หลังจากตกลงกันได้แล้วหยางหลงรีบสะสางงานที่คั่งค้างทันที ห้าคนพ่อแม่ลูกเตรียมตัวออกเดินทาง ไม่ใช่ลูกๆทั้งสามคนที่ตื่นเต้นจะได้ออกไปเที่ยวต่างเมืองหากแต่เป็นเนี่ยหลิงนายหญิงใหญ่แห่งตระกูลหนิง หลังจากที่ชีวิตสุขสบายขึ้นนางก็ไม่ต้องลำบากเข้าป่าล่าสัตว์หาของป่าขายเพื่อนำเงินมาจุนเจือครอบครัว ทำให้นางเบื่
“ไม่เป็นไรพะย่ะค่ะ นายหญิงไม่ต้องการให้เกิดสงครามและไม่ต้องการให้การค้าของตระกูลสะดุดแค่นั้นพะย่ะค่ะ”“อ่อ เช่นนั้นรึถึงยังไงก็ฝากขอบใจนางด้วย”“พะย่ะค่ะ เช่นนั้นข้าทูลลา” ไป๋หลงหายวับไปต่อหน้าต่อตาองค์เจ้า พระองค์นั่งอึ้งอยู่เป็นนานสองนานกว่าจะได้สติกลับมาพลางเอามือลูบอกอย่างขวัญเสีย“โอ้ย นี่แค่ผู
เช้าวันใหม่ห้าคนพ่อแม่ลูกและผู้ติดตามอีกหนึ่งคนเช้านี้พวกเขากินอาหารเช้าง่ายๆก่อนจะรีบออกเดินทางต่อ เมื่อรถม้าแล่นมาถึงหน้าประตูเมืองมีชาวบ้านและขบวนพ่อค้าต่อแถวเข้าเพื่อตรวจคนเข้าเมืองอยู่เป็นจำนวนมากเมื่อถึงคิวของครอบครัวเนี่ยหลิงทหารรักษาประตูเมืองสอบถามเล็กน้อยพร้อมทั้งให้พวกเขาจ่ายค่าธรรมเนียมเ
ไม่นานหยางหลงก็กลับมาพร้อมไก่ป่าที่ทำความสะอาดแล้วสี่ตัวและกระต่ายป่าอีกสี่ตัว เนี่ยหลิงรับไก่และกระต่ายจากสามีมาและนำเครื่องปรุงที่เตรียมมาด้วยมาทาบนตัวไก่และกระต่ายป่า อิงสือก่อไฟและเริ่มลงมือย่างไก่และกระต่ายทันที หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จแล้ว ถึงได้แยกย้ายกันพักผ่อนเด็กๆนอนหลับสนิทโดยมีจินเช่อและ
“ท่านแม่จะทำยังไงกับมันขอรับ ท่านจะมายืนจ้องตากับมันแบบนี้ไม่ได้ ” ไท่หลางรีบถามมารดาด้วยน้ำเสียงร้อนรน“เอ่อ นายท่านเราจะทำเช่นไรกันดีขอรับ นี่มันงูอะไรตัวถึงได้ใหญ่ขนาดนั้น” อิงสือเองถึงกับหลั่งเหงื่อเย็นในตอนที่อีกห้าคนร้อนรนกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าแต่มารดาของพวกเขาหาได้เกรงกลัวไม่นางกลับเอ่ยปา
หลังจากที่เจ้าอสรพิษเจ็ดดาวตัวเขื่องได้ออดอ้อนขอร้องเนี่ยหลิงให้มันกลับไปหาชิงหลงอยู่เป็นนานสองนานกว่าที่เนี่ยหลิงจะยอมใจอ่อนให้มันไปอยู่ด้วย ส่วนอิงสือนั้นได้แต่ขนลุกขนพองไท่หลางกับไท่ซานเองก็มองเจ้างูยักษ์ด้วยความประหลาดใจ เยี่ยหงบอกกับมันว่าห้ามมันโผล่หัวและลำตัวยาวๆของมันมาบริเวณเรือนของนางเป็นอ
“พ่อไม่ว่าหากเจ้าจะออกจากหุบแล้งไปอยู่กับผู้มีพระคุณของเจ้าถ้าหากมันเป็นการตัดสินใจของเจ้าเอง”“ขอบคุณท่านพ่อที่เข้าใจขอรับ”“อืม พวกท่าน เดินทางมาที่หุบแล้งทำไมหรือเจ้าคะ"“ข้ามาเที่ยวและเก็บสมุนไพรน่ะ ป่าแถวบ้านข้าไม่มีอะไรให้เก็บแล้วและถือว่าพาลูกๆมาเรียนรู้เรื่องสมุนไพรด้วย”“อ่อ ไม่ใช่ว่าท่านเก
“เช่นนั้นหรือแล้วเจ้าเองก็เป็นแบบนั้นด้วยใช่หรือไม่”“เช่นกันขอรับพวกข้าหนีมาจากอาณาจักรหมื่นรามันขอรับที่นั่นคนส่วนใหญ่มีพลังปราณที่สูงส่งแม้กระทั่งชาวบ้านธรรมดายังเป็นผู้ฝึกปราณด้วยที่นั่นจะมีสำนักฝึกควบคุมสัตว์ด้วยขอรับ”“อ่อเช่นนั้นรึ อาณาจักรที่ว่าอยู่ไกลหรือไม่”“ไกลมากขอรับพวกข้าเดินทางผ่านปร
“ขอรับนายน้อยชิงหลง ว่าแต่เมื่อไหร่น้องชายของท่านจะออกมาล่ะขอรับ”“เดี๋ยวบ่าวไพร่คงเอาออกมานั้นล่ะ รอไปก่อน”“ขอรับ ข้ารอได้”หลังจากหย่าศึกระหว่างคนกับงูลงได้ไม่นานประตูห้องที่ปิดสนิทก็เปิดออกมาพร้อมกับท่านพ่อและสาวใช้สองคน ในอ้อมแขนของแต่ละคนมีทารกน้อยอยู่ ชิงหลงไม่รอช้ารีบรับน้องชายจากสาวใช้มาอุ้
