัง“ทรยศกับมาตุภูมิโดยสมรู้ร่วมคิดกับศัตรู?!หนอนบ่อนไส้?!เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาต่างก็ตกตะลึงไปหมดนี่มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ?หลี่ชิงเหยาเป็นคนเมืองเจียงหลิงที่เกิดและเติบโตที่นี่ และไม่มีประสบที่ไม่ดีเลยแม้บรรพบุรุษก่อนสามชั่วอายุของเธอ พวกเขาก็ยังคงเป็นเกษตรกรที่เรียบง่ายที่สุดทำไมอยู่ดีๆเธอจะก
"ห๊ะ?!"หยางเหว่ยตกตะลึงไปหมดทันทีเมื่อจ้าวเทียนหลงชี้ไปที่เขาเขาไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะทำแบบนี้เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขาถูกพัวพันเข้าไปอย่างอธิบายไม่ถูก“ไอ้แก! แกบอกกูมาตามตรง ว่าการตายของพ่อกูเกี่ยวข้องกับแกหรือเปล่า?” จ้าวเทียนหลงตะโกนด้วยเบิกตากว้าง“ไม่... ไม่เกี่ยวกับผมหรอก! ผมไม่รู้อะไรเลย!”หยางเหว่ยตกใจจนเขาส่ายหัวซ้ำๆและเหงื่อออกมามากมาย“ไม่รู้? หรือแค่ไม่อยากบอก?”จ้าวเทียนหลงหรี่ตาลงด้วยสีหน้าไม่ดี“คุณจ้าวครับ! ผมไม่รู้จริงๆครับ! มันเป็นความเข้าใจผิดกันนะครับ!”ร่างกายของหยางเหว่ยเริ่มสั่นไหวเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังอาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัวอยู่ แต่เขาหล่อนพูดไม่ได้เหมือนน้ำท่วมปากเลย“ฮึ่ม! ดูเหมือนว่าถ้าผมไม่ใช้วิธีการบางอย่าง คุณจะไม่สารภาพใช่ไหม? เด็กๆ! มาซ้อมเขาอย่างแรงๆหน่อยสิ!”จ้าวเทียนหลงออกคำสั่ง และในไม่ช้ายามสองคนก็พร้อมที่จะลงมือ"เดี๋ยวก่อน!"ทันใดนั้น หลี่ห้าวก็ตะโกนด้วยความโกรธ "พวกคุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? เขาเป็นคุณหยางนะ! เป็นนายน้อยของของเภสัชกรรมตระกูลหยางนะ! และเขายังเป็นเพื่อนกับนายกสมาคมหวางด้วย หากพวกคุณกล้าทำร้ายเข
หรือว่า...เป็นลู่เฉินหรือ? !ทันทีที่หลี่ชิงเหยาคิดแบบนี้ เธอก็ปฏิเสธไปเองไม่! เป็นไปไม่ได้!ลู่เฉินหย่ากับเธอแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็ไม่เข้ากันมาก แล้วเขาจะช่วยเธอได้อย่างไร?อีกอย่าง เขาก็ไม่มีความสามารถนี้ด้วย“หยางเหว่ย! แกช่างน่ารังเกียจและไร้ยางอายยิ่งนัก! ตอนนั้นกูตาบอดแล้วถึงจะได้เชื่อคนอย่างแก!”“ไอ้สารเลว! ผมยังปฏิบัติต่อคุณเหมือนพี่เขยของผม ปรากฎว่าคุณไม่ได้ดีเท่ากับลู่เฉินที่เป็นคนขยะนั้นด้วยซ้ำ!”หลังจากรู้ความจริงแล้ว จางชุ่ยฮัวและหลี่ห้าวก็สาปแช่งอย่างรุนแรงยิ่งขึ้นก่อนหน้านี้พวกเขาเชื่อใจหยางเหว่ยมาก แต่พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนโกหก“ธรรมชาติของมนุษย์คือการแสวงหาผลประโยชน์ให้กับตนเอง! พวกคุณโง่ขนาดนี้ ก็สมควรที่จะถูกหลอก!” หยางเหว่ยพูดด้วยท่าทางประชด“เชี่ย หุบปากไปหมดเลย!เสียงดังจนหูกูจะระเบิดแล้ว!”จ้าวเทียนหลงตะโกนด้วยความโกรธและทำให้สถานการณ์สงบลงในทันที“คุณจ้าวครับ! ที่ผมบอกเหล่านี้ก็เพื่อจะบอกคุณว่าผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลหลี่เลย และผมก็ไม่รู้จักหวางป่ายโซ่ การตายของคุณหู่ เป็นฝีมือของตระกูลหลี่ ไม่เกี่ยวข้องกับผมเลยครับ!”หยางเหว
