บทที่ 422

สาวสวยหลายคนยิ่งกลัวจนหน้าซีด พากันออกจากโต๊ะ

หงหนิวก็ดูเหมือนจะเห็นผีแล้ว รีบเว้นระยะห่างทันที

โดยกลัวว่าลู่เฉินจะเกิดความรู้สึกฉับพลางและฆ่าเขาไปด้วย

ทั้งโต๊ะ นอกจากลู่เฉินแล้ว มีเพียงหวงฝู่เจี๋ยเท่านั้นที่สามารถนั่งอย่างสงบได้

“น้องลู่ ผมขอถามหน่อย หูหงมีความแค้นกับคุณเหรอ?” หวงฝู่เจี๋ยถามอย่างเย็นชา

“ไม่มีความแค้น” ลู่เฉินส่ายหัว

“เกลียดชังเหรอ”

“ไม่ได้เกลียดชัง”

“ไม่มีความแค้น ไม่มีความเกลียดชัง ทำไมถึงฆ่าเขา?”

“เพราะเขาสมควรจะตาย”

“เหตุผลล่ะ?” หวงฝู่เจี๋ยถามต่อ

เขาเกลียดผู้ฆ่าคนมาก พอพูดไม่ถูกใจก็ฆ่าคน

คนแบบนี้ ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นเพื่อนเขาได้

“คุณชายเจี๋ย เหล้านี่หอมไหม?”

ลู่เฉินไม่ได้ตอบโดยตรง แต่ถามกลับ

“หอมแล้วไง? ไม่หอมแล้วไง?”

หวงฝู่เจี๋ยขมวดคิ้ว

“เหล้านี่หอมมาก หอมจนน่าดึงดูดมาก แม้มีบางอย่างผิดปกติด้วยซ้ำ”

ขณะที่ลู่เฉินพูด จู่ ๆ ก็หยิบเข็มเงินออกมาแทงเข้าไปในแก้วเหล้า

เมื่อหยิบขึ้นมาอีกครั้ง เข็มเงินกลายเป็นสีดําอย่างสมบูรณ์แล้ว

“มีพิษ?”

สีหน้าของหวงฝู่เจี๋ยเปลี่ยนไป

เข็มเงินเปลี่ยนเป็นสีดํา ก็พิสูจน์ให้เห็นว่าในเหล้ามีพิษ และ