บทที่ 924

เมื่อเห็นว่าคนปลายสายเงียบไป เวินเหลียงก็กระตุกรอยยิ้มมุมปาก “คุณไปเถอะ ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”

“อาเหลียง...”

“รอฉันใจเย็นลงก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

เวินเหลียงวางสายไป จากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ หลับตาพลางพิงพนักพิงโซฟา ในใจรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

เธอรักฟู่เจิงหรือเปล่า?

แม้จะไม่เห็นเขาเป็นดั่งแสงแดดในความมืดมิดเหมือนอย่างแต่ก่อน แต่เธอก็ยังรักเขาเช่นเดิม

เธอรักฟู่ซือฝานหรือเปล่า?

แม้ฝานฝานจะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเธอ แต่ฝานฝานร่าเริงมีชีวิตชีวา เป็นเด็กดีรู้ประสีประสา ฉลาดมีไหวพริบ แถมยังไปมาหาสู่กันมานานขนาดนั้น เธอแทบจะเห็นฝานฝานเป็นลูกแท้ ๆ ของตัวเองไปแล้ว

ต่อให้ตอนนี้ฟู่ซือฝานยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็ไม่สามารถเกลียดฝานฝานได้เพียงเพราะชาติกำเนิดของฝานฝาน

ฟู่เจิงผิดหรือเปล่า?

เขาเองก็ถูกคนอื่นวางแผนทำร้ายเช่นกัน เขาไม่เคยรู้ถึงการมีตัวตนและชาติกำเนิดของฝานฝานมาก่อน

ฟู่ซือฝานผิดหรือเปล่า?

ฝานฝานยิ่งไม่ผิดเข้าไปใหญ่

เธอไม่สามารถเลือกพ่อแม่ของตัวเองได้ กลับกันยังคิดว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้ามาตลอด ในใจอ่อนไหวเป็นอย่างมาก

แต่ว่าจะให้เธอทำเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น กลับไปเป็นอย่างแต