เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 4 ลองคบกันดูไหม
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-25 11:05:53"หม้อแกงเลือกหน่อยว่าจะดูหนังผีหรือว่าหนังแอ็คชั่น"
หญิงสาวจ้องมองไปยังใบหน้าของเขาก่อนจะกะพริบตาปริบ ยิ้มแห้งหัวเราะออกมาทันที
"แฮะ! ฉันกลัวผี"
และเมื่อชายหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะขำออกมาก่อนจะเปลี่ยนไปซื้อตัวหนังแอคชั่นแทน ก็ยังดีกว่าให้เธอดูหนังผีละมั้ง เอาจริงก็ไม่ใช่แนวเหมือนกันนะ
"รอฉันตรงนี้ก่อนเดี๋ยวไปซื้อน้ำกับป๊อปคอร์นให้"
"หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะไปหาที่นั่งรอ เพียงไม่นานเขาก็เดินมา
"เธอถือน้ำนะ ไปกันเถอะน่าจะได้เวลาแล้ว"
หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มไปไม่พูดอะไร ปอร์เช่ยื่นตั๋วหนังให้กับเจ้าหน้าที่จากนั้นก็เดินไปที่โรงหนังหมายเลข 1 ซึ่งชายหนุ่มจองเป็นโซฟาแบบส่วนตัว ถ้าเป็นแบบนี้อาจจะได้สวีทกันอยู่สองคนก็ได้
"กำลังจินตนาการอะไรอยู่"
"จินตนาการอะไรเล่า ก็แค่เห็นว่ามันสะดวกดีเฉย ๆ"
"งั้นเหรอ นั่งเถอะดูหนังกัน"
เขาพาเธอไปนั่งลงตรงโซฟา ไม่ลืมที่จะส่งป๊อปคอร์นมาวางไว้ที่ตักของเธอ บอกตามตรงว่าตอนนี้หม้อแกงดูหนังไม่รู้เรื่องเลย เอาแต่มองหน้าชายที่อยู่ข้างกายไม่หยุด แถมมือยังคาอยู่บนถังป๊อปคอร์น ซึ่งมันอยู่บนตักของเธอ
"ปอร์เช่นายเอาไปถือเองไหม"
"ทำไมถือป๊อปคอร์นให้แค่นี้เองไม่ได้ไง"
เขาบ่นออกมาก่อนจะล้วงมือเข้าไปในถังป๊อปคอร์นอีกครั้ง จากนั้นก็หันไปสนใจหนังตรงหน้าต่อ ซึ่งหญิงสาวรู้สึกเขินไม่น้อยเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาจะหันมาดุอีก
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"
"ไม่ต้องบ่นเยอะเข้าใจไหมจะดูหนัง"
และตอนนี้หนังก็ฉายไปประมาณครึ่งเรื่องแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกอิ่ม เธอจึงปิดฝาแล้วเอาวางไว้ข้างโซฟา ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อปอร์เช่เอนหัวมาซบลงตรงไหล่ของตัวเธอ
"ปอร์เช่..."
"หืม ว่า"
หม้อแกงนิ่งเกร็งไปหมดทั้งตัว เพราะตอนนี้เธอเอาแต่จ้องหน้าชายหนุ่มไม่หยุด การกระทำของเขามันทำให้เธอเริ่มที่จะถอนตัวออกไปไม่ได้ อยากจะถามออกไปตามตรงว่าทำไมถึงทำแบบนี้ แต่ก็ใจยังไม่กล้าพอ และกลัวคำตอบที่ไม่ถูกใจด้วย
"กลับกันได้แล้ว ค่ำแล้วนะ"
และเมื่อหนังจบเขาก็กุมมือเธอเดินออกไปจากโรงหนัง เดินย่อยน้ำกับป๊อปคอร์นไปด้วยเนื่องจากว่ากินกันไปค่อนข้างเยอะพอสมควร ทั้งสองคนพากันเดินไปถึงลานจอดรถ ซึ่งปอร์เช่ก็พาเธอไปส่งที่คอนโด นั่งคิดทบทวนตลอดทางว่าจะพูดออกไปดีไหม แต่มาถึงขนาดนี้แล้วคงต้องพูดออกไป
"ปอร์เช่"
"ว่า..."
เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับเหลือบสายตาหันมามองด้วยความสงสัย เธออ้ำอึ้งอยู่ไม่กล้าพูดออกไป อย่างแรกก็กลัวคำตอบนั่นแหละ แต่อีกใจถ้าไม่พูดเธอก็จะต้องถลำลึกไปมากกว่านี้อีก
"คือฉัน..."
"อะไร"
"ฉันชอบนายปอร์เช่"
เธอทำใจกล้าพูดออกไปอย่างรู้สึกเขิน ไม่คิดเลยว่าจะใจกล้าหน้าด้านบอกรักผู้ชายก่อนแบบนี้ เป็นการกระทำที่ดูไม่เป็นกุลสตรีเลย แต่ไหนเขาทำหน้าเรียบเฉยแบบนั้นล่ะ ไม่ตกใจหน่อยเหรอ
"ฉันรู้อยู่แล้ว"
"หือ รู้แล้ว!"
ฮะ! หมายความว่ายังไงที่บอกว่ารู้อยู่แล้ว แสดงว่าเขาดูออกตั้งแต่แรกอย่างนั้นเหรอ
"อือ รู้"
เขาเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไม่ได้ดูแปลกใจอะไร แต่ที่แปลกใจคือเธอแอบชอบเขาตั้งแต่เรียนอยู่ปี 2 แต่เพิ่งมาบอกรักตอนอยู่ปี 4 เนี่ยนะ เอาจริงตอนที่ได้ยินประโยคบอกรักจากเธอ เขาก็แอบรู้สึกดีเหมือนกันนะ รู้สึกได้ว่าตั้งแต่อยู่ใกล้กันความรู้สึกของเขาเริ่มเปลี่ยน ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
"เอ่อ... แล้วทำไมถึงรู้ล่ะ"
เธอหลุบตาลงต่ำก่อนจะเอ่ยถามเพราะอยากจะทราบคำตอบจากเขา
"เธอตามติดฉันตั้ง 2 ปีอย่างกับผีสิง ไปที่ไหนก็เจอเธอ คงมองไม่ออกหรอกมั้ง"
เขายิ้มออกมาก่อนจะยื่นมือไปแตะศีรษะของเธออย่างเอ็นดู และดูเหมือนว่าคราวนี้เธอจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
"นายเห็นฉันด้วยเหรอ"
"ถามอะไรแบบนั้น เธอเป็นคนนะไม่ใช่ผี เฮ้อ!"
