อย่างไรก็ตาม หวงฝู่สงที่ถูกแทงด้วยเข็มเงิน ความเจ็บปวดก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในทันทีและเสียงร้องก็รุนแรงขึ้น"สัตว์เดรัจฉาน ตระกูลหวงฝู่ของผมไม่มีศัตรูหรือความแค้นใดๆ กับคุณ ทำไมคุณถึงทำคดีฆาตกรรมนี้"หลังจากคํารามแล้ว หวังฝู่ชิวกลับสงบลงแต่เจตนาฆ่าในดวงตาของเขากลับรุนแรงขึ้น"ไม่มีความยุติธรรมไม่มีความอาฆาตแค้น? ทําไมคุณไม่ถามว่าลูกชายของคุณทําอะไรไปบ้าง" ในที่สุดลู่เฉินก็เงยหน้าขึ้น"ไม่ว่าลูกชายของฉันจะทําอะไร ก็ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะโจมตีที่นี่!" หวังฝู่ชิวพูดจาดุร้าย"ตามที่คาดไว้ ล้วนเป็นคุณธรรม ในเมื่อพวกคุณไม่มีเหตุผล งั้นก็อย่ามาโทษผมที่เล่นอันธพาล"ลู่เฉินพูดด้วยสีหน้าเฉยเมยว่า "ผมให้เวลาพวกคุณเตรียมตัวสามวัน ภายในสามวัน ผมอยากเห็นลูกชายของคุณขอโทษเหยื่อ มิฉะนั้น ผลที่ตามมาจะต้องรับผิดชอบเอง""เด็กน้อย คุณคิดว่าตัวเองทําร้ายคนอยู่ที่นี่ ยังจะออกไปได้อย่างปลอดภัยเหรอ คุณเอาตระกูลหวงฝู่ของเราเป็นห้องน้ําสาธารณะหรือไง" หวังฝู่ชิวเบิกตากว้าง“ถ้าผมอยากอยู่ พวกคุณก็ไล่ผมไปไม่ได้ ถ้าผมอยากจะไปก็ไม่มีใครรั้งผมไว้ได้”ทันทีที่เขาพูดจบ ลู่เฉินก็เตะหวงฝู่สงออกไป จากนั้นหันหลังก
"ฟ็อง! ฟ็อง! ฟ็อง!"ตระกูลหวงฝู่ ภายในห้องประชุมพร้อมกับเสียงระฆังที่ดุเดือด สมาชิกคนสำคัญของตระกูลหวงฝู่จํานวนมากรีบมาถึงที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วตระกูลหวงฝู่มีกฎระเบียบที่ชัดเจนว่าเมื่อนาฬิกาเตือนถูกตีก็หมายความว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นภายในครอบครัวไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะทําอะไร ต้องรีบไปที่ห้องโถงประชุมก่อน"เจ้าสาม ทําบ้าอะไรอยู่ ใครบอกให้คุณตีระฆังเตือน"หวงฟู่ชุนเดินไปที่ห้องประชุมพร้อมกับคนสนิทหลายคนเมื่อมองไปรอบๆ สมาชิกหลักหลายคนของกลุ่มก็มารวมตัวกันทุกคนถูกดึงดูดด้วยเสียงระฆังและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลหวงฝู่มีขนาดใหญ่มาก ใหญ่พอที่จะรวมภูเขาทั้งลูกไว้ผู้ที่อาศัยอยู่ด้านหลังลานด้านในไม่ได้ยินเสียงการต่อสู้ที่ประตูหน้า"พี่อ้าย! เพิ่งมีคนฆ่าคนที่บ้านหวงฝู่ของผม ถ้าไม่ตีระฆังอีก ป้ายของตระกูลหวงฝู่ก็จะถูกรื้อแล้ว หน้าตาของหวงฝู่ชิวมืดมน"อืม ใครกล้าหาญขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะกล้าก่อเรื่องที่บ้านหวงฝู่?" หวังฝู่ชุนโกรธขึ้นมาทันที"คือไอ้ลู่เฉิน!"หวังฝู่ชิวกัดฟัน: "เด็กคนนั้นกล้าหาญมาก เขาพึ่งพาความสามารถของตัวเองและเพิกเฉยต่อตระกูลหวงฝู่โดยสิ้
