เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1
บทที่เกี่ยวข้อง
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 2
ฉันไม่อยากถูกตีและด่าอยู่ที่บ้านนี้แล้ว ร่างที่ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก อยากไปจากตรงนี้ลู่หลินเจียแทบทรุด: “ครั้งนี้น้องไม่ยอมบริจาคเลือดให้ แสดงว่าต่อไปจะไม่บริจาคเลือดให้ฉันแล้วเหรอ?เธอแย่งสุขภาพฉันไป แย่งคนที่ฉันชอบไป นี่คิดจะแย่งชีวิตฉันอีกใช่ไหม?”หลินเฟินโกรธขึ้นมาทันที เธอวิ่งตามมาและคว้าตัวฉันไว้"ลู่หลินเสวียน แกเกิดมาเพื่อช่วยพี่แก! วันนี้ไม่ว่าแกจะยินดีหรือไม่ยินดี ก็ต้องบริจาคเลือดให้พี่สาวแก!"ฉันไม่ยอมร่วมมือ เธอถือยาระงับประสาทไว้ในมือ กำลังจะฉีดมันใส่ฉันไม่ว่าเมื่อไหร่ เธอก็จะยืนหยัดปกป้องลู่หลินเจียเสมอลู่หลินเทียนมองพลางขมวดคิ้ว สีหน้าแสดงความเห็นใจและไม่เห็นด้วย แต่ก็ยังช่วยกดฉันไว้“ปล่อยนะ! ถ้าวันนี้พวกคุณทำอะไรหนู หนูจะทำให้พวกคุณไปนอนในคุกทันที!”ฉันพยายามดิ้นรนราวคนบ้า แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็สลัดไม่หลุด ความสิ้นหวังและความโกรธคับแน่นไปทั่วอกจนแทบจะฉีกฉันเป็นชิ้น ๆในจังหวะที่เข็มกำลังจะจิ้มลงที่ตัวฉัน แม่นมก็วิ่งเข้ามา"คุณนาย คุณชาย ผู้ดูแลงานเซ็นหนังสือมาหาคุณหนูรองค่ะ ตอนนี้อยู่ที่หน้าประตู"ครอบครัวฉันให้ความสำคัญกับชื่อเสียงมากแม้ว่าจะไม่เต็มใจ แ
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 3
ลู่หลินเจียวิ่งเข้ามาด้วยตาแดงก่ำ คิดจะตีฉันฉันหลบได้ ความโกรธที่สะสมมาสองชีวิตปะทุขึ้นในตอนนี้เอง: “พี่บอกว่านิยายนี่พี่เขียน หลักฐานล่ะ?”ฉันเปิดคอมพิวเตอร์: “นี่คือโครงร่างที่ฉันทำไว้เมื่อสองปีก่อนตอนเริ่มเขียนนิยาย มีทั้งตัวละครและเนื้อเรื่อง เวลาสร้างไฟล์ก็ชัดเจน นี่คือ...”เพี๊ยะ!หลินเฟินเดินเข้ามาแล้วตบฉันอย่างแรง“คอมเครื่องนี้เดิมทีเป็นของพี่สาวแก เนื้อหาทั้งหมดแน่นอนว่าพี่แกคิดและเขียนมันขึ้นมาอย่างตั้งใจ มันเกี่ยวอะไรกับแก?”ฉันถูกตบจนเห็นดาว กดกลั้นความโกรธและพูดว่า: “ในโทรศัพท์ของฉันมีบันทึกการซื้อคอมพิวเตอร์อยู่ ฉันพิสูจน์ได้ว่าคอมพิวเตอร์เป็นของฉัน!”ลู่หลินเจียเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “ที่แท้ตอนแกเอาคอมพิวเตอร์ให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิด ก็คือมีแผนจะขโมยความคิดแปลกใหม่ฉันเหรอ?”“เธอเป็นพี่สาวแท้ๆแกนะ แกยังคิดมีแผนร้ายกับเธอได้! ฉันจะตีแกให้ตายเลย ร้ายกาจนัก!”หลินเฟินวิ่งเข้ามาตีฉันเหมือนคนบ้า ราวกับว่าฉันทำเรื่องแบบนั้นลงไปจริงๆแม้แต่คู่หมั้นของฉัน เจียงซือเหนียน ก็เดินเข้ามาเพื่อพูดเกลี้ยกล่อมฉัน:“ลู่หลินเสวียน ตัวคุณขโมยหนังสือของเจียเจีย ทำไมกล้าท
