ตอนที่7. จุดด่างพร้อย

“เจ้าไปพักเรือนกับย่านะ”

 ไท้ฮูหยินเลือกที่จะไม่สนใจเชียวเยี่ยน ทว่าเอ่ยชวนหลานสาวคนโตไปอยู่ร่วมเรือนแทน เพื่อป้องกันการกลั่นแกล้งระหว่างอยู่ที่สกุลเชียว แม้ว่าสกุลกวงจะไม่อาจเทียบราชวงศ์ แต่ก็นับว่ามีอำนาจไม่น้อย หากเจ้าสาวของแม่ทัพกวงเฉินหนานเกิดอะไรขึ้น คงยากที่จะหาข้อแก้ตัวได้

 เชียวอวิ๋นพยักหน้ารับน้อย ๆ ก่อนจะก้าวตามแรงจับจูงของหญิงชรา โดยไม่สนใจสายตาของพ่อแม่และพี่น้องคนอื่น ๆ วันนี้มันยังเป็นแค่น้ำจิ้ม ยังไม่ได้วางจานหลักลง ฉะนั้นนางไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ว่าพวกเขาอยากจะเห็นสิ่งใดจากนาง

เจ็ดวันถัดมา กลางดึก ณ กระท่อมชานเมือง

 หลังฉากกั้นสีเข้ม ร่างในชุดสีดำสนิทนั่งนิ่ง ฟังการสนทนาของผู้ร่วมประชุม ขุนนางหลายฝ่ายที่ทำการสนับสนุนสายเลือดราชวงศ์เดิม ได้รวมตัวกันเพื่อผลักดันให้มีการทวงคืนบัลลังก์

 “อีกไม่เกินครึ่งปี องค์ชายก็พร้อมที่จะกลับมา ข้าหวังว่าพวกท่านทุกคนคงไม่ทำให้ข้ากับองค์ชายผิดหวัง”

 เสียงที่เปล่งออกมา ถูกดัดแปลงเสียจนยากจะบอกได้ว่าคนที่อยู่หลังม่าน เป็นชายหรือหญิง

 “นายท่านมิต้องกังวลไปขอรับ ตอนนี้แผนการของเรากำลังสำเร็จไปทีละขั้นแล้วขอรับ”

 “กวงเฉินหลางไม่ควรที่จะอยู่เมืองหลวงนานเกินไป หลังแต่งงานส่งเขาออกจากเมืองหลวงไปเสีย หวังว่าการทำเช่นนี้ ท่านเสนาบดีจะไม่ขัดเคืองใช่หรือไม่”

 คำถามของคนหลังม่าน เรียกให้ท่านเสนาบดีหันไปมองยังผู้ถาม ก่อนจะค้อมหัวเล็กน้อย อย่างยำเกรงต่อผู้เหนือกว่าด้วยอำนาจ

 “นางเป็นเพียงจุดด่างพร้อยของสกุลเชียว ย่อมไม่มีสิ่งใดที่ข้าน้อยจะรู้สึกขัดเคืองขอรับ”

 “หึ ๆ ดี! ทุกการก้าวเดินย่อมต้องมีการเสียสละ บางทีนางอาจมีความสุขที่ได้เกิดใหม่ และสมบูรณ์แบบในชาติหน้า”

 “ขอรับ”

 เชียวอวี้จิ้งรับคำอย่างว่าง่าย ความสงบเยือกเย็นของเขา ยากนักที่ใครจะคาดเดาความรู้สึกได้ ทว่าความภักดีของเขา ไร้สิ่งที่คนหลังม่านรู้สึกเคลือบแคลง

 การประชุมยังคงมีอย่างต่อเนื่อง จนใกล้รุ่งสางจึงได้มีการแยกย้ายกันกลับสู่ที่พำนักของแต่ละคน คงจะมีเพียงท่านเสนาบดีเชียวเท่านั้น ที่ต้องจัดการตรวจความเรียบร้อยทุกอย่างให้เสร็จสิ้น ก่อนกลับจวนเป็นคนสุดท้าย ซึ่งมันเป็นเช่นนี้ในทุกครั้งที่มีการประชุม และเขาไม่เคยที่จะขัดข้องกับเรื่องเล็กน้อยนี้เลย

สิบห้าวันถัดมา

 เชียวอวิ๋นได้ก้าวขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวสกุลกวง โดยที่ไม่ได้มีการจัดขบวนใหญ่โตอันใด และนี่คือสิ่งที่หญิงสาวพึงพอใจยิ่งนัก ในยามแต่งมิให้เกียรติ ในยามแยกจากจะได้ไม่มีเรื่องให้เสียดาย

 กำหนดการแต่งงานถูกเลื่อนให้เร็วขึ้น เพราะแม่ทัพกวงเฉินหลางต้องออกเดินทางสู่ชายแดน จึงไม่อาจล่าช้าได้ ภายในเกี้ยวเจ้าสาวเชียวอวิ๋นจิบสุราหอมอย่างสบายอารมณ์

 นางมั่นใจว่าการแต่งงานในวันนี้ คงเกิดขึ้นแบบขอไปที นั่นก็เป็นผลดีต่อนางเช่นกัน ที่จะได้ไม่ต้องเสแสร้งอ่อนหวานต่อหน้าผู้คน รีบเข้าพิธีรีบเสร็จ เพราะนางยังมีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก

 “คุณหนูใกล้จะถึงแล้วนะเจ้าคะ”

