ตอนที่  3 เป็นห่วงเหรอคะ 

 

บรรดานักข่าวต่างรัวชัตเตอร์อย่างบ้าคลั่งพร้อมกับสายตาของแต่ละคนที่กระหายข่าวเพราะคิดไม่ถึงว่าคำตอบของดาราสาวจะฟาดกลับไปที่อดีตแฟนหนุ่มของเธอโดยตรงราวกับว่าไม่ใช่เธอถูกหักหลังแต่กลายเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเป็นเรื่องจริงตั้งแต่แรก

“คุณอัยย์ช่วยขยายความเรื่องนี้หน่อยได้ไหมคะ”

“ก็ง่าย ๆ ค่ะ อัยย์กับคุณชานนท์ดูเหมือนว่าจะคบกันเพราะเราทำงานร่วมกันและโด่งดังมาจากละครเรื่องเดียวกัน อีกอย่างเรื่องงานพรีเซนเตอร์หลาย ๆ งานก็ออกร่วมกันบ่อย ที่จริงพวกเราไม่เคยมีฝ่ายไหนออกมาบอกมาก่อนเลยนะคะว่ากำลังคบกันอยู่ พี่ ๆ ว่าจริงไหมคะ”

ครั้งนี้กลายเป็นนักข่าวเองที่กำลังถูกตบหน้าเพราะเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นเพราะนักข่าวที่มักจะเขียนข่าวไปกันเองเพื่อจะให้ข่าวของตัวเองขายได้ ซึ่งครั้งนี้ทำให้หมออย่างกวีภพนับถือเธอที่สามารถรับมือกับสถานการณ์ที่บีบคั้นและกดดันแบบนี้ได้ดีกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ความนิ่งและความเด็ดขาดของเธอทำให้เขารู้สึกสนใจเธอมากขึ้น

“แล้วถามได้ไหมคะว่าเจ้าของหัวใจที่คุณอัยย์พูดถึงคือใคร”

“เรื่องนี้… คงต้องถามว่าคนคนนั้นอยากจะให้อัยย์เปิดตัวเขาหรือเปล่าเพราะเขาเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัวและเป็นคนลึกลับ ไม่แน่นะคะอาจจะเป็นคนใกล้ตัวพี่ ๆ ก็ได้ใครจะรู้ เอาล่ะค่ะเรื่องที่ต้องตอบก็ตอบกันไปหมดแล้ว ดังนั้นวันนี้อัยย์คงต้องขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนนะคะเพราะคุณหมอของอัยย์ค่อนข้างจะเข้มงวดเรื่องสุขภาพและอาการบาดเจ็บมาก ๆ เลยล่ะค่ะ”

บรรดานักข่าวหันไปมองคุณหมอหนุ่มสุดหล่อที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ แต่ละคนเริ่มคิดแล้วว่าคนที่อัยเรศพูดถึงอาจจะไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือคุณหมอสุดหล่อข้าง ๆ เธอนั่นเอง

“หรือว่า….”

“ขอบคุณพี่ ๆ นักข่าวทุกท่านเลยนะคะขอจบการแถลงข่าวเอาไว้แค่นี้เชิญดื่มน้ำและทานเบรกกันก่อนกลับได้เลยนะคะ”

ระรินทำหน้าที่ส่งกองทัพนักข่าวออกจากห้องแถลงข่าวพร้อมกับทีมงานในบริษัท ส่วนอัยย์เมื่อกลับเข้ามาในห้องพักและอาบน้ำเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมตัวไปสแกนสมองอีกครั้งถึงกับนั่งเหม่อลอยซึ่งกวีภพคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะสลับอารมณ์ได้รวดเร็วขนาดนี้ 

“คุณไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหววันนี้ผมจะเลื่อนไปก่อน”

“ได้เหรอคะ อัยย์รู้สึกเหนื่อยมากจนแทบไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ ถ้าเลื่อนได้ก็ขอบคุณมากนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะเลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้ให้ วันนี้คุณพักผ่อนไปก่อน”

“คุณหมอเป็นห่วงอัยย์เหรอคะ”

