เย่จิ่งอวี้รู้สึกสับสน“นี่หมายความว่าอะไร หรือว่าจิ่งหลานกลับเมืองหลวงแล้ว?”อินชิงเสวียนนึกได้พลัน หรือว่า...นักพรตเทียนชิงสั่นศีรษะ“ถ้าเป็นเมืองหลวง ก็จะปรากฏทิศทางเดินชัด แต่ตอนนี้ไม่มีเลย เขา...อาจจะไม่อยู่ในผืนแผ่นดินของโลกนี้”เย่จิ่งอวี้ดูประหลาดใจ“แล้วเขาจะไปไหนล่ะ? หรือว่า เขาตายแล้ว?”นักพรตเทียนชิงกล่าวอย่างแน่วแน่ “ยังไม่ตาย แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนกันแน่ ดังนั้นอาตมภาพจึงไม่กล้าพูดพูดแน่ชัด พวกเจ้าก็ไม่ต้องกังวลไป วันนี้เวลานี้ อาตมภาพจะลองทำนายอีกครั้ง บางทีอาจจะทราบอะไรเพิ่มเติม”“ถ้าอย่างนั้นต้องรบกวนท่านนักพรตแล้ว”เย่จิ่งอวี้โค้งคำนับและออกจากเรือนเล็ก เมื่อเห็นใบหน้าของอินชิงเสวียนที่ดูครุ่นคิด จึงหลุบตาลงแล้วถามว่า “เสวียนเอ๋อร์ คิดอะไรอยู่หรือ”“ข้าสงสัยว่า เขากลับไปที่เดิมแล้วหรือเปล่า”“หืม?”อินชิงเสวียนดึงเย่จิ่งอวี้ไปที่ลำธารข้างๆ แล้วถอนหายใจ“มีเรื่องหนึ่งที่ข้าปิดบังอาอวี้ไว้ตลอด ที่จริงแล้ว...จิ่งหลานและข้ามาจากที่เดียวกัน”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เย่จิ่งอวี้ก็ตกใจสักพักเขาก็สงบลงอีกครั้งวันนั้นเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในเมืองหลวง ได้รับการช่วยเ
“เป็นฝีมือของผู้ใด”เจ้าสำนักดาบเดือดก้าวอาดๆ ออกมา คว้าคอเสื้อลูกศิษย์ด้วยอารมณ์ที่ร้อนรุ่มเย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนมองหน้ากัน แล้วเดินไปหาเจ้าสำนักดาบเดือดอย่างรวดเร็วศิษย์คนนั้นพูดด้วยใบหน้าโศกเศร้า “พวกเขาเป็นกลุ่มคนชุดดำ ข้าเห็นพวกเขาใช้วรยุทธ์ของหอเทียนอวิ๋น”“อะไรนะ?”เจ้าสำนักดาบเดือดเบิกตากว้าง โคจรพลังลมปราณไปยังจุดตันเถียน และตะโกนว่า “คนจากหอเทียนอวิ๋น ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ”“เจ้าสำนักอย่าเพิ่งใจร้อน ในบรรดาศิษย์ของแต่ละสำนักล้วนมีทายาทจากแคว้นเฟยเหยา พวกเขาที่จะใช้วรยุทธ์ของสำนักอื่น ย่อมเป็นเรื่องปกติ ในเวลานี้ เราต้องไม่มีความขัดแย้งภายใน เพราะจะทำให้ศัตรูมีโอกาสเข้ามาทำลายได้”กระแสเสียงของอินชิงเสวียนอ่อนโยนราวกับน้ำ ซึ่งทำให้หัวใจอันวิตกกังวลของเจ้าสำนักดาบเดือดสงบลงในทันที“ถูกต้อง พวกกากเดนเฟยเหยาเหล่านี้ ก็จะใช้วิธีการที่ต่ำช้าเลวทรามแบบนี้และ”ในขณะที่กำลังพูด เจ้าสำนักของหอเทียนอวิ๋นก็เหาะออกจากที่พัก สีหน้าดูมีอาการมึนเมาเล็กน้อย การก้าวเดินโซเซเล็กน้อย“เหล่าเลี่ยเตา เจ้าเอะอะโวยวายอะไร”“รังเก่าถูกคนบุกยึดไปแล้ว เจ้ายังดื่มสุราได้อีกนะ ใจกว้างจริ