หญิงสาวหลุดขำออกมาทันทีที่ปอร์เช่พูดแบบนั้น แสดงว่าเธอก็ยังพออยู่ในสายตาของเขาอยู่ล่ะมั้ง งั้นจะได้รู้ว่าเธอตามเขาอยู่ตลอดตั้งแต่ปี 2
"เรามาลองคบกันดูไหมหม้อแกง"
และเมื่อหญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็อ้าปากค้างอย่างช็อกไปเลย ใครจะคิดว่าถ้าที่เธอแอบชอบมาตลอดมาขอคบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
"จะ...จะดีเหรอ"
เธอเอ่ยตอบกลับไปเสียงสั่น แต่ทว่าใบหน้านั้นหัวเราะขำออกมา เธอจึงไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือว่าพูดเล่นเพียงเท่านั้น
"ดีสิ ก็ลองคบกันดูไม่เห็นเสียหายอะไรเลย ตกลงไหมล่ะ"
"อื้ม ตกลง"
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมา และเมื่อมาถึงที่คอนโดเขาก็ไล่ให้เธอรีบขึ้นไปนอนพักผ่อน แบบนี้ก็สำเร็จแล้วสินะ พรุ่งนี้จะไปทวงเบอร์โทรศัพท์จากไอ้ไทเกอร์ เขาจะต้องได้น้องมะปรางมาเป็นแฟนให้ได้เลย...
เช้าวันต่อมา...
ปอร์เช่ตื่นนอนแต่เช้าตรู่ อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดช็อป จากนั้นก็ขับรถมาที่มหาวิทยาลัย และเมื่อเดินเข้ามาถึงหน้าตึกก็เจอเพื่อนรักทั้ง 4 คนนั่งเรียงกันอย่างกับบอยแบนด์
"ไงไอ้พวกเพื่อนบ้า ทำไมมาเรียนแต่เช้าจัง"
"มึงมาสายหรือเปล่า"
"สายตรงไหนก็มาปกติ ไอ้เกอร์มึงเตรียมเบอร์น้องมะปรางให้กูหรือยัง ยัยแว่นตกลงคบกับกูแล้วนะเว้ย"
ไทเกอร์ได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองสบตากับเพื่อนอย่างอึ้งไป ก็ไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้ เพิ่งจะผ่านมาไม่กี่วันเอง
"ไวฉิบหายไอ้สัส"
ปากบ่นออกมาแต่ก็ยอมที่จะให้เบอร์ของน้องมะปรางแก่เพื่อนรัก ซึ่งตอนนี้ปอร์เช่เซฟเอาไว้ในโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว
"แล้วยัยแว่นมึงจะเอายังไง"
แบรี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง เอาจริงเลยนะเขารู้สึกสงสารผู้หญิงอีกคนมาก ที่จะต้องมาเป็นหมากในเกมของพวกผู้ชายอย่างเช่นพวกเขา
"ก็คบไปก่อนสักพักค่อยเลิก"
สายตาที่แบรี่มองมาเหมือนกับเขาเป็นกิ้งกือไส้เดือนยังไงอย่างนั้น สรุปเขาทำอะไรผิดนักหนา ก็แค่คบกันเองนะ ยังไม่ได้กินกันสักหน่อยไม่เห็นมีอะไรเสียหาย
"ปอร์เช่"
ก่อนที่พวกเขาจะได้พูดอะไรกันต่อ ก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อยัยแว่นสุดเนิร์ดเดินเข้ามาหาเขา
"มาแล้วเหรอ... มานั่งตรงนี้ รู้จักเพื่อนของฉันไว้นะ คนนี้ชื่อแบรี่ คนนี้ชื่อไทเกอร์ ส่วนคนนี้โดมิโน คนนั้นชื่อคอปเตอร์ ส่วนนี่หม้อแกงนะเว้ยแฟนกู"
เขาหันไปแนะนำเพื่อนให้หม้อแกงรู้จัก โดยที่หญิงสาวเอ่ยทักทายทุกคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะหม้อแกง"
แบรี่เอ่ยออกมาพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ ทำไมดูจากสายตาเหมือนกับว่าเพื่อนของเขาแอบชอบผู้หญิงคนนี้อยู่ แต่เขาไม่แคร์หรอกดีซะอีก ถ้าเพื่อนของเขาชอบยัยนั่นจริง ๆ ก็เชียร์ให้จีบแล้วไปคบกันเลย ส่วนสุดหล่อดีกรีเดือนคณะวิศวะก็จะได้ไปคบกับน้องมะปรางดาวคณะบัญชี เหมาะสมกันที่สุด
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะทุกคน ปอร์เช่เราเอาขนมมาให้ เดี๋ยวต้องไปเรียนแล้วเย็นนี้เจอกันนะ จะได้ทำรายงานให้เสร็จ"
เขายื่นมือไปรับขนมก่อนจะโบกไม้โบกมือให้แฟนของตัวเอง
"อืม เดี๋ยวโทรหานะ"
"อื้ม ไปนะ"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อย และเดินออกไปจากตรงนั้นทันที เธอไม่ได้มีความระแวงอะไรกับผู้ชายที่รักเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่ทุกอย่างมันก็เป็นแค่เกมที่เขาสร้างขึ้นเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการเพียงเท่านั้น...
