บทที่ 9

“ฉันแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ย่ะ อีกอย่างเขาคงมีแฟนแล้วแหละ ไม่เหลือถึงฉันหรอก”

“ถ้าเหลือ”

“ถ้าเหลือค่อยมาคิด ตอนนี้ใจฉันมีแต่งานเท่านั้น อดทนแค่สองปี สองปีเราจะมีบ้านเป็นของตัวเอง แค่คิดก็มีความสุขแล้วเนอะ”

“อื้อ ฉันก็ด้วย” มุกดาเองก็มีความสุขแค่ได้คิดถึงบ้านในฝันความสุขมันก็ล้นเต็มอก ก่อนจะวางสายเพื่อกลับไปทำงานของตัวเองต่อ ในขณะที่โรสรินก็กลับมาที่คอนโดมิเนียมของมุกดาแม้จะเรียกแบบนั้นแต่มุกดาก็เช่าอยู่ไม่ได้ซื้อเป็นของตัวเองแต่อย่างใด

โรสรินมองดูตู้เย็นที่ค่อนข้างเก่าแล้วตัดสินใจออกไปซื้อตู้ใหม่มาแทนที่โดยใช้เงินเก็บของตัวเอง เธออยากมอบของขวัญให้เพื่อนสักชิ้นเพราะใกล้จะถึงวันเกิดของมุกดาแล้วนั่นเอง ทันทีที่เจ้าของห้องกลับมาเห็นตู้เย็นใหม่ก็ถึงกับร้องไห้ดีใจแต่ก็ไม่วายบอกเพื่อนรักให้เอาไปคืน 

“แกก็ซื้อของอร่อยๆ มาแช่ให้เยอะๆ ผลไม้ที่แกชอบด้วย อยู่คนเดียวอย่าทำงานหนัก กินข้าวหาเวลาไปพักผ่อนบ้าง”

“อือ แกก็ด้วย อยู่ที่โน่นดูแลตัวเองดีๆ นะ” แม้     โรสรินจะยังไม่ออกเดินทางแต่ทั้งคู่ก็ร่ำลากันเสียแล้ว ก่อนจะโผเข้ากอดกันและร้องไห้ไปด้วยกัน

สำหรับโรสรินและมุกดานั้น ครอบครัวไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ใช้นามสกุลเดียวกัน เป็นเพื่อนเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องหรือคนที่เติบโตมาด้วยกันก็พอ

เมื่อได้คนภูภูมิก็แจ้งไปทางพี่ชายว่าเป็นใคร ภูเมฆถึงกับหัวเราะในเหตุผลที่น้องชายคนเล็กตัดสินใจเลือกพนักงานใหม่ พร้อมกันนั้นก็สั่งให้เลขาส่วนตัวขอข้อมูลของโรสรินจากทางเอเจนซี่ เพราะเขาเองก็อยากเห็นหน้าตาและข้อมูลส่วนตัวของเธอเช่นกัน 

“เป็นไง อยากได้ความเกรี้ยวกราดก็ได้สมใจอยาก”

“เจ็บเหมือนมดกัดดีพี่ แต่เธอดูมีของน่าจะอยู่ที่นั่นได้”

“หน้าตาก็สวย”

“พี่เห็นเธอด้วยเหรอ”

“เห็นจากใบสมัครงานนี่ไง นี่ล่ะมั้งพรหมลิขิตที่นายว่า” ภูเมฆพลิกใบสมัครงานของโรสรินไปมาอย่างสนใจ โดยเฉพาะหน้าตาและโปร์ไฟล์พิเศษที่บอกว่าเธอเคยเรียนมวยไทย

น้องชายคนสุดท้องเขาแพ้ทางผู้หญิงแบบนี้เสียด้วย ผู้หญิงตัวเล็กๆ ดูภายนอกบอบบางอ่อนหวานแต่พอบทจะโหดก็เอาเรื่อง ดูจากที่เธอกล้าต่อยหน้าภูภูมิไปแบบนั้น ดีไม่ดีป่านนี้หัวใจน้องชายเขาคงกระโจนไปอยู่ที่เธอแล้วแน่ 

“ผมเพ้อเจ้อไปเอง พี่ก็อย่าแซวสิ”

“งานแต่งงานฉันนายก็ควงเธอมาด้วยสิ”

“โอ๊ยพี่พูดอะไรไปนั่น แค่นี้แล้วกันนะ ผมมีงานต้องเคลียร์” เอ่ยจบก็ตัดสายพี่ชายคนโตทันทีเพราะไม่อยากถูกซักไปมากกว่านี้ ปล่อยให้ภูเมฆงงกับท่าทางที่ไม่ปกติของน้องชายคนเล็ก 

“อ้าว! วางหูกันดื้อๆ แบบนี้เลยเหรอ”

“ใครวางสายใส่หรือคะ” เภตราเอ่ยถามคนรักขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่าย รอยยิ้มของเธอมันทำให้อีกคนมีความสุข

“บาสครับ คุยกันอยู่ดีๆ ก็วางสายใส่ผมเสียแล้ว ว่าแต่หอมจัง”

“ขนมค่ะ ขิมยกมาให้คุณชิม” 

“ไม่ใช่ขนมแต่กลิ่นตัวคุณต่างหาก วันนี้อาบน้ำด้วยกันได้ไหม” จู่ๆ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนเรื่องคุย ซึ่งคำชวนอย่างตรงไปตรงมาของเขานั้นทำเอาคนฟังหน้าแดงก่ำ 

“คุณบีม”

“ขอแล้วนะ ถ้าไม่อนุญาตก็จะฉุดไป”

“คนบ้านี่” ด้วยความเขินอายเภตราจึงใช้กำปั้นทุบลงไปบนหัวไหล่ของคนรัก ในขณะที่ภูเมฆกลับหัวเราะชอบใจที่ทำให้เธอออกอาการเช่นในตอนนี้ได้ ทั้งๆ ที่พวกเขาอาบน้ำด้วยกันออกจะบ่อยไป เห็นทุกอย่างที่ควรจะเห็นแต่ทุกครั้งที่เขาพูดจาทำนองนี้เภตราก็เขินจนใบหน้าเห่อร้อน ซึ่งเขาก็ชอบมองเมื่อชอบมองจึงชอบแกล้งเธอเช่นกัน