ตอนที่8.

ตอนที่8.

“อย่าค่ะไอ ไข่มุกจะใส่เสื้อปล่อยก่อนสิคะ”

“ใส่ทำไม ไข่มุกใส่ไอก็ถอด เสียเวลาเปล่าๆ”

ไอศูรย์ไม่ฟังเสียงทัดทานของคนตัวบางซึ่งหอมกรุ่นไปทั้งตัวซ้ำยังปัดมือน้อยที่ปิดป้องร่างนวลจากมือร้อนๆ ของเขาออกอย่างขัดใจ แล้วอุ้มร่างบางให้มาล้มลงบนเตียงกว้างด้วยกัน ร่างสูงคร่อมค้ำร่างแบบบางนั้นอย่างถือสิทธิ์ ใช่แล้ว ตอนนี้เขามีสิทธิ์ในตัวเธอเต็มที่เมื่อมุกรวียอมที่จะเป็นผู้หญิงของเขา ซึ่งไอศูรย์ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะยินยอมง่ายๆ แบบนี้ แต่ก็นั่นล่ะผู้หญิงก็คงเหมือนๆ กันหมดทุกคนและมุกรวีก็คงไม่แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ เธอก็คงอยากจะสุขสบายหรืออยากรวยทางลัดเหมือนคนอื่นๆ ก็ได้ ชายหนุ่มคิดอย่างไม่แยแส สนใจแค่ร่างงามหอมกรุ่นตรงหน้าเท่านั้นและเขาอยากครอบครองร่างงามนี้ใจจะขาดแล้ว

“มะ ไม่นะคะ เดี๋ยวก่อน อื้มมม...” เสียงห้ามปรามขาดหายไปแค่นั้นเพราะริมฝีปากร้อนผ่าวของชายหนุ่มประกบลงมาอย่างรวดเร็ว ไอศูรย์ไม่อาจจะทนกับความปรารถนาที่แล่นพล่านไปทั้งกายแกร่งได้อีกต่อไป เขารอเวลานี้มานานอย่างที่ไม่เคยรอผู้หญิงคนไหนมาก่อน

มือหนาปัดผ้าขนหนูเนื้อนุ่มออกจากร่างงามที่แดงปลั่งไปทั้งกาย มุกรวีมีผิวขาวจัดหากแต่นุ่มละมุนเปล่งปลั่งนวลเนียนหอมกรุ่นด้วยกลิ่นเนื้อกายสาวโดยไม่ต้องอาศัยน้ำหอมยี่ห้อดังเหมือนหญิงสาวที่เขาเคยควง และมันยังทำให้เขาหลงใหลกลิ่นหอมบริสุทธิ์นี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้นและเฝ้าฝันถึงวันที่จะได้ทำมากกว่าดอมดมกายนาง ริมฝีปากร้ายกาจฉกชิมดูดื่มความหวานล้ำจากโพรงปากหวานละมุนอย่างเร่าร้อน หลอกล่อให้คนที่ด้อยประสบการณ์หลงเพริดไปกับเขาได้ไม่อยาก จมูกคมละไล่มาตามคางเรียวซุกไซร้ลงมาเรื่อยๆ จนถึงทรวงสาวอวบอิ่มซึ่งมีขนาดพอดีกับมือใหญ่ราวสวรรค์สร้างมาเพื่อเขา

“สวยเหลือเกินไข่มุกจ๋า..”

ไอศูรย์ครางกระเส่าชิดอกอวบ แล้วก้มลงครอบครองยอดทรวงสีหวานอย่างหิวกระหายราวคนร้างแรมน้ำมาเป็นปี เรียวลิ้นหนาลากไล้ไปตามผิวนุ่มอย่างหิวกระหายชายหนุ่มสำรวจไปถ้วนทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างงามที่ส่ายพลิ้วอยู่ใต้ร่างของเขา ความหวานละมุนละไมที่ได้รับจากร่างบางขาวกระจ่างตรงหน้าทำให้ไอศูรย์ไม่อาจจะทานทนกับความปรารถนาที่เดือดพล่านซึ่งทำให้เขาปวดร้าวไปทั้งกายแกร่ง ขาแข็งแรงแยกเรียวขาเสลาออกจากกันกว้างแล้วเคลื่อนกายหนาเข้าแทรกกลาง ชายหนุ่มเล้าโลมร่างงามอย่างเร่าร้อน ทั้งมือและปากร้ายกาจแสวงหาความสุขจากร่างสาวสวยสดอย่างไม่ยอมจะยอมให้ความหวานใดๆ เล็ดลอดจากการสำรวจแสวงหานี้ได้ ก่อนจะค่อยๆ แทรกกายแกร่งเข้าสู่ร่างสาว

“อ๊ะ อะ...ไอ ไม่นะ ออกไป ไข่มุกเจ็บ ไอ...”

