เนี่ยหลิงเดินลัดเลาะไปตามแนวป่าเพื่อหาผลไม้หรือพืชที่นางรู้จักและสามารถนำไปปลูกได้ แต่นางยังคาดหวังว่าจะได้พบเจอกับสมุนไพรล้ำค่าบ้าง แต่เดินมานานแล้วก็ยังไม่พบเจอสิ่งใดเช่นนั้นก็กลับเลยก็แล้วกัน นางหันหลังกลับออกจากป่าไปเพราะได้เวลาจะพาลูกๆออกจากมิติแล้วไม่รู้ว่าเข้าไปฝึกหรือเข้าไปเล่นซนกันแน่สำหรั
“ท่านแม่ ข้าอยากไปกับท่านพ่อได้หรือไม่” เนี่ยฟง“ท่านแม่ข้าก็อยากไปหาท่านน้า” มู่เฟย“ท่านแม่ข้าอยากไปด้วย” ชิงหลงวางแผนจะไปเล่นสนุก“เอาล่ะๆ ถ้าลูกอยากไปก็ใส่เสื้อกันหนาวให้มากและอย่าลืมใส่เสื้อคลุมไปด้วย” นางจัดการจับลูกแต่งตัวใส่หมวกใส่ถุงมือ ทั้งสามต้าเองก็มีผ้าผูกที่คอคนละผืน สี่คนพ่อลูกเตรียมข
เมื่อสี่คนพ่อลูกกลับมาถึงบ้านแล้วนั้น ชิงหลงรีบวิ่งเข้าบ้านไปหาท่านแม่ของเขาทันที โดยมีต้าไป๋วิ่งตามมาติดๆส่วนพี่ชายทั้งสองและท่านพ่อเดินตามหลังเข้าบ้าน หยางหลงเอาครอบครัวกระต่ายเข้ามาในบ้าน และคอยดูว่าลูกชายคนเล็กจะไปบอกกับท่านแม่ของเขายังไง“ท่านแม่ ท่านแม่ขอรับ ข้ากลับมาแล้ว” ชิงหลงรีบไปกอดท่านแม
“งั้นก็ไม่มีทางเลือกแล้ว เจ้าจะคิดมากไปทำไม ลงไปเกิดใหม่ก็ใช่ว่าจะมีความทรงจำเดิมไปด้วย ทุกคนต่างลืมเลือน แม้กระทั่งธิดาแห่งพฤกษาเอง ทุกคนต้องผ่านด่านเคราะห์ด้วยตัวเอง” เทพชะตาพูดออกมายาวยืด เพราะธิดาแห่งพงไพร นางไม่เลิกโวยวายสักที“เจ้าควรจะดีใจนะ ที่ได้ลงไปเกิดตอนที่มีฐานะพอสมควรแล้วไม่ต้องทนอดมื้
เมื่อลมหนาวสุดท้ายพัดผ่าน หิมะเริ่มละลายแล้วอากาศอบอุ่นขึ้นและก็เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ บ่อน้ำมีน้ำเต็มทั้งสองบ่อ ท่านพ่อรับสมัครคนงานมาทำการปลูกพืชบำรุงดินทันที โดยเริ่มจากพลิกหน้าดินและใส่ปุ๋ยมูลสัตว์ตากแดดไว้สี่วันพอวันที่ห้าคนงานเริ่มลงเม็ดพืชตระกูลถั่วทันที จากนั้นนางให้คนงานไปเตรียมดินบริเวณที
“ต้าไป๋ข้าอยากได้หมูมาเลี้ยง เราไปจับหมูกันเถอะ”“ได้เลยนายท่านเชื่อมือข้าได้เลย”หนึ่งเด็กหนึ่งหมาพากันเข้าป่าไปทันที ต้าไป๋พาชิงหลงเข้าป่ามาเรื่อยๆจนถึงป่าชั้นกลาง มันถามสัตว์ที่มันพบเจอว่ามันจะไปหาพวกหมูได้ที่ไหน เจ้านกที่อยู่บนต้นไม้บอกมันว่า ตรงกลางของป่าชั้นกลางมีหมูอยู่เยอะมากให้ ตรงไปอีกหน่อ
ชิงหลงกลับมาถึงบ้านก็เห็นทุกคนยืนรออยู่ที่ลานหน้าบ้าน ท่านแม่สีหน้ามืดครึ้ม ท่านพ่อเองก็ไม่ต่างกัน ท่านย่าถึงกับลมจับมีท่านอาเล็กพยุงอยู่ อารองและอาสาม มองเขาด้วยสีหน้าเห็นใจ ส่วนท่านปู่มีสีหน้าวิตกกังวลเห็นได้ชัด แย่แล้ววันนี้เขาแย่แน่ๆ ชิงหลงถึงกับหลั่งเหงื่อเย็นเมื่อสบตากับท่านแม่ดูแล้วคงรอดยาก เ
“ของที่บ้านนี้ก็ไม่มีอะไรมาก จะเอาไปแค่ของที่มีค่าเท่านั้นเพราะของอย่างอื่นลูกสาวคนดีของข้าคงเตรียมไว้ให้แล้วกระมัง"“ขอรับท่านพ่อตา ไม่ต้องขนสิ่งใดไปมากมายขอรับทุกอย่างเตรียมไว้หมดแล้ว”“ข้าเก็บไว้บ้างแล้ว อีกสามวันเจ้ามารับก็แล้วกัน เดี๋ยวข้าจะไปบอกเฒ่าฉินให้เตรียมตัว”“ขอรับท่านพ่อตา ส่วนบ้านนี้ป
“ขอรับนายน้อยชิงหลง ว่าแต่เมื่อไหร่น้องชายของท่านจะออกมาล่ะขอรับ”“เดี๋ยวบ่าวไพร่คงเอาออกมานั้นล่ะ รอไปก่อน”“ขอรับ ข้ารอได้”หลังจากหย่าศึกระหว่างคนกับงูลงได้ไม่นานประตูห้องที่ปิดสนิทก็เปิดออกมาพร้อมกับท่านพ่อและสาวใช้สองคน ในอ้อมแขนของแต่ละคนมีทารกน้อยอยู่ ชิงหลงไม่รอช้ารีบรับน้องชายจากสาวใช้มาอุ้