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 4
แม่และพี่ชายฉันใช้ความสัมพันธ์ในครอบครัวมาผูกมัดฉันเขาใช้ความรักมาบีบบังคับฉันความรู้สึกที่ฉันมีต่อพวกเขากลับกลายเป็นมีดแหลมที่แทงฉันฉันมองไปที่เขา ในใจไม่มีความรู้สึกหวั่นไหวอีกต่อไปแล้ว เหลือเพียงความขยะแขยงเจียงซือเหนียนยังคงคิดจะวุ่นวายอยู่ ฉันเลยขึ้นรถไปทันทีปู่เฉียวเห็นสภาพของฉันแล้วไม่สบายใจ เลยพาฉันไปอยู่ที่บ้านของเขาเขากับย่าเฉียวดีกับฉันมาก ลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาเป็นผู้กำกับชื่อดังและนักแสดงหญิงแถวหน้า และยังเป็นแฟนคลับตัวยงของฉัน พวกเขาซื้อลิขสิทธิ์นิยายจากเว็บไซต์ไปทำภาพยนตร์ และกำลังรบเร้าให้ฉันไปเป็นนักเขียนบทในกองถ่ายในวันที่ครอบครัวฉันออกจากสถานกักกัน ฉันกำลังจะออกไปตกปลากับปู่เฉียวพอดีหลินเฟินและลู่หลินเทียนมาขวางฉันอยุ่ตรงประตูหลินเฟินเป็นคนที่มีหน้ามีตา การถูกคุมขังครั้งนี้ทำเอาเธอเกือบจะทรุด พอเธอเห็นฉัน เธอก็พุ่งเข้ามาคิดจะตีฉันแต่ฉันผลักเธอลงพื้นทันทีนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันลงมือกับเธอ เธอตกใจ นัยน์ตาแดงก่ำ ทั้งไม่พอใจทั้งโกรธลู่หลินเทียนตกใจ: “แกลงมือกับแม่ตัวเองได้ไง?”ฉันเยาะเย้ย: “เธอตีและด่าฉันที่เป็นลูกสาวแท้ๆเธอได้ ทำไมฉันจะตอบโต้ไม่ไ
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 5
ผู้สูงอายุชอบความสงบ ฉันเองก็ไม่อยากให้เรื่องฉันต้องรบกวนปู่เฉียวกับย่าเฉียวดังนั้นแม้ว่าจะไม่เต็มใจ ฉันก็ยังออกไปเจอกับลู่หลินเทียนเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่มีความเกลียดชังและความสับสนเหมือนในอดีตอีกต่อไป เหลือเพียงความรู้สึกผิดและเสียใจ“ขอโทษนะเสวียนเสวียน ฉันรู้ว่าฉันผิด”“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน...ฉันแค่ถูกลู่หลินเจียและหลินเฟินสองแม่ลูกนั่นหลอก ฉันไล่พวกเขาออกจากบ้านแล้ว ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะยืนหยัดอยู่ข้างเธอเสมอ!”