บทที่ 22

เกศรินทร์ค่อยๆ ย่อง และมองก่อนว่าวสินอยู่หรือไม่ เมื่อเห็นว่าทางโล่งไม่มีใครอยู่เธอก็รีบเดินไปที่บ้านของแสงฉายทันที พอเดินมาถึงหน้าบ้าน ก็เห็นในทันทีว่าแสงฉายอยู่กับใครเพราะบ้านเป็นกระจก มีระเบียงยืนออกมาเล็กน้อย ผ้าม่านเปิดโล่งสบาย และเห็นว่ากำลังนั่งทานข้าวกันอยู่อย่างมีความสุขเสียเหลือเกิน 

“อะแฮ่ม!” เกศรินทร์กระแอม ซึ่งคิดว่าแสงฉายไม่ได้ยินหรอก ทว่าคนที่นั่งหันหน้าออกมาทางหน้าบ้านคือเจรัลด์ 

“มีคนมาหาคุณแหนะ คนรู้จักหรือเปล่าครับ” เจรัลด์บอก แสงฉายจึงหันไปมอง พอเห็นว่าเป็นน้องต่างแม่ต่างพ่อยืนอยู่ที่บันได เธอก็หันกลับมาทานต่อ

“อ้าว ไม่ออกไปทักทายเหรอครับ” เจรัลด์ถามด้วยความสงสัย 

“เดี๋ยวก็เข้ามาเองนั่นแหละค่ะ คุณทานเถอะ” แสงฉายบอกปัดอย่างไม่แยแส แล้วก็เป็นจริงดังนั้น เพราะเกศรินทร์ยืนรอไม่ไหว จึงเดินขึ้นบ้านมาหา พร้อมกับเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ

“พี่แสง” เกศรินทร์เรียกพี่สาวเสียงห้วน พร้อมกับช้อนสายตามองไปที่เบื้องหน้าแต่แล้วก็ต้องตะลึง อ้าปากค้างกับฝรั่งรูปหล่อตาสีฟ้า ผมสีบลอน