ในห้องสวีทของโรงแรมหรูระดับห้าดาวชายในชุดคลุมสีดำล้มลงบนเตียงเหมือนปลาที่ตายแล้ว ชายผู้นั้นมีใบหน้าหล่อเหลา มีไฝสีแดงบนคิ้ว ดูลึกลับน่าค้นหาเด็กชายตัวเล็กอายุเจ็ดแปดขวบนอนอยู่ข้างเตียง มองดูใบหน้าของเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น“พี่ชิงเสวียน ทำไมเขาถึงสวมเสื้อผ้าในยุคของเรา”เด็กน้อยกะพริบตาโต มองดูชายหนุ่มรูปงามอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีอย่างพิจารณาหญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์ขากว้าง เดินเข้ามาจากประตู กระซิบว่า “ชู่ว์ อย่าพูดถึงยุคของเราอีก นายเป็นลูกของคนอื่นแล้ว ถ้าพูดถึงอดีต จะถูกคนอื่นมองเหมือนเป็นสัตว์ประหลาด”เด็กน้อยพยักหน้าอย่างจริงจัง“ผมรู้แล้ว”ถ้าเย่จิ่งอวี้อยู่ที่นี่ ก็คงจะจำได้ทันทีว่าเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้านี้มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับเย่จิ่งหลานตอนที่ยังเป็นเด็กตอนนี้เขาเป็นลูกชายของประธานบริหารแห่งเทียนเซิ่งเอ็นเตอร์เทนเมนท์ คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด และอินชิงเสวียนในตอนนี้ เนื่องจากความนิยมในการถ่ายทอดสด ถูกเทียนเซิ่งเอ็นเตอร์เทนเมนท์เล็งเห็น ได้กลายเป็นดาราหญิงชื่อดังของบริษัท เป็นเป็นที่ชื่นชอบของภรรยาประธานบริษัทนอกจากหน้าตาดีและทักษะการแสดง
“พี่ชิงเสวียน นี่…”เสี่ยวหลานหลานถือป้ายตราสัญลักษณ์ไว้ในมือ ใบหน้าเล็กๆ เปลี่ยนเป็นสีคล้ำอินชิงเสวียนก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้เธอเคยคิดว่าผู้ชายคนนี้อาจกำลังแต่งคอสเพลย์เหมือนที่นิยมในยุคนี้ แต่ป้ายตราสัญลักษณ์นี้ เป็นสิ่งของของต้าโจวจริงๆเสี่ยวหลานหลานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็พูดด้วยสีหน้าสยดสยอง “เขาคงไม่ใช่นักฆ่าที่พี่ใหญ่ส่งมา เพื่อฆ่าเราสองคนใช่ไหม”ในเมื่อพวกเขาสามารถข้ามภพมาที่นี่ได้ คนจากต้าโจวจะมาที่นี่บ้างก็ไม่น่าแปลกอะไรอินชิงเสวียนสั่นศีรษะ กระซิบ “คงไม่หรอก ฝ่าบาท...ถึงแม้จะต้องการฆ่าฉัน แต่ก็จะไม่มีทางฆ่านาย”“ผมจำได้ว่าตอนที่เสด็จพี่ขึ้นครองบัลลังก์ พระองค์ทรงกำจัดฝ่ายกบฏไปมากมาย แม้แต่โอรสที่ชอบด้วยกฎหมายของไทเฮาก็ยังถูกไล่ไปเฝ้าสุสานหลวง ตอนนี้เหลือผมคนเดียวแล้ว พี่ชิงเสวียน ผมกลัวจัง ดูคนนี้สิ แค่ดูก็รู้ว่าต่อสู้เก่ง”ใบหน้าของเสี่ยวหลานหลานขาวซีดขึ้นเล็กน้อยเขารู้ว่าเย่จิ่งอวี้ฝึกฝนองครักษ์ลับไว้มากมายในวัง และทุกคนก็เก่งวรยุทธ์อินชิงเสวียนลูบศีรษะของเขา“ไม่หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะความขัดแย้งระหว่างราชวงศ์ ฝ่าบาทคงไม่ใช้วิธีรุนแรงเช่