ลู่หลินเทียนหยิบหนังสือออกมาสักเล่มสองเล่มและส่งให้ตรงหน้าฉันอย่างเอาใจ“เสวียนเสวียน นี่คือหนังสือสองสามเล่มของต้าเสิ่นที่เธอชอบ ฉันตั้งใจซื้อรุ่นลิมิเต็ดราคาสูงให้เธอเลยนะ แล้วยังให้พวกนักเขียนพวกนั้นเขียนลายเซ็นให้เธอด้วย”ฉันผลักมันกลับไป: “นี่คือของขวัญวันเกิดที่ฉันขอจากพี่เมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนนี้ฉันไม่ได้ชอบมันแล้ว”ตอนนั้นเขาสามารถใช้เงินเดือนทั้งปีซื้อนาฬิกาผู้หญิงหรูหราให้กับลู่หลินเจียได้แต่ฉันแค่ขอใช้เงินห้าร้อยบาทซื้อหนังสือนิยายสักเล่ม แล้วให้นักเขียนที่เขาพามาเซ็นชื่อให้ฉันเท่านั้นเอง แต่เขาไม่ยอมให้อะไรเลยลู่หลินเทียนฝืนยิ้ม: “เมื
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 6
ทุกครั้งที่ฉันถามคำถาม หลินเฟินก็ถอยหลังอย่างกระดากใจ สุดท้ายก็ล้มลงนั่งกับพื้น น้ำตาไหลเต็มหน้าฉันไม่ได้ช่วยเธอ และไม่ได้ปลอบเธอ เพียงแค่มองเธอจากด้านบน"คุณเตรียมตัวจะชดใช้ฉันอย่างไรล่ะ? ตบหน้าตัวเอง บริจาคเลือดตัวเอง ทรมานตัวเองทุกวันเหรอ?"หลินเฟินแววตาสั่นไหว ไม่รู้จะตอบอย่างไร เพียงแค่ร้องไห้ซ้ำๆ"เสวียนเสวียน แม่ขอโทษ..."แต่ฉันไม่ต้องการคำขอโทษนี่ แค่อยากได้สิ่งที่ควรจะได้ฉันไม่สนใจเธอ เดินกลับมาบ้านปู่เฉียวมีลู่หลินเทียนและหลินเฟินมาก่อนแล้ว ตอนเจียงซือเหนียนโทรหาฉัน ฉันคิดว่าเขาก็คงจะขอโทษฉันเหมือนกันเขาเองก็เป็นหนี้คำขอโทษฉันฉันรับโทรศัพท์ แต่ปลายสายกลับเป็นเสียงถามอย่างโกรธๆของเจียงซือเหนียน“คุณยุให้พี่ชายคุณให้ไล่เจียเจียออกจากบ้านตระกูลลู่ และยังให้แม่คุณตัดความสัมพันธ์แม่ลูกกับเธอ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจแค่ไหน ร้องไห้เสียใจไปเท่าไหร่?”ฉันกำโทรศัพท์แน่น: "แล้วคุณรู้ไหมว่าเธอแกล้งป่วย และไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับฉันเลย? เธอทำร้ายฉันขนาดนั้น ต่อให้เธอจะตายก็สมควรแล้ว!""คุณสาปแช่งเธอแบบนี้ได้ยังไง? ตอนที่เธอถูกสับเปลี่ยน เธอยังเป็นทารกอยู่
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 7
เพียงแต่คนสองคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาตลอด ตอนนี้กลับยืนแยกกันอย่างชัดเจนและยังทะเลาะกันอยู่ด้วยลู่หลินเทียน: “เสวียนเสวียนเป็นลูกสาวแท้ๆคุณ คุณกลับไปช่วยคนนอกคอกแกล้งป่วย ช่วยยัยนั่นรังแกเธอมาหลายปี คุณไม่คู่ควรเป็นแม่คนด้วยซ้ำ!”หลินเฟิน: “ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าลู่หลินเจียเป็นเด็กนอกคอก? ฉันปกป้องมันเพราะคิดว่ามันเป็น 'ลูกสาวแท้ๆ' ของฉัน แล้วแกล่ะ? ทั้งๆที่เสวียนเสวียนเป็นน้องสาวแท้ๆแก แต่แกกลับเข้าข้างเด็กนอกคอก คนโง่อย่างแกไม่มีสิทธิ์เป็นพี่ชายเธอ!”