บทที่ 1

“แค่ขอเลือดเธอแค่สี่ร้อยมิลลิลิตรเอง เธอกลับไม่ยอม เสวียนเสวียน เธอเป็นโรคจิตหรือเปล่า ชอบเห็นท่าทางที่ฉันเจ็บปวดน่าสังเวชใช่ไหม?”

เพิ่งลืมตาขึ้นมา ฉันก็เห็นพี่สาวลู่หลินเจียร้องไห้กล่าวหาฉัน

ลู่หลินเทียน พี่ชายฉันเดินขึ้นมาเตะฉันหนึ่งที: “ลู่หลินเสวียน เธอเป็นพี่สาวแท้ๆของแกนะ แค่ต้องการเลือดแกเล็กๆน้อยๆเพื่อเอาชีวิตรอดแค่นั้น ทำไมแกถึงไม่ตกลงรับคำขอเล็กๆน้อยๆนี่?”

ฉันต้องบริจาคเลือดให้กับลู่หลินเจียเป็นระยะๆ สุขภาพไม่ค่อยดีมาตลอด

เขาเตะฉันลงไปกองที่พื้นทันที ฉันเจ็บจนตัวสั่นทั้งตัว พยายามอยู่หลายครั้งก็ลุกไม่ขึ้น

ลู่หลินเทียนดึงผมฉัน ก่อนจะยกหัวฉันขึ้น: “อย่ามาทำน่าสงสาร ฉันรู้แกไม่เป็นไร!รีบลุกขึ้นมาแล้วไปบริจาคเลือดให้เจียเจียที่โรงพยาบาลซะ!”

ผมถูกดึงออกไปเป็นกระจุกใหญ่ เจ็บจนน้ำตาฉันไหลออกมา

ฉันผลักเขาออกไป: “พี่ใจกว้างมากก็ไปเองเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ไป!”

ลู่หลินเจียร้องไห้เสียงดังขึ้นมาทันที: “ฉันว่าแล้ว เสวียนเสวียนไม่ได้อยากช่วยฉัน แค่อยากให้ฉันตายๆไป ได้ งั้นฉันก็จะทำตามที่เธอต้องการ!”

เธอร้องไห้หยิบผ้าพันคอ ก่อนจะพันรอบคอตัวเธอเอง ร้องจะรัดคอตัวเองให้ตาย

ลู่หลินเทียนตกใจมาก รีบเข้าไปแย่งผ้าพันคอ ห้ามเธอฆ่าตัวตาย

“คนที่ผิดคือลู่หลินเสวียน ถึงต่อให้จะตายก็ควรเป็นมันที่ตาย ไม่ใช่เธอ!”

หลินเฟิน แม่ฉัน วิ่งเข้ามาตบฉันหนึ่งทีและพูดอย่างรังเกียจว่า: “ขอโทษพี่สาวแกเดี๋ยวนี้ แล้วไปบริจาคเลือดให้พี่เขาที่โรงพยาบาล!”

แก้มฉันบวมเต่ง ในปากเต็มไปด้วยคาวเลือด แต่กลับยิ้มเย็นชา: “เรื่องอะไรล่ะ? เธอไม่คู่ควรซะหน่อย!”

พี่สาวฉันมีภาวะโลหิตจาง

พ่อแม่ให้กำเนิดฉันมาเพื่อใช้เลือดจากสายสะดือของฉันมาช่วยพี่สาว

น่าเสียดายที่เลือดจากสายสะดือฉันมันไม่ตรงกัน และแม่ก็ไม่สามารถมีลูกได้อีกเพราะร่างกายได้รับบาดเจ็บตอนที่คลอดฉันออกมา

ดังนั้น ทุกคนเลยคิดว่าฉันเป็นหนี้พี่ รวมถึงตัวเธอเองก็คิดด้วย

ฉันต้องบริจาคเลือดให้พี่ตั้งแต่เด็ก แขนฉันเต็มไปด้วยร่องรอยเข็ม

การบริจาคเลือดมากเกินไปส่งผลต่อร่างกาย ฉันภูมิต้านทานต่ำ ป่วยบ่อย คนในครอบครัวตำหนิว่าฉันสร้างปัญหา แต่กลับยกย่องพี่สาวที่ร่างกายอ่อนแอ

พี่อิจฉาที่ฉันสอบได้ดี ทุบถ้วยรางวัลและฉีกประกาศนียบัตรฉัน คนในครอบครัวบอกให้ฉันอย่าใส่ใจชื่อเสียงจอมปลอม

ผู้ชายที่เธอชอบส่งจดหมายรักให้ฉัน เธอก็หาคนกลุ่มหนึ่งมารังแกฉันในโรงเรียน คนในครอบครัวด่าฉันว่าอายุยังน้อยก็หัดบ้าผู้ชายแล้ว เลยขังฉันไว้ในห้องใต้ดิน

คนในครอบครัวมักจะเข้าข้างพี่สาวโดยไม่มีเงื่อนไข จริงๆแล้วก็บ่อยเกิน

ฉันเก็บความคับข้องใจไว้เต็มท้อง คิดว่าสักวันมันจะดีขึ้น

แต่คนในครอบครัวช่วยพี่แย่งนวนิยายฉัน แย่งสามีของฉัน

สามีฉันขอหย่าเพื่อไปหาพี่

แม้กระทั่งพี่ตามฉันไปต่างประเทศ จนทำให้ฉันต้องตาย แม่ก็ยังโทษฉัน

ชีวิตนี้ของฉันทั้งน่าสังเวชและไร้สาระ โชคดีที่สวรรค์สงสารฉัน ให้โอกาสฉันได้ใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง!