บทที่ 7

“เอาเป็นว่าผมเสียใจด้วยที่ต้องปฏิเสธคุณ” ต่อให้เวลาหาคนจะเหลือไม่มากแต่ภูภูมิก็เลือกที่จะปฏิเสธ    โรสริน ถ้าไม่ได้คนจริงๆ เขาก็ลงไปคุมเองเหมือนที่ผ่านๆ มา มีปัญหาก็แก้กันไป แต่แค่คิดก็ปวดหัวรอเสียแล้ว 

“แต่ถึงคุณจะปฏิเสธ ฉันก็ยังยืนยันว่าอยากทำงานนี้จริงๆ ค่ะ ถ้าคุณให้โอกาสฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” น้ำเสียงของโรสรินสั่นเครือเล็กๆ แต่ก็พยายามคุมสติไว้ 

“ครับ ไว้ผมจะลองพิจารณาอีกที ขอบคุณที่สละเวลามาคุยกัน” ภูภูมิส่งยิ้มให้เธอแต่มันกลับเป็นรอยยิ้มที่เจ็บปวดสำหรับโรสริน เพราะดูเหมือนเธอจะชวดงานนี้แน่นอนแล้ว ทันทีที่เดินออกจากห้องสัมภาษณ์น้ำตามันก็ร่วงจนต้องขอเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์  

ส่วนภูภูมินั้นก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องปฏิเสธเช่นกันเพราะรู้ว่าทุกคนล้วนมาด้วยความหวัง แต่ใบหน้าสวยๆ ของ    โรสรินกลับลอยเข้ามาในหัวจนทำให้หนุ่มโสดใจสั่น ก่อนจะสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อรอสัมภาษณ์คนต่อไป

เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จจังหวะที่จะเดินกลับห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้เป็นสายจากพี่ชายคนกลางอย่างภูตะวันที่คงรู้เรื่องจากภูเมฆมาแล้วนั่นเอง 

“สัมภาษณ์เป็นไงบ้าง”

“พึ่งผ่านไปคนเดียวเองพี่ แต่ผมปฏิเสธเธอไปแล้ว” 

“อ้าว! ทำไม” เพราะไม่รู้สาเหตุทำให้ภูตะวันเอ่ยถาม 

“เธอดูสวยแล้วก็บอบบางเกินไป ไม่เกรี้ยวกราดแบบที่ผมต้องการเท่าไหร่”

“สวยบอบบางนี่เข้าใจเพราะเห็นภายนอกกันได้ แต่ความเกรี้ยวกราดใครเขาจะไปทำกันตั้งแต่วันแรกที่ไปสัมภาษณ์” ภูตะวันส่ายหน้าให้น้องชาย 

“แต่ผมกลับอยากให้ทำจะได้รู้หรือเห็นภาพ เวลาเธอรับมือกับสถานการณ์ที่เหมืองว่าจะออกมาแบบไหน ที่นั่นมีแต่ผู้ชายดิบเถื่อน ผมหาคนไปช่วยงานไม่ได้หาภาระเพิ่ม” ภูภูมิถอนหายใจออกมาเล็กน้อยๆ เวลาก็งวดเข้ามาทุกที ดูเหมือนอะไรๆ จะไม่เป็นใจกับเขาเสียเท่าไหร่นัก 

“แล้วได้บอกเธอไหมว่านายอยากเห็นความเกรี้ยวกราด”

“ไม่ได้บอกแต่ผมก็ยั่วยุให้เธอแสดงอารมณ์แบบนั้นออกมาตลอดการสัมภาษณ์ แต่เธอไม่หลุด” คนพูดค่อนข้างผิดหวัง

“หลุดก็บ้าแล้ว นี่มันเทคนิคสัมภาษณ์งานแบบใหม่หรือไง หา!”  

“แบบผมนี่แหละ เฮ้อ ท่าจะไม่ได้คนแล้วมั้ง” 

“เอานะ เหลืออีกหลายคน ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ลุยเดี่ยวเหมือนที่ทำมา พี่รู้ว่านายทำได้”

“คงต้องแบบนั้น แค่นี้ก่อนนะพี่” เอ่ยบอกเสร็จภูภูมิก็กดวางสายไปทันที แต่จังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อจะเดินกลับห้องไปรอสัมภาษณ์คนต่อไปก็เจอโรสรินเข้า หญิงสาวที่เขาเลือกปฏิเสธเธอเพราะคิดว่าไม่เหมาะกับงานนี้ 

ภูภูมิสังเกตเห็นว่าดวงตาของโรสรินนั้นแดงก่ำ ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าเธอคงร้องไห้มา ใบหน้าสวยเวลานี้ก็บึ้งตึงไม่ได้ยิ้มแย้มอย่างตอนอยู่ในห้องสัมภาษณ์ 

ผัวะ

เสียงหมัดเล็กๆ ที่ต่อยเข้าตรงกึ่งปากกึ่งจมูกดังขึ้นแต่อยู่ท่ามกลางความเงียบเสียงจึงชัดเป็นพิเศษ ซึ่งคนที่ถูกต่อยก็ไม่ใช่ใครอื่นนั่นคือภูภูมินั่นเอง ชายหนุ่มถึงกับเซถลาเพราะจังหวะถูกโรสรินต่อยนั้นเขายังไม่ทันตั้งหลัก พอเงยหน้าจะพูดประท้วงเธอก็เข้ามาประชิดแล้วทำกับเขาเหมือนเขาเป็นแค่กระสอบทราย

ชายหนุ่มตัวโตกว่ามากพยายามปัดป้อง แต่โรสรินก็ไวพอที่จะทำให้เขาเจ็บตัวได้เช่นเดียวกัน เหตุการณ์ชุลมุนเกิดขึ้นหน้าห้องน้ำโดยไม่มีพยานรู้เห็น เพราะจุดนี้คือห้องน้ำโซนผู้บริหารที่เหล่าพนักงานไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาใช้ 

“พอแล้วคุณ ผมเจ็บ โอ๊ย” ภูภูมิร้องโอดโอยอันที่จริงเขาไม่ได้เจ็บมากมายขนาดนั้น ถ้าจะปัดป้องเอาตัวรอดมีหรือจะทำไม่ได้ แต่เวลานี้กลับเลือกที่จะอ่อนแอเสียดื้อๆ 

“ต้องการความเกรี้ยวกราดจากฉันไม่ใช่หรือไง” 

“ต้องการก็จริง แต่ตอนนี้คุณกำลังทำร้ายร่างกายผมอยู่นะครับ โอ๊ย” ท้ายประโยคของภูภูมิคือเสียงโอดโอยอีกตามเคย แม้พนักงานที่อยู่หน้าห้องจะได้ยินแต่กลับคิดไปเองว่าพวกเขาเพียงแค่หูแว่วไปเท่านั้น