“ผมแค่รู้สึกทึ่งมากกว่าที่คุณสามารถรับมือพวกคนกระหายข่าวได้ดีขนาดนั้นด้วยท่าทางนิ่ง ๆ และเด็ดขาด แต่คิดว่ามันคงจะใช้พลังงานมากเลยสินะครับถึงได้ถึงกับหมดแรงขนาดนี้”

“คุณหมอจะให้อัยย์ไปให้เลือดคนไข้เมื่อไหร่ก็แจ้งมาที่พี่รินได้เลยนะคะ วันนี้คุณช่วยอัยย์ไว้คิดว่าหลังจากนี้คุณหมอคงจะอยู่ไม่สุขเป็นแน่ อีกอย่างเรื่องที่เราคบกันคงจะถูกประโคมข่าวออกไปหลังจากวันนี้”

“ผมไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่ไล่ไปก็จบถ้าไม่ฟังก็แจ้งตำรวจจับใช้กฎหมายจัดการ ผมไม่เสียเวลาพูดมากกับคนพวกนี้หรอก”

“คนที่เด็ดขาดไม่ใช่ฉันแน่ค่ะ แต่เป็นคุณหมอต่างหาก”

“คุณทานข้าวก่อนเดี๋ยวพยาบาลคงจะเอายาหลังอาหารมาให้ คืนนี้ก็พักผ่อนมาก ๆ”

“ถ้าอยากให้อัยย์หายไว ๆ คุณหมอก็มาอยู่เป็นเพื่อนอัยย์สิคะ”

“ผมรับปากแค่เป็นแฟนปลอม ๆ ให้คุณผ่านจากช่วงเวลานี้ไปได้เท่านั้นแต่ไม่ได้รับปากว่าจะเป็นมากกว่านั้น ขอตัวก่อน”

“ถ้าไม่ออกงานกับอัยย์และไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง ใครจะเชื่อล่ะคะว่าคุณหมอกับอัยย์เป็นแฟนกัน”

“ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้พูดแบบนี้”

“ก็คุณหมอไม่ได้ถามนี่คะ แล้วอีกอย่างคุณหมอก็น่าจะเข้าใจความหมายของคำว่า “แฟน” ไม่ใช่เหรอคะว่าเขาต้องทำอะไรบ้าง"

“นี่คุณหลอกผมเหรอ”

“เปล่านะคะอัยย์ไม่ได้หลอกอะไรคุณหมอเลย บอกทุกอย่างที่ต้องทำแต่คุณไม่ฟังและคุณเองที่บอกว่าผมรู้แล้ว แค่นี้ใช่ไหม จำได้ไหมคะ”

“ผม!!”

“ที่รักคะ อัยย์อยากดื่มน้ำ”

กวีภพถึงกับกะพริบตาถี่ ๆ กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของดาราสาวตรงหน้าเขาที่ส่งยิ้มแบบกวน ๆ มาให้ คิดไม่ถึงเลยว่าการรับปากช่วยเธอไปนั้นจะกลายเป็นการผูกมัดตัวเองแบบนี้ แม้ว่าเขาจะบอกเธอว่ายังโสดและไม่มีแฟนก็ตาม

“ถ้ารู้แบบนี้บอกไปว่ามีแฟนก็สิ้นเรื่องแล้ว”

“อะไรนะคะ ไหนน้ำของอัยย์ล่ะคะวันนี้อัยย์ใช้เสียงมากไปหน่อยก็เลยคอแห้ง”

กวีภพเทน้ำและแกะหลอดพร้อมกับส่งให้เธอด้วยสีหน้าที่เย็นชา ที่จริงใบหน้าของเขาก็เป็นแบบนี้ตลอด ไม่เคยยิ้มและพูดดี ๆ กับใครแม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นคนไข้ แต่เพราะความพูดตรงของเขาทำให้หลาย ๆ คนชอบเขาที่เป็นแบบนี้ เพราะเสน่ห์ของหมอกวีภพคือความนิ่ง สุขุมและเย็นชานี่แหละ