ในขณะนี้ หลายคนก็เห็นด้วยในวันธรรมดา พวกเขาเป็นคนเดียวที่รังแกผู้อื่น และไม่มีใครกล้ามาแสดงท่าทีดุร้ายสําหรับพวกเขา ถูกผิดไม่สําคัญเลยใครหมัดแข็งก็เป็นคนตัดสินใจ"เจ้าสาม คุณคิดยังไง"หวังฝู่สงหรี่ตาแล้ว ไม่พอใจบ้าง"ผมจะใช้หยิ่งเว่ย หั่นเด็กคนนั้นออกเป็นชิ้น ๆ !" หวังฝู่ชิวก้าวร้าวมาก"ไร้สาระ!"หวงฝู่สงก็กระโดดขึ้นทันทีและพูดว่า"หยิ่งเว่ยเป็นรากฐานของตระกูลหวงฝู่ จะใช้ง่าย ๆ ได้หรือ""ผมไม่สนใจ ยังไงผมก็ต้องแก้แค้นอยู่แล้ว ถ้าคุณไม่ตอบตกลง ผมจะไปหาพ่อ!" หวังฝู่ชิวดื้อรั้นมาก"ใครจะตามหาผม?"ในเวลานี้ชายชราที่มีหนวดขาวคิ้วขาวและรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาอย่างช้า ๆชายชราเอามือไว้ด้านหลังและสีหน้าสงบแม้ว่าจะไม่มีออร่าที่ทรงพลัง แต่ทุกขั้นตอนทุกการเคลื่อนไหว ล้วนแผ่บารมีที่มองไม่เห็น"สังฆราช!"ทันทีที่หวังฝู่หลงเถิงปรากฏตัว ทุกคนก็ลุกขึ้นทําความเคารพแม้แต่หวงฝู่ชิวที่เพิ่งดื้อรั้นและไม่เชื่อฟัง ตอนนี้ก็ดูเหมือนเชื่อฟัง"ใครเพิ่งบอกว่าจะใช้หยิ่งเว่ย?"หวงฝู่หลงเถิงนั่งอยู่บนบัลลังก์หลัก สีหน้าไม่มีความสุขและความเศร้าโศกคนอื่น ๆ รวมถึงหวังฝู่ชุน ได้แต่ยืนอย่างซื่อส
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นภายในหอผู้ป่วยโรงพยาบาลหนานหยาหวงป๋อที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสได้พ้นขีดอันตรายแล้ว เขานอนหลับอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลอย่างสงบปลอดภัยส่วนหวงยินยินก็เฝ้าอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆแม้ว่าวันธรรมดาพ่อลูกเข้ากันไม่ได้ แต่เมื่อเจอเรื่องจริง ๆ หวงยินยินใส่ใจมากกว่าใครยุ่งทั้งวันทั้งคืน แทบไม่กระพริบตา"สาวน้อย กินอะไรหน่อยเถอะ"ในเวลานี้ ลู่เฉินเดินเข้าไปในวอร์ดพร้อมกับอาหารเช้า "อาการของพ่อคุณทรงตัวแล้ว อีกไม่นานก็จะฟื้นตัวแล้ว คุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป""ขอบคุณคุณลุง"หวงยินยินฝืนยิ้มกินไปสองคํา แต่ด้วยความไม่ความอยากอาหารใด ๆ จึงวางไว้ด้านข้างในที่สุด"อิน เรามาแล้ว"ทันใดนั้น กลุ่มชายหญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทั้งหมดเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหวงยินยิน แต่ละคนยังถือกระเช้าผลไม้ดอกไม้และอาหารอื่น ๆ อยู่ในมือในหมู่พวกเขาสิ่งที่ล้ำค่าและพราวที่สุดคือโสมที่โอวหยางห้าวถืออยู่ในมือ"อิน ได้ยินว่าพ่อคุณป่วย ผมซื้อโสมภูเขามาเป็นพิเศษ สิ่งนี้ช่วยได้มากเลยล่ะ"โอวหยางห้าวยิ้มแย้มแจ่มใส ส่งโสมที่ห่ออย่างพิถีพิถันยื่นด้วยสองมือ"ขอบคุณ แต่สิ่งนี้มีค่าเกินไป คุณเก็บกลับไปเถอะ" หว
