เมิ่งอันหลานมองดูจางฮั่นที่ร้อนรนรีบอุ้มฉิงฮวาเข้าไปในจวน หัวใจของนางก็บีบรัดอย่างเจ็บปวด หึหึ ถูกลักพาตัวรึ เป็นถึงองค์หญิงอยู่ในวังมีทหารนับหมื่นองครักษ์ข้างตัวนับสิบ ยังปล่อยให้คนลักพาตัวไปได้ แล้วยังเจาะจงให้สามีของนางไปช่วยอีก ดีจริงๆ มิน่าหล่ะตอนนางถูกจับตัวไปถึงได้ไร้วี่แววของเขา เพราะเขามัวไปช่วยฉิงฮวาอยู่นี่เอง ถ้านางไม่ได้เป็นหมอ ไม่รู้จักวิธีเอาตัวรอดช่วยเหลือตัวเองป่านนี้นางคงฆ่าตัวตายเพราะถูกกลุ่มโจรพวกนั้นรุมย่ำยีแล้ว" หลานเอ๋อ "เมิ่งอันหลานหันไปตามเสียงเรียก เห็นหว่านเอ๋อเดินกระโผลกกระเผลกมาหาในสภาพที่ดูไม่ได้" หว่านเอ๋อ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ใครทำอะไรเจ้า หรือว่าเจ้าก็ถูกจับตัวไปด้วย"หว่านเอ๋อร้องไห้สะอึกสะอื้นส่ายหน้า" ไม่ใช่ ข้าไม่ได้ถูกจับไป แต่ที่ข้าเป็นแบบนี้เพราะตามหาเจ้า ข้าตามหาเจ้าไปทั่วทั้งที่เห็นเจ้าถูกจับมัดอยู่ในรถม้า ข้าวิ่งตามแล้วแต่ไม่ทัน ข้าเลย ข้าเลยไปขอความช่วยเหลือที่หน่วยอินทรี แต่พวกเขาบอกว่าหัวหน้าของพวกเขาไม่อยู่ ออกไปช่วยองค์หญิงที่ถูกจับตัวไปเหมือนกัน ข้าเลยไปที่กองปราบ แต่พวกเขาก็หาว่าข้าบ้า หาว่าข้าพูดโกหก ไม่ยอมออกตามหาเจ้า ฮือฮือหลานเอ๋อข้
จางฮั่นเผยแววตาดุดัน เขาโกรธจนอยากจะฆ่าฉิงฮวาให้ตายเสียตอนนี้ จัดฉากว่าตัวเองถูกลักพาตัวแล้วให้เขาไปช่วย ขณะเดียวกันก็จ้างให้คนไปลักพาตัวภรรยาของเขา แล้วยังติดสินบนกองปราบไม่ให้ตามไปช่วยนางอีก คิดถึงเมิ่งอันหลานที่ถูกจับตัวไปนางจะกลัวแค่ไหนสิ้นหวังท้อแท้แค่ไหนนางต้องกลัวมากแน่ๆ นางคงรอให้เขาไปช่วย แต่เขาไม่ได้ไปช่วยนาง แล้วนางกลับมาได้ยังไง เขารีบร้อนวิ่งไปที่เรือนเล็กเปิดประตูเข้าไปอุ้มนางขึ้นมา เมิ่งอันหลานสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองถูกจางฮั่นอุ้มก็ดิ้นขัดขืน แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย อุ้มนางเดินกลับไปที่เรือนของตัวเอง เจียเหรินตามมามองดูหว่านเอ๋อที่นอนหลับสนิท ก่อนจะปิดประตูให้แล้วจากไป" ปล่อยข้า"" ไม่ ข้าไม่ปล่อย"" เรื่องวันนี้ข้าขอโทษ ขอโทษที่ไม่ได้ไปช่วยเจ้า ข้าน่าจะคิดได้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นองค์หญิงที่สร้างเรื่องขึ้นมา ถ้าข้าไม่หลงกลตามไปช่วยนาง ข้าก็จะไปช่วยเจ้า ข้า"เมิ่งอันหลานสลัดตัวออกจากอ้อมกอดของจางฮั่น จ้องมองหน้าเขา เหมือนที่นางคิดไว้ไม่มีผิดว่าเรื่องนี้ฉิงฮวาต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง" ในเมื่อท่านรู้ความจริงแล้ว จะจัดการเรื่องนี้ยังไง"" หลานเอ๋อ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเช
