บทที่ 6

“ใช่” เสียงทุ้มเอ่ยรับ 

“ดูเหมือนเอเจนซี่ของฉันทำงานพลาดนิดหน่อย ทางนั้นพึ่งโทรมาแจ้งมาว่านัดคนผิดให้นายไป จะให้ฉันยกเลิกนัดนี้เลยไหม เพราะดูโปรไฟล์แล้ว ไม่ตรงตามที่นายต้องการเท่าไหร่” สีหน้าของภูเมฆเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด แต่ก่อนจะโทรหาภูภูมิเขาก็คาดโทษทางเอเจนซี่ไปแล้ว เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ซ้ำอีก 

“แต่ผมไม่มีเวลาแล้วสิพี่เพราะหลังจากนี้ก็คงยุ่งตลอด ไหนๆ เอเจนซี่ของพี่นัดไปแล้วและเธอคนนั้นก็อาจจะมารอสัมภาษณ์แล้ว ก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิตแล้วกัน”

“พรหมลิขิตเลยเหรอ” ภูเมฆทวนคำพูดของน้องชายคนเล็ก เรื่องแค่นี้พูดเป็นตุเป็นตะเป็นพรหมลิขิตไปได้ทั้งๆ ที่มันคือความผิดพลาดของคนไม่ใช่พรหมลิขิตที่ไหน 

“เธอมาด้วยความหวังเพื่อสัมภาษณ์งาน อย่าไปทำลายความหวังนั้นของเธอเลย”

“ก็จริง เราไม่ควรทำลายความหวังของใคร” 

“งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่”

“โอเค” ภูเมฆเอ่ยรับแล้วกดวางสายจากภูภูมิแล้วพึมพำบางอย่างออกมา “ขอให้สมพรปากของนาย ขอให้มันเป็นพรหมลิขิตอย่างที่นายพูด” 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญครับ” เสียงทุ้มเอ่ยอนุญาตมาจากด้านใน ประตูห้องจึงค่อยๆ เปิดออกและนั่นทำให้ภูภูมิเงยหน้าขึ้นมอง จึงเห็นว่าเป็นหญิงสาวที่รูปร่างสมส่วนในชุดสูทดำดูทะมัดทะแมงและภูมิฐาน ผมยาวๆ รวบแล้วมัดสูงเผยให้ใบหน้าสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบายิ่งโดดเด่น ดูเหมือนตัวจริงจะสวยกว่ารูปที่ติดบนใบสมัครงานเสียอีก  

“เชิญนั่งครับ” ภูภูมิสลัดความคิดเรื่องอื่นออกไปจากหัวแล้วผายมือให้หญิงสาว 

“ขอบคุณค่ะ” โรสรินเอ่ยรับแล้วหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด พยายามเก็บซ่อนอาการประหม่าของตัวเองไว้ แม้นี่จะไม่ใช่การสัมภาษณ์งานครั้งแรกแต่เพราะคาดหวังเธอจึงอดที่จะประหม่าไม่ได้

ภูภูมิเริ่มสัมภาษณ์ทันทีที่เห็นว่าโรสรินพร้อม ซึ่งเธอก็ตอบคำถามทุกอย่างด้วยความมั่นใจ แม้จะเป็นคำถามเชิงยั่วยุให้อารมณ์ขึ้นก็ตาม เช่น

‘คุณคิดว่าความสวยของคุณมีประโยชน์ไหม’ หรือแม้กระทั่งคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินก็ได้ยิน โรสรินได้แต่บอกตัวเองให้ใจเย็นๆ อย่ากระโดดต่อยผู้ชายปากหมาตรงหน้า ไม่งั้นเธอจะไม่ได้งานนี้ บ้านในฝันที่หวังก็จะลอยห่างไปไกลอีกหลายปี กระทั่งมาถึงคำถามท้ายๆ ของชายหนุ่ม 

 

“ทำไมคุณถึงอยากไปทำงานที่นั่นครับ”

“ฉันอยากหาประสบการณ์ค่ะ” โรสรินอยากตอบอีกอย่างว่าเพราะค่าตอบแทน แต่ถ้าตอบแบบนั้นไปก็กลัวจะถูกปัดตกไม่ได้งานชิ้นนี้ 

“ที่ไทยก็มีให้คุณหาประสบการณ์”

“มีแต่มันไม่เหมือนกันค่ะ”

“คุณคงคาดหวังเรื่องผลตอบแทน ซึ่งมันมากกว่างานที่ไทยอยู่หลายเท่า”

“ส่วนหนึ่งค่ะ” แม้จะไม่พอใจแต่โรสรินก็ยังส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม แต่ภาพในหัวตอนนี้คือเธอจับเขาโขกกับกำแพงห้องไปแล้ว 

“แต่ผมว่าคุณไม่เหมาะกับงานนี้” คำตอบของชายหนุ่มตรงหน้าที่โรสรินรู้ว่าเขาชื่อภูภูมิ ตำแหน่งก็คงใหญ่โตไม่น้อยนั้นทำลายความหวังของเธอแทบจะทันที 

“พอจะแจ้งได้ไหมว่าทำไมคุณถึงคิดว่าฉันไม่เหมาะกับงานนี้คะ” 

“คุณดูบอบบางอ่อนแอและไม่เกรี้ยวกราดเท่าที่ผมต้องการ” โปรไฟล์บางอย่างของโรสรินตรงกับที่เขาต้องการ เช่นเธอเคยเรียนชกมวยและเป็นคนวิ่งเร็วใช้ได้เพราะเห็นใส่เวลามาในความสามารถพิเศษ แต่ลุคภายนอกนุ่มนิ่มแบบนี้คุมคนงานชายเถื่อนๆ ไม่น่ารอด  

“นั่นก็แค่ลุคภายนอกไหมคะ อีกอย่างฉันมาเพื่อสัมภาษณ์งานและคาดหวังค่อนข้างสูง จะให้ฉันมาแล้วเกรี้ยวกราดใส่เลยก็คงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่” โรสรินส่งยิ้มให้อีกฝ่าย เธอพยายามควบคุมอารมณ์แล้วแท้ๆ แต่มันไม่ได้จริงๆ ทำไมต้องตัดสินเธอจากภายนอกด้วย