บทที่ 17

วันรุ่งขึ้นเดวิสพาเบญจาไปทำเอกสารในตัวเมือง จากนั้นก็พาเธอไปเก็บของใช้ส่วนตัวที่โรงแรมรวมถึงแจ้งเช็กเอาท์ แวะหาอะไรกินจากนั้นก็กลับเข้าฟาร์ม แต่ทางกลับจู่ๆ เบญจาก็มองเห็นป้ายที่เขียนว่าสวนลำไย

“ลำไย” เธอพึมพำออกมาเบาๆ ทว่าเดวิสกลับได้ยิน

“แถวนี้มีสวนลำไย เจ้าของเป็นคนจีน สนใจไปเก็บไหม”

“ไปได้หรือคะ”

“ได้ ผมกับแม่มักจะไปที่สวนลำไยทุกปีอยู่แล้ว แต่ปีนี้พาคุณไปก่อนคงไม่เป็นไร”

“ค่ะ” เบญจาเอ่ยรับพร้อมส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม อันที่จริงถ้าเดวิสไม่สะดวกพาไปเธอก็เข้าใจแต่พอรู้ว่าเขาสะดวกจู่ๆ ก็รู้สึกตื่นเต้น ทั้งๆ ที่จะได้ไปสวนลำไย อยากรู้ว่ารสชาติของมันจะหวานหอมเหมือนที่ไทยไหม แม้เบญจาได้คอนเทนท์แต่สถานการณ์ในตอนนี้เธอไม่สะดวกถ่ายอะไรทั้งนั้น

รอยยิ้มของเบญจาทำให้เดวิสหวั่นไหว เขาเฝ้ามองคู่หมั้นมาหลายปีแต่ก็เลือกที่จะไม่เร่งรัดเรื่องแต่งงาน เพราะไม่อยากให้เธอเกลียดทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้าหรือได้รู้จัก ทว่าสุดท้ายการแต่งงานก็ถูกผู้ใหญ่เร่งจนเบญจาต้องบินมาหาเขาถึงที่นี่เพื่อขอถอนหมั้น เธอมีคำตอบอันแน่วแน่ซึ่งแตกต่างกับเขา

เดวิสขับรถมาเรื่อยๆ กระทั่งถึงทางเข้าสวนลำไย ทันทีที่เลี้ยวเข้าไปเบญจาก็มองเห็น