chapter 17

นัยน์ตากลมใสมองคนร่างใหญ่ก่อนหยุดมองที่ใบหน้าเข้ม ลักษณะท่าทางออกเค้าห้าวหาญและเก่งกล้า แต่…มีบางอย่างบอกว่าไม่ใช่! แม้ไม่อยากจะฟังคำที่บิดาพูด แต่เมื่อคำพูดมันแว่วเข้าหูก็ทำให้พอจะจดจำได้ ให้เธอเดาอายุอานามผู้ชายคนนั้นไม่น่าจะต่ำกว่าสามสิบห้า แต่คนที่ยืนอยู่เบื้องหน้านี้...อายุประมาณสามสิบต้นๆ มากกว่า จึงไม่น่าใช่คนที่ถูกเอ่ยถึง

“คุณเป็นใคร ต้องการอะไรจากฉัน” ควรอย่างยิ่งที่ต้องเอ่ยถามอย่างนี้ ด้วยสายตาคู่นั้นจ้องมาคล้ายสนุกสนานกับการตามไล่ล่าหนูของแมวยักษ์ แต่เธอไม่ใช่หนูตัวน้อยที่ต้องยอมถูกรังแกง่ายๆ ผึ้งแม้ตัวเล็กแต่มีพิษภัยพอตัว ซึ่งเธอก็ไม่ต่างกัน!

“ถามแปลก ผู้ชายเห็นผู้หญิงหน้าตาสวยๆ ให้คิดอะไรได้ล่ะ นอกจาก...” ชายหนุ่มไล่สายตาวามวาวมองไปตามเรือนการอรชรอ้อนแอ้น

กลีบปากบางเบะหยามหยัน นัยน์ตาเป็นประกายเหนื่อยหน่ายระคนดูแคลน “ผู้ชายบ้านนี้เมืองนี้ก็แปลกดี หน้าตาหรือก็เข้าท่า บุคลิกค่อนไปทางงามสง่าน่าเกรงขามอยู่ สมองหรือก็คงไม่ปัญญานิ่มเหมือนคนปัญญาอ่อน ดูดีไปเสียเกือบทุกอย่าง แต่ทุกอย่างก็ยังมีข้อยกเว้น...!!”

คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง ไม่แค่หน้าตาสวย วาจาคารมก็คมคายจัดจ้านไม่เบาเลย...ย