"หวงฝู่ฉงแห่งตระกูลหวงฝู่"ลู่เฉินกล่าว"หวงฝู่ฉง?"พอคําพูดนี้ออกมา โอวหยางห้าวราวกับถูกฟ้าผ่าทันที สีหน้าซีดเซียวคนอื่น ๆ ก็ดูเหมือนเห็นผีและสีหน้าเต็มไปด้วยความกลัวใครคือฝู่ฉง?นั่นคือปีศาจผู้โด่งดังในเมืองหลวงของมณฑลมหาเศรษฐีผู้มีอำนาจสูงสุด!โดยปกติแล้วเขาจะเย่อหยิ่งและครอบงำและทำสิ่งชั่วร้ายทุกประเภท แต่เขามีภูมิหลังที่ลึกซึ้งและไม่มีใครกล้ารุกรานเขาสำหรับพวกเขา คนสำคัญเช่นนี้คือผู้ที่ควบคุมโลกแห่งชีวิตและความตาย!อย่าว่าแต่รุกรานเลย ต่อให้เจอบนถนน พวกเขาก็ไม่กล้าเงยหน้ามอง"คุณ... คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม คนร้ายคือหวงฝู่ฉงเหรอ"หลังจากตอบสนองได้ เสียงพูดของโอวหยางห้าวก็เริ่มสั่นขึ้นมา"ไง มองคุณแบบนี้เหมือนกลัวเลย" ลู่เฉินมีสีหน้าสงบ"กลัว... กลัว? เป็นไปได้อย่างไร"หลังจากโอวหยางห้าวตั้งสติได้แล้ว เขาก็โห่ร้องอย่างแข็งกร้าวว่า "ตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยเขียนคำว่ากลัวเลย! หวงฟู่ฉงงั้นเหรอ? อย่าให้ได้เจอ ไม่งั้นฉันจะให้เขาเจอดี"เมื่อมีสาวๆ มากมายมองดูเขา เขาย่อมไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอนยังไงโม้ก็ไม่ต้องเสียเงิน แกล้งทำไว้ก่อนแล้วกัน"งั้นหรือ งั้นคุณก็เก่งจริง ๆ"ลู่เ
เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่จ้องมองของสมาชิกตระกูลหวงฝู่กลุ่มหนึ่ง ในที่สุดโอวหยางห้าวก็ทนแรงกดดันไม่ไหว ขาอ่อนลง เสียง "ตึง" และคุกเข่าลงกับพื้น"เข้าใจผิด... ความเข้าใจผิด มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด!"โอวหยางห้าวส่ายหน้า เหงื่อแตกพลั่ก: "ผมแค่ล้อเล่น โปรดอย่าคิดจริงจัง" "พูดแบบนี้ จะไม่สู้แล้วหรือ" หวังฝูเจี๋ยยังคงยิ้มอยู่"ไม่ ไม่กล้า!"โอวหยางห้าวโบกมือเป็นแถว ๆ "เป็นเพราะผมปากร้ายและชอบคุยโว ท่านผู้ใหญ่ อย่าไปใส่ใจเลย โปรดอย่าอย่าโต้เถียงกับคนที่มีความรู้ต่ำแบบนี้เลย"พูดจบยังตบตัวเองอย่างแรงอีกหลายครั้งเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจในขณะนี้ จางถิงและหนุ่มสาวบางคนก็กลัวจนเงียบเหมือนจักจั่นและตัวสั่นยักษ์ใหญ่อย่างตระกูลหวังฝู่ พวกเขาไม่คู่ควรที่จะเทียบเคียงเลยใครก็ตามที่ถูกสุ่มเลือกออกมาสักคน ล้วนสามารถถูกกำหนดความเป็นตายได้"ในเมื่อไม่กล้าปะทะ ก็รอดูไปแล้วกัน" หวังฝูเจี๋ยยิ้มช้า ๆ "ครับ ครับ ..."โอวหยางห้าวพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว แล้วขดตัวที่มุมกําแพงกับกลุ่มเพื่อน ไม่กล้าปริปากพูดชั่วขณะหนึ่ง หัวใจก็เต้นเหมือนรัวกลองจนถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่เข้าใจว่าทําไมผู้บริหาร