บทที่เกี่ยวข้อง
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 5 คู่รัก
หลังจากที่หญิงสาวเดินออกไปไกล เขาก็วางถุงขนมลงบนโต๊ะ จากนั้นก็หันไปคุยกับเพื่อนไม่ได้สนใจขนมถุงนั้นอีก เนื่องจากว่าเขาไม่ได้ชอบกินขนมไทย มันรู้สึกหวานบาดลิ้นไปหน่อย"มึงไม่กินขนมล่ะไอ้ปอร์เช่ หม้อแกงอุตส่าห์เอามาให้"แบรี่เอ่ยออกมาพร้อมกับจ้องมองไปยังถุงขนมที่วางทิ้งไว้ไม่มีใครสนใจไยดีเลย"ไม่ชอบอ่ะมันหวาน"เขาเอ่ยออกไปก่อนจะหันไปคุยเรื่องอื่นต่อ จนถึงเวลาที่ต้องไปเรียนหนังสือ เขาก็รีบวิ่งขึ้นไปโดยที่ไม่ได้หยิบขนมถุงนั้นไปด้วยทางด้านของหม้อแกงเธอมีเรียนในช่วงเช้า ช่วงบ่ายก็เลยมานั่งรอปอร์เช่ที่ตึก เพราะเขาเลิกเรียนประมาณบ่ายสองโมง จะได้ไปทำรายงานพร้อมกัน"ยัยหม้อแกง นั่นมันถุงขนมร้านแกนี่ ใครเอามาทิ้งไว้ตรงนี้"หม้อแกงหันไปมองตามที่เพื่อนชี้ ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบถุงขนมนั้นขึ้นมาดู ซึ่งเธอจำได้ว่าตัวเองเป็นคนหยิบมาให้ปอร์เช่เมื่อช่วงเช้า แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ หรือว่าเขาจะลืม"ฉันเอามาฝากปอร์เช่เมื่อเช้านะ สงสัยจะลืมหยิบไปหรือเปล่า""ก็ขอให้มันลืมหยิบไปละกัน ไม่ใช่ว่าทิ้งไม่สนใจ"เพนตี้ทำหน้าตาเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ ซึ่งประโยคนั้นทำเอาหม้อแกงถึงกับเงียบไปทันที นั่นสิ
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 6 แตกสลายไม่มีชิ้นดี
ตึกวิศวะ...หญิงสาวเดินเข้าไปที่อาคารชั้นล่าง เพราะมีคนบอกว่าเห็นปอร์เช่อยู่ตรงนั้น หม้อแกงเดินไปตามทางก่อนจะต้องชะงักไป เมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายที่เป็นแฟนของเธอกำลังคุยกับเพื่อนของเขาอยู่"น้องมะปรางตกลงคบกับมึงแล้วเหรอไอ้ปอร์เช่""เออสิวะ กูว่าคืนนี้จะพาน้องเขาไปฉลองสักหน่อย""พกถุงยางไปสักโหลหนึ่งนะมึง เผื่อว่าจะไม่พอ ฮ่า ๆ""กูแค่พาไปกินข้าวโว้ย พวกมึงนี่จะเชียร์ให้ได้เลยนะ"หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไปมือไม้สั่นไปหมด น้ำตาเอ่อล้นขอบอาบแก้ม ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินสิ่งเลวร้ายจากปากของเขา เธอค่อย ๆ ปาดน้ำตายืนรออยู่ตรงนั้น รอคอยว่าปอร์เช่จะพูดอะไรออกมาอีก แต่ทว่าจู่ ๆ ก็มีคนเดินตามมาข้างหลัง"อ่าวหม้อกะ..."เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากของแบรี่ ก่อนจะสั่งให้เขาเงียบ เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้ยินบางอย่างที่เขาพูดต่อ"แล้วยัยแว่นล่ะ มึงจะบอกเลิกตอนไหน""ถ้าเกิดน้องมะปรางรู้ขึ้นมามึงจะโดนเทนะเว้ย"แบรี่ได้ยินแบบนั้นก็หลับตาลงก่อนจะถอนหายใจออกมา ในใจตอนนี้อยากจะเดินเข้าไปตบหัวไอ้พวกเพื่อนทั้งสี่คน ให้หยุดพูดเรื่องบัดซบพวกนั้นสักที แต่ก็ถูกผู้หญิงตรงหน้าดึงมือไว้ซะก่อน"เดี๋ยวกูค่อยบอกเลิกแล้วกั
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 7 หม้อแกงคนใหม่
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...นี่ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เธอและปอร์เช่ไม่ได้คุยอะไรกันเลย หลังจากวันนั้นเขาก็พยายามส่งข้อความมา โทรศัพท์พยายามที่จะติดต่อ มาหาถึงที่คอนโดแต่ว่าเธอไม่อยากจะข้องเกี่ยวอีก ไม่อยากจะเคลียร์อะไรทั้งนั้น เพราะทุกอย่างมันชัดเจนหมดแล้ว วิชาที่ลงเรียนห้องเดียวกันเธอก็ไม่ได้เข้าไปเรียนเลย"เฮ้อ! ทำไมฉันถึงเจ็บขนาดนี้เนี่ย"หม้อแกงกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ก่อนจะเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดมุ่งหมาย แต่ทว่าคนที่พยายามหลบหน้ามาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้า แถมยังจ้องมองมายังเธออยู่ ซวยจริง ๆ เลยให้ตายสิ หม้อแกงรีบเบือนหน้าหนีก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้น แต่ก็ถูกมือหนาดึงรั้งเอาไว้ก่อน"หลบหน้าฉันทำไม"หญิงสาวนิ่งเงียบไม่พูดอะไรทั้งนั้น และเมื่อถูกแรงบีบที่ข้อมือจึงทำเพียงแค่กัดริมฝีปากเท่านั้น"ไม่มีปากพูดหรือไงถามทำไมไม่ตอบ"หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจ้องมองสบตากับชายหนุ่ม เขาไม่ควรที่จะมาใช้คำพูดแบบนี้กับเธอด้วยซ้ำ เพราะคนที่ควรจะโกรธคือเธอมากกว่า"มีอะไรกับฉันไม่ทราบ"เธอพยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเองให้ปกติ ไม่ได้อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นเลย"เธอกล้ามากเลยนะที่มาบ
