ซ่งซ่งรู้สึกว่าอากาศในปอดของเธอเริ่มน้อยลง แทบจะขาดอากาศหายใจ!ฟู่จิ่นซิ่วปล่อยเธอ กัดปากเธอเบา ๆ แล้วหัวเราะเยาะ “คิดจะเอาชนะผมเหรอ? คุณยังหายใจไม่ทั่วท้องเลย ก็แค่มือใหม่”ซ่งซ่ง “…”ลมหายใจของเธอไม่ทั่วท้อง ริมฝีปากแดงก่ำเพราะการจูบอย่างรุนแรง เธอพูดเสียงแข็งว่า “คิดว่าทักษะการจูบของคุณดีมากหรือไง? จูบกับคุณ เหมือนถูกหมาเลีย!”บรรยากาศโรแมนติกดูเหมือนจะแข็งทื่อไปชั่วขณะฟู่จิ่นซิ่วหรี่ตาลง จ้องมองเธอที่ยังไม่ทันสูดเอาอากาศเข้าไป แล้วก็จูบลงไปอีกครั้ง“วันนี้ผมต้องจูบจนคุณยอมแพ้!”กล้ามากังขาทักษะของเขา น่าโมโหจริง ๆ!ซ่งซ่งก็ไม่ยอมแพ้ ทั้งสองคนแลกจูบกันไปมา ลมหายใจเกี่ยวพันกัน ไม่เหมือนกับการจูบ แต่เหมือนกับการต่อสู้มากกว่าเมื่อออกมาจากห้องน้ำ ลิฟต์ก็มาพอดีพวกเขาเข้าไปในลิฟต์ซ่งซ่งผลักเขาออก “แป๊บหนึ่ง ฉันขอโทรศัพท์หน่อย”เธอนึกขึ้นได้ว่าหลินเซียงยังอยู่ในห้องส่วนตัวฟู่จิ่นซิ่วจ้องมองเธอ ซ่งซ่งก็จ้องมองเขากลับ ราวกับจะกินเขาเข้าไป!เมื่อเธอวางสาย จูบที่เต็มไปด้วยกระตือรือร้นก็เกิดขึ้นอีกครั้งทั้งสองคนต่างก็พยายาม จนกระทั่งเข้าไปในห้อง ราวกับไม่มีอะไรมาขัดขวาง การ
หลินเซียงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “แต่ฉันว่าเรื่องนี้อาจจะจบไม่สวยนักหรอก”ซ่งซ่งสงสัย “เขาจะมาตอแยฉัน ขอให้ฉันรับผิดชอบเขาเหรอ? งี่เง่าเกินไปแล้ว เราสองคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่ นอนด้วยกันเล่น ๆ แล้วเลิกกัน ไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง?”หลินเซียงพูดว่า “ยังไงเธอก็ระวังตัวหน่อย เธอพรากพรหมจรรย์ของเขานะ”ซ่งซ่ง “แหวะ”หลินเซียงพูดว่า “เธอพักผ่อนให้สบาย ๆ เถอะ เดี๋ยวฉันจะไปหา”ซ่งซ่ง “ได้ ฉันจะรอให้เธอทำอาหารอร่อย ๆ ให้นะ อยากกินฝีมือเธอประทังชีวิตมากเลย”หลินเซียงยิ้มอย่างจนใจ “โอเค รอนะ”หลังวางสาย หลินเซียงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจโชคชะตาช่างเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ นำคนสองคนที่แทบไม่เกี่ยวข้องกันมาเจอกันได้เธอทาครีมต่อ ตอนออกจากห้องนอน ก็เห็นลู่สือเยี่ยนเดินออกมาจากห้องทำงานพอดีเมื่อคืนหลังจากที่ทั้งสองกลับมาก็แยกห้องนอนกันลู่สือเยี่ยนอยู่ในห้องทำงานตลอด ตอนนี้หว่างคิ้วของเขามีแววเหนื่อยล้า สีหน้าดูแย่กว่าเมื่อคืนหลินเซียงเหลือบมอง แล้วก็ละสายตาเดินลงไปชั้นล่างลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอ พูดว่า “อีกสามวันเคลียร์ตัวเองให้ว่างด้วย งานวันเกิดคุณย่า คุณต้องไปกับผม”หลินเซียงชะงัก “เท่าไ
