เด็กๆทั้งสามคนวิ่งตึงตังไปหามารดาทันทีเพื่อถามถึงน้องๆของพวกเขากันเสียงลั่นบ้าน กัวเฟยกับต้าเหลียนได้แต่อิจฉาตาร้อน พวกเขายังไม่ได้แต่งงานด้วยซ้ำแต่สหายรักกลับมีบุตรถึง ๖ คนแล้ว“มันจะเกินไปแล้วหรือไม่ขอรับ พวกข้ายังหาเมียไม่ได้เลยเจ้าหยางหลงมีลูกแล้วถึงหกคน” กัวเฟย“นั้นสิ ข้าไม่รู้จะพูดอะไรดีเลย”
เนี่ยหลิงที่กำลังดูลูกๆฝึกอยู่นั้นรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมานางจึงหันกลับไปมองก็พบกับสหายของสามีนางจึงได้เอ่ยปากทักทายทันที“คารวะท่านกัวเฟยเจ้าค่ะ อีกท่านคงเป็นท่านต้าเหลียนใช่หรือไม่เจ้าคะยินดีที่ได้พบเจ้าค่ะ ”“ยินดีที่ได้พบเช่นกันฮูหยิน"“พวกท่านจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ เดินทางมาเหนื่อยๆทำไมไม่พัก
“ฮ่าๆๆ หลานตาทำดีมาก ทำดีมากจริงๆ”“ท่านพ่อล่ะก็ ท่านพี่น่าสงสารออกนะเจ้าคะ”“เอาเถอะๆ เจ้ากลับไปก่อนเรื่องแตงโมพ่อจะจัดการให้เจ้าเอง”“รบกวนทานพ่อด้วยนะเจ้าคะ”เนี่ยหลิงเดินออกมาจากไร่แตงโม นางเดินไปเรื่อยเพื่อดูความเรียบร้อยในไร่ เดินมาถึงสวนผักดูแล้วน่าจะต้องถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้วเดินไปถึงแปลงนา ข
หลังจากจบงานเลี้ยงต้อนรับเวลาผ่านมาแล้วเกือบเดือน หยางหลงที่อาการดีขึ้นมาแล้วแต่ยังไม่สามารถเข้าใกล้ภรรยาได้สหายทั้งสองของเขายังปักหลักอยู่ที่หมู่บ้านป่าหมอก ทั้งสองคนเรียนรู้การเพาะปลูกและเข้าป่าล่าสัตว์อยู่เนืองๆ อากาศที่หมู่บ้านป่าหมอกบริสุทธิ์กว่าในเมืองหลวง ตอนนี้เริ่มมีคนย้ายมาอยู่ที่เมืองสายร
“ท่านพ่อบ้านเชิญไปพักผ่อนในบ้านก่อน พวกเจ้าด้วยนะ หลังจากจัดการม้าเสร็จแล้วให้เข้าไปนั่งพักเหนื่อยในบ้านก่อน” หยางหลงบอกกับคนขับรถม้าคนทั้งหมดได้ยินเช่นนั้นรู้สึกตกใจและดีใจมากไม่มีใครที่ปฏิบัติกับพวกเขาเช่นนี้ หลังจากหยางหลงจัดการเรื่องม้าและคนแล้ว อันดับต่อไปก็จัดการกับคนงานใหม่ที่รับเข้ามา"สวัส
ณ เมืองสายรุ้งตาเฒ่าหวังที่ส่งแตงโมเสร็จแล้ว ส่วนลู่เจ๋อไปรอรับขนมที่ชิงหลงอ้างว่าจะซื้อไปให้ท่านแม่และน้องๆ ส่วนตัวเองขอออกไปซื้อถังหูลู่กับต้าไป๋ ตาเฒ่าหวังเดินตามหาหลานชายที่ไม่ยอมกลับไปตามเวลานัดหมาย เมื่อมาถึงภาพที่เห็นทำเอาตาเฒ่าหวังลมแทบจับนี่หลายรักเขาก่อเรื่องอันใดอีกตาเฒ่าหวังรีบสาวเท้าแห
เมื่อได้ฟังจบตาเฒ่าหวังได้แต่ทอดถอนใจเฮ้อข้าก็ไม่เข้าใจทำไมคนมีเงินทั้งหลายชอบมีเมียหลายคน และมันก็วุ่นวายมากด้วยแล้วนี่เจ้าจะทำเช่นไรต่อข้าคงต้องพาหลานกลับแล้ว นี่ก็เลยเวลามามากแล้วแต่คนเป็นหลานกลับไม่ยอมกลับทำให้ตาเฒ่าหวังปวดหัวที่สุด“ไม่ได้นะท่านตาข้าจะเอาครอบครัวนี้กลับไปด้วย”“จะทำเช่นนั้นได้เ
ในมิติเนี่ยหลิงกำลังปรึกษาหารือเรื่องการเอาคืนตระกูลหนิงให้แก่ครอบครัวสามีกับไป๋หลงอยู่นั้นไป๋หลงได้ถามเนี่ยหลิงว่าเมื่อไหร่จะให้เขากลับไปใช้ร่างมังกรเสียที เขาเป็นมังกรนะแล้วนางให้เขาอยู่ในร่างของเสือมาแสนปีแล้ว“นายท่านเมื่อไหร่ท่านจะให้ข้ากลับร่างเดิมหรือขอรับ”“อะไรของเจ้าไป๋หลงนี่เจ้ามีร่างเดิม
“ขอรับนายน้อยชิงหลง ว่าแต่เมื่อไหร่น้องชายของท่านจะออกมาล่ะขอรับ”“เดี๋ยวบ่าวไพร่คงเอาออกมานั้นล่ะ รอไปก่อน”“ขอรับ ข้ารอได้”หลังจากหย่าศึกระหว่างคนกับงูลงได้ไม่นานประตูห้องที่ปิดสนิทก็เปิดออกมาพร้อมกับท่านพ่อและสาวใช้สองคน ในอ้อมแขนของแต่ละคนมีทารกน้อยอยู่ ชิงหลงไม่รอช้ารีบรับน้องชายจากสาวใช้มาอุ้