 เชียวอวิ๋นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยืนกาสุราออกไปนอกหน้าต่าง และมันก็หายไปจากมือของนางอย่างรวดเร็ว อี้หรูได้แต่ค้อนผู้เป็นนายอยู่ด้านนอก ก่อนจะยิ้มละมุนเหมือนกำลังดีใจ กับการแต่งงานของนายสาวในครั้งนี้ แม้ใจจริงแล้วนางยิ้มไว้อาลัยให้แก่สกุลกวงเสียมากกว่า

 หลังจากเกี้ยวเจ้าสาวหยุดลงยังหน้าจวน ทุกอย่างก็เป็นไปตามขั้นตอน พิธีต่าง ๆ เป็นไปอย่างเรียบง่าย จนถึงเวลาส่งตัวเข้าหอ เชียวอวิ๋นนั่งรอสามีอย่างใจเย็น 

 การที่นางได้มีลมหายใจอีกครั้ง ทำไมถึงไม่เกิดเป็นลูกคนธรรมดา ที่เลือกเส้นทางเองได้ ข้าจะทำเพื่อกอบกู้เกียรติให้แก่เจ้าก่อนเชียวอวิ๋น หลังจากนั้นข้าขอให้เป็นชีวิต ที่ข้ากำหนดเองก็แล้วกัน

 เสียงฝีเท้าจากด้านนอก ไม่ได้สร้างความตื่นเต้นอะไรให้กับเจ้าสาวเลย เชียวอวิ๋นรู้ดีว่าสามีรูปงามของนาง มิได้เต็มใจรับสตรีใบ้มาเป็นภรรยา หากไม่เพราะคำว่าครอบครัวต้องเกื้อหนุน มีหรือจะได้มีวันนี้

 “ข้าต้องออกเดินทางคืนนี้ เจ้าอยู่ที่นี่ให้สบาย อยากได้สิ่งใดให้บอกแก่พ่อบ้านได้เลย”

 หลังจากเปิดผ้าคลุมหน้า คำพูดของแม่ทัพหนุ่มก็รัวเร็ว คล้ายกลัวถูกสอดแทรก เชียวอวิ๋นเลิกคิ้วสูง ก่อนจะปลดเครื่องต่าง ๆ บนศีรษะที่นางต้องทนแบกมาตลอดทั้งวันออก การเป็นเจ้าสาวนี่มันทรมานใช่เล่นเลยจริง ๆ

 แม่ทัพหนุ่มแปลกใจอยู่ไม่น้อย ที่ภรรยาใบ้ของเขา ไม่แสดงออกใด ๆ ทางสีหน้า มิว่าเศร้าหรือต้องการคำอธิบายเพิ่มจากเขา ทว่านางกลับจัดการปลดเปลื้องเครื่องแต่งกาย และเดินหายไปยังหลังฉาก เพื่อชำระร่างกายเอาเสียดื้อ ๆ

 นางทำเหมือนเขาที่กำลังจัดเตรียมสิ่งของอยู่ เป็นเพียงอากาศธาตุ อย่างน้อยนางควรขอบคุณเขาสักคำ ที่ให้นางได้อยู่ในห้องของเขา แทนการอยู่อีกเรือนหรือห้องอื่น แม่ทัพหนุ่มหันกลับไปยังด้านหน้าประตู เมื่อพ่อบ้านเปิดเข้ามา เพื่อรอรับคำสั่งการ

 “นางต้องการสิ่งใดก็จัดหาให้ นอกเหนือสิ่งที่ท่านคิดว่าไม่ควรมอบ ก็สามารถเลี่ยงได้โดยไม่ต้องรอคำสั่งจากข้า และข้าหวังยิ่งนักว่าในฐานะพ่อบ้านท่านจะทำตัวเป็นกลาง ให้สมกับที่ข้าวางใจ”

 “ข้าน้อยจะมิทำให้ท่านแม่ทัพผิดหวังขอรับ”

 เมื่อจัดสิ่งของที่จำเป็นเรียบร้อย พ่อบ้านสูงวัยได้เข้ามาช่วยยกออกไป โดยไม่เอ่ยถามสิ่งใดให้มากความ แม่ทัพหนุ่มมองไปยังฉากกั้น ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ 

นางคือภรรยาที่ถูกต้อง แต่น่าเสียดายที่นางกับเขา คงอยากที่จะเคียงข้างกันได้เช่นคู่สามีภรรยาอื่น และที่แย่ไปกว่านั้น นางต้องมาเสี่ยงชีวิตไปกับเขาผู้มีภัยอยู่รอบด้าน

 ประตูปิดลงได้เพียงครู่เดียว ร่างระหงได้ก้าวออกมาจากด้านหลังฉากกั้น รอยยิ้มของหญิงสาวยากที่จะบอกได้ถึงอารมณ์ของนาง คนพวกนี้ช่างกล้ามากที่คิดจะให้นางตายแทนคนอื่น

 สกุลเชียวรู้อยู่แล้วว่ากวงเฉินหลางตกอยู่ในสภาพเช่นไร พวกเขาเลือกส่งนางมาแทนน้องสาว เพราะถ้ากวงเฉินหลางพลาดพลั้งมา นางก็ยากที่จะรอดชีวิตไปได้ ตามกฎสามีภรรยาที่ต้องรับชะตาร่วมกัน

 ‘คนเยี่ยงข้ายอมได้ในบางเรื่อง แต่ในบางเรื่องข้าไม่จำเป็นต้องยอม’

 “ฮูหยิน”