ทันทีที่วางสายกลิ่นอาหารอ่อน ๆ ในห้องอาหารก็ลอยฟุ้งใบหน้าของหลินเซียงสงบ แม้กระทั่งการใช้ตะเกียบก็เรียบร้อยดีไม่มีความเศร้า ไม่มีความโกรธ และไม่มีความเสียใจเธอสงบนิ่งซะจนน่าขนลุกแต่สีหน้าของลู่สือเยี่ยนกลับยิ่งมืดมนลง มือที่กำโทรศัพท์สั่นเล็กน้อยการแสดงออกของเธอทุกครั้ง ราวกับกำลังบอกเขาว่าเธอไม่รักเขาแล้ว!ลู่สือเยี่ยนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และออกจากห้องอาหารไปทันทีจนกระทั่งได้ยินเสียงเครื่องยนต์สตาร์ทด้านนอก หลินเซียงจึงหยุดการกิน มองอาหารตรงหน้า ชะงักไปแค่สองสามวินาที แล้วก็กลับมาเป็นปกติไม่มีความหมายเลยเขาจงใจผูกมัดเธอ ไม่ให้ชีวิตเธอสงบสุข แต่กลับแสดงท่าทีอ่อนโยนกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากเธอ ไม่ว่าใครก็ตาม ก็จะได้รับความอ่อนโยนจากเขาเสมอดังนั้นการแสดงออกทางอารมณ์ของเธอจะมีความหมายอะไร?เขาไม่รักเธอแน่นอนถ้ารักจริง ๆ จะทำเรื่องที่ทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้ได้อย่างไรหลินเซียงกินอาหารเช้าเสร็จก็ไปทำงานทันทีหลังจากทำงานมาทั้งวัน เธอซื้อผักแล้วตรงไปที่บ้านของซ่งซ่งพอเปิดประตูก็เห็นซ่งซ่งนั่งอยู่บนโซฟา ดูรายการวาไรตี้ หัวเราะอย่างสนุกสนาน ชุดนอนสายเดี่ยวเผยให้เห็นรอ
เขามีคนที่ชอบอยู่แล้วแต่เมื่อนึกถึงว่าตัวเองมีความสัมพันธ์กับซ่งซ่ง เซวี่ยเซวี่ยรู้แล้วจะเสียใจไหม? จะอกหัก? หรือโกรธ?ทันใดนั้นอารมณ์ของฟู่จิ่นซิ่วก็ย่ำแย่อยู่ดี ๆ จะไปมีความสัมพันธ์กับซ่งซ่งทำไมกันนะ?ลู่สือเยี่ยนเห็นสีหน้าของฟู่จิ่นซิ่วดูแย่ลง ก็เลิกคิ้วถามว่า “เป็นอะไรไป?”ฟู่จิ่นซิ่วหงุดหงิดมาก “ฉันมีคนที่ชอบแล้ว ตอนนี้ฉันอธิบายไม่ถูก”ลู่สือเยี่ยน “นายไม่ได้ชอบซ่งซ่งเหรอ?”ฟู่จิ่นซิ่วมองเขาด้วยความตกใจ “พูดบ้าอะไร? ฉันเนี่ยนะชอบซ่งซ่ง? นายตาบอดตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉันจะไปชอบเธอได้ยังไง?”ลู่สือเยี่ยนพูดอย่างเคร่งขรึม “นายไม่ชอบเธอ แล้วจะไปป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ ๆ เธอทำไม?”ฟู่จิ่นซิ่วพูดอย่างไม่ยอมรับ “ไม่ใช่นายเหรอที่สั่งให้ฉันไปใกล้ชิดเธอ? เพราะเธอคอยยุยงให้หลินเซียงหย่ากับนาย ลู่สือเยี่ยน นายอย่ามาเนียนนะ!”ลู่สือเยี่ยน “แล้วนายใกล้ชิดเธอแล้วหรือยัง?”ฟู่จิ่นซิ่ว “...”เขาเงียบไปทันทีดูเหมือนไม่ว่าเขาจะใช้วิธีใด ซ่งซ่งก็จะยุยงให้หลินเซียงหย่ากับลู่สือเยี่ยนอยู่ดีซ่งซ่งน่ะเกลียดลู่สือเยี่ยนเข้าไส้ฟู่จิ่นซิ่วกล่าว “ดูนายสิ ว่าแล้วทำไมถึงไม่มีใครชอบ?”ลู่สือเยี่ยนมอ
ฉินโหย่วหานยิ้มทันที “งั้นผมก็มาถูกจังหวะจริง ๆ รออยู่นั่นแหละ!”“ค่ะ”หลังจากวางสายหลินเซียงเงยหน้าขึ้นก็เห็นซ่งซ่งยิ้มอย่างมีเลศนัยเธอรู้สึกขนลุกกับรอยยิ้มนั้น ถามอย่างสงสัย “ยิ้มอะไร?”ซ่งซ่งกล่าว “ที่รักของฉัน ดูเหมือนเธอจะคิดได้แล้วนะ ก่อนหน้านี้ก็หนุ่มน้อยหน้าใสจากคลับหมายเลข 9 ตอนนี้ก็เจ้าชายแห่งไนต์คลับฉินโหย่วหาน ต่อไปจะเป็นใครกันน้า? เธอจะเป็นอาเจ๊แล้วจริง ๆ”หลินเซียง “...”