บทที่ 269

พอตื่นขึ้นมา

ก็เหลือเธอคนเดียวแล้ว

หลังเกิดเรื่อง นักข่าวก็แข่งกันรายงานข่าว ภายใต้การช่วยเหลือของคุณท่านฟู่และคนมีน้ำใจมากมาย ช่วยจัดงานศพและงานไว้อาลัยของพ่อให้

ในตอนนั้น เวินเหลียงงงเป็นไก่ตาแตกไปหมด สับสนจนทำอะไรไม่ถูก ราวกับหุ่นไม้ชักใยอย่างนั้น

พ่อจากไปอย่างกะทันหันเกินไป เธอไม่รู้จะทำยังไง ถึงขั้นร้องไห้ไม่ออก

จนกระทั่งเรื่องนี้ผ่านไปนานแล้ว ทุกเย็นวันศุกร์ เธอเลิกเรียนกลับบ้าน ระหว่างทางผ่านร้านปลาย่างแห่งหนึ่ง มองลอดผ่านกระจก เห็นข้างในร้านมีคนเดินเข้าเดินออกอย่างไม่ขาดสาย

ในวินาทีแสนราบเรียบนั้นเอง ไม่รู้ว่ามันไปแตะเส้นประสาทเส้นไหนของเธอเข้า ในตอนที่เธอได้สติกลับมา น้ำตาก็ไหลอาบเต็มหน้าแล้ว

ในตอนนี้ เธอถึงได้รู้สึกตัวว่า พ่อจากไปแล้ว

จากเธอไปตลอดกาล!

หลังถูกตระกูลฟู่รับเลี้ยง เธอยังกลับไปดูห้องเล็ก ๆ ที่เธอเคยอาศัยอยู่กับพ่อบ่อย ๆ เธอคิดถึงพ่อ

ต่อมาที่นั่นถูกรื้อถอน เธอเก็บของที่เหลือทิ้งไว้ดูต่างหน้าของพ่อกลับมาเล็กน้อย

เสื้อผ้าของพ่อเวินเหลียงเผาทิ้งไปหมดแล้ว เอากลับมาแค่ของใช้ประจำวัน หนังสือและสมุดบันทึกบางส่วนเท่านั้น

ของทุกชิ้น ทำให้เวินเหลียงหวนนึกถึงท่าทา