“อุแว๊ แง๊”“ลูกชายเจ้าค่ะเป็นคุณชายน้อย” สาวใช้โผล่หน้าออกมาบอกคนที่รออยู่ด้านนอกของห้องเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเห็นสีหน้าผิดหวัง ของลูกชายและพ่อตาอย่างตาเฒ่าหวังผู้ที่คาดหวังจะได้ลูกสาวหลานสาวผิดหวังนางจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพลันเสียงในห้องยังคงดังออกมาเป็นระยะๆ“เบ่งเจ้าค่ะเบ่ง นายหญิงยังมีอีกเจ้าค่ะ”
นับจากวันที่เนี่ยหลิงถูกท่านพ่อและสามีขอให้นางมีบุตรเพิ่มเวลาผ่านมาแล้วแปดเดือนและเป็นแปดเดือนที่หนักหนาสาหัสมากสำหรับนางตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนแล้ว หลังจากที่นางบอกว่าจะยอมมีลูกเพิ่มเวลาผ่านไปเพียงหนึ่งเดือนนางก็ตั้งครรภ์สมใจบิดาเช่นตาเฒ่าหวังและบุตรเขยอย่างหยางหลง ยังมีอีกหนึ่งคนที่ดีใจมากเ
เมื่อได้รับสัญญาณอดีตรัชทายาทนำกำลังทหารที่พระองค์มีบุกเข้าวังหลวงไปทันทีจะเรียกว่าบุกก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ผู้คนต่างหลับใหลกันหมด พระองค์จึงสั่งให้จับทหารรักษาวังมัดรวมกันเอาไว้รวมถึงองครักษ์เงาที่ตอนนี้หลับใหลอยู่ตามต้นไม้และตกลงมาบนพื้นจับมัดทั้งหมดเอาไว้ ส่วนพระองค์จะไปนั่งรอที่ท้องพระโรงเหลืออีกไ
วังหลวงอาณาจักรหมื่นสายหมอกห้องทรงพระอักษร ตอนนี้องค์เจ้ากำลังปรึกษาหารือกันเคร่งเครียดกับแม่ทัพกัวเรื่องศึกภายในของอาณาจักรพันศิลาและแผนการยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือต้องทำอย่างรัดกุมจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าอาณาจักรหมื่นสายหมอกให้การช่วยเหลืออดีตรัชทายาทช่วงชิงบัลลังก์“แม่ทัพกัวทางนั้นเรียบร้อยดีหรือไม่”“
พี่ใหญ่พี่รอง น้องสาวมีนี่มาฝากพวกท่านอย่าน้อยใจไปเลยนะเจ้าคะ" เยี่ยหงนำมีดสั้นมาให้พี่ชายทั้งสองที่ไม่รู้นางไปซื้อมาตั้งแต่ตอนไหน“ยังคงเป็นน้องสาวที่ยังรักพี่ใหญ่กับพี่รองเสมอ” เนี่ยฟงเดินมาอุ้มน้องสาวไปนั่งตัก“เอาล่ะๆพอแล้วฟงเอ๋อร์จะแกล้งน้องทำไมเห็นไหมน้องเสียใจหมดแล้ว” เนี่ยหลิงปรามบุตรชาย“โถ
เนี่ยหลิงพาลูกๆพักค้างคืนที่หุบกระทิงแห่งนี้เพียงคืนเดียวเท่านั้นพอรุ่งเช้านางก็พาครอบครัวเดินทางกลับทันทีไป๋หลงบอกกับนางว่าลู่เจ๋อได้ส่งสารมาบอกว่าทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้วเหลือแค่รอเวลาลงมือและอยากจะขอยืมคนของหลานชายไปเพิ่มเพื่อป้องกันการผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเวลา เขาเองก็กังวลใจมากเพราะถ
“เช่นนั้นหรือแล้วเจ้าเองก็เป็นแบบนั้นด้วยใช่หรือไม่”“เช่นกันขอรับพวกข้าหนีมาจากอาณาจักรหมื่นรามันขอรับที่นั่นคนส่วนใหญ่มีพลังปราณที่สูงส่งแม้กระทั่งชาวบ้านธรรมดายังเป็นผู้ฝึกปราณด้วยที่นั่นจะมีสำนักฝึกควบคุมสัตว์ด้วยขอรับ”“อ่อเช่นนั้นรึ อาณาจักรที่ว่าอยู่ไกลหรือไม่”“ไกลมากขอรับพวกข้าเดินทางผ่านปร
“พ่อไม่ว่าหากเจ้าจะออกจากหุบแล้งไปอยู่กับผู้มีพระคุณของเจ้าถ้าหากมันเป็นการตัดสินใจของเจ้าเอง”“ขอบคุณท่านพ่อที่เข้าใจขอรับ”“อืม พวกท่าน เดินทางมาที่หุบแล้งทำไมหรือเจ้าคะ"“ข้ามาเที่ยวและเก็บสมุนไพรน่ะ ป่าแถวบ้านข้าไม่มีอะไรให้เก็บแล้วและถือว่าพาลูกๆมาเรียนรู้เรื่องสมุนไพรด้วย”“อ่อ ไม่ใช่ว่าท่านเก