“อุแว๊ แง๊”“ลูกชายเจ้าค่ะเป็นคุณชายน้อย” สาวใช้โผล่หน้าออกมาบอกคนที่รออยู่ด้านนอกของห้องเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเห็นสีหน้าผิดหวัง ของลูกชายและพ่อตาอย่างตาเฒ่าหวังผู้ที่คาดหวังจะได้ลูกสาวหลานสาวผิดหวังนางจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพลันเสียงในห้องยังคงดังออกมาเป็นระยะๆ“เบ่งเจ้าค่ะเบ่ง นายหญิงยังมีอีกเจ้าค่ะ”
นับจากวันที่เนี่ยหลิงถูกท่านพ่อและสามีขอให้นางมีบุตรเพิ่มเวลาผ่านมาแล้วแปดเดือนและเป็นแปดเดือนที่หนักหนาสาหัสมากสำหรับนางตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนแล้ว หลังจากที่นางบอกว่าจะยอมมีลูกเพิ่มเวลาผ่านไปเพียงหนึ่งเดือนนางก็ตั้งครรภ์สมใจบิดาเช่นตาเฒ่าหวังและบุตรเขยอย่างหยางหลง ยังมีอีกหนึ่งคนที่ดีใจมากเ
เมื่อได้รับสัญญาณอดีตรัชทายาทนำกำลังทหารที่พระองค์มีบุกเข้าวังหลวงไปทันทีจะเรียกว่าบุกก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ผู้คนต่างหลับใหลกันหมด พระองค์จึงสั่งให้จับทหารรักษาวังมัดรวมกันเอาไว้รวมถึงองครักษ์เงาที่ตอนนี้หลับใหลอยู่ตามต้นไม้และตกลงมาบนพื้นจับมัดทั้งหมดเอาไว้ ส่วนพระองค์จะไปนั่งรอที่ท้องพระโรงเหลืออีกไ
วังหลวงอาณาจักรหมื่นสายหมอกห้องทรงพระอักษร ตอนนี้องค์เจ้ากำลังปรึกษาหารือกันเคร่งเครียดกับแม่ทัพกัวเรื่องศึกภายในของอาณาจักรพันศิลาและแผนการยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือต้องทำอย่างรัดกุมจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าอาณาจักรหมื่นสายหมอกให้การช่วยเหลืออดีตรัชทายาทช่วงชิงบัลลังก์“แม่ทัพกัวทางนั้นเรียบร้อยดีหรือไม่”“
พี่ใหญ่พี่รอง น้องสาวมีนี่มาฝากพวกท่านอย่าน้อยใจไปเลยนะเจ้าคะ" เยี่ยหงนำมีดสั้นมาให้พี่ชายทั้งสองที่ไม่รู้นางไปซื้อมาตั้งแต่ตอนไหน“ยังคงเป็นน้องสาวที่ยังรักพี่ใหญ่กับพี่รองเสมอ” เนี่ยฟงเดินมาอุ้มน้องสาวไปนั่งตัก“เอาล่ะๆพอแล้วฟงเอ๋อร์จะแกล้งน้องทำไมเห็นไหมน้องเสียใจหมดแล้ว” เนี่ยหลิงปรามบุตรชาย“โถ
เนี่ยหลิงพาลูกๆพักค้างคืนที่หุบกระทิงแห่งนี้เพียงคืนเดียวเท่านั้นพอรุ่งเช้านางก็พาครอบครัวเดินทางกลับทันทีไป๋หลงบอกกับนางว่าลู่เจ๋อได้ส่งสารมาบอกว่าทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้วเหลือแค่รอเวลาลงมือและอยากจะขอยืมคนของหลานชายไปเพิ่มเพื่อป้องกันการผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเวลา เขาเองก็กังวลใจมากเพราะถ
“เช่นนั้นหรือแล้วเจ้าเองก็เป็นแบบนั้นด้วยใช่หรือไม่”“เช่นกันขอรับพวกข้าหนีมาจากอาณาจักรหมื่นรามันขอรับที่นั่นคนส่วนใหญ่มีพลังปราณที่สูงส่งแม้กระทั่งชาวบ้านธรรมดายังเป็นผู้ฝึกปราณด้วยที่นั่นจะมีสำนักฝึกควบคุมสัตว์ด้วยขอรับ”“อ่อเช่นนั้นรึ อาณาจักรที่ว่าอยู่ไกลหรือไม่”“ไกลมากขอรับพวกข้าเดินทางผ่านปร
“พ่อไม่ว่าหากเจ้าจะออกจากหุบแล้งไปอยู่กับผู้มีพระคุณของเจ้าถ้าหากมันเป็นการตัดสินใจของเจ้าเอง”“ขอบคุณท่านพ่อที่เข้าใจขอรับ”“อืม พวกท่าน เดินทางมาที่หุบแล้งทำไมหรือเจ้าคะ"“ข้ามาเที่ยวและเก็บสมุนไพรน่ะ ป่าแถวบ้านข้าไม่มีอะไรให้เก็บแล้วและถือว่าพาลูกๆมาเรียนรู้เรื่องสมุนไพรด้วย”“อ่อ ไม่ใช่ว่าท่านเก