บทที่ 57 ไปตลาด

รอจนถูซินเยว่จากไปแล้ว ภรรยาของหยวนเป่าก็หยิบกระต่ายขึ้นมา

วิเศษไปเลย เมื่อครู่นางไม่ได้สังเกต ตอนนี้ถึงพบว่ากระต่ายตัวนี้อ้วนพีดีจริง ๆ

ตอนเย็นเมื่อหยวนเป่ากลับมาถึงบ้าน ก็ได้กลิ่นเนื้อหอมกรุ่นลอยมาจากในบ้าน

“กลิ่นอะไร หอมถึงเพียงนี้?” หยวนเป่าวางจอบไว้ข้าง ๆ แล้วเดินเข้ามาด้วยความสงสัย เมื่อเห็นบนโต๊ะมีเนื้อวางอยู่ชามหนึ่งก็ถามขึ้นอย่างงุนงงเล็กน้อยว่า "น่าแปลก จำได้ว่าช่วงนี้ข้าไม่ได้ซื้อเนื้อสัตว์มานี่นา อีกอย่างก็ไม่มีใครล้มหมูในหมู่บ้าน"

หากมีการล้มหมู โดยทั่วไปแล้วก็มักจะเรียนเชิญคนในหมู่บ้านไปกินข้าวด้วยกัน ซึ่งเขาก็ต้องรู้แน่ ๆ

ภรรยาของหยวนเป่ายิ้มแล้วพูดว่า "นี่คือเนื้อกระต่ายที่ถูซินเยว่เอามาให้น่ะ ตอนเช้าข้าเอาผักสดไปให้นาง เมื่อครู่นางก็เลยเอากระต่ายมาฝาก"

เมื่อหยวนเป่าได้ยินเข้าก็ขมวดคิ้วทันที กำลังจะเอ่ยถาม ภรรยาของหยวนเป่าก็พูดขึ้นว่า "เจ้าวางใจเถอะน่า นี่เป็นน้ำใจจากซินเยว่ หากข้าไม่รับไว้ นางคงไม่ยอม ไว้วันหลังข้าจะเอาฟักทองไปฝากนาง"

หยวนเป่าเมื่อได้ยินดังนั้น ถึงได้พยักหน้า

เขาเป็นคนซื่อสัตย์เช่นเดียวกับภรรยา ผักสดเหล่านั้นเมื่อเช้าราคาแค่ไม่เท่าไหร่ แต่กระต่