EP7.เธอเป็นใคร

“พยาบาลคนใหม่มาแล้วนี่พี่ใหญ่ ได้คุยบ้างรึยัง” ธารวรา หรือคุณวัง ลูกชายคนรองของบ้านเดินคุยมากับคุณปิงพี่ชายคนโตผู้เคร่งขรึม ซึ่งทั้งคู่พักอาศัยอยู่ที่ชั้นสามของบ้าน ส่วนของคฤหาสน์ที่ถูกออกแบบในลักษณะเพนท์เฮ้าส์หรูหราที่มีความเป็นส่วนตัวสูง ต้องใช้คีย์การ์ดถึงจะผ่านนประตูเข้าไปได้  

“ไม่จำเป็นต้องไปทำความรู้จักหรอก...ผู้หญิงคนนั้นคงอยู่ได้ไม่นานหรอกวัง เสียเวลาเปล่า”

“แต่เธอเป็นหลานของคุณแม่บ้านนี่ครับ บางทีเธออาจถูกฝึกความอดทนมาอย่างดี...”

“ไม่มีทาง ไม่มีใครทนคุณแม่ได้หรอก” ธารเทพไม่เชื่อเด็ดขาดว่าจะมีพยาบาลคนไหนอยู่รองรับอารมณ์มารดาของเขาได้นานเกินสามเดือน “ขนาดพวกแกยังไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ท่านเลย นับประสาอะไรกับคนอื่นวะ”

“นับวันท่านยิ่งอารมณ์ร้ายมากขึ้นทุกวัน”

“และเอาแต่ใจตัวเองสุดๆ”

“แต่พี่ก็ยอมท่านเรื่องคู่หมั้นนี่ครับ ทำไมถึงยอม”

“ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้เสียหายอะไร ถ้าต้องแต่งเพื่อธุรกิจหรือหน้าตาทางสังคม พี่ก็ไม่ขัดหรอก แต่พี่ไม่ยอมให้ความสุขส่วนตัวหายไปแน่ เราต้องอยู่อย่างฉลาดนะวัง คุณแม่ท่านอยากได้อะไรก็ยอมไปเถอะ ทำให้ท่านสบายใจ ส่วนลับหลัง...ก็เป็นเรื่องของเรา”

“แต่มันก็ดูไม่ให้เกียรติผู้หญิงของเรานะพี่”

“พวกเธอก็ต้องรับให้ได้สิ พวกเธอต้องอยู่ให้เป็น ต้องรู้สิว่าควรทำยังไง เพราะถ้าไม่รู้ มันก็ต้องจบ ว่าแต่ผู้หญิงของแกเหอะ ยังพยายามให้ข่าวอยู่รึเปล่า บางทีแกน่าจะสอนเธอบ้าง สอนให้เธออยู่เป็น”

สองหนุ่มเดินคุยกันมาตามประสาพี่น้องที่ค่อนข้างสนิทสนมรู้ใจเพราะทำงานใกล้ชิดกัน ดังว่าแม่ทัพใหญ่กับขุนศึกมือขวาที่ช่วยกันบริหารบริษัทจนสำเร็จลุล่วง โดยไม่รู้ว่ามีคนไร้มารยาทแอบฟังอยู่อย่างตั้งใจราวกับไส้ศึกที่ถูกส่งมาสืบข้อมูลความเคลื่อนไหว

จนเมื่อสองหนุ่มเดินขึ้นชั้นสามไปแล้ว เธอถึงขยับตัวออกจากมุมอับใกล้ทางเดิน ซึ่งใช้กำบังตัวได้ดีจนใครก็จับไม่ได้  

“ชิ! ผู้ชายพวกนี้ถือดีอวดเก่ง เห็นแก่ตัวจัง คิดเอาแต่ได้ เป็นพวกฉลาดแต่ไร้คุณธรรม แล้วยังกล้ามาวิจารณ์ฉันเนี่ยนะ...ผู้หญิงคนนั้นคงอยู่ได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ไป ไม่จำเป็นต้องไปทำความรู้จักให้เสียเวลา ! คอยดูไปเหอะ เพราะฉันไม่ได้มาเล่นๆโว๊ย!”

เธอสแหยะปากทำหน้าล้อเลียนใส่สองหนุ่มก่อนจะหันขวับ แล้วชนเข้ากับอะไรบางอย่างอย่างแรงจนทำให้เธอหงายหลังล้มตึง!

“ว๊าย!”  

“อือ...” ชายหนุ่มสวมเสื้อโค้ทสีดำกับกางเกงวอมขายาวสีเดียวกัน นั่งบนรถเข็นผู้ป่วยไฟฟ้าที่ราคาแพงลิ่วสมฐานะ เขามองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา สายตาขวางข้น บ่งบอกว่าทั้งสงสัยและไม่พอใจระคนกัน “เธอเป็นใคร มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ เป็นขโมยรึเปล่า!”

“หะ?...” เธออึ้งไปเลย “แทนที่จะขอโทษ กลับหาว่าฉันเป็นขโมยอย่างนั้นเหรอ???”

หญิงสาวกลอกตามองบน ชักสีหน้าน้อย ๆก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วใช้มือปัดป่ายเสื้อแขนกุดสีขาวผ้าลูกไม้และจัดกระโปรงสีแดงแปล๊ดให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะหันมองเขาอีกครั้งอย่างเอาเรื่องเอาความ

“คุณนั่นแหละเป็นใคร?”

เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง...สายตาเชือดเฉือนและดุดันกำลังพูดกับเธอว่า...อย่ามาบังอาจ!

“เอ่อ...” ความคิดบางอย่างกระทุ้งให้เธอหุบปากแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง เพื่อทบทวนข้อมูลที่ผ่านหูผ่านตามาบ้าง เกี่ยวกับเจ้านายของบ้านนี้ แล้วเธอก็ตาลุกวาวเหมือนคนเห็นผี “อ๋อ...คะ...คุณ!!”

“หลีกไป! เกะกะ!”

เขาตวาดลั่นก่อนจะกดเลื่อนรถเข็นให้แล่นเข้ามาจนเกือบจะปะทะร่างของเธอแบบหวุดหวิด โชคดีที่เธอขยับตัวหนีได้ทัน

“นี่คุณ! ทางออกจะกว้าง มันจะต้องเจาะจงตรงที่ฉันยืนอยู่เนี่ย ขนาดเป็นอย่างนี้ยังหาเรื่องเก่ง นี่ถ้า...!”

เขาหยุด หันกลับมามองเธอ ด้วยตาเย็นชากว่าเดิมร้อยเท่า จนทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอตบปากตัวเองเพราะรู้ตัวว่าปากไวไป

“ขะ...ขอโทษค่ะ ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ”

“เธอคงเป็นพยาบาลที่เพิ่งมาทำงานใช่มั้ย” เขาถามด้วยเสียงเรียบ ไร้อารมณ์ เหมือนคนไม่มีความรู้สึก