"พูดจบหรือยัง พูดจบก็ออกไปเถอะ อย่าขวางหูขวางตานี่"การโบกมืออย่างใจร้อนของ ลู่เฉิน เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เห็นอีกฝ่ายในสายตา"คุณ--"หวงฝู่ชิวกำลังจะกําเริบ แต่ถูกหวงฝู่ชุนยกมือขึ้นหยุด "ได้! เดิมทีหวงฝู่ฉงมีความผิดก่อน การขอโทษนั้นมันก็เป็นเรื่องปกติ""พี่อ้าย!"หวังฝู่ชิวขมวดคิ้ว"ทําไม หรือว่าคุณลืมสิ่งที่พ่อพูด?"หวงฟู่ชุนมองไปด้านข้าง สีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย"ผม..."หวังฝู่ชิวกัดฟันและหยุดพูดในที่สุด"หวงฝู่ฉง ขอโทษอย่างมีมนุษยธรรม แล้วเรื่องนี้ก็จะผ่านไป" หวังฝู่ชุนพยักหน้าส่งสัญญาณ"ผม ผมขอโทษ"หวงฝู่ฉงบนเปลหามพยายามเน้นคำสองสามคำเพื่อไม่ให้เสียหายไปมากกว่านี้ รักษาตัวให้หายก่อนค่อยว่ากัน"เด็กน้อย ตอนนี้แกพอใจแล้วใช่ไหม"สีหน้าของหวงฝู่ชิวมืดมนเล็กน้อย"ไม่พอ"ลู่เฉินส่ายหัว "ไม่มีความจริงใจเลย ผมอยากให้เขาคุกเข่าขอโทษ""แกได้คืบอย่าเอศอกนะ!" หวงฝู่ชิวกัดฟันพูดด้วยความอดกลั้นโทสะการได้ขอโทษในที่สาธารณะเป็นการไว้หน้าแล้ว ตอนนี้ยังต้องคุกเข่าอีก มันจะมากไปแล้วนะ"คุกเข่า!"หวังฝู่ชุนขึ้นเสียงอย่างกะทันหัน"พี่อ้าย?"หวังฝู่ชิวเบิกตากว้าง"คนมา ช่วยหวงฝู่ฉงคุก
"คุณ... คุณกล้าที่จะตบลูกชายผมเหรอ?"หวงฝู่ชิวจ้องมอง บางคนไม่อยากเชื่อผู้หญิงเลวธรรมดาคนหนึ่งกล้าตบลูกชายของเขาในที่สาธารณะ เธอมันผิดไม่น่าให้อภัย! "เขาทำร้ายพ่อฉันได้ ทําไมฉันจะตีเขาไม่ได้" หวงยินยินหน้าเย็นชาและเตะหวงฝู่ฉงอย่างรุนแรงไปไกลหลายเมตรพฤติกรรมดังกล่าวทำให้ดวงตาของหวงฝู่ชิวโกรธมากจนดวงตาของเขาแทบจะระเบิด: "คุณ คุณ คุณ... คุณช่างอวดดี!"ด้วยความโกรธของเขา มือหนึ่งหลายคนของตระกูลหวงฝู่ก็ก้าวไปข้างหน้าทีละคน"อะไร แค่นี้ก็เล่นไม่ได้แล้ว"ลู่เฉินหัวเราะเย็นชา "ตอนที่หวงฝู่ฉงใช้ความรุนแรง รุนแรงกว่านี้มาก ตอนนี้แค่จ่ายกลับคืนนิดหน่อยเท่านั้น""ถอยไปให้หมด!"หวังฟู่ชุนหันกลับมาจ้องมอง ทําให้หลายคนกลัวจนเงียบปาก"สาวน้อย เธอต่อยต่อไป ไม่ต้องห่วงอะไร" ลู่เฉินกล่าวอย่างสงบ"ได้!"หวงอินอินก็ตรงไปตรงมาต่อหน้าฝู่ฉงที่แทบพิการแล้ว ก็ต่อยและเตะพ่อของเธอถูกทรมานและน่าสังเวชจนทนดูไม่ได้ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยไฟแค้นมานานแล้ววันนี้มีโอกาสแก้แค้น ย่อมไม่ใจอ่อนให้แน่ส่วนเรื่องการรุกรานคนอื่นหรืออะไรนั้น ไม่อยู่ในขอบเขตการพิจารณาของเธอเลยยังไงซะ มันก็เป็นแบบนี้ กรณีที่