บทที่ 24

“กลับมาแล้วเหรอ?” ฟู่เจิงถามขึ้น

เวินเหลียงมองหน้าตรง ไม่สนใจใด ๆ เธอขึ้นไปชั้นบนเลย

นัยน์ตาของฟู่เจิงเคร่งขรึม สายตามองตามเงาร่างของเธอไป จนกระทั่งเงาร่างของเธอหายไปตรงปลายบันได

ฟู่เจิงนั่งอยู่ชั้นล่างครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นตรงดิ่งไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นบนเลย เขาเปิดประตู ไม่เห็นใครในห้องนอน ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลซู่ ๆ ในห้องน้ำ เวินเหลียงกำลังอาบน้ำอยู่

ลูกกระเดือกของฟู่เจิงขยับขึ้นลง เขาคลายคอเสื้อ แล้วหยิบผ้าคลุมอาบน้ำออกมาจากตู้เสื้อผ้า ก่อนจะไปล้างหน้าล้างตาอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอก

ฟู่เจิงกลับมาจากด้านนอก เจอเข้ากับเวินเหลียงที่ออกมาจากในห้องน้ำพอดี

เธอลืมหยิบชุดนอนไป เป่าผมจนแห้งกึ่งหนึ่งแล้ว บนตัวห่อหุ้มเอาไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว ห้อยลงมาจากหน้าอกปกปิดสะโพกเอาไว้พอดิบพอดี ลำคองดงาม ไหล่ทั้งสองข้างกลมมนเล็กเรียว ส่วนที่ถูกผ้าขนหนูปกปิดเอาไว้ ค่อนข้างกลมกลึงเย้ายวน ฟู่เจิงราวกับยังสามารถหวนนึกถึงการสัมผัสพวกมันด้วยมือออก ต้นขาเรียวยาวขาวผ่องเปลือยเปล่าอยู่ด้านนอก ผิวขาวราวกับนม เนียนอย่างกับแพรต่วน

ทั้งสองคนสบตากัน

ทันใดนั้นเวินเหลียงก็เบนสายตาออก ก่อนจะเดินไปหยิบชุด