“คิดมากไปแล้ว สวี่ซิงเย่ช่วยฉันไว้ ฉินโหย่วหานก็ช่วยฉันหลายครั้ง จะให้ฉันใช้ประโยชน์จากพวกเขาเสร็จแล้วก็ทิ้งเลยหรือไง?”ซ่งซ่ง “ชิ!”หลินเซียง “...”เธอไม่อยากคุยด้วยแล้ว!แต่ซ่งซ่งก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป พูดว่า “พูดจริง ๆ นะ ฉันว่าสวี่ซิงเย่ก็ไม่เลว ฉินโหย่วหานก็ยิ่งไม่เลวเข้าไปใหญ่ เธอเลือกฉินโหย่วหานเถอะ อย่างน้อยเขาก็เป็นคนของตระกูลฉิน ยังพอจะฟัดกับลู่สือเยี่ยนได้”หลินเซียงพูดอย่างจนใจ “ให้พี่หานไปสู้กับลู่สือเยี่ยน ฉันมีสิทธิ์อะไร?”ซ่งซ่ง “ก็หุ่นเธอออกจะเซ็กซี่ เต่งตึงกระชับอ่อนเยาว์”หลินเซียง “...”เธอนี่มันจริง ๆ เลยเห็นหลินเซียงทำหน้าตาย ซ่งซ่งก็รีบยิ้ม “ฉันแค่รู้สึกว่า หลังจาก
หลินเซียงยิ้มเล็กน้อย "โอเค ถ้าวันไหนฉันอยากเปิดร้านจริง ๆ ฉันจะบอกพวกคุณแน่นอน ถึงตอนนั้นเชิญพวกคุณลงทุนกันเลย ฉันจะเป็นแม่ครัวเอง"ซ่งซ่ง "ไม่มีปัญหา!"หลายคนเข้าไปในห้องอาหารฉินโหย่วหานมองอาหารที่ทั้งสีสัน กลิ่น และรสชาติชวนรับประทาน ดวงตาสีพีชงดงามส่องประกาย "ผมต้องถ่ายรูปมื้อแรกหลังจากกลับประเทศเก็บไว้แล้วล่ะ"เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปหลินเซียงและซ่งซ่งยืนอยู่ที่ขอบโต๊ะอาหาร มือของทั้งสองคนติดเข้าไปอยู่ในเฟรมด้วยเขาถ่ายเสร็จก็โพสต์ลงโซเชียลมีเดีย จากนั้นก็พูดว่า "ผมหิวมากแล้ว กินข้าวกันเถอะ""อืม"ทุกคนนั่งลงบรรยากาศครึกครื้นกว่าเดิมค่ำคืนค่อย ๆ มืดลงในบาร์ฟู่จิ่นซิ่วเล่นโทรศัพท์มือถืออย่างเบื่อหน่าย ยังคงคิดอยู่ว่าจะสารภาความผิดกับเสวี่ยเสวี่ยอย่างไรในตอนนั้นเอง เขาก็เห็นโพสต์ของฉินโหย่วหานเขาคลิกเปิดรูปภาพดู อาหารหกอย่างกับซุปหนึ่งอย่าง ทั้งสีสัน กลิ่นหอม และรสชาติชี้ชวนรับประทาน ดูก็รู้ว่าฝีมือไม่ธรรมดา!ที่ขอบโต๊ะอาหาร ยังมีมือของคนสองคนติดอยู่ในเฟรมด้วยเขาหรี่ตา ขยายภาพ มองดูมือข้างหนึ่งอย่างละเอียด จากนั้นก็พูดว่า "ซ่งซ่ง?"ลู่สือเยี่ยนเงยห
ทุกคนนึกถึงตอนที่หลินเซียงไปที่บาร์ของฉินโหย่วหานครั้งแรก เมาแล้วสภาพเป็นยังไงน่ะเหรอ?ทำตัวติดกับคนอื่นไม่ปล่อยเลย!แต่หลินเซียงก็ดูไม่ใส่ใจ และพูดว่า “แค่เบียร์เอง ขวดเดียวไม่เป็นไรหรอก”ซ่งซ่ง “เซียงเซียง พูดแล้วนะ ขวดเดียวไม่เป็นไร งั้นก็ขวดเดียว!”ฉินโหย่วหานยิ้มมุมปาก รับเบียร์มาแล้วดึงฝาออกขณะกำลังจะดื่ม เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นซ่งซ่งสงสัย “ใครมาเวลานี้?”หลินเซียงก็มองไปด้วยความสงสัยแต่ฉินโหย่วหานกระดกเบียร์ขึ้นดื่มอย่างไม่ใส่ใจ เหมือนกับว่าใครจะมาหรือไม่มาเขาก็ไม่สนใจทั้งนั้นซ่งซ่งเปิดประตู เห็นสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ก็ทำท่าจะปิดประตูใส่หน้าแต่ฟู่จิ่นซิ่วยื่นมือมาขวางไว้ มองเธออย่างมีเลศนัย “ปิดประตูทำไม? ทำเรื่องผิดศีลธรรมกันอยู่เหรอ?”