ฉันเห็นพวกเขาแล้วก็รำคาญ อยากจะปิดๆประตูแต่ลู่หลินเทียนตาไวมือไว คว้าประตูไว้ได้ ก้าวไม่กี่ก้าวก็เข้ามาได้แล้วหลินเฟินกลัวว่าจะถูกฉันปิดประตูทิ้งไว้ข้างนอก จึงรีบเดินเข้ามาฉันเห็นพวกเขาแล้วรู้สึกแย่ในใจ ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว“ไม่อยากเจอพวกเขาหรือ?” เฉียวจินเดินเข้ามาเขาสูงมากจนทำให้รู้สึกกดดัน ฉันขยับไปข้างๆอย่างไม่รู้ตัว: “อืม”วินาทีถัดมา เฉียวจินจับพวกเขามือละคน เหมือนจับลูกไก่ แล้วโยนออกไป ก่อนจะปิดประตู“!”ฉันตกตะลึงแรงเยอะเกินไปหรือเปล่า?เฉียวจินก้มหน้ามองฉัน: “อิจฉา?”ฉันพยักหน้าซ้ำ ๆเขากอดอกมองฉันแล้วพูดว
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 8
เรื่องที่เจียงซือเหนียนมารบกวนฉัน ก็ไม่รู้ว่าปู่เฉียวได้ยินมาจากไหนพวกเขาทั้งครอบครัวไม่สบายใจฉัน วันรุ่งขึ้นพวกเขาก็ให้เฉียวจินย้ายมาอยู่ตรงข้ามบ้านฉันฉันรู้สึกว่าฉันรบกวนเขามากไป จนไม่รู้จะขอบคุณเขายังไงเขาเอ่ยว่า: “คุณปู่ไม่ลืมรสอาหารที่คุณทำเลย ผมก็อยากลองชิมดูบ้าง”“ได้ คุณไม่ต้องทำอาหารอีกต่อไปแล้ว เมื่อไหร่ที่ฉันอยู่บ้าน คุณก็มากินที่นี่ก็ได้”“งั้นผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ”วันนี้ฉันต้องไปเจอกับลู่หลินเทียน ตอนเที่ยงนี้ไม่มีเวลาทำอาหารเมื่อเฉียวจินรู้เรื่อง เขาก็ไปที่บ้านตระกูลลู่กับฉันทันทีแต่เขาก็ยังมีความรู้สึกนึกคิด แค่รอฉันอยู่ในรถเท่านั้น ไม่ได้ตามเข้ามา ให้ฉันตะโกนได้ตลอดถ้ามีอะไรลู่หลินเทียนส่งมอบมรดกที่เป็นของฉันและค่าชดเชยที่ฉันต้องการให้ฉันเขาคิดว่าฉันรับของแล้วเป็นสัญญาณของการคืนดี จึงลองพูดเสนอดู“เสวียนเสวียน ดูเวลาสิ มันก็สายแล้ว อยู่ทานข้าวเที่ยงที่นี่เลยดีไหม”ฉันลุกขึ้นยืนและพูดเยาะเย้ยว่า: “คุณคงไม่คิดว่าให้ทรัพย์สินพวกนี้กับฉันแล้ว ฉันจะกลับมามองคุณเป็นพี่ชายอีกครั้งได้หรอกนะ? ลู่หลินเทียน พวกนี้เดิมทีก็เป็นของฉันอยู่แล้ว นี่ก็เป็นแค่การลบล้างหน
บทล่าสุด
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 8
เรื่องที่เจียงซือเหนียนมารบกวนฉัน ก็ไม่รู้ว่าปู่เฉียวได้ยินมาจากไหนพวกเขาทั้งครอบครัวไม่สบายใจฉัน วันรุ่งขึ้นพวกเขาก็ให้เฉียวจินย้ายมาอยู่ตรงข้ามบ้านฉันฉันรู้สึกว่าฉันรบกวนเขามากไป จนไม่รู้จะขอบคุณเขายังไงเขาเอ่ยว่า: “คุณปู่ไม่ลืมรสอาหารที่คุณทำเลย ผมก็อยากลองชิมดูบ้าง”“ได้ คุณไม่ต้องทำอาหารอีกต่อไปแล้ว เมื่อไหร่ที่ฉันอยู่บ้าน คุณก็มากินที่นี่ก็ได้”“งั้นผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ”วันนี้ฉันต้องไปเจอกับลู่หลินเทียน