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 8 ถ้าจำไม่ผิดเราเลิกกันแล้วนะ
ทางด้านของปอร์เช่เขากดโทรศัพท์อยู่ กำลังลังเลว่าจะทักไปหายายแว่นสุดเนิร์ดดีหรือเปล่า ยิ่งอยู่ห่างกันเขาก็ยิ่งคิดถึงใบหน้าของเธอ ไหนจะสัมผัสจากริมฝีปาก บอกเลยว่าตอนนี้เขารู้สึกแย่มาก ไม่ได้มีความอยากเลิกกับเธอเลยแม้สักนิดเดียว ส่วนผู้หญิงอีกคนก็แค่ควงเล่นแก้เหงา ไม่ได้มีความคิดพิศวาสอยากจะมีความสัมพันธ์ด้วยเลยแม้แต่น้อย เพราะภายในใจของเขาตอนนี้นึกถึงแต่ผู้หญิงอีกคน โคตรซวยเลยทำไมต้องมาได้ยินประโยคพวกนั้นด้วย เขาไม่น่าปล่อยเธอให้หลุดมือไปจริง ๆ และหลังจากนี้เขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา"ไอ้เหี้ย! นั่นมันนางฟ้านี่หว่า"เสียงของคอปเตอร์ดังขึ้น ซึ่งทำให้เพื่อนคนอื่นรีบหันไปมองเช่นกัน ก่อนจะเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูสวยโดดเด่นกำลังเดินไปยังคณะมนุษยศาสตร์"กินอะไรเข้าไปวะทำไมสวยขนาดนั้น""กูจองโว้ย ไอ้เกอร์มึงไม่ต้องมาแย่งกับพวกกู โน่นเพนตี้ของมึง"เสียงของบรรดาเพื่อนรักตะโกนแย่งผู้หญิงกันเอง ซึ่งแบรี่ และปอร์เช่ได้ยินเพื่อนทะเลาะกัน ก็รีบเงยหน้าขึ้น หันไปมองตามเสียง ซึ่งตรงหน้านั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวขาวผ่องใบหน้าสวยดูสดใส ปล่อยผมยาวสลวย ใส่ชุดนักศึกษารัดแน่นเห็นทรวดทรง และ
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 9 เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยเหรอ
ถึงแม้ปากบอกว่าจะไปดื่มเหล้า แต่ก็ทำใจไม่ลงจึงกลับมานั่งอยู่หน้าตึกคณะมนุษยศาสตร์ และรอให้หม้อแกงเดินออกมา จะได้ไปเคลียร์กันให้รู้เรื่อง แล้วดูยัยนั่นแต่งตัวสิ เวลาเดินผ่านไอ้พวกบ้ากามแล้วโดนแซว คิดว่าเขาจะปล่อยผ่านได้ลงอย่างนั้นเหรอ หึ... ไม่มีทางโว้ย จะเฝ้าอยู่เนี่ยแหละ"มึงไม่เข้าเรียนแต่มานั่งเฝ้าผู้หญิงเนี่ยนะ"แบรี่เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนนั่งอยู่หน้าตึกคณะมนุษยศาสตร์ได้เกือบชั่วโมงแล้ว ปอร์เช่ได้ยินแบบนั้นก็หันหน้าไปมองเพื่อนด้วยความหงุดหงิด"เออ! มึงไม่อยากอยู่กับกู มึงก็ไปเรียนดิ"พูดจบเขาก็หันไปมองหน้าตึกประตูทางออก จ้องมองไม่ให้คลาดสายตา เผื่อว่ายัยแว่นเดินลงมาเขาจะได้เห็นเธอทันที"ไอ้เกอร์มึงดูแลเพื่อนมึงด้วยนะ กูไปละ""เอ้าไอ้แบรี่ กูไม่ใช่เพื่อนมึงหรือไง!""เพื่อนกูก็เพื่อนมึงนั่นแหละไอ้แบรี่"ไทเกอร์หันไปมองใบหน้าของเพื่อนก่อนจะยักคิ้วใส่ด้วยความกวนประสาท แบรี่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เหลือบสายตาหันไปมองไทเกอร์ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา"กูทนคบมันไม่ลง นิสัยชั่วช้าเกินจะเป็นเพื่อนของกู ไปละไปเรียนก่อนเดี๋ยวจดเลคเชอร์ให้แล้วกัน"พูดจบแบริ่งก็เดินหนีไปทันที ปล่อยให้
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 10 หมดความอดทนแล้ว
หลังจากที่ไอ้หมาบ้าปอร์เช่ชี้หน้าข่มขู่พี่หมอแล้วก็ถูกเพื่อนรักที่เหลือลากออกไป สถานการณ์ตรงนั้นก็เริ่มสงบสุขลง หม้อแกงหันไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกาย ดึงแขนเขาพาไปนั่งลงที่มานั่งก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"พี่หมอเป็นอะไรไหม"เธอเอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากว่าเมื่อครู่แอบเห็นว่าพี่หมอถูกผลักอย่างแรงจากผู้ชายอีกคน"พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ว่าแต่หมอนั่นกับหม้อแกงเป็นอะไรกันเหรอทำไมดูมันหึงหวงขนาดนั้นล่ะ"พี่หมอจ้องหน้าของเธออย่างคาดคั้นเอาคำตอบ หม้อแกงทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเอ่ยตัดบท"ไม่มีอะไรหรอกค่ะก็แค่หมาหวงก้าง""ท่าทางมันคงไม่ปล่อยเราหรอก ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกันพี่เป็นห่วง"พี่หมอเอ่ยออกมาพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ เขาเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เรียนที่เดียวกันมาโดยตลอด แต่ทว่าช่วงหลังเขาสอบเข้าเรียนคณะแพทยศาสตร์ จึงทำให้เราสองคนไม่ค่อยได้เจอกัน"หนูจะระวังตัวแล้วกันค่ะ ถ้าอย่างนั้นวันนี้เรากลับดีไหมน่าจะไม่สนุกแล้ว"พี่หมอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย สงสัยวันนี้คงจะไปเที่ยวไม่สนุกแล้วแหละเกิดเรื่องราวขนาดนี้ ทั้งสองคนลุกขึ้นจากม้านั่งเตรียมจะเดินออกไป แต่ทว่าเสียงโทรศัพท
