“ข้า ข้าขอโทษ ยกโทษให้ข้าด้วยขอรับ ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว” อี้หลัวโขกหัวให้หยางเสี้ยวจนหน้าผากมีเลือดไหลออกมา“เหอะ ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าสักครั้ง ข้าเห็นแก่เด็กเล็ก ๆ ในบ้านของเจ้า หาไม่แล้วพวกเจ้าอย่าได้คิดจะมีชีวิตรอด” “ขอบคุณ ขอบคุณท่านเซียนน้อย”หลังจากจัดการอบรมสั่งสอนบ้านนายพรานอี้เรียบร้อยแล้ว หยา
ตอนนี้ดูเหมือนว่าสัตว์ป่าจะตื่นขึ้นออกมาหากินแล้ว หยางเสี้ยวคิดว่าดอกของต้นหลับใหลคงจะร่วงไปหมดแล้ว ตอนนี้ละอองเกสรของต้นหลับใหลจึงหายไปด้วย ละอองดอกของต้นหลับใหลไม่มีผลกับมนุษย์ แต่ถ้าคนกินผลของต้นหลับใหลนั้นเข้าไป ก็จะทำให้เลือดออกจากทวารทั้ง 7 และถ้าถอนพิษไม่ทันภายใน 7 วันแล้วล่ะก็ จะถึงแก่ความต
หยางเสี้ยวเดินกลับมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ประหนึ่งว่าหมูล้มลงไปเอง ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า หลี่เชี่ยนมองหยางเสี้ยวด้วยความตกตะลึง ก็เขาเห็นอยู่ว่าหยางเสี้ยววิ่งเลยหลี่ถิงไป จากนั้นหมูป่าทั้งสามตัวก็ล้มลง เขาไม่เข้าใจว่ามันล้มลงได้เยี่ยงไร และหยางเสี้ยวทำอันใด เด็กชายเพียงแค่เห็นหยางเสี้ยวโบกมือไปมาสามทีเท
“ไม่ใช่เสียหน่อย ข้าเพียงแต่ไม่อยากให้พวกเจ้าทะเลาะกัน พวกเราเหมือนครอบครัวเดียวกัน จะต้องรักใคร่ปรองดองกันสิ”“ฟ่อ ข้าขอโทษ” ลวี่เช่อ“ฟ่อ ข้าขอโทษ” เฮยเช่อ“เอาล่ะ ไม่โทษพวกเจ้าหรอกนะ คืนนี้เรายังมีงานให้ทำอีก จะได้รีบกลับบ้าน ข้าคิดถึงท่านพ่อ ท่านแม่ น้องชาย น้องสาว และสหายทุกคนในหมู่บ้านแล้ว”“อ
พ่อครัวจางรีบเร่งฝีเท้าไปที่บ้านใหญ่ เขารีบเข้าไปเตรียมอาหารในห้องครัว เพราะวันนี้คุณชายใหญ่กลับมาแล้วพ่อครัวจางจึงอารมณ์ดีมีรอยยิ้มประดับหน้าอยู่เสมอ สาวใช้ที่ทำหน้าที่ดูเสิ่นซื่อมาเอาน้ำอุ่นในห้องครัวก็เห็นพ่อครัวจางทำอาหารไปยิ้มไป ที่สำคัญวันนี้เขายังทำอาหารมากกว่าทุกวันอีกด้วย “พ่อครัวจาง เหตุ
“ขอรับ”หยางเสี้ยวรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปกินมื้อเช้าที่พ่อครัวหวังเตรียมเอาไว้ให้ หลังจากกินอิ่มแล้ว หยางเสี้ยวช่วยหยางเทียนต้อนม้าทั้ง 50 ตัวไปที่ทุ่งเลี้ยงม้าที่หยางเทียนได้ทำเอาไว้รอตามที่ได้คุยกับหยางเสี้ยวเอาไว้ก่อนเด็กชายจะออกเดินทาง“ม้าพวกนี้ล้วนเป็นม้าศึกทั้งนั้นขอรับท่านพ่อ พวกเราเพีย
หยางเชวียนบังคับเกวียนลากลับมาถึงหมู่บ้าน หลังจากเอาเกวียนลาไปเก็บเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบกลับมาที่แปลงสมุนไพรทันที หยางเสี้ยวแบ่งเงินออกเป็น 7 ส่วนเท่า ๆ กัน แต่ละคนได้ไปคนละ 800 ตำลึง หยวนเป่าถึงกับยิ้มกว้าง รีบหยิบจอบไปพลิกหน้าดินต่อทันที เหวินข่ายเก็บเงิน 800 ตำลึงเอาไว้ในอกเสื้อเรียบร้อยแล้วก็รี
“พวกข้าว่าท่านคิดมากเกินไปแล้ว ต่างคนต่างอยู่ไปเถอะ ตอนนี้ตระกูลหยางอยู่ในมือท่าน อย่าทำมันพังก็พอ ส่วนลูกหลานสายหลักนั้น ข้ามั่นใจว่าพวกเขาไม่สนใจตระกูลหยางและไม่ได้รับรู้ว่ายังมีตระกูลของบรรพบุรุษอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ” ผู้อาวุโสสี่ “นี่พวกท่านคัดค้านรึ หรือว่าพวกท่านคิดคดทรยศต่อข้า”“ข้าว่าท่านผู้นำต
“อืม เด็กต้องได้รับการอบรมเลี้ยงดู เราเข้าใจ เรื่องนี้ก็ให้แล้วกันไปเถอะ ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”หลังจากลับมาจากจวนจ้านหยางอ๋อง เจ้ากรมพิธีการก็จัดการขายสาวใช้ที่ยุแยงและคอยให้ท้ายบุตรสาวของเขา ออกไปจนหมด นอกจากนี้แล้วยังตำหนิฮูหยินเอกที่ไม่อบรมบุตรสาวให้ดี ฮูหยินเองก็ไ