ซ่งซ่ง “บ้าหรือเปล่า? ดูไม่ออกเหรอว่าฉันไม่ชอบหน้าพวกคุณ? แล้วนี่ก็ประตูบ้านฉัน ฉันอยากปิดก็ปิด คุณยุ่งอะไรด้วย?”ฟู่จิ่นซิ่วถึงกับหน้าเสียผู้หญิงคนนี้… น่ารังเกียจจริง ๆ!เมื่อคืนยังนอนกกกันอยู่บนเตียง แต่พอลงจากเตียงก็ไม่ยอมรับซะแล้ว!ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้เธอทำหน้าเหมือนกินดินปืนเข้าไป ไม่จุดไฟก็พร้อมยิง!ฟู่จินซิวกัดฟัน
หลินเซียงขมวดคิ้วคำพูดนั้นดูถูกดูแคลนมากเกินไป! แทบจะชี้หน้าด่าฉินโหย่วหานว่าเป็นลูกนอกสมรส ไม่มีหน้ามีตาในสังคม เห็นได้ชัดว่ามาด้วยเจตนาหาเรื่อง!ฉินโหย่วหานยังคงยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าที่หล่อเหลา พูดเบา ๆ ว่า “ชาติกำเนิดเลือกไม่ได้ก็จริง แต่ชีวิตเลือกได้ ใครกำหนดว่าลูกนอกสมรสจะไม่แสวงหาสิ่งที่ต้องการไม่ได้ล่ะ? ไม่ว่าจะเป็นอำนาจ หรือคน แค่พยายามก็ได้มาแล้ว”ขณะพูด ดวงตาคมกริบของเขามองไปที่หลินเซียง ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และเจือไปด้วยอารมณ์ที่ลึกซึ้งคนอื่นอาจจะดูไม่ออก แต่ลู่สือเยี่ยนกลับมองเห็นชัดเจน สายตาที่ฉินโหย่วหานมองหลินเซียงนั้น เต็มไปด้วยความต้องการครอบครองและความทะเยอทะยาน!เขาต้องการแย่งหลินเซียงจริง ๆ ด้วย!“พูดดีมาก!”ซ่งซ่งพูดขึ้นจากด้านข้าง และยกนิ้วโป้งให้ฉินโหย่วหาน “พี่หานสุดยอด เรื่องสถานะอะไรไม่สำคัญเลย บางคนมีสถานะที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ทำแต่เรื่องชั่วร้ายมันจะมีประโยชน์อะไร?”ฟู่จิ่นซิ่วมองเธออย่างไม่พอใจ และกัดฟันกรอดผู้หญิงคนนี้ ลงจากเตียงแล้วกลับกลายเป็นคนใจดำไม่เหลือเยื่อใย!เขาประมาทเธอไปจริง ๆ!ซ่งซ่งไม่กลัวสายตาของเขา ยังจ้องเขากลับ แล้วหันไปยิ้มใ
"ฟู่จิ่นซิ่ว ทำอะไร? ปล่อยฉัน!"ซ่งซ่งดิ้นไม่หยุด เอื้อมมือไปข่วนหน้าฟู่จิ่นซิ่ว แต่ก็เอื้อมไม่ถึง!ฟู่จิ่นซิ่วหนีบเธอมาที่ชั้นล่าง จากนั้นก็มาที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง ใส่รหัสลายนิ้วมือ เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป ก่อนจะโยนซ่งซ่งลงบนโซฟา!"อ๊ะ!"ซ่งซ่งอุทานออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ถูกเขากดลงกับเบาะ!เธอเบิกตาโต "ทำอะไร?"ฟู่จิ่นซิ่วมองเธอจากด้านบน "ครั้งหนึ่งก็แล้ว สองครั้งก็แล้ว นี่ครั้งที่สาม ซ่งซ่ง คิดว่าผมใจดีมากหรือไง?"ซ่งซ่งรู้สึกถึงอันตรายอย่างไม่มีเหตุผล กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ดิ้นรนอีกต่อไป พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง และพยายามไม่ให้เขาอารมณ์เสียเพิ่ม"ฟู่จิ่นซิ่ว ฉันล้อเล่นเอง ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย?"