“อุแว๊ แง๊”“ลูกชายเจ้าค่ะเป็นคุณชายน้อย” สาวใช้โผล่หน้าออกมาบอกคนที่รออยู่ด้านนอกของห้องเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเห็นสีหน้าผิดหวัง ของลูกชายและพ่อตาอย่างตาเฒ่าหวังผู้ที่คาดหวังจะได้ลูกสาวหลานสาวผิดหวังนางจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพลันเสียงในห้องยังคงดังออกมาเป็นระยะๆ“เบ่งเจ้าค่ะเบ่ง นายหญิงยังมีอีกเจ้าค่ะ”
นับจากวันที่เนี่ยหลิงถูกท่านพ่อและสามีขอให้นางมีบุตรเพิ่มเวลาผ่านมาแล้วแปดเดือนและเป็นแปดเดือนที่หนักหนาสาหัสมากสำหรับนางตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนแล้ว หลังจากที่นางบอกว่าจะยอมมีลูกเพิ่มเวลาผ่านไปเพียงหนึ่งเดือนนางก็ตั้งครรภ์สมใจบิดาเช่นตาเฒ่าหวังและบุตรเขยอย่างหยางหลง ยังมีอีกหนึ่งคนที่ดีใจมากเ
เมื่อได้รับสัญญาณอดีตรัชทายาทนำกำลังทหารที่พระองค์มีบุกเข้าวังหลวงไปทันทีจะเรียกว่าบุกก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ผู้คนต่างหลับใหลกันหมด พระองค์จึงสั่งให้จับทหารรักษาวังมัดรวมกันเอาไว้รวมถึงองครักษ์เงาที่ตอนนี้หลับใหลอยู่ตามต้นไม้และตกลงมาบนพื้นจับมัดทั้งหมดเอาไว้ ส่วนพระองค์จะไปนั่งรอที่ท้องพระโรงเหลืออีกไ
วังหลวงอาณาจักรหมื่นสายหมอกห้องทรงพระอักษร ตอนนี้องค์เจ้ากำลังปรึกษาหารือกันเคร่งเครียดกับแม่ทัพกัวเรื่องศึกภายในของอาณาจักรพันศิลาและแผนการยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือต้องทำอย่างรัดกุมจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าอาณาจักรหมื่นสายหมอกให้การช่วยเหลืออดีตรัชทายาทช่วงชิงบัลลังก์“แม่ทัพกัวทางนั้นเรียบร้อยดีหรือไม่”“
พี่ใหญ่พี่รอง น้องสาวมีนี่มาฝากพวกท่านอย่าน้อยใจไปเลยนะเจ้าคะ" เยี่ยหงนำมีดสั้นมาให้พี่ชายทั้งสองที่ไม่รู้นางไปซื้อมาตั้งแต่ตอนไหน“ยังคงเป็นน้องสาวที่ยังรักพี่ใหญ่กับพี่รองเสมอ” เนี่ยฟงเดินมาอุ้มน้องสาวไปนั่งตัก“เอาล่ะๆพอแล้วฟงเอ๋อร์จะแกล้งน้องทำไมเห็นไหมน้องเสียใจหมดแล้ว” เนี่ยหลิงปรามบุตรชาย“โถ
เนี่ยหลิงพาลูกๆพักค้างคืนที่หุบกระทิงแห่งนี้เพียงคืนเดียวเท่านั้นพอรุ่งเช้านางก็พาครอบครัวเดินทางกลับทันทีไป๋หลงบอกกับนางว่าลู่เจ๋อได้ส่งสารมาบอกว่าทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้วเหลือแค่รอเวลาลงมือและอยากจะขอยืมคนของหลานชายไปเพิ่มเพื่อป้องกันการผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเวลา เขาเองก็กังวลใจมากเพราะถ
“เช่นนั้นหรือแล้วเจ้าเองก็เป็นแบบนั้นด้วยใช่หรือไม่”“เช่นกันขอรับพวกข้าหนีมาจากอาณาจักรหมื่นรามันขอรับที่นั่นคนส่วนใหญ่มีพลังปราณที่สูงส่งแม้กระทั่งชาวบ้านธรรมดายังเป็นผู้ฝึกปราณด้วยที่นั่นจะมีสำนักฝึกควบคุมสัตว์ด้วยขอรับ”“อ่อเช่นนั้นรึ อาณาจักรที่ว่าอยู่ไกลหรือไม่”“ไกลมากขอรับพวกข้าเดินทางผ่านปร
“พ่อไม่ว่าหากเจ้าจะออกจากหุบแล้งไปอยู่กับผู้มีพระคุณของเจ้าถ้าหากมันเป็นการตัดสินใจของเจ้าเอง”“ขอบคุณท่านพ่อที่เข้าใจขอรับ”“อืม พวกท่าน เดินทางมาที่หุบแล้งทำไมหรือเจ้าคะ"“ข้ามาเที่ยวและเก็บสมุนไพรน่ะ ป่าแถวบ้านข้าไม่มีอะไรให้เก็บแล้วและถือว่าพาลูกๆมาเรียนรู้เรื่องสมุนไพรด้วย”“อ่อ ไม่ใช่ว่าท่านเก