ตอนเที่ยงนี้ไม่มีเวลาทำอาหารเมื่อเฉียวจินรู้เรื่อง เขาก็ไปที่บ้านตระกูลลู่กับฉันทันทีแต่เขาก็ยังมีความรู้สึกนึกคิด แค่รอฉันอยู่ในรถเท่านั้น ไม่ได้ตามเข้ามา ให้ฉันตะโกนได้ตลอดถ้ามีอะไรลู่หลินเทียนส่งมอบมรดกที่เป็นของฉันและค่าชดเชยที่ฉันต้องการให้ฉันเขาคิดว่าฉันรับของแล้วเป็นสัญญาณของการคืนดี จึงลองพูดเสนอดู“เสวียนเสวียน ดูเวลาสิ มันก็สายแล้ว อยู่ทานข้าวเที่ยงที่นี่เลยดีไหม”ฉันลุกขึ้นยืนและพูดเยาะเย้ยว่า: “คุณคงไม่คิดว่าให้ทรัพย์สินพวกนี้กับฉันแล้ว ฉันจะกลับมามองคุณเป็นพี่ชายอีกครั้งได้หรอกนะ? ลู่หลินเทียน พวกนี้เดิมทีก็เป็นของฉันอยู่แล้ว นี่ก็เป็นแค่การลบล้างหน
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 7
เพียงแต่คนสองคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาตลอด ตอนนี้กลับยืนแยกกันอย่างชัดเจนและยังทะเลาะกันอยู่ด้วยลู่หลินเทียน: “เสวียนเสวียนเป็นลูกสาวแท้ๆคุณ คุณกลับไปช่วยคนนอกคอกแกล้งป่วย ช่วยยัยนั่นรังแกเธอมาหลายปี คุณไม่คู่ควรเป็นแม่คนด้วยซ้ำ!”หลินเฟิน: “ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าลู่หลินเจียเป็นเด็กนอกคอก? ฉันปกป้องมันเพราะคิดว่ามันเป็น 'ลูกสาวแท้ๆ' ของฉัน แล้วแกล่ะ? ทั้งๆที่เสวียนเสวียนเป็นน้องสาวแท้ๆแก แต่แกกลับเข้าข้างเด็กนอกคอก คนโง่อย่างแกไม่มีสิทธิ์เป็นพี่ชายเธอ!”ฉันเห็นพวกเขาแล้วก็รำคาญ อยากจะปิดๆประตูแต่ลู่หลินเทียนตาไวมือไว คว้าประตูไว้ได้ ก้าวไม่กี่ก้าวก็เข้ามาได้แล้วหลินเฟินกลัวว่าจะถูกฉันปิดประตูทิ้งไว้ข้างนอก จึงรีบเดินเข้ามาฉันเห็นพวกเขาแล้วรู้สึกแย่ในใจ ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว“ไม่อยากเจอพวกเขาหรือ?” เฉียวจินเดินเข้ามาเขาสูงมากจนทำให้รู้สึกกดดัน ฉันขยับไปข้างๆอย่างไม่รู้ตัว: “อืม”วินาทีถัดมา เฉียวจินจับพวกเขามือละคน เหมือนจับลูกไก่ แล้วโยนออกไป ก่อนจะปิดประตู“!”ฉันตกตะลึงแรงเยอะเกินไปหรือเปล่า?เฉียวจินก้มหน้ามองฉัน: “อิจฉา?”ฉันพยักหน้าซ้ำ ๆเขากอดอกมองฉันแล้วพูดว
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 6