ฟู่จิ่นซิ่วพูดอย่างเย็นชา "รู้ไหมว่าการล้อเล่นแบบนี้มีผลร้ายแรงแค่ไหน?"ซ่งซ่งเบะปาก "ถึงจะไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ? เซียงเซียงกับคนเลวอย่างลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้ว เธอจะอยู่กับใครมันก็เป็นอิสระของเธอ"ฟู่จิ่นซิ่วเกือบจะพูดออกไปว่าใบหย่าเป็นของปลอม แต่เมื่อคิดดูแล้ว เขาก็อดทนไว้ช่างเถอะหลอกได้เท่าไหร่ก็เอาเท่านั้นตอนนี้เขาต้องคิดบัญชีกับผู้หญ
ซ่งซ่งรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ปกติเธอเป็นคนตื่นง่ายมาก เสียงเคาะประตูดังขนาดนั้นกลับปลุกเธอไม่ได้?หรือเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์?ซ่งซ่งไม่คิดมากอีกต่อไป หาวแล้วเดินออกไปมองผ่านตาแมวที่ประตู เมื่อเห็นคนข้างนอก เธอก็หรี่ตาลงเล็กน้อยทำไมถึงเป็นเขา?"ปัง ปัง ปัง!"ในขณะที่กำลังคิดอยู่ คนข้างนอกก็เริ่มเคาะประตูอีกครั้งซ่งซ่งเปิดประตูทันที เห็นฟู่จิ่นซิ่วที่ยังคงยกมือขึ้น ทำท่าทางจะเคาะประตูต่อไปถ้าเธอเปิดประตูช้ากว่านี้สองวินาที ฝ่ามือของเขาอาจจะโดนตัวเธอแล้ว"ดึกดื่นป่านนี้ มาเคาะประตูทำซากอะไร? เป็นอะไรมากหรือเปล่า!"ซ่งซ่งพูดอย่างไม่พอใจฟู่จิ่นซิ่วลดมือลง มองเธอ "มีแค่คุณเหรอที่อยู่ที่นี่?"ซ่งซ่งหาว "ไม่ใช่ฉัน แล้วจะเป็นใคร?"เธอหรี่ตาลง เหมือนนึกอะไรออกแล้วพูดว่า "อ้อ แล้วก็มีฉินโหย่วหานอีกคน"ฟู่จิ่นซิ่วที่ถอนหายใจไปแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ คิ้วก็ขมวดเข้าหากันทันที "คุณว่าฉินโหย่วหานนอนอยู่ที่นี่?"ซ่งซ่ง "เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ?"ฟู่จิ่นซิ่วยกมือขึ้นนวดระหว่างคิ้ว รู้สึกว่าเรื่องราวกำลังยุ่งยากมากถ้าฉินโหย่วหานมีความสัมพันธ์กับหลินเซียงจริง...ลู่สือเยี่ยนอาจจะอา
ฟู่จิ่นซิ่วรีบดึงเขาไว้ "สือเยี่ยน อย่าบ้าไปหน่อยเลย แผลนายยังไม่หาย แถมยังหย่ากับหลินเซียงแล้ว ในเมื่อตัดสินใจปล่อยมือแล้ว ก็มองไปข้างหน้าสิ!"ฟู่จิ่นซิ่วไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมลู่สือเยี่ยนถึงยึดติดกับหลินเซียงนักทั้งที่ตอนแรก ลู่สือเยี่ยนออกจะรังเกียจหลินเซียงมาก เพราะเธอได้เห็นด้านที่น่าอับอายที่สุดของเขาเธอได้เห็นเขาในตอนที่ความจำเสื่อม เป็นใบ้ หรือแม้กระทั่งเป็นคนปัญญาอ่อนนั่นคือสิ่งที่ลู่สือเยี่ยนไม่อยากหวนคิดถึงมากที่สุดหลังจากที่ฟื้นความทรงจำกลับมา!ดังนั้น ในตอนแรกเขาถึงได้ยืนกรานที่จะหย่ากับหลินเซียง!แต่ตอนนี้ เขากลับยืนกรานจะพัวพันกับเธอต่อไป!บ้าไปแล้ว!เส้นเลือดบนหน้าผากของลู่สือเยี่ยนปูดโปน เขาจ้องมองฟู่จิ่นซิ่วด้วยความโกรธถึงที่สุดแล้วพูดว่า "ฉันกับหลินเซียงไม่ได้หย่ากัน เธอยังเป็นภรรยาที่ถูกต้องของฉัน!"เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่จิ่นซิ่วก็ถึงกับอึ้งไป "นายว่า...อะไรนะ?"การดิ้นรนเมื่อครู่ทำให้แผลบนร่างกายของลู่สือเยี่ยนปริออก กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ฟุ้งกระจายในอากาศ เขาแสยะยิ้มแล้วพูดด้วยสายตาที่เย็นชาอย่างที่สุดว่า "ถ้าฉันไม่ให้ใบหย่ากับเธอ เธอคงจะอาละวาดกับฉันไป