มุกรวีอุทานออกมาเสียงสั่นพร่า ความหวามไหวก่อนหน้านี้อันตรธานหายไปสิ้น เหลือเพียงความเจ็บแปลบเสมือนร่างจะฉีกขาดออกจากกัน มือน้อยทุบออกกว้างเปลือยเปล่าพร้อมกับกระถดร่างหนีอย่างตื่นตระหนก น้ำตาเม็ดโตซึมออกจากหางตางามอย่างไม่อาจจะหักห้ามได้

“โอ๊ะ ไข่มุกจ๋า...เจ็บนิดเดียวคนดี”

ไอศูรย์ปลอบโยนหญิงสาวทั้งพยายามจะหักห้ามความต้องการที่พลุ่งพล่านของตนไว้แม้ความคับแน่นบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก แต่ไม่ได้ทำให้เขาหยุดที่จะรักเธอ

มาถึงขนาดนี้แล้วเขาไม่มีทางหยุดแน่นอน ชายหนุ่มเริ่มเล้าโลมร่างสาวอีกครั้ง ริมฝีปากหยักสวยราวสตรีนั้นเลาะเล็มเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากปากสาว มือร้อนผ่าวโลมลูบเคล้นคลึงร่างงามอย่างเป็นเจ้าของ ร่างหนาค่อยๆ เคลื่อนไหวช้าๆ เริ่มเพลงรักอ่อนหวานเร่าร้อนอีกครั้งจนหญิงสาวเริ่มคล้อยตามเมื่อความเจ็บแปลบในคราแรกเปลี่ยนเป็นซ่านเสียวเกินจะทานทน

เขาคือผู้ชายคนแรกที่ได้ครอบครองเธอ ไอศูรย์ภาคภูมิใจซึ่งเขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน แล้วจับจูงพาเธอบินสู่วิมานฉิมพลี ครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวได้พักก่อนจะรุ่งสางแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมง

นับจากนั้นนกตัวน้อยตัวนี้ก็เข้ามาอยู่ในกรงทอง และเข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาโดยไม่รู้ มารู้อีกทีนกน้อยก็บินหนีไปเพราะเขาเป็นคนผลักไสเธอไปเสียเอง...

i

“ได้เรื่องที่ให้ไปสืบแล้วครับนายท่าน”

เสียงห้าวซึ่งฟังดูค่อนข้างห่างเหินของมาร์โคดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มซึ่งกำลังเหม่อมองฟ้ายามมืดมิดนั้นตื่นจากภวังค์ความคิดอันยาวนาน สายตาคมเหลือบมองนาฬิกาเรือนหรูซึ่งบอกเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะตีสามอย่างอ่อนล้า

“อืม วางไว้บนโต๊ะนั่นล่ะ”

“ครับ” มาร์โครับคำสั้นๆ ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องนอนของไอศูรย์

“พักผ่อนได้แล้วครับท่าน พรุ่งนี้มีงานสำคัญหลายอย่างหรือหากยังเวียนหัว อาเจียนอยู่ก็ควรจะไปหาหมอ”

“อย่ามาสั่งสอนฉันน่ามาร์โค ฉันรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร”

“หากรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร คงไม่มานั่งหน้าเศร้าเหมือนคนถูกเมียทิ้งอยู่แบบนี้หรอกครับ”

มาร์โคพูดจบก็รีบเดินออกไปแต่ก่อนที่จะก้าวพ้นประตูร่างสูงสมาร์ตไม่แพ้เจ้านายหนุ่มกลับหยุดสักครู่

“หากรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร ใครเป็นอย่างไรแล้ว ทำไมไม่คิดจะทำอะไรสักอย่างให้มันถูกต้อง หากคุณมุกรวีจะมีใครตอนนี้ก็คงไม่แปลก เพราะผู้ชายคนนั้นอาจจะไม่เจ้าทิฐิ หรือหูเบา เหมือนใครบางคน” พูดจบมาร์โคก็ปิดประตูทันทีจึงไม่ได้ทันได้เห็นผู้เป็นนายส่งสายตาเข่นเขี้ยวตามหลัง

“หึ ฝากไว้ก่อนเถอะ”

ไอศูรย์ได้แต่ฮึดฮัดอยู่คนเดียว แววตาคมดูหมองหม่นเหมือนคนถูกทิ้งอย่างที่มาร์โคว่าจริงๆ หากเขาไม่อยากจะยอมรับกับตัวเองว่าเป็นอย่างนั้น...

“ฉันไม่ได้รักมุกรวี ฉันจะไปง้อเธอทำไม...” 

“หากคุณคิดว่าไข่มุกเป็นอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณเถิดค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างหวังว่าเราคงไม่ได้พบกันอีก ไอศูรย์ อเล็กซิโอ กัสซินี่ คุณจะเป็นเพียงสายลมสำหรับฉันเท่านั้น..” เสียงหวานเอ่ยตามสายลมที่พัดพลิ้วพลางหลับตาลงอย่างหมองหม่น มือเรียวลูบหน้าท้องเนียนที่นูนขึ้นมาเล็กน้อยของตนเบาๆ อย่างรักใคร่อ่อนโยน

           “ว่าไงคะลูกแม่ หิวแล้วใช่ไหมคะ เดี๋ยวคุณแม่พากินไอศกรีมที่ห้างนะคะ” มุกรวีพูดเบาๆ กับลูกน้อยในครรภ์หลังจากออกจากโรงพยาบาลที่เธอเข้ารับการฝากครรภ์เธอก็แวะซื้อของใช้ส่วนตัวและกินไอศกรีมร้านโปรด