บทที่ 145

ทำไมจะไม่ล่ะ!

อันกั๋วเหว่ยวิตกกังวล: "ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน หนิงเป่ยคงไม่สามารถเอาทรัพย์สินนี้กลับมาได้ จากเงิน 5 หมื่นล้านนั่น ฉันมีส่วนอย่างน้อย 2,500 ล้าน"

“อีกอย่างเขาอยู่กินในบ้านเราฟรีๆ มาหลายปีแล้ว 2,500 ล้านก็ไม่มากมายอะไรหรอก”

อันเคอซิน: "แต่..."

หนิงเป่ยพูด "เอาล่ะ เคอซิน ฉันจะชดเชยเงินจำนวนนี้ให้เธอ เธอเก็บมันให้อย่างสบายใจเสียเถอะ"

“นอกจากนี้ คุณจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการแต่งงานของซานซาน นับจากนี้ไป ฉันมีแผนการของตัวเอง”

หลีชุนฮวาจ้องมองหนิงเป่ยอย่างไม่พอใจ: "เฮ้อ ชานชานเป็นเด็กดีจริงๆ ทำไมเธอถึงได้มีพี่ชายไม่เอาถ่านอย่างนายได้?"

"มี 5 หมื่นล้านล่ะ แต่กลับเอาไปซื้อโรงแรม? เคอซิน ไม่เคยทำธุรกิจโรงแรมมาก่อนเลย..."

หนิงเป่ยเบื่อหน่ายเกินกว่าจะฟังคำพูดของพวกเขา ดังนั้นเขาจึงจากไปพร้อมกับหนิงซานซาน

......

“หนิงเป่ย ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ?” โจวไห่ถงโทรหาหนิงเป่ย

หนิงเป่ย: "ที่บ้าน ทำไมเหรอ?"

โจวไห่ถงพูด: "ฉันขอถามคุณหน่อยนะ ว่าคุณพ่อและคุณแม่ของฉันตามหาคุณหรือเปล่า?"

หนิงเป่ย: "อืม"

โจวไห่ถง: “พวกเขาพูดอะไรคุณบ้างคะ?”

หนิงเป่ย: "ไม่มีอะไร แค่แนะนำให้ผมอยู่ห่างจากคุณเอาไ