" เจ้าคิดว่าเรื่องที่เจ้าถูกโจรพวกนั้นย่ำยีจะปิดจางฮั่นได้รึ คนฉลาดอย่างเขาวันนึงก็ต้องรู้ความจริง"" ใช่ เขาเป็นถึงหัวหน้าองครักษ์ไม่ต้องสืบแค่มองรูปการณ์ก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ท่านคิดว่าเขาโง่รึ ถึงไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือท่าน"ฉิงฮวาตื่นตระหนก เมิ่งอันหลานเห็นแววตาวูบไหวของนางก่อนจะกลับมาเป็นปกติ" แล้วยังไง ถึงต่อให้เขารู้ความจริงแล้วจะทำอะไรข้าได้ ข้าเป็นองค์หญิงสุดโปรดของฮ่องเต้ ต่อให้ข้าฆ่าเจ้าให้ตายเสด็จพ่อก็ไม่มีวันลงโทษข้า เจ้านั่นแหละเตรียมตัวถูกเฉดหัวออกจากจวนได้เลย จางฮั่นไม่มีทางยอมรับคนแปดเปื้อนเช่นเจ้าหรอก"" เกรงว่าจะทำให้องค์หญิงผิดหวังแล้ว คนพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรข้า นอกจากจะไม่ทำอะไรแล้ว ยังจะมาเป็นพยานให้ข้าเปิดโปงความชั่วร้ายของท่านอีก ข้าไม่เชื่อว่าถ้าฮ่องเต้ทรงรู้เรื่องชั่วช้าที่ท่านทำลงไปจะตัดสินความอย่างไม่ยุติธรรม ว่ากันว่าราชวงศ์ทำผิดโทษเท่าสามัญชน"ฉิงฮวาหน้าซีด ฮ่องเต้ไม่เหมือนฮองเฮาแม้จะตามใจนางแต่ถ้าเป็นเรื่องความผิดที่เกี่ยวข้องกับชีวิตคน นางจะต้องถูกลงโทษแน่ๆ ฮองเฮาก็บอกแล้วว่าจะไม่ขอข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ นั่นไม่เท่ากับว่าถ้าฮ่องเต้รู้เรื่องและ
จางฮั่นหันมาจ้องหน้าอี้ หยุนอี้หยุนพลันหน้าซีดขึ้นมาเขาหันไปมองนางกำนัลชุ่ยเสีย" เจ้าบอกว่าองค์หญิงถูกนางผลัก"ชุ่ยเสียก้มหน้า จางฮั่นเดินเข้าไปใช้ดาบพาดคอนาง" พูด"" ข้า ข้า"นางเหลือบมองฉิงฮวา คิดว่าฉิงฮวาจะช่วยนางแต่ฉิงฮวากลับเมินเฉย จางฮั่นกดดาบจนคอนางมีเลือดซิบ" ข้า ข้าพูดไปเพราะตกใจกลัว ที่จริง ที่จริงแล้วองค์หญิงกับแม่นางเมิ่งแค่ยื้อยุดกันแต่แล้วองค์หญิงก็ปล่อยมือ เลยพลัดตกน้ำไปเอง""ในเมื่อนางตกลงไปเอง แล้วเหตุใดเจ้าจึงบอกว่านางเป็นคนผลัก"" ข้า ข้ามองไม่ชัด ข้าสับสนไปชั่วขณะขออภัยเจ้าค่ะคุณชาย ขออภัยเจ้าค่ะแม่นางเมิ่ง"จางฮั่นเก็บดาบ ชุ่ยเสียถอนหายใจโล่งอกแต่พอเห็นสายตาที่ฉิงฮวามองมาความกลัวก็แผ่ซ่านขึ้นมาใหม่ จางฮั่นเดินไปจ้องหน้าอี้หยุนก่อนจะถีบจนอี้หยุนกระเด็น แล้วตามไปกระทืบซ้ำๆจนอี้หยุนกระอักเลือด" ข้าไม่คิดว่าเจ้าที่สนิทกับข้ามากกว่าคนอื่นจะกล้าทำแบบนี้กับคนที่ข้ารักแบบนี้ เสียแรงที่เห็นเจ้าเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องมาตลอด ข้าจำได้ว่าเคยบอกพวกเจ้า ว่าหลานเอ๋อเป็นหัวใจของข้า ใครมันกล้าทำร้ายนางก็เท่ากับทำร้ายข้าด้วย ในเมื่อเจ้าทรยศข้าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา งั้นต่อไปนี้เจ้
" ตอนนี้หัวหน้ายังโกรธอยู่ เจ้าก็อดทนเอาหน่อย ข้าเชื่อว่าเขาต้องเห็นแก่มิตรภาพที่มีไม่ช้าจะปล่อยเจ้าออกมา"อี้หยุนรู้จักจางฮั่นดี นี่คือวิธีลงโทษที่เบาที่สุด หากเป็นคนอื่นคงถูกฆ่าตายไปแล้วเขาค่อยๆเดินเข้าไปรับโทษเอ่อคังกับเซิ่งเทียงเดินหันหลังกลับได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจากการถูกทรมานของอี้หยุนขึ้นชื่อว่าคุกมืด เป็นสถานที่ลงโทษสุดโหดของหน่วยอินทรี ส่วนมากคนที่ได้เข้าไปจะเป็นคนที่ทรยศกับหน่วย นอกจากจะถูกทรมานให้อยากตายก็ตายไม่ได้แล้ว ยังถูกขังอยู่ในคุกที่มืดมิดและสกปรก น้อยคนที่เข้าไปแล้วจะได้ออกมา ส่วนคนที่ได้ออกมาล้วนกลายเป็นคนจิตวิปริตจางฮั่นกุมมือเมิ่งอันหลานไว้ มองดูหว่านเอ๋อทำแผลใส่ยาให้นาง" ส่งถ้วยยามาข้าจะป้อนนางเอง เจ้าเองก็บาดเจ็บไปพักผ่อนเถอะ"จางฮั่นเป่ายาให้หายร้อนก่อนตักป้อนเมิ่งอันหลาน" เจ้าท้องเหตุใดถึงไม่บอกข้า หากไม่เกิดเรื่องวันนี้ข้าก็คงไม่รู้"เขาพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ" ข้าไม่ได้ปิดบังท่าน แค่ยังไม่มีโอกาสบอก"" ต่อไปต้องดูแลตัวเองให้ดีรู้ไหม"เขานึกถึงวันนั้นตอนนางกลับจวนมา ในมือหอบขนมหวานมามากมาย ปกตินางไม่ชอบกินของหวาน หรือว่านางท้องตั้งแต่ตอ
หมอฝางจับชีพจรเมิ่งอันหลานก่อนหันมาบอกทุกคน" นางตั้งครรภ์ได้เกือบสองเดือนแล้ว เมื่อเดือนก่อนนางได้ทำการตรวจรักษากับข้าจริง นี่เป็นสมุดบันทึกการรักษาคนไข้ของข้า ในแต่ละวันจะมีการลงชื่อของคนที่มารักษาและบันทึกอาการป่วยของคนคนนั้น"หมอฝางส่งสมุดบันทึกให้จางฮั่น เขาเห็นรายมือชื่อของนางตามมาด้วยช่องข้างๆระบุว่าตั้งครรภ์ และรายชื่อยาบำรุงที่ซื้อไปจางฮั่นส่งสมุดให้มารดาของเขา จางเหมยฮวากับจางหัวเจี้ยน