“ฟ่อ ใช่แล้ว ป่าชั้นกลางความจริงแล้วมันคือป่าแห่งความเกียจคร้าน สัตว์ป่าที่อาศัยอยู่ในป่าชั้นนี้ นอกจากนอนแล้วก็ไม่อยากทำอันใดอีก พวกมันออกมาหากินในเวลาสั้น ๆ จากนั้นก็กลับไปนอน ข้าเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้” เฮยเช่อ“แบบนี้ก็ได้ด้วยรึ ดี นอนกันไปเลยอย่าให้ข้าหารังของพวกมันเจอนะ จะจับไปยก
ทันทีที่พวกของหยางเสี้ยวออกจากป่าไป ทางด้านนายพรานอี้หานเองก็กำลังออกจากป่าด้วยเช่นเดียวกัน เพียงแต่ว่าเป็นป่าคนละด้านกับที่พวกหยางเสี้ยวไป ทำให้ไม่เจอกัน และตอนนี้อี้หานไม่ได้รู้เลยว่ามีคนค้นพบความจริงเรื่องป่าแล้ว คำโกหกที่เขาโกหกชาวบ้านพรุ่งนี้เป็นต้นไปมันจะใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไป ที่หานอี้มั่นใจว่า
“ปัง” ประตูรั้วล้มลงเสียงดังทำเอาคนในบ้านสะดุ้งตกใจ“หลี่เซิ่ง หลี่ฉวน พวกสารเลว ออกมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ออกมา อย่าหาว่าข้าไม่เตือน” อี้หาน“อะไรกัน พวกเจ้าบุกมาบ้านข้ามีอะไร หรือต้องให้ข้าแจ้งทางการหรือไม่ บุกบ้านคนอื่นยามวิกาลไม่พอยังทำลายทรัพย์สินอีก” หลี่ฉวน“ถุย อย่าทำมาเป็นปากดี เจ้าก็แค่บัณฑิตยา
เช้าวันต่อมา ผู้ใหญ่บ้านหลี่ฉวนพาชาวบ้านขึ้นเขาไปขุดมันฝรั่ง ส่วนบ้านนายพรานอี้หานนั้นทำได้แค่โมโหที่ความจริงถูกเปิดเผย ทำให้สูญเสียรายได้ โมโหแล้วยังไง ก็ทำได้แค่โมโห ทว่าตอนนี้บ้านอี้ไม่กล้าที่จะไปหาเรื่องชาวบ้านหรือแม้กระทั่งเอาเรื่องบ้านหลี่ ทำได้แค่อยู่อย่างเงียบ ๆ ไปเท่านั้น หยางเสี้ยวไม่ขึ้
“ข้า ข้าขอโทษ ยกโทษให้ข้าด้วยขอรับ ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว” อี้หลัวโขกหัวให้หยางเสี้ยวจนหน้าผากมีเลือดไหลออกมา“เหอะ ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าสักครั้ง ข้าเห็นแก่เด็กเล็ก ๆ ในบ้านของเจ้า หาไม่แล้วพวกเจ้าอย่าได้คิดจะมีชีวิตรอด” “ขอบคุณ ขอบคุณท่านเซียนน้อย”หลังจากจัดการอบรมสั่งสอนบ้านนายพรานอี้เรียบร้อยแล้ว หยา
ตอนนี้ดูเหมือนว่าสัตว์ป่าจะตื่นขึ้นออกมาหากินแล้ว หยางเสี้ยวคิดว่าดอกของต้นหลับใหลคงจะร่วงไปหมดแล้ว ตอนนี้ละอองเกสรของต้นหลับใหลจึงหายไปด้วย ละอองดอกของต้นหลับใหลไม่มีผลกับมนุษย์ แต่ถ้าคนกินผลของต้นหลับใหลนั้นเข้าไป ก็จะทำให้เลือดออกจากทวารทั้ง 7 และถ้าถอนพิษไม่ทันภายใน 7 วันแล้วล่ะก็ จะถึงแก่ความต
หยางเสี้ยวเดินกลับมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ประหนึ่งว่าหมูล้มลงไปเอง ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า หลี่เชี่ยนมองหยางเสี้ยวด้วยความตกตะลึง ก็เขาเห็นอยู่ว่าหยางเสี้ยววิ่งเลยหลี่ถิงไป จากนั้นหมูป่าทั้งสามตัวก็ล้มลง เขาไม่เข้าใจว่ามันล้มลงได้เยี่ยงไร และหยางเสี้ยวทำอันใด เด็กชายเพียงแค่เห็นหยางเสี้ยวโบกมือไปมาสามทีเท
“ไม่ใช่เสียหน่อย ข้าเพียงแต่ไม่อยากให้พวกเจ้าทะเลาะกัน พวกเราเหมือนครอบครัวเดียวกัน จะต้องรักใคร่ปรองดองกันสิ”“ฟ่อ ข้าขอโทษ” ลวี่เช่อ“ฟ่อ ข้าขอโทษ” เฮยเช่อ“เอาล่ะ ไม่โทษพวกเจ้าหรอกนะ คืนนี้เรายังมีงานให้ทำอีก จะได้รีบกลับบ้าน ข้าคิดถึงท่านพ่อ ท่านแม่ น้องชาย น้องสาว และสหายทุกคนในหมู่บ้านแล้ว”“อ
“อืม เด็กต้องได้รับการอบรมเลี้ยงดู เราเข้าใจ เรื่องนี้ก็ให้แล้วกันไปเถอะ ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”หลังจากลับมาจากจวนจ้านหยางอ๋อง เจ้ากรมพิธีการก็จัดการขายสาวใช้ที่ยุแยงและคอยให้ท้ายบุตรสาวของเขา ออกไปจนหมด นอกจากนี้แล้วยังตำหนิฮูหยินเอกที่ไม่อบรมบุตรสาวให้ดี ฮูหยินเองก็ไ