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 11 เธอลองดีกับฉันเองนะ
หญิงสาวหยุดชะงักไปด้วยความลังเล ก็พอรู้แหละว่าเขาเป็นคนพูดจริงทำจริง แต่แล้วยังไงล่ะคนอย่างเธอกลัวที่ไหน อีกอย่างเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ปอร์เช่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะมาหึงหวงเธออีก"ไปกันเถอะค่ะ"เธอทำหูทวนลมก่อนจะควงแขนผู้ชายอีกคนออกไปจากตรงนั้น ปอร์เช่กำมือแน่นอย่างระงับอารมณ์โกรธ และครั้งนี้เขาหมดสิ้นความอดทนแล้ว"เธอท้าทายฉันเองนะหม้อแกง หึ!"เขาตะโกนไล่หลังหญิงสาวไป แต่ทว่าเธอทำหูทวนลมไม่สนใจอีก และเมื่อออกมาถึงหน้าร้านก็รีบบอกปฏิเสธผู้ชายอีกคนอย่างสุภาพ แต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะไปส่งให้ได้"เดี๋ยวหนูกลับเองก็ได้ค่ะ""ไม่ได้หรอกมืดค่ำขนาดนี้จะกลับเองได้ยังไง เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า"เขาพาเธอไปที่รถ ปลดล็อกกุญแจและเปิดประตูผายมือเชิญให้เธอเข้าไปนั่งข้างใน หม้อแกงเองก็รู้สึกกลัวนะ แต่ดูท่าทางเขาก็ไม่ได้มีพิษภัยอะไร คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง"ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ"เธอขึ้นไปนั่งอยู่บนรถ จากนั้นรัฐก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ รีบปิดประตูแล้วก็เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ คืนนี้เขามีความหวังว่าจะได้เธอมาครอบครอง แต่การรุกแบบรุนแรงไม่ใช่วิธีของเขาทั้งสองคนเดินทางมาถึงคอนโดของหม้อแกง และเมื่อจอดรถเขาก็เด
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 12 ครางชื่อฉันก่อนแล้วจะหยุด
หญิงสาวกัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น เธอไม่ยอมที่จะส่งเสียงร้องครางออกไป เพราะมันอาจจะยิ่งเป็นการกระตุ้นให้เขามีอารมณ์มากยิ่งขึ้น และการทำแบบนั้นทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ก่อนจะกระแทกท่อนเอ็นเข้าไปไม่ยั้ง จนเธอถึงกับเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ กัดนิ้วตัวเองจนเริ่มบวมแดง"อ๊ะ!""ครางออกมาซื้อหม้อแกง ซี๊ด! ฉันอยากฟังเสียงเธอ"".....""อ้าส์ แน่นสุด!"เขากัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้ ในขณะที่เอวสอบขยับพลางเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น แต่ทว่าหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างกลับเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง"สรุปว่าจะไม่ครางใช่ไหม""เออดี! ไม่ครางก็ไม่ต้องคราง ฉันจะเอาเธอทั้งคืนจนกว่าเธอจะครางชื่อของฉัน"ปอร์เช่นิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าตอนนี้ท่อนเอ็นถูกตอดรัดแน่นจนรู้สึกได้ว่าน้ำสีขาวขุ่นเล็ดเข้าไปในร่องสาว เขาพยายามที่จะไม่ปล่อยมันออกมา แต่ทว่าท้ายที่สุดก็อดทนต่อร่องสาวที่มันตอดรัดท่อนเอ็นไม่ไหว กระตุกเกร็งปล่อยน้ำกามเข้าไปในตัวเธอทุกหยาดหยด"อ้าส์~~ สรุปไม่ครางใช่ไหม... หึ"พูดจบเขาก็ขยับเอวสอบใส่ร่องสาวอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เขากระแทกแรงขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว หญิงสาวถึงกับหลุดครา
บทล่าสุด
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 30 ของขวัญเพื่อภรรยา จบบริบูรณ์