ทุกครั้งที่ฉันถามคำถาม หลินเฟินก็ถอยหลังอย่างกระดากใจ สุดท้ายก็ล้มลงนั่งกับพื้น น้ำตาไหลเต็มหน้าฉันไม่ได้ช่วยเธอ และไม่ได้ปลอบเธอ เพียงแค่มองเธอจากด้านบน"คุณเตรียมตัวจะชดใช้ฉันอย่างไรล่ะ? ตบหน้าตัวเอง บริจาคเลือดตัวเอง ทรมานตัวเองทุกวันเหรอ?"หลินเฟินแววตาสั่นไหว ไม่รู้จะตอบอย่างไร เพียงแค่ร้องไห้ซ้ำๆ"เสวียนเสวียน แม่ขอโทษ..."แต่ฉันไม่ต้องการคำขอโทษนี่ แค่อยากได้สิ่งที่ควรจะได้ฉันไม่สนใจเธอ เดินกลับมาบ้านปู่เฉียวมีลู่หลินเทียนและหลินเฟินมาก่อนแล้ว ตอนเจียงซือเหนียนโทรหาฉัน ฉันคิดว่าเขาก็คงจะขอโทษฉันเหมือนกันเขาเองก็เป็นหนี้คำขอโทษฉันฉันรับโทรศัพท์ แต่ปลายสายกลับเป็นเสียงถามอย่างโกรธๆของเจียงซือเหนียน“คุณยุให้พี่ชายคุณให้ไล่เจียเจียออกจากบ้านตระกูลลู่ และยังให้แม่คุณตัดความสัมพันธ์แม่ลูกกับเธอ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจแค่ไหน ร้องไห้เสียใจไปเท่าไหร่?”ฉันกำโทรศัพท์แน่น: "แล้วคุณรู้ไหมว่าเธอแกล้งป่วย และไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับฉันเลย? เธอทำร้ายฉันขนาดนั้น ต่อให้เธอจะตายก็สมควรแล้ว!""คุณสาปแช่งเธอแบบนี้ได้ยังไง? ตอนที่เธอถูกสับเปลี่ยน เธอยังเป็นทารกอยู่
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 5
ผู้สูงอายุชอบความสงบ ฉันเองก็ไม่อยากให้เรื่องฉันต้องรบกวนปู่เฉียวกับย่าเฉียวดังนั้นแม้ว่าจะไม่เต็มใจ ฉันก็ยังออกไปเจอกับลู่หลินเทียนเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่มีความเกลียดชังและความสับสนเหมือนในอดีตอีกต่อไป เหลือเพียงความรู้สึกผิดและเสียใจ“ขอโทษนะเสวียนเสวียน ฉันรู้ว่าฉันผิด”“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน...ฉันแค่ถูกลู่หลินเจียและหลินเฟินสองแม่ลูกนั่นหลอก ฉันไล่พวกเขาออกจากบ้านแล้ว ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะยืนหยัดอยู่ข้างเธอเสมอ!”ลู่หลินเทียนหยิบหนังสือออกมาสักเล่มสองเล่มและส่งให้ตรงหน้าฉันอย่างเอาใจ“เสวียนเสวียน นี่คือหนังสือสองสามเล่มของต้าเสิ่นที่เธอชอบ ฉันตั้งใจซื้อรุ่นลิมิเต็ดราคาสูงให้เธอเลยนะ แล้วยังให้พวกนักเขียนพวกนั้นเขียนลายเซ็นให้เธอด้วย”ฉันผลักมันกลับไป: “นี่คือของขวัญวันเกิดที่ฉันขอจากพี่เมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนนี้ฉันไม่ได้ชอบมันแล้ว”ตอนนั้นเขาสามารถใช้เงินเดือนทั้งปีซื้อนาฬิกาผู้หญิงหรูหราให้กับลู่หลินเจียได้แต่ฉันแค่ขอใช้เงินห้าร้อยบาทซื้อหนังสือนิยายสักเล่ม แล้วให้นักเขียนที่เขาพามาเซ็นชื่อให้ฉันเท่านั้นเอง แต่เขาไม่ยอมให้อะไรเลยลู่หลินเทียนฝืนยิ้ม: “เมื
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 4