จ้องมองดูรายละเอียดการรักษาของเมิ่งอันหลานในสมุดแล้วทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเจียเหรินยังพาหมอมาอีกหลายคน" นี่คือหมอหลายคนจากหลายโรงหมอในเมืองนี้ที่ข้าสามารถพามาได้ แม้ไม่ครบทุกคน แต่สามารถยืนยันได้ว่าแม่นางเมิ่งท้องได้กี่เดือน ท่านหมอ เชิญพวกท่านตรวจนางทีละคน"หว่านเอ๋อตาลายมองดูหมอนับสิบที่ค่อยๆเดินเข้าไปตรวจเมิ่งอันหลานทีละคน นางให้ไปตามหมอฝางมาแค่คนเดียว ไม่คิดว่าเจียเหรินจะไปตามหมอคนอื่นมาอีกเป็นสิบ เขากระซิบข้างหูนาง" หากตามหมอฝางแค่คนเดียว เดี๋ยวจางฮูหยินกับนายท่านจางจะหาว่าพวกเราติดสินบนหมอฝาง"หว่านเอ๋อพยักหน้าเห็นด้วย หมอทุกคนตรวจเสร็จก็บอกผลเหมือนกันว่าเมิ่งอันหลานตั้งครรภ์ได้เ
ฉางลู่มองดูอาหารเต็มโต๊ะ พวกนางกำนัลพากันก้มหน้า ยังไม่ทันตอบสนอง ฉิงฮวาก็พูดขึ้นมาเสียงดัง" ข้าบอกแล้วว่าไม่กินไม่กิน แต่พวกเจ้าก็ยังจะเอามาอีก"โครม ฉิงฮวากวาดอาหารบนโต๊ะลงพื้นจนกระจัดกระจาย" ฮวาเออร์อย่าทำแบบนี้ ฝ่าบาทมีคำสั่งยกเลิกกักบริเวณเจ้าแล้ว"" จริงเหรอเพคะ "ฉางลู่พยักหน้า" จริงสิ ข้าไม่โกหกเจ้าหรอก นั่นไงเหิงกงกงมาแล้ว"" ฝ่าบาทมีคำสั่งยกเลิกกักบริเวณองค์หญิวฉิงฮวา นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปองค์หญิงจะไปที่ใดก็ตามแต่พระทัย "" พวกเจ้าไปบอกให้ห้องเครื่องยกอาหารมาใหม่เร็วเข้า เอามาเยอะๆหน่อย"" เพคะฮองเฮา"วันต่อมาฉิงฮวามาเดินเล่นในอุทยานหลวงหัวสมองก็ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้จางฮั่นมาครอบครอง หรือว่าจะวางยาเขาแต่นางก็ใช้วิธีนี้มาหลายครั้งแล้วแต่ไม่ได้ผล เขารู้ตัวก่อนทุกที ยังพูดจาดูถูกนางอีก ไม่ได้ ต้องหาวิธีใหม่ " ฮวาเอ๋อ"" องค์หญิงเพคะ องค์หญิง"ฉิงฮวามัวแต่คิดเรื่องจางฮั่นเลยไม่ได้ยินเสียงเรียก" มีอะไร"" ฮองเฮาทรงเรียกองค์หญิงอยู่ทางด้านนู้นเพคะ"ฉิงฮวาเดินเข้าไปหาฉางลู่" ถวายพระพรฮองเฉาเพคะ"" ไม่ต้องมากพิธีมานั่งนี่เร็ว เจ้าก็มาเดินเล่นเหมือนกันรึ ข้ากำลังจะ
" หึ เจ้าช่างห่วงใยนางจริงๆนะ"" นางเป็นภรรยากระหม่อม ไม่ให้ห่วงนางแล้วจะให้ห่วงใครหล่ะพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างตอนนี้กระหม่อมยิ่งต้องห่วงนางเป็นพิเศษเพราะนางกำลังตั้งท้องลูกของกระหม่อม"" เจ้า เจ้าว่าอะไรนะ"" ไม่ใช่ว่าพระองค์ทรงทราบอยู่แล้วรึเพคะ ก็เห็นเอาเงินทองข้าวของมาให้หม่อมฉันดู "จางฮั่นมองไปที่หีบเงินทองเครื่องประดับ" ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ"" เจ้าขอบใจเรื่องอะไร"" ก็เรื่องที่พระองค์ทรงประทานหีบสมบัติพวกนั้นให้ภรรยากระหม่อม เป็นการรับขวัญบุตรในท้องของนาง ที่แท้ที่เรียกนางให้มาเข้าเฝ้าเพราะเรื่องนี้เอง"" ไม่"ซูมามากำลังจะปฏิเสธว่าไม่ใช่ แต่ถูกฉางลู่ดึงมือเอาไว้ ไม่คิดว่าจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกถึงเพียงนี้ หีบสมบัติเป็นของแลกเปลี่ยนให้เมิ่งอันหลานไปจากจางฮั่น แต่นอกจากนางจะไม่ไปแล้ว ยังถูกตลบหลังหาว่าให้ของพวกนี้เพื่อรับขวัญลูกในท้องนางอีก จะให้จางฮั่นรู้ความจริงก็ไม่ได้ จึงได้แต่ตามน้ำไป จางฮั่นเรียกเจียเหรินเอ่อคังและเซิ่งเทียน ที่รออยู่นอกตำหนักมาช่วยกันยกหีบสมบัติไปเมิ่งอันหลานมองดูฉางลู่กับซูมามาที่ข่มความโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ก็กลั้นขำสุดสุดฤทธิ์ พอออกมานอกวังขึ้นรถม้าได้ก็หัวเราะ
" จะเป็นหรือไม่ไม่สำคัญ ในเมื่อข้าลืมท่านไปแล้ว ข้าไม่อยากรื้อฟื้นอีก ว่ากันว่าคนเรามักจะเลือกลืมความทรงจำที่เจ็บปวด แสดงว่าข้ากับท่านคงมีเรื่องราวไม่ดีเกิดขึ้น ข้าถึงได้ลืมท่านที่เป็นสามี ในเมื่อข้าลืมท่านแล้วท่านก็ลืมข้าไปเถอะ"" ไม่ หลานเอ๋อข้าจะลืมเจ้าได้ยังไง ในชีวิตนี้ข้ารักเจ้าคนเดียว และมีเจ้าเป็นภรรยาของข้าแค่คนเดียวเท่านั้น"หว่านเอ๋อเดินเข้ามาพร้อมถ้วยน้ำแกงบำรุงนางมัวแต่ตุ๋นน้ำแกงอยู่ เลยปล่อยให้เมิ่งอันหลานอยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าจางฮั่นแอบเข้ามาตอนไหน" หลานเอ๋อเขาทำอะไรเจ้ารึเปล่า นี่ท่านเข้ามาทำไม"" ทำไมถึงคิดว่าข้าจะทำอะไรนาง นางเป็นภรรยาของข้านะ"" คนอย่างท่านเชื่อถือไม่ได้หรอก ปากบอกว่ารัก แต่ทุกครั้งที่นางมีอันตรายท่านไม่เคยช่วยนางเลย ตรงกันข้ามกับไปอยู่กับหญิงอื่น"" ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น หากย้อนเวลาได้ข้าจะไม่"" เวลามันย้อนคืนไม่ได้หรอก"หว่านเอ๋อพูดแทรก"หลานเอ๋อ เจ้าอยากให้ข้าเล่าเรื่องของเจ้ากับเขาไหม"เมิ่งอันหลานมองหน้าจางฮั่นก่อนจะพยักหน้า ตลอดการเล่าของหว่านเอ๋อจางฮั่นมองเมิ่งอันหลานตลอดเวลา นางมีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆเขาเห็นแบ