ทำไมเขาถึงมาที่นี่มีอะไรเกิดขึ้นกับต้าโจวหรือเปล่าหญิงสาวคนนั้น ตอนนี้เป็นยังไงบ้างเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่นาน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถาม “พี่ชายน้อยคนนี้ คุณรู้จักแคว้นต้าโจวไหม”ชายคนนั้นตกตะลึงอีกครั้ง พูดอย่างไม่มั่นใจ “จักรพรรดิเหวินแห่งโจวจีชาง จักรพรรดิอู่แห่งโจวจีฟา?”“วอท?”เสี่ยวหลานหลานพ่นคำภาษาอังกฤษออกมาแม้ว่าเขาจะไม่ชอบภาษาแบบนี้ที่ฟังยากยิ่งกว่าเสียงนกร้องนี้ แต่บิดาจำเป็นของเขาที่นี่ก็ส่งเขาไปโรงเรียนสองภาษาอินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่คือประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้ในราชวงศ์สมัยใหม่ หรือว่าเธอและเสี่ยวหลานหลานคิดผิด?“ไม่มี...คนที่ชื่อเย่หรอกเหรอ?”“เย่?”ชายคนนั้นก้มศีรษะลงครุ่นคิด รู้สึกปวดหัวมากอินชิงเสวียนและเสี่ยวหลานหลานมองหน้ากัน ในที่สุดก็ยอมแพ้“คุณพักผ่อนเยอะๆ เถอะ เราหาพยาบาลมาดูแลคุณได้แล้ว ถ้าคุณใช้มือถือไม่เป็นจริงๆ ก็ให้เธอติดต่อมาหาฉันก็ได้”อินชิงเสวียนพยักหน้าไปทางประตู ป้าคนหนึ่งก็เดินเข้ามาชายคนนั้นมองดูทั้งสองคนจากไป แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เขานั่งเฉยๆ บนเตียงสักพัก แล้วเอนหลังบนหมอนอย่างเงียบๆตามองดูขวดน้ำที่ห้อยอยู่เหน
ชายผู้นั้นหันหน้ามา ใบหน้าสีขาวจิ้มลิ้มงามสง่า ไฝสีชาดสะท้อนอยู่ระหว่างคิ้ว ดูหล่อเหลาจนไม่อาจบรรยายได้ ผมยาวที่สยายไปนั้น ทำให้เขามีความเย้ายวนที่ไม่ใช่แค่ความเป็นผู้ชายมากขึ้น“เงิน?”เขาหันหน้าไปมองผู้หญิงคนนั้นผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น“ใช่ ก็คือเงิน เงินจำนวนนี้ คุณสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่ต้องการ ยิ่งกว่านั้นฉันมีอาหารและเครื่องดื่ม ยังมีผู้หญิงห้อมล้อมอีกด้วย ไม่มีที่ไหนที่จะหาของดีๆ แบบนี้ได้อีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหน้าตาดี ฉันก็คงไม่เอาหรอก”ชายคนนั้นท้องร้องโครกครากขึ้นมาเมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเขาตกตะลึง ราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบดึงมือทันที“ปล่อยให้ท้องหิวไม่ใช่เรื่องดี มากับพี่สาวสิ พี่จะพาไปกินอาหารอร่อย มีไวน์มีผู้หญิงด้วย”ชายคนนั้นไม่ตอบรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน ปล่อยให้ตัวเองถูกดึงเข้าสู่คลับบันเทิงระดับไฮเอนด์ทันทีที่เข้าไปในประตู เขาก็ดึงดูดความสนใจของผู้หญิงที่ร่ำรวยจำนวนมาก“เด็กหนุ่มคนนี้มาจากไหน?”“จุ๊จุ๊ รูปงามจริงๆ”“หรือว่านี่แหละคือสิ่งที่พวกหนุ่มสาวเรียกว่าใบหน้าที่สร้างจากโมเดล?”“น่าทึ่งมาก!”หญิงแก่แม่ม่ายที่ร่ำรวยหลา