แม่และพี่ชายฉันใช้ความสัมพันธ์ในครอบครัวมาผูกมัดฉันเขาใช้ความรักมาบีบบังคับฉันความรู้สึกที่ฉันมีต่อพวกเขากลับกลายเป็นมีดแหลมที่แทงฉันฉันมองไปที่เขา ในใจไม่มีความรู้สึกหวั่นไหวอีกต่อไปแล้ว เหลือเพียงความขยะแขยงเจียงซือเหนียนยังคงคิดจะวุ่นวายอยู่ ฉันเลยขึ้นรถไปทันทีปู่เฉียวเห็นสภาพของฉันแล้วไม่สบายใจ เลยพาฉันไปอยู่ที่บ้านของเขาเขากับย่าเฉียวดีกับฉันมาก ลูกชายและลูกสะใภ้ของเขาเป็นผู้กำกับชื่อดังและนักแสดงหญิงแถวหน้า และยังเป็นแฟนคลับตัวยงของฉัน พวกเขาซื้อลิขสิทธิ์นิยายจากเว็บไซต์ไปทำภาพยนตร์ และกำลังรบเร้าให้ฉันไปเป็นนักเขียนบทในกองถ่ายในวันที่ครอบครัวฉันออกจากสถานกักกัน ฉันกำลังจะออกไปตกปลากับปู่เฉียวพอดีหลินเฟินและลู่หลินเทียนมาขวางฉันอยุ่ตรงประตูหลินเฟินเป็นคนที่มีหน้ามีตา การถูกคุมขังครั้งนี้ทำเอาเธอเกือบจะทรุด พอเธอเห็นฉัน เธอก็พุ่งเข้ามาคิดจะตีฉันแต่ฉันผลักเธอลงพื้นทันทีนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันลงมือกับเธอ เธอตกใจ นัยน์ตาแดงก่ำ ทั้งไม่พอใจทั้งโกรธลู่หลินเทียนตกใจ: “แกลงมือกับแม่ตัวเองได้ไง?”ฉันเยาะเย้ย: “เธอตีและด่าฉันที่เป็นลูกสาวแท้ๆเธอได้ ทำไมฉันจะตอบโต้ไม่ไ
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 3
ลู่หลินเจียวิ่งเข้ามาด้วยตาแดงก่ำ คิดจะตีฉันฉันหลบได้ ความโกรธที่สะสมมาสองชีวิตปะทุขึ้นในตอนนี้เอง: “พี่บอกว่านิยายนี่พี่เขียน หลักฐานล่ะ?”ฉันเปิดคอมพิวเตอร์: “นี่คือโครงร่างที่ฉันทำไว้เมื่อสองปีก่อนตอนเริ่มเขียนนิยาย มีทั้งตัวละครและเนื้อเรื่อง เวลาสร้างไฟล์ก็ชัดเจน นี่คือ...”เพี๊ยะ!หลินเฟินเดินเข้ามาแล้วตบฉันอย่างแรง“คอมเครื่องนี้เดิมทีเป็นของพี่สาวแก เนื้อหาทั้งหมดแน่นอนว่าพี่แกคิดและเขียนมันขึ้นมาอย่างตั้งใจ มันเกี่ยวอะไรกับแก?”ฉันถูกตบจนเห็นดาว กดกลั้นความโกรธและพูดว่า: “ในโทรศัพท์ของฉันมีบันทึกการซื้อคอมพิวเตอร์อยู่ ฉันพิสูจน์ได้ว่าคอมพิวเตอร์เป็นของฉัน!”ลู่หลินเจียเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “ที่แท้ตอนแกเอาคอมพิวเตอร์ให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิด ก็คือมีแผนจะขโมยความคิดแปลกใหม่ฉันเหรอ?”“เธอเป็นพี่สาวแท้ๆแกนะ แกยังคิดมีแผนร้ายกับเธอได้! ฉันจะตีแกให้ตายเลย ร้ายกาจนัก!”หลินเฟินวิ่งเข้ามาตีฉันเหมือนคนบ้า ราวกับว่าฉันทำเรื่องแบบนั้นลงไปจริงๆแม้แต่คู่หมั้นของฉัน เจียงซือเหนียน ก็เดินเข้ามาเพื่อพูดเกลี้ยกล่อมฉัน:“ลู่หลินเสวียน ตัวคุณขโมยหนังสือของเจียเจีย ทำไมกล้าท
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 2