หลังจากที่กลับมาเขาก็พาเธอไปนอนพักผ่อน คงจะคิดมากทั้งวันจึงทำให้เหนื่อยล้าและสลบไสลไปในที่สุดและในช่วงเช้าของวันต่อมาปอร์เช่ปลุกให้หม้อแกงลุกขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่ จูบหน้าผาก จั๊กจี้ที่เอวก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะลืมตาขึ้น เขาจึงเลื่อนมือเข้าไปในชุดนอนจากนั้นก็ค่อย ๆ ใช้มือบีบเคล้นเนินปทุมถัน ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ใช้ลิ้นร้อนดูดเม้มเม็ดทับทิมสีชมพู"อื้อ ปะ...ปอร์เช่ทำอะไรเนี่ย"เสียงร้องครางของหม้อแกงทำเอาความเป็นชายตื่นตัว ก็ต้องอดทนไว้ก่อนเพราะว่าเมียท้องอยู่ไม่อยากจะทำรุนแรงมากนัก"อ้าส์! เช่จ๋า"ในตอนนี้ความอดทนของเขาเริ่มจะหมดลงแล้ว จัดการถอดกางเกงของตัวเองที่ตอนนี้ความเป็นชายชี้โด่ออกมา ดีนะที่ของหญิงสาวเป็นกระโปรงถอดง่าย ถึงไม่ต้องอะไรให้มากความ"เมียจ๋าขอแป๊บหนึ่งนะ เช่จะทำเบา ๆ เลย"เขาเอ่ยอ้อนภรรยาเพื่อขออนุญาต ไม่ใช่ว่าจะทำได้เลยนะเดี๋ยวจะพานโกรธอีก เดี๋ยวก็ได้ง้อกันยาว"ห้ามทำแรงนะ"เขาพยักหน้าทันทีก่อนจะจับแก่นกายความเป็นชายสอดใส่เข้าไป ทั้งสองคนกัดริมฝีปากก่อนจะครางออกมาในลำคอ นาน ๆ จะได้มีความสุขด้วยกันแบบนี้ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะเพราะถ้าเกิดหลังจากที่เธอคลอดลูกคนแรกออกม
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 29 คำอธิบาย
ปอร์เช่หยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาเพื่อนรักก่อน เพราะว่าไทเกอร์เป็นคนเดียวที่มีเบอร์ของเพนตี้ กดโทรไปเพียงไม่นานเขาก็รับสายฉันที(ไงปอร์เช่)"ขอเบอร์เพนตี้หน่อย"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเร่งรีบเป็นอย่างมาก แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับแสดงความหึงหวงจนออกนอกหน้า(ยุ่งอะไรกับเมียกู)"ใช่เวลาที่มึงจะมาหึงหวงไหม เมียกูหายเนี่ย"(อ้าวกูก็นึกว่ามึงจะมาจีบเมียกูนี่ เออ... เดี๋ยวส่งไลน์ไปให้รอแป๊บหนึ่ง"พูดจบเขาก็กดวางสายทันที มองโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ สักพักก็มีข้อความเด้งเข้ามาLINETiger : 08928xxxxxเมื่อได้เบอร์โทรศัพท์เขาก็ไม่รอช้ารีบกดติดต่อไปยังปลายสายทันที และเพียงไม่นานเธอก็กดรับสาย(สวัสดีค่ะเพนตี้พูดสายค่ะ)"เพนตี้นี่ปอร์เช่เองนะ หม้อแกงอยู่ที่นั่นหรือเปล่า"เพนตี้เหลือบสายตาหันไปมองหม้อแกงที่ตอนนี้นอนหลับอยู่ตรงโซฟา และเสียงปลายสายทำให้เธอไม่กล้าพูดอะไรออกไป เพราะกลัวว่าคนที่อยู่ตรงนี้จะรู้สึกไม่ดี"หม้อแกงเดี๋ยวฉันไปหารุ่นพี่แป๊บหนึ่งนะ เขาเอาของมาให้""ไปเถอะฉันอยู่ตรงนี้แหละ"หม้อแกงเอ่ยออกมาก่อนจะหลับตาลงด้วยความรู้สึกเสียใจ เพนตี้เห็นแบบนั้นก็รีบเดินออกไปจากคอนโดของตัวเอง เพราะจำเป็นจะต้องไปคุยโท
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 28 เกิดเรื่องวุ่นวาย
สองสัปดาห์ต่อมา...ช่วงนี้หม้อแกงค่อนข้างจะทำตัวติดสามี ตามไปทำงานแทบจะทุกวัน แล้ววันนี้ก็เช่นกันช่วยงานแปลเอกสารทำทุกอย่างเพื่อแบ่งเบาภาระของเขา แต่ทว่าคนเป็นสามีกลับไม่อยากให้แตะต้องอะไรทั้งนั้น เพราะกลัวว่าจะเครียดมากเกินไปส่งผลกระทบถึงเจ้าตัวเล็กในท้องได้"ตัวเองเดี๋ยวเช่ลงไปคุยกับลูกค้าข้างล่างนะ อยู่ในห้องนี้รอไปก่อน"หญิงสาวเหลือบสายตาหันไปมองคนรักก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยอย่างรับทราบ"รีบมานะไม่อยากอยู่คนเดียว""จ๊ะ"ชายหนุ่มซื้อแฟ้มเอกสารขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินมาลูบศีรษะของคนรักเอาไว้จากนั้นก็เดินออกไปทันที ส่วนหม้อแกงเธอก็วางโทรศัพท์ลงทำนั่นนี่นิดหน่อย แต่ทว่าเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเลย เธอเองก็เริ่มหิวคิดว่าจะลงไปหาอะไรกินในระหว่างรอเขา เมื่อนึกได้แบบนั้นเธอก็วางทุกอย่างลงจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ว่าแต่ปอร์เช่อยู่ชั้นไหนนะ..."คุณจีคะ คุณปอร์เช่คุยงานอยู่ชั้นไหนคะ""อยู่ชั้น 14 ค่ะ ตรงร้านกาแฟค่ะคุณหม้อแกง"เธอเอ่ยถามเลขาที่อยู่หน้าห้อง แล้วเมื่อได้คำตอบก็เอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟต์ จากนั้นก็เก็บปลายทางไปยังชั้น 1
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 27 คุณแม่ขี้น้อยใจ