ไม่มีความจำเป็นต้องรับหลินเซียงวางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ ดื่มน้ำอีกอึกหนึ่งแล้วกลับไปที่ห้องนอนเพื่ออาบน้ำและนอนหลับ…โรงพยาบาลภายในห้องพักผู้ป่วยสว่างไสวขณะมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของลู่สือเยี่ยนก็มืดครึ้มบรรยากาศที่มืดมิดและกดดันค่อย ๆ แผ่กระจายไปทั่วห้องทันใดนั้น ประตูห้องก็เปิดออกลู่สือเยี่ยนมองตามโดยสัญชาตญาณ เมื่อเห็นว่าเป็นฟู่จิ่นซิ่วที่เข้ามา เขาก็ขมวดคิ้วแล้วละสายตา"โอ้ พอเห็นว่าเป็นฉันเข้ามา ดูเหมือนว่านายจะผิดหวังมากเลยสินะ?" ฟู่จิ่นซิ่วเดินเข้ามา ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่ง เขายังมีกลิ่นเหล้าติดตัว เห็นได้ชัดว่าเพิ่งออกมาจากบาร์แห่งใดแห่งหนึ่งลู่สือเยี่ยนหลับตาลง สีหน้าของเขายังคงซีดเซียวบาดแผลจากแส้บนร่างกายได้รับการรักษาแล้ว ก่อนหน้านี้ที่หมดสติเป็นเพราะแผลติดเชื้อและมีไข้สูงฟู่จิ่นซิ่วพูดว่า "นายหย่ากับหลินเซียงแล้ว ทำไมยังหวังว่าเธอจะมาเยี่ยมอีก? ฉันดูท่าทางเธอแล้ว มีแต่อยากจะอยู่ให้ห่างจากนายสุดหล้าฟ้าเขียว"น้ำเสียงของลู่สือเยี่ยนเย็นชาและแหบพร่า "ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็หุบปากไป"ฟู่จิ่นซิ่วหัวเราะทันที "ฉันพูดแทงใจดำเลยโกรธเหรอ?"ลู่สื
หลินเซียงไม่ได้พูดอะไร ความคิดแรกของเธอก็เรียบง่ายเพียงเท่านี้ซ่งซ่งพูดต่อว่า "ไม่ใช่แค่แย่งทุกสิ่งที่เธอให้ความสำคัญมา แต่ยังต้องให้เธอได้ลิ้มรสความสิ้นหวังในตอนนั้นด้วย อย่าลืมสิว่าในโลกนี้ไม่มีความเห็นอกเห็นใจอย่างจริงใจหรอกนะ ให้เธอได้สัมผัสความรู้สึกของคนใกล้ตายบ้าง จะได้รู้ว่าชีวิตมีค่าแค่ไหน"หลินเซียงกะพริบตา "สิ่งที่เธอพูดมีเหตุผล"ซ่งซ่งยิ้มอย่างมั่นใจ "สมองน้อย ๆ ของฉันบางครั้งก็คิดได้เร็วมากนะ"หลินเซียงครุ่นคิดแล้วพูดว่า "แต่ทำแบบนั้นจะผิดกฎหมายน่ะสิ"ซ่งซ่งถอนหายใจอย่างจนปัญญา "ตอนที่เซี่ยหว่านทำกับเธอ แม่นั่นเคยคิดถึงเรื่องกฎหมายบ้างหรือเปล่า?"ตอนนี้หลินเซียงเงียบสนิทฉินโหย่วหานบอกว่า "ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจจริง ๆ ควรสั่งสอนเธอสักหน่อย"ทันใดนั้นซ่งซ่งก็มองไปที่ฉินโหย่วหานด้วยดวงตาเป็นประกาย "พี่หาน ทำไมคุณถึงหล่อแบบนี้นะ? มีแฟนหรือยังคะ? ใครได้เป็นแฟนคุณคงจะรู้สึกปลอดภัยคงจะเต็มเปี่ยม!"เธอพูดพลางเหลือบมองหลินเซียงอย่างมีความหมายหลินเซียงยกเบียร์ขึ้นดื่ม ทำเป็นมองไม่เห็นบนใบหน้าหล่อเหลาอ่อนโยนของฉินโฟย่วหานมีรอยยิ้มจาง ๆ พลางจ้องมองหลินเซียงแล้วพูดว่า "