หลังจากหยางอันทิ้งระเบิดเอาไว้ก่อนหันหลังจากไป สองนายบ่าวกลับจวนไปด้วยความหวานหวั่นในใจ หวาดกลัวว่าหยางอันจะพาจ้านหยางอ๋องบุกมาที่จวน ตอนนี้คุณหนูห้าผู้ที่เคยหยิ่งผยองกลับร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว สาวใช้ที่ติดตามข้างกายเช่นอิ๋งชุนก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่ ทั้งคู่ต่างโทษกันไปมาสุดท้ายแล้วจึงไปขอค
“พี่เจวี๋ยพวกเราไม่ผิด เหตุใดต้องยอมด้วย เจ้ากรมพิธีการแล้ว อย่างไร หน้าใหญ่มากหรือเจ้าคะ พระสนมเอกแล้วอย่างไร ทำอันใดได้เจ้าคะ ผิดคือผิด ถูกคือถูก จะมาเห็นผิดเป็นถูกกลับขาวเป็นดำแบบนี้หรือเจ้าคะ บอกเลยต่อให้สิบเจ้ากรมพิธีการข้าก็ไม่กลัว หึ” หยางอันสะบัดหน้าหยางอันไม่ยอมเดินกลับไปตามที่เมิ่งเจวี๋ย
เมิ่งเจวี๋ยพาหยางอันเดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าไปยังพ่อค้าขายถังหูลู่ ทั้งสองคนเพียงแค่อยากรู้ว่ารสชาติของถังหูลู่ที่เมืองหลวงกับรสชาติที่บ้านเกิดของพวกเขาถังหูลู่ที่ไหนจะอร่อยกว่ากันเท่านั้น นอกจากนี้การนั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องแคบๆไม่ใช่สิ่งที่หยางอันชอบ “พี่เจวี๋ยท่านดูสิถังหูลู่ของเมืองหลวงมีขนาด
“ท่านอ๋องข้าน้อยมีตาหาแววไม่ ขอท่านอ๋องอภัยด้วยพะย่ะค่ะ”“ลุกขึ้นเถอะเจ้าจะทำให้เรื่องใหญ่โตไปทำไม ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็พอ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ ”“ขอบใจเช่นนั้นเราขอตัวก่อน”รถม้าของหยางเสี้ยวเคลื่นที่เข้าไปในเมืองและวิ่งออกไปจนลับสายตา ทหารรักษาประตูเมืองถอนหายใจด้วยความโล่งอก อ๋องทมิฬแม้จ
หลังจากหยางเสี้ยวฝึกจนสำเร็จแล้ว ก่อนที่เขาจะขึ้นไปเที่ยวเล่นที่แดนเทพ จำเป็นต้องสะสางงานก่อน ในระหว่างที่เขาเก็บตัวฝึกเป็นท่านพ่อหยางเทียนกับท่านลุงหยางเทาคอยรับรายงานเรื่องราวต่างๆและคอยแก้ปัญหาเล็กๆน้อยๆแทนเขาอยู่เสมอ โชคดีที่เจ้าเมืองทั้ง 7 หัวเมืองเป็นคนใจซื่อมือสะอาด อีกทั้งยังได้ท่านลุงตู้ป๋อ
“พวกเจ้ามาหาผู้ใดเช่นนั้นรึ”“ท่านพ่อ ข้าเองขอรับ หยางเสี้ยว”“อาเสี้ยวหรือ ใช่อาเสี้ยวจริง ๆ ด้วย เจ้าโตขึ้นมากจนพ่อจำไม่ได้ สามปีแล้วที่เจ้าไม่ได้กลับมาบ้านเลย ตอนนี้ฝึกสำเร็จแล้วหรือไม่ แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน สหายของลูกหรือ”“นั่นลวี่เช่อ เฮยเช่อ ปักษา ต้าไป๋ โหวจื่อ ไป๋หู่ เต่าดำ หลันเช่อ ฉีหลิน
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หยางเสี้ยวเก็บตัวฝึกอยู่สามปี ในที่สุดก็เลื่อนขั้นมาจนถึงขั้นมหายานได้สำเร็จ ตอนนี้เขาสามารถเดินทางขึ้นไปแดนเทพได้แล้ว อีกทั้งสามารถเปิดใช้งานค่ายกลทางขึ้นลงแดนเทพกับตำหนักหมอกทมิฬได้เช่นเดียวกัน จากเด็กน้อยเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้กลับกลายมาเป็นหนุ่มน้อยวัย 14 ย่าง 15 ปี หน้า
ลมหนาวสายหนึ่งพัดมา หยางเสี้ยวรู้สึกว่าวันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก เขามาอยู่ที่นี่ได้เกือบสามปีแล้ว พอผ่านปีใหม่ครั้งนี้เขาก็จะมีอายุ 11 ปี ในโลกนี้ เวลาเกือบสามปีตระกูลหยางมีการเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้น ตัวเขาเองก็มีภาระแสนหนักอึ้งบนบ่า แต่ตอนนี้ถือว่าทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดีแล้ว ตระกูลหยางจะมี