แอ๊ดดดดดดเสียงประตูห้อง VIP ถูกเปิดออก เป็นปอร์เช่นั่นเองที่มา แถมยังหิ้วของอร่อยหลายอย่างติดมือมาด้วยอีก"สวัสดีครับทุกคน ตัวเองเป็นยังไงบ้าง อาการดีขึ้นหรือเปล่าหมอว่าไงบ้าง"ชายหนุ่มเอ่ยทักทายผู้ใหญ่ก็เดินเข้าไปนั่งลงเคียงข้างคนรัก หม้อแกงโอบรอบเอวว่าที่สามี จากนั้นก็จ้องมองไปทางผู้ใหญ่ด้วยสีหน้าน้อยใจ"เช่จ๋า หม้อแกงอยากไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วย ช่วยคุยกับคุณพ่อคุณแม่แล้วก็คุณลุงให้หน่อยนะ"ชายหนุ่มเองก็ลำบากใจไม่น้อยเลย ก็พอรู้ว่ามันเป็นการเดินทางไกลและเป็นอันตรายได้ ซึ่งดูจากสีหน้าเขาในตอนนี้หม้อแกงก็พอจะดูออกว่าเขาก็คงเป็นห่วงเธอไม่น้อยเหมือนกัน"ตอนนี้ตัวเองกับลูกต้องดูแลตัวเองนะ เค้ากลัวว่าถ้าเดินทางไกลมันจะอันตราย เข้าใจกันเถอะ"เขาพยายามพูดปลอบใจซึ่งหญิงสาวรู้สึกน้อยใจมากเมื่อถูกทุกคนห้าม เบือนหน้าหนีหันไปมองทางอื่น หยิบผ้าห่มมาคลุมโปงไม่ยอมคุยกับใคร ทำเอาผู้ใหญ่ทุกคนที่อยู่ภายในห้องรวมถึงปอร์เช่ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจเอาจริงเขาเป็นห่วงคนรักมาก การเดินทางไปต่างประเทศจะต้องนั่งนานเป็นพิเศษ ทุกคนไม่มีใครอยากให้เธอลำบากหรอก อีกอย่างหนึ่งร่างกายเธอไม่ค่อยแข็งแรงด้วย นิดหน่อย
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 26 รู้สึกผิด
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ทว่าชายหนุ่มก็ยังคงตกใจไม่หาย เมื่อนึกถึงตอนที่มีเลือดไหลออกมาตามร่องขาของคนรัก อาจจะเป็นเพราะว่าแรงกระแทกก่อนหน้านี้ หน้าท้องเธอไปชนกับราวเหล็ก จึงทำให้กระทบกระเทือน แต่ก็ยังงงว่าทำไมเลือดถึงออกได้แอ๊ด!ในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก เขาได้สติรีบวิ่งเข้าไปหาคุณหมอทันที ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนเพราะอดเป็นห่วงคนรักไม่ได้"คุณหมอครับเมียผมเป็นยังไงบ้าง""ใจเย็นก่อนนะครับ ตอนนี้คุณแม่ปลอดภัยดีแล้ว ส่วนเด็กในท้องหมอต้องขอดูอาการอีกสักหน่อยเพราะว่าค่อนข้างจะเสียเลือดเยอะมาก ว่าแต่ไปทำอะไรมาครับทำไมถึงตกเลือดขนาดนั้น"จบประโยคของคุณหมอทำเอาเขาช็อกจนแทบพูดอะไรไม่ออก นี่หม้อแกงกำลังตั้งครรภ์อย่างนั้นเหรอ หมายความว่าเขากำลังเป็นพ่อใช่รึเปล่า ณ เวลานี้เขาควรจะดีใจมากด้วยซ้ำ แต่ทำไมกลับรู้สึกเศร้ายังบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินว่าเด็กน้อยยังคงไม่ปลอดภัย ความผิดของเขาคนเดียวแท้ ๆ เลยที่ดูแลเธอไม่ดีพอ"ลูกของผมจะปลอดภัยใช่ไหมครับ เท่าไหร่ผมก็ยอมจ่ายแต่ลูกผมต้องรอดนะครับหมอเข้าใจหรือเปล่า เขาจะต้องอยู่กับผม!"ปอร์เช่เดินเข้าไปใกล้คุณหมอก่อนจะคุกเข่าขอร้อง ซึ่งคุณห
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 25 เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน
และแล้ววันหยุดก็มาถึง ปอร์เช่รับปากกับคนรักไว้ว่าจะพามาเที่ยวสวนสนุกดรีมเวิลด์ตามที่เธอต้องการ ตอนแรกก็นึกว่าลืมเสียแล้ว ไม่คิดว่าจะจำได้แล้วพามาตามสัญญา ปลุกให้หม้อแกงตื่นนอนตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เร่งรีบออกมาเพราะกลัวว่าจะมีเวลาน้อย"เช่จ๋า เค้าอยากไปเมืองหิมะ ไปกัน"หญิงสาวกุมมือคนรักเอาไว้จากนั้นก็ลากเข้าไปตรงประตูทางเข้าบ้านหิมะ เปลี่ยนชุดรองเท้าเสื้อกันหนาวให้เรียบร้อยจากนั้นก็วิ่งเข้าไปข้างใน บรรยากาศภายในนั้นเย็นสบายค่อนไปทางหนาว ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเล่นด้วยความสนุกสนาน"หม้อแกงอย่าวิ่งเดี๋ยวล้ม"เขาพยายามเตือนคนรักไม่ให้ซุกซนมากจนเกินไป เพราะพื้นค่อนข้างจะลื่น ใจเย็นสาวกำลังสนุกจึงไม่ฟังเสียงตักเตือนเลยแม้แต่น้อย"ปอร์เช่เดี๋ยวรอรับอยู่ตรงนี้นะ เค้าจะไปอยู่ตรงโน้นแล้วก็สไลด์ลงมา โอเคนะคะที่รัก"พูดจบก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนทันที จากนั้นก็เตรียมพร้อมที่จะสไลด์ลงมาจากข้างบนลงไปยังช่องที่ปอร์เช่กำลังยืนรออยู่"อร๊าย!"หม้อแกงกรีดร้องออกมาอย่างสนุกสนาน แต่ทว่าผู้ชายอีกคนกลับทำหน้าบึ้งบูดเหมือนจะไม่ค่อยชอบใจ ที่เธอเล่นอะไรรุนแรงแบบนี้ ไม่เห็นจะหนักตรงไหนเลยก็แค่สไลด์หิมะเล่นเอง จนในที
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 24 จัดหนักเมียรัก
