24.วาสนาไม่สำคัญเท่าหัวใจรัก (2)

“ดื้อรั้นนัก พวกเจ้าเป็นอะไรกันไปหมดแล้ว”

เอ่ยเสียงเข้มด้วยความโมโหแล้วองค์จักรพรรดิก็สะบัดหน้าเดินหนีหายลับไปในทันใด ส่วนฮองเฮานั้นรีบมาจับแขนบุตรชาย

“เจ้าไม่ควรพูดเช่นนี้ ตามไปขอโทษท่านพ่อสิเจิ้งหาน”

“ลูกต้องไปตามหนิงเฟิ่งพระมารดา”

“แต่หากไปพ่อเจ้าจะยิ่งโกรธมากนะ”

“ท่านสนับสนุนลูกกับหนิงเฟิ่งไม่ใช่หรือ อย่าห้ามลูกเลย”

เจิ้งหานยืนยันความตั้งใจ

“เวลานี้ไฟยังร้อน รอให้พระบิดาไม่คิดว่าท่านทิ้งงานราชกิจ ทั้งพระชายาเองก็อาจมีเวลาไตร่ตรองบ้าง ไม่ดีกว่าหรือ”

จิ่นลี่ที่ยืนเงียบไม่อาจแย้งเมื่อบิดาอยู่เอ่ยทัดทานขึ้นมา

“ใช่ แม่เองก็จะพูดกับทางเผ่าวิหคให้ ให้ช่วยกล่อมหนิงเฟิ่ง อย่างไรทางนั้นก็เกรงใจแม่ อยู่ที่นั่นไปสักพักหนิงเฟิ่งคงใจเย็นขึ้น แล้วก็เชื่อฟังบิดามารดาของนางอยู่บ้าง”

ฮองเฮาเองเห็นว่ายังพอมีทางไกล่เกลี่ย หากไม่ใจร้อนเกินไป อีกอย่างเจิ้งหานก็ยังรักผูกพันต่อหนิงเฟิ่งไม่น้อย ใจหนิงเฟิ่งเองก็คงยังตัดสามีไม่ขาด แต่นางใจแข็งเพราะความเจ็บปวดน้อยใจ

“อีกอย่างฝ่าบาทก็รู้ว่าเจ้าสั่งลงโทษเพ่ยซาน แต่ไม่ได้ตำหนิเจ้าเลย นั่นย่อมหมายความว่าเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเจ้า ปล่อยให้เป็นเรื่องภายในครอบคร