วันถัดมา 

ข่าวที่อัยเรศมีเจ้าของหัวใจแล้วเป็นข่าวดังกลบกระแสของชานนท์และนีน่าจนไม่มีใครสนใจเรื่องของทั้งสองคน แม้แต่ลูกค้าที่กำลังจะจ้างทั้งคู่เป็นพรีเซนเตอร์ก็แจ้งระงับมาทางบริษัทเพราะข่าวฉาวของทั้งคู่ที่เกิดขึ้นอีกทั้งยังให้ความสนใจไปที่อัยเรศและอยากจะให้เหลือเพียงอัยย์เป็นพรีเซนเตอร์แค่คนเดียว 

อีกทั้งทางโรงพยาบาลในตอนนี้ข่าวเรื่องที่คุณหมอสุดหล่อของแผนกอายุรกรรมกับดาราสาวซึ่งเป็นหมอกับคนไข้ก็เริ่มโด่งดังจนเป็นที่พูดถึงทั้งโรงพยาบาล

“พรุ่งนี้ผมจะเซ็นให้คุณออกจากโรงพยาบาล”

“ทำไมล่ะคะอัยย์ยังไม่หายดีคุณก็พูดเองว่าต้องนอนอย่างน้อยอีกหนึ่งสัปดาห์”

“แต่ตอนนี้ทั้งโรงพยาบาลเอาแต่สนใจเรื่องข่าวของคุณ อีกอย่างทั้งเจ้าหน้าที่ หมอและพยาบาลก็เริ่มวุ่นวายกับพวกนักข่าวและแฟน ๆ ของคุณที่เข้า ๆ ออก ๆ จนพวกเขาแทบจะไม่ได้ทำงาน ทางที่ดีคุณออกไปรักษาตัวที่บ้านก่อนดีกว่าเอาไว้ค่อยนัดมาตรวจก็พอ”

“แล้วถ้าอัยย์จะต้องนัดกับคุณล่ะคะ”

“ถ้าว่างก็ไป ถ้าไม่ว่างก็ไม่ไป”

“เอ๊ะ แต่ว่าคุณรับปากอัยย์แล้วนะคะว่า…”

“เรื่องแรกผมอธิบายกับคุณไปแล้วว่าผมเป็นหมอ เวลาของผมไม่ได้แน่นอนแต่คุณก็เป็นคนบอกเองว่าไม่เป็นไร เรื่องที่สองก็คือเราตกลงกันเอาไว้แล้วว่าจะไม่ก้าวก่ายงานของอีกฝ่ายจนน่าอึดอัดและไม่ต้องทำตัวติดกันตลอดเวลา”

“แต่ว่า…”

“อีกอย่างคุณเป็นคนพูดเองว่าหากไม่จำเป็นผมก็ไม่ต้องออกงานคู่กับคุณทุกงาน คุณกับผมมีข้อตกลงกันเท่านี้เพื่อแลกกับเลือดของคุณที่จะช่วยผู้ป่วยของผม”

“แต่ว่าการเล่นละครมันก็ต้องเล่นให้สมบทบาทนะคะ "คุณแฟน" คุณคงไม่ลืมนะคะว่าถ้าหากคุณเล่นไม่ดีพอฉันก็มีสิทธิ์ที่จะหยุดความช่วยเหลือเช่นกัน"

“ผมคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะกล้าเอาเรื่องนี้มาต่อรองกับผม เดิมทีคิดว่าคุณจะเป็นคนที่เชื่อถือได้และเป็นคนที่จิตใจดีเสียอีก”

อัยเรศหุบยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปสบตากับเขาใกล้ ๆ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่นักแสดงก็รับรู้ถึงความเจ็บปวดในแววตาที่เธอส่งมาให้เขาเป็นอย่างดี แม้ว่าเขาจะไม่เคยรู้ว่าเธอเคยผ่านอะไรมาก็ตาม

“เมื่อโลกมันไม่ได้ใจดีกับฉันแล้วทำไมฉันจะต้องใจดีกับคนทั้งโลกด้วย ในเมื่อคนเราอยู่ได้ด้วยข้อตกลงก็แค่ใช้มันเพื่ออยู่ร่วมกันมันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอคะ…. ที่รัก”