หลินเซียงถึงกับชะงักไป ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้คิดถึงปัญหานี้ถ้าอีกฝ่ายไม่ลงมือแค่แอบดูพวกเขาอยู่ในมุมมืดล่ะ?ฉินโหย่วหานยิ้มแล้วพูดว่า "เพราะงั้นแผนนี้เลยใช้ไม่ได้ตั้งแต่แรก ความสัมพันธ์ของคุณและลู่สือเยี่ยนยิ่งดีเท่าไหร่ การป้องกันก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น อีกฝ่ายต้องการลงมือก็แทบจะเป็นไปไม่ได้"หลินเซียงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ที่แท้ลู่สือเยี่ยนหลอกเธอเหรอ?เขาหลอกเธออีกแล้วหรือนี่?ฉินโหย่วหานพูดว่า "แทนที่จะใช้วิธีนี้หาตัวอีกฝ่าย สู้รอดูสถานการณ์ไปก่อน ดูว่าอีกฝ่ายไม่พอใจที่พวกคุณรักกันจริง ๆ หรือจ้องจะเล่นงานคุณอยูแล้วกันแน่"ซ่งซ่ง "ฉันว่าสิ่งที่พี่หานพูดก็ถูก"หลินเซียงพูดว่า "แล้วถ้าคนที่ถูกจ้องเล่นงานเป็นฉันล่ะ?"ฉินโหย่วหาน "จัดการง่ายมาก ผมจะส่งคนมาคุ้มครองคุณเอง รับรองว่าคุณจะไม่ได้รับอันตรายแม้แต่น้อย"ซ่งซ่งชูนิ้วโป้งให้ฉินโหย่วหาน "พี่หานเท่มาก!"มุมปากของฉินโหย่วหานกระตุก แล้วพูดต่อว่า "ในเมื่อคุณเลือกที่จะไม่ร่วมมือกับลู่สือเยี่ยน ก็เตรียมตัวตกเป็นเป้าสายตาของอีกฝ่ายได้เลย ฉะนั้นคุณต้องได้รับการคุ้มครองอย่างเข้มงวด"เขาชี้ไปที่ตัวเอง "และผมก็มีความสามารถนี้พอดี"
ซ่งซ่งร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหล มองหลินเซียงด้วยสายตาที่ทั้งโกรธและน้อยใจขอบตาของหลินเซียงก็เอ่อคลอ เธอสูดน้ำมูกแล้วพูดว่า "ขอโทษ ฉันทำให้เธอเป็นห่วง"ซ่งซ่งดึงกระดาษทิชชูออกมา สั่งน้ำมูกอย่างแรงแล้วทิ้งลงถังขยะ พูดว่า "เอาเถอะ ฉันรับคำขอโทษของเธอ งั้นตอนนี้ช่วยบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"หยุดไปครู่หนึ่ง เธอยกยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ครั้งนี้ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอ ต่อให้เธอจะมีลูกกับลู่สือเยี่ยนสิบแปดคน ฉันก็จะไม่ว่าอะไร"มุมปากของหลินเซียงกระตุก บรรยากาศที่เศร้าสร้อยถูกทำลายลงด้วยคำพูดของเธอสิบแปดคน...เห็นเธอเป็นแม่หมูเหรอ?หลินเซียงดื่มเบียร์ไปอึกหนึ่งแล้วเล่าเรื่องอย่างง่าย ๆ"มีคนจ้องจะทำร้ายเธอ?" เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็ถามอย่างกังวลทันที "ใครอยากทำร้ายเธอเหรอ?"หลินเซียงส่ายหน้า "ฉันก็ไม่รู้ ดังนั้นตอนที่เขาเสนอเงื่อนไขนี้ ฉันก็ลังเลมาตลอด บางทีนี่อาจเป็นวิธีที่ดีก็ได้ แต่ตอนนี้...ฉันไม่อยากรู้แล้ว"ซ่งซ่ง "ทำไมล่ะ? อะไรที่ควรรู้ก็ต้องรู้สิ แสดงละครก็แสดงไป ขอแค่จับตัวคนร้ายเบื้องหลังได้ก็พอแล้ว! อย่างมากก็แค่เลิกกับไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้น แล้วเราก็หนีไปด้วยกัน!