หลังจากฟาดไปพักหนึ่ง ในที่สุดหลี่ชิงเหยาก็ทนไม่ไหวและหมดสติไปในขณะนี้ หลังของเธอเต็มไปด้วยเลือด มันดูน่าสมเพชเกินกว่าจะดูบาดแผลที่น่ากลัวเหล่านั้นยังคงไหลเลือดทีละน้อยอยู่แม้ว่าเธอจะหมดสติไปแล้ว แต่ร่างกายของเธอก็ยังคงกระตุกโดยไม่รู้ตัว“ท่านแม่ทัพครับ เธอหมดสติไปแล้วครับ” ผู้ใต้บังคับบัญชาของจ้าวสงรายงาน“สาดให้ตื่นแล้วฟาดต่อ”จ้าวสงพูดอย่างเย็นชา“คุณลุงครับ ให้ผมทำเองได้ไหมครับ”ในเวลานี้ จ้าวเทียนหลงพูดอย่างกระตือรือร้นนับตั้งแต่เขาถูกทำลาย ใจเขาได้เปลี่ยนเป็นอย่างมากยิ่งผู้หญิงที่สวย เขาก็ยิ่งอยากทำลายเธออย่างแรง!“ถ้าคุณชอบ ก็ลองดูสิ” จ้าวสงพยักหน้า"ขอบคุณครับคุณลุง!"จ้าวเทียนหลงยิ้มอย่างดุร้ายหลังจากที่หลี่ชิงเหยาถูกสาดน้ำให้ตื่นขึ้น เขาก็เหวี่ยงแส้ยาวแล้วฟาดใส่เธออย่างแรง“พูดหรือไม่! พูดหรือไม่!”“ฆ่า...ฆ่าฉัน...ฆ่าฉันเร็ว!”หลี่ชิงเหยาไม่สามารถทนต่อการทรมานได้ และเธอเกือบจะเสียสติไปตอนนี้เธอแค่หวังว่าอีกฝ่ายจะฆ่าเธอตายไปอย่างรวดเร็วและให้เธอได้พ้นทุกข์โดยเร็วที่สุด“อยากตายเหรอ?มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น! ผมยังระบายความโกรธของผมไม่พอเลย!”จ้าวเทียนหลงยิ้
ลู่เฉินเขย่งปลายเท้าขึ้นเพียงนิดเดียว ในชั่วพริบตาเขาก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วความเร็วของเขานั้นราวกับลูกศรที่ถูกยิงออกไปอย่างรวดเร็ว!"เร็ว ฆ่าเขาเร็ว!"เมื่อจ้าวเทียนหลงเห็นลู่เฉินลงมือ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและร้องด้วยความตกใจทันทีอย่างไรก็ตาม ก่อนที่ทหารมือดีเหล่านั้นจะตอบสนอง ลู่เฉินก็พุ่งตัวไปที่ข้างหน้าพวกเขาแล้วเขาเตะเท้าออกไป ทหารมือดีคนหนึ่งก็กระเด็นออกมาทันทีพร้อมกับเสียง "ปัง" ราวกับถูกรถบรรทุกชนเกราะกันกระสุนที่หน้าอกของทหารคนนั้นถูกเจาะเข้าไป แม้แต่กระดูกหน้าอกของเขาก็ถูกทำให้แตกละเอียด!ยังไม่ทันรอให้คนลงมา ลู่เฉินก็ไปที่ด้านหน้าของทหารอีกคนหนึ่ง และเตะคอของเขาจนหักอีกครั้งแม้ว่าจะหักกระดูกสองคนติดต่อกัน ลู่เฉินก็ไม่ได้หยุดแม้แต่น้อย เขายังคงโจมตีอย่างบ้าคลั่งต่อไปถิ่นที่เขาเดินผ่าน ศัตรูต่างก็โดนเขาจัดการจนพ่ายแพ้อย่างง่ายดายเมื่อเผชิญกับความเร็วและความแข็งแกร่ง พวกที่เรียกว่าทหารฝีมือดีเหล่านั้นไม่มีเวลาจะตอบสนองด้วยซ้ำในระยะเวลาลมหายใจเพียงไม่กี่นาที ทหารเหล่านี้ก็ล้มลงทีละคนปากกระบอกปืนที่เคลื่อนไหวของพวกเขาไม่สามารถตามความเร็วของลู่เฉินได้เลยตั