หลังจากหยางอันทิ้งระเบิดเอาไว้ก่อนหันหลังจากไป สองนายบ่าวกลับจวนไปด้วยความหวานหวั่นในใจ หวาดกลัวว่าหยางอันจะพาจ้านหยางอ๋องบุกมาที่จวน ตอนนี้คุณหนูห้าผู้ที่เคยหยิ่งผยองกลับร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว สาวใช้ที่ติดตามข้างกายเช่นอิ๋งชุนก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่ ทั้งคู่ต่างโทษกันไปมาสุดท้ายแล้วจึงไปขอค
“พี่เจวี๋ยพวกเราไม่ผิด เหตุใดต้องยอมด้วย เจ้ากรมพิธีการแล้ว อย่างไร หน้าใหญ่มากหรือเจ้าคะ พระสนมเอกแล้วอย่างไร ทำอันใดได้เจ้าคะ ผิดคือผิด ถูกคือถูก จะมาเห็นผิดเป็นถูกกลับขาวเป็นดำแบบนี้หรือเจ้าคะ บอกเลยต่อให้สิบเจ้ากรมพิธีการข้าก็ไม่กลัว หึ” หยางอันสะบัดหน้าหยางอันไม่ยอมเดินกลับไปตามที่เมิ่งเจวี๋ย
เมิ่งเจวี๋ยพาหยางอันเดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าไปยังพ่อค้าขายถังหูลู่ ทั้งสองคนเพียงแค่อยากรู้ว่ารสชาติของถังหูลู่ที่เมืองหลวงกับรสชาติที่บ้านเกิดของพวกเขาถังหูลู่ที่ไหนจะอร่อยกว่ากันเท่านั้น นอกจากนี้การนั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องแคบๆไม่ใช่สิ่งที่หยางอันชอบ “พี่เจวี๋ยท่านดูสิถังหูลู่ของเมืองหลวงมีขนาด
“ท่านอ๋องข้าน้อยมีตาหาแววไม่ ขอท่านอ๋องอภัยด้วยพะย่ะค่ะ”“ลุกขึ้นเถอะเจ้าจะทำให้เรื่องใหญ่โตไปทำไม ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็พอ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ ”“ขอบใจเช่นนั้นเราขอตัวก่อน”รถม้าของหยางเสี้ยวเคลื่นที่เข้าไปในเมืองและวิ่งออกไปจนลับสายตา ทหารรักษาประตูเมืองถอนหายใจด้วยความโล่งอก อ๋องทมิฬแม้จ
หลังจากหยางเสี้ยวฝึกจนสำเร็จแล้ว ก่อนที่เขาจะขึ้นไปเที่ยวเล่นที่แดนเทพ จำเป็นต้องสะสางงานก่อน ในระหว่างที่เขาเก็บตัวฝึกเป็นท่านพ่อหยางเทียนกับท่านลุงหยางเทาคอยรับรายงานเรื่องราวต่างๆและคอยแก้ปัญหาเล็กๆน้อยๆแทนเขาอยู่เสมอ โชคดีที่เจ้าเมืองทั้ง 7 หัวเมืองเป็นคนใจซื่อมือสะอาด อีกทั้งยังได้ท่านลุงตู้ป๋อ
“พวกเจ้ามาหาผู้ใดเช่นนั้นรึ”“ท่านพ่อ ข้าเองขอรับ หยางเสี้ยว”“อาเสี้ยวหรือ ใช่อาเสี้ยวจริง ๆ ด้วย เจ้าโตขึ้นมากจนพ่อจำไม่ได้ สามปีแล้วที่เจ้าไม่ได้กลับมาบ้านเลย ตอนนี้ฝึกสำเร็จแล้วหรือไม่ แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน สหายของลูกหรือ”“นั่นลวี่เช่อ เฮยเช่อ ปักษา ต้าไป๋ โหวจื่อ ไป๋หู่ เต่าดำ หลันเช่อ ฉีหลิน
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หยางเสี้ยวเก็บตัวฝึกอยู่สามปี ในที่สุดก็เลื่อนขั้นมาจนถึงขั้นมหายานได้สำเร็จ ตอนนี้เขาสามารถเดินทางขึ้นไปแดนเทพได้แล้ว อีกทั้งสามารถเปิดใช้งานค่ายกลทางขึ้นลงแดนเทพกับตำหนักหมอกทมิฬได้เช่นเดียวกัน จากเด็กน้อยเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้กลับกลายมาเป็นหนุ่มน้อยวัย 14 ย่าง 15 ปี หน้า
ลมหนาวสายหนึ่งพัดมา หยางเสี้ยวรู้สึกว่าวันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก เขามาอยู่ที่นี่ได้เกือบสามปีแล้ว พอผ่านปีใหม่ครั้งนี้เขาก็จะมีอายุ 11 ปี ในโลกนี้ เวลาเกือบสามปีตระกูลหยางมีการเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้น ตัวเขาเองก็มีภาระแสนหนักอึ้งบนบ่า แต่ตอนนี้ถือว่าทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดีแล้ว ตระกูลหยางจะมี