พ่อบ้านเห็นคนรับใช้กลับมาคนเดียวก็รีบถาม “คุณผู้หญิงล่ะ?”คนรับใช้พูดตะกุกตะกัก พูดซ้ำคำพูดของหลินเซียงพ่อบ้านฟังจบก็ถอนหายใจหนักหน่วง มองไปยังชายที่นอนหมดสติอยู่บนโซฟาคิ้วของลู่สือเยี่ยนขมวดแน่น ตอนหมดสติก็ยังคงพึมพำเรียกชื่อหลินเซียง“หลินเซียง อย่าไป หลินเซียง…”แต่หลินเซียงไม่ได้ยิน…หลินเซียงไปซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อวัตถุดิบกลับมาทำอาหารระหว่างนั้นฉินโหย่วหานโทรมา เธอจัดการกับปลาไปพลาง คุยโทรศัพท์ไปพลาง “พี่หาน ฉันกำลังทำกับข้าวพอดีเลย คุณกินข้าวเย็นหรือยัง? อยากมากินด้วยกันไหม?”ฉินโหย่วหานยิ้ม “ได้สิ ผมไม่ได้กินข้าวฝีมือคุณมานานแล้ว คิดถึงอยู่เหมือนกัน”หลินเซียงตอบ “งั้นก็มาเถอะค่ะ”ฉินโหย่วหาน “ได้”หลังจากวางสายประมาณครึ่งชั่วโมง ฉินโหย่วหานก็มาพร้อมกับซ่งซ่งหลินเซียงยืนอยู่ที่ประตู มองซ่งซ่งแล้วยิ้มซ่งซ่งเม้มปาก จู่ ๆ ก็วิ่งเข้ามากอดเธอ “เธอไม่ติดต่อฉันเลย ฉันนึกว่าเธอไม่ต้องการฉันแล้วซะอีก!”เสียงของเธอสั่นเครือ!หลินเซียงรีบลูบหลังเธอ “เป็นไปได้ยังไง? แค่ยังมีบางเรื่องที่จัดการไม่ลงตัวเท่านั้นเอง”ซ่งซ่งกอดเธอแน่นแล้วพูด “เธอผอมลงอีกแล้ว”หลินเซียง “
"ถ้าคุณขอร้อง บางทีผมอาจจะยอมตกลงแสดงละครกับคุณนะ"เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลังฝีเท้าของหลินเซียงชะงักทันที ก่อนจะตอบกลับอย่างเย็นชา "อย่างมากก็แค่ตาย"ขอร้องเหรอ?ฝันไปเถอะ!ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ "หยิ่งในศักดิ์ศรีดีจริง ๆ ลองคิดดูถึงทุกสิ่งที่คุณเคยเจอสิ ทั้งฉีเจี้ยนเย่ที่อยากฆ่าคุณตลอดเวลา เซี่ยหว่านที่วางแผนร้ายกับคุณทุกวิถีทาง แล้วต่อไปจะเป็นใครอีก? คุณจะทนได้อีกนานแค่ไหน? คำว่าตายพูดง่าย แต่คนอย่างคุณจะกล้าตายจริงเหรอ?"คำพูดของเขาทิ่มแทงเข้าไปในใจของเธอทีละคำ ทำลายสติของเธอ ฝีเท้าของเธอช้าลงโดยไม่รู้ตัว กำกระเป๋าในมือแน่นเธอไม่ยอมไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่ติดต่อลู่สือเยี่ยนเธอกล้าตายจริงเหรอ?ใครจะไปกล้า?ยังมีอีกหลายอย่างเลยที่เธอยังไม่ได้ทำ...หลินเซียงหลับตาลง แต่รู้ว่าการถอยหลังหนึ่งก้าวคือการกลับไปพัวพันกับเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดวันดีคืนดีเขานึกอยากถอนตัวก็ถอนตัวได้ แล้วเธอล่ะ?เมื่อเรื่องถึงที่สุด เธอไม่บอบช้ำตายเหรอ?ผลลัพธ์ของการต่อสู้คนเดียวหรือจากการร่วมมือกับเขา ดูเหมือนจะไม่แตกต่างกันเลยนี่?ลู่สือเยี่ยนจ้องมองแผ่นหลังของเธอ มองออกว่าเ