เสี่ยวหลานหลานตะโกนอย่างตื่นเต้น “นั่นเขา!”อินชิงเสวียนพยักหน้า“ดูเหมือนเขาจะก่อเรื่องนะ”“ไม่เป็นไร ครอบครัวเราเป็นหุ้นส่วนกับคลับนี้”ในขณะที่เสี่ยวหลานหลานกำลังพูด ชายคนนั้นก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูหยุดไว้ข้างหลังเขาเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยสองหรือสามคน นอกเหนือจากการสวมใส่แบรนด์ที่มีชื่อเสียงแล้ว คนเหล่านี้ยังมีใบหน้าที่บวมเป่งคล้ายหมูเหมือนกันด้วย“หยุดนะไอ้บ้านั่นให้ฉันที”“ไอ้พวกโง่ มัวยืนมองอยู่ข้างหลังทำไม เข้าไปเลย สั่งสอนบทเรียนให้กับไอ้หนุ่มหน้าขาวเนรคุณนี่หน่อยสิ”“ถอดขามัน แล้วทุบตีให้ตาย”มีบอดี้การ์ดหลายคนตามมาด้วย แต่ไม่มีใครกล้าขยับ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนที่ประตูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกระแทกกระจกแตก ก็เข้าไปรุมทันทีชายคนนั้นยกมือขึ้นเนือยๆ บีบคอของคนหนึ่งในนั้นจนปลิว ไฝสีแดงระหว่างคิ้วยิ่งเด่นชัดและเป็นสีแดงสดใสมากขึ้นเรื่อยๆเขากดนิ้วอย่างแรง แต่คลับคล้ายคลับคลาจะได้ยินเสียงใครบางคนพูดว่า “เย่จิ่งหลาน เจ้าต้องไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ ตราบใดที่เจ้าไม่ผิด เราจะยืนหยัดเคียงข้างเจ้าเสมอ!เราคือใคร...?ชายคนนั้นเ
เสียงฟ้าร้องดังกระหึ่ม มาพร้อมอัศนีที่เล่นโลดบนผืนนภาพายุฝนกระหน่ำสาดไปทั่วทั้งตำหนักวังเย็น ประตูไม้ที่แต่เดิมก็ปิดไม่สนิทอยู่แล้ว ชนกระแทกกันอย่างแรงจนเสียงดังสนั่น สาวใช้ในชุดเสื้อผ้าขาดเก่าๆ ใช้ร่างกายตนเองดันประตูไว้อย่างสุดชีวิต พร้อมกับน้ำตาที่ไหลหลั่งอย่างห้ามไม่อยู่เจ้านายใกล้จะคลอดเต็มที ทว่าสภาพอากาศตอนนี้กลับทั้งลมแรงทั้งฝนตกไฉนสวรรค์จึงใจร้ายเฉกเช่นนี้ยายเฒ่าที่ยืนอยู่ข้างขอบเตียงก็ดวงตาแดงก่ำเช่นกันพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่า “พระสนม ศรีษะทารกใกล้ออกมาแล้ว ขอเพียงพระองค์ออกแรงอีกนิด ทารกก็จะออกมาแล้ว”บนเตียงมีหญิงสาวใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษผู้หนึ่งนอนราบอยู่ ใบหน้าสวยได้รูปเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ และท้องที่กลมโตก็เด่นสะดุดตาเป็นอย่างมากเธอใช้กัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรง นิ้วมือจิกกับขอบเตียงจนเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เส้นเลือดบนหน้าผากก็ปูดโปนชัดเจนทว่าเพียงเสี้ยววินาทีหญิงสาวก็หมดแรงยายหลี่รีบจับมือเธอเอาไว้ และพูดอย่างยากเย็น “พระสนม โปรดพยายามอีกหน่อยเพคะ ขอเพียงคลอดพระโอรส บางทีพวกเราอาจจะได้ย้ายออกจากวังเย็นก็ได้ ใต้เท้าเองก็จะสามารถกลับเมืองหลวงได้แล้ว”หญิงสาว