ฉันไม่อยากถูกตีและด่าอยู่ที่บ้านนี้แล้ว ร่างที่ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก อยากไปจากตรงนี้ลู่หลินเจียแทบทรุด: “ครั้งนี้น้องไม่ยอมบริจาคเลือดให้ แสดงว่าต่อไปจะไม่บริจาคเลือดให้ฉันแล้วเหรอ?เธอแย่งสุขภาพฉันไป แย่งคนที่ฉันชอบไป นี่คิดจะแย่งชีวิตฉันอีกใช่ไหม?”หลินเฟินโกรธขึ้นมาทันที เธอวิ่งตามมาและคว้าตัวฉันไว้"ลู่หลินเสวียน แกเกิดมาเพื่อช่วยพี่แก! วันนี้ไม่ว่าแกจะยินดีหรือไม่ยินดี ก็ต้องบริจาคเลือดให้พี่สาวแก!"ฉันไม่ยอมร่วมมือ เธอถือยาระงับประสาทไว้ในมือ กำลังจะฉีดมันใส่ฉันไม่ว่าเมื่อไหร่ เธอก็จะยืนหยัดปกป้องลู่หลินเจียเสมอลู่หลินเทียนมองพลางขมวดคิ้ว สีหน้าแสดงความเห็นใจและไม่เห็นด้วย แต่ก็ยังช่วยกดฉันไว้“ปล่อยนะ! ถ้าวันนี้พวกคุณทำอะไรหนู หนูจะทำให้พวกคุณไปนอนในคุกทันที!”ฉันพยายามดิ้นรนราวคนบ้า แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็สลัดไม่หลุด ความสิ้นหวังและความโกรธคับแน่นไปทั่วอกจนแทบจะฉีกฉันเป็นชิ้น ๆในจังหวะที่เข็มกำลังจะจิ้มลงที่ตัวฉัน แม่นมก็วิ่งเข้ามา"คุณนาย คุณชาย ผู้ดูแลงานเซ็นหนังสือมาหาคุณหนูรองค่ะ ตอนนี้อยู่ที่หน้าประตู"ครอบครัวฉันให้ความสำคัญกับชื่อเสียงมากแม้ว่าจะไม่เต็มใจ แ
หนุนพี่กันยกบ้าน ฉันไม่ทำแล้วงั้น บทที่ 1
“แค่ขอเลือดเธอแค่สี่ร้อยมิลลิลิตรเอง เธอกลับไม่ยอม เสวียนเสวียน เธอเป็นโรคจิตหรือเปล่า ชอบเห็นท่าทางที่ฉันเจ็บปวดน่าสังเวชใช่ไหม?”เพิ่งลืมตาขึ้นมา ฉันก็เห็นพี่สาวลู่หลินเจียร้องไห้กล่าวหาฉันลู่หลินเทียน พี่ชายฉันเดินขึ้นมาเตะฉันหนึ่งที: “ลู่หลินเสวียน เธอเป็นพี่สาวแท้ๆของแกนะ แค่ต้องการเลือดแกเล็กๆน้อยๆเพื่อเอาชีวิตรอดแค่นั้น ทำไมแกถึงไม่ตกลงรับคำขอเล็กๆน้อยๆนี่?”ฉันต้องบริจาคเลือดให้กับลู่หลินเจียเป็นระยะๆ สุขภาพไม่ค่อยดีมาตลอดเขาเตะฉันลงไปกองที่พื้นทันที ฉันเจ็บจนตัวสั่นทั้งตัว พยายามอยู่หลายครั้งก็ลุกไม่ขึ้นลู่หลินเทียนดึงผมฉัน ก่อนจะยกหัวฉันขึ้น: “อย่ามาทำน่าสงสาร ฉันรู้แกไม่เป็นไร!รีบลุกขึ้นมาแล้วไปบริจาคเลือดให้เจียเจียที่โรงพยาบาลซะ!”ผมถูกดึงออกไปเป็นกระจุกใหญ่ เจ็บจนน้ำตาฉันไหลออกมาฉันผลักเขาออกไป: “พี่ใจกว้างมากก็ไปเองเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ไป!”ลู่หลินเจียร้องไห้เสียงดังขึ้นมาทันที: “ฉันว่าแล้ว เสวียนเสวียนไม่ได้อยากช่วยฉัน แค่อยากให้ฉันตายๆไป ได้ งั้นฉันก็จะทำตามที่เธอต้องการ!”เธอร้องไห้หยิบผ้าพันคอ ก่อนจะพันรอบคอตัวเธอเอง ร้องจะรัดคอตัวเองให้ตายลู่หลินเทียนตกใ