เขาโชว์ผ้าเช็ดตัวขึ้นอีกครั้งก่อนจะปาทิ้งติดกำแพงอีกฝั่ง จ้องมองมายังคนรักก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม ทั้งที่เธอทำงานเหนื่อยขนาดนี้ เขาก็ยังเอาแต่รังแกไม่หยุด ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหนขนาดนั้น"หยุดมองเดี๋ยวนี้เลยนะ"หม้อแกงเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าอกของตัวเองเอาไว้ ต้องมองไปยังผ้าเช็ดตัวที่อยู่ติดกำแพง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหยิบ แต่ทว่าถูกชายหนุ่มใช้มือโอบรอบเอวกว่าจะดึงเข้าหาตัว เราสองคนมองสบตากันนิ่ง และเธอรู้สึกเลยว่าตอนนี้มีอะไรบางอย่างทิ่มแทงตรงเรียวขา และแน่นอนว่าท่อนเอ็นขนาดใหญ่กำลังแข็งตัวทะลุออกจากผ้าเช็ดตัว"อร๊าย! ตาบ้า อย่ามาโรคจิตแถวนี้"หญิงสาวยื่นมือไปทุบหน้าอกของเขา แต่ทว่าน้ำเสียงถูกกลืนหายไปด้วยรสจูบอันเร่าร้อนของผู้ชายตรงหน้า"อื้อ"หญิงสาวหลับตาลงรักสัมผัสอันหอมหวานจากคนรัก เอาเถอะห้ามตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เพราะฉะนั้นเออออตามน้ำไปก็แล้วกัน"อาบน้ำอีกรอบดีกว่า"และเมื่อเขาผละออกก็อุ้มคนรักกลับไปยังอ่างอาบน้ำตามเดิม เริ่มลวนลามตั้งแต่บีบเคล้นตรงหน้าอก ลากไล่ไปยังช่วงล่าง บีบสะโพกถูไถตรงร่องสาว เล่นเอาเหนื่อยไปตามกัน กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ผ่านไปหลายนาที จากนั้นก็ล้างแล้วล้างตัวให้เรี
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 23 กวนประสาท
เขายืนกอดอกจ้องมองไปยังทั้งสองคน เอาจริงเลยนะถ้าไม่ติดว่าต้องร่วมงานกัน เขาอยากจะต่อยหน้ามันไปสักทีหนึ่ง โคตรหน้าด้านเลย ทั้งที่รู้ว่าผู้หญิงมีคู่หมั้นอยู่แล้วยังคิดจะเคลมเมียคนอื่น ฝันอยู่หรือไงกัน ทำไมเขาถึงรู้นะเหรอ... ก็เพราะว่าที่ผ่านมาหมอนี่มันพูดภาษาอังกฤษได้ แต่กวนประสาทใช้ภาษาบ้านเกิดของตัวเองคุยกับคู่หมั้นของเขา เพื่อไม่ให้คนกลางฟังเข้าใจ โคตรกวนประสาทเลย และดูเหมือนว่าหม้อแกงจะหันมาเห็นคนรักพอดีก็เลยส่งยิ้มมาให้"อ้าวปอร์เช่มาได้ยังไง""ก็ถ้าเมียจะสนใจกันสักนิดก็คงจะรอมากินข้าวด้วยกันแล้วแหละ ไอ้เราทำงานเสร็จก็รีบไปหาที่ห้องกลัวว่าจะหิว นี่นะเหรอสิ่งที่ได้ตอบแทนโคตรน้อยใจเลย"เขาตัดพ้อใส่สาวยังไม่ปิดบัง ความจริงก็ไม่ได้อะไรเยอะหรอกแค่อยากจะให้เมียง้อก็เท่านั้น แถมยังหมั่นไส้ไอ้ผู้ชายตรงหน้าด้วย ถ้าไม่ติดว่าเป็นหุ้นส่วนถีบตกตึกไปนานแล้ว"ไม่เอาสิปอร์เช่มานั่งด้วยกันนี่มา เดี๋ยวเค้าสั่งของอร่อยให้กินนะ"หญิงสาวกวักมือเรียกคนรักให้มานั่งดูด้วยกัน ปอร์เช่ทำหน้างอแต่ก็ยอมเดินไปนั่งลงข้างหม้อแกง ถึงแม้ว่าเขาจะเล่นตัวแต่ก็มีขอบเขตอยู่"ที่รักจะกินอะไรดีคะ"ทีแบบนี้ทำมาเรียกที่รงที
หลอกรักวิศวะร้าย [Engineer NRU] บทที่ 22 ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยน
ชายหนุ่มรีบส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน ตั้งแต่ที่เราสองคนมีปัญหากัน เขาไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายกับน้องมะปรางอีกเลย และหัวใจของปอร์เช่มีแต่หม้อแกงคนเดียวเท่านั้นไม่คิดมีใครอื่นอีก"เลิกยุ่งนานแล้วเว้ย อย่านะ อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ เอ๊ะ หรือว่าหึงผัวใช่ไหมล่ะ"เขาเอ่ยแซวหญิงสาวทันทีก่อนจะยิ้มมุมปากออกมากรุ้มกริ่ม และทำให้หม้อแกงที่รู้สึกตัวรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที"เปล่าสักหน่อย ใครเขาจะหึงกันเล่า รีบกินเดี๋ยวนี้เลยนะ จะได้กลับบ้าน"หม้อแกงรีบขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะกลับไปนั่งตรงข้ามเขาที่เดิมทันที ใช้ตะเกียบคีบแซลมอนมากินแต่ก็ยังรู้สึกเจ็บใจที่ตัวเองเผลอแสดงความรู้สึกส่วนตัวออกไป จนทำให้ปอร์เช่ได้ใจหัวเราะคิกคักอยากมีความสุข"ไม่ไปเลือกแหวนแต่งงานแล้วเหรอที่รัก""ไอ้บ้าปอร์เช่ บอกให้หยุดพูดไงเล่า""ฮ่า ๆ เอากี่กะรัตดีครับเมีย""ไอ้..."สองเดือนผ่านไป...เวลาผ่านไปหม้อแกงและปอร์เช่ได้หมั้นใหม่กันเรียบร้อยประมาณเดือนที่แล้ว ซึ่งตอนนี้เธอได้เข้ามาฝึกงานที่บริษัทอย่างเต็มตัว เก็บเสื้อผ้าไปอยู่ที่คอนโดของชายหนุ่มเป็นที่เรียบร้อย แต่ก็ไม่ใช่ความคิดของตัวเองหรอก เพราะว่ารายนั้นเป็นคนจัดแจงทุกอย่าง และให้เหต