ยามเซิน จางฮั่นกับเจียเหรินก็มาถึงบ้านพักบนยอดเขา มองดูสมุนไพรที่วางตากอยู่น่าจะใช่ที่นี่ไม่ผิดแน่ มีคนออกมาเลือกเก็บสมุนไพรที่ตากอยู่ใส่ตะกร้า เจียเหรินรีบเข้าไปถามทันที" รบกวนสอบถามหน่อย ที่นี่คือบ้านพักของหมอซูใช่หรือไม่"เชี่ยนฝูกับหม่าหยูมองหน้ากัน ก่อนที่หม่าหยูจะถามกลับ" ใช่ ท่านมาหาอาจารย์รึ "" เปล่าข้ามาหาหว่านเอ๋อ"" ส่วนข้ามาหาหลานเอ๋อ"" เชี่ยนฝู หม่าหยู ได้หรือยัง ทำไมออกมานานจัง"ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเจียเหรินรีบหันควับกลับไปดู แล้วก็ได้พบกับคนที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวัน" หว่านเอ๋อ"หว่านเอ๋อขมวดคิ้วมองเจียเหริน เขามาที่นี่ได้ยังไง มองเลยไปข้างหลังยังมีจางฮั่นอีกคน นี่มันวันอะไรกันเนี่ย ทั้งห่าวตี้หลุนทั้งจางฮั่นถึงได้มาที่นี่พร้อมกัน นางถอนหายใจหนักๆ ห่าวตี้หลุนไม่เท่าไหร่เพราะเมิ่งอันหลานบอกว่าไม่ได้รักเขาแค่สงสาร ยังไงเรื่องของนางกับเขาก็จบแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะเริ่มต้นใหม่ แต่จางฮั่น เมิ่งอันหลานรักเขาหากได้พบกันอีกครั้งไม่รู้ว่านางจะเป็นเช่นไรเชี่ยนฝูกับหม่าหยูถืออ่างน้ำแช่ว่านสมุนไพรเข้าไปวางลง เมิ่งอันหลานก็เอามือเอาเท้าลงแช่ " หือ พวกเจ้ามองข้าทำไมไม่ต้องกลัวข้า
เมิ่งอันหลานขมวดคิ้ว ชายผู้นี้ดูหน้าคุ้นๆแต่นางก็ไม่เคยรู้จักเขามาก่อน" ท่านพูดเพ้อเจ้ออะไร ข้าไม่เคยรู้จักท่านหว่านเอ๋อเราไปกันเถอะ"เมิ่งอันหลานจูงมือหว่านเอ๋อเดินออกมา แต่ห่าวตี้หลุนก็รีบมาขวางหน้า ยังคุกเข่าลง" หลานเอ๋อข้ารู้ว่าเจ้าโกรธข้าอยู่ แต่อย่าพูดแบบนี้เลย อย่าบอกว่าเราไม่รู้จักกัน อย่าบอกว่าเจ้าไม่รู้จักข้า เราเป็นสามีภรรยากันนะ"ภาพในหัวฉายขึ้นมา เป็นภาพที่นางใส่ชุดเจ้าสาวสีแดงทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน มีชายตรงหน้าเป็นเจ้าบ่าว แต่แล้วภาพก็ตัดมาที่หย่งคัง นางสะบัดหัวไล่ความมึนงง" ไม่ ท่านไม่ใช่สามีข้า"" หลานเอ๋อ ข้าห่าวตี้หลุนเป็นสามีของเจ้า"" ไม่ ท่านไม่ใช่ อย่าเข้ามาใกล้ข้า"หย่งคังกับเมิ่งสิงโจวรีบเดินเข้ามา หย่งคังดึงเมิ่งอันหลานมาโอบกอด นางกอดซบเขาพูดเสียงออดอ้อน" สามี เขาทำให้ข้ากลัว"" ไม่ต้องกลัวข้าอยู่นี่ ข้าจะพาเจ้ากลับไปพัก"ห่าวตี้หลุนมองภาพที่ทั้งคู่กอดกัน นางเรียกชายคนนั้นว่าสามี นี่มันเรื่องอะไรกัน" เจ้า เจ้าเป็นใครปล่อยนางเดี๋ยวนี้นะ"หย่งคังจ้องหน้าห่าวตี้หลุนสายตาดุดัน ก่อนจะอุ้มเมิ่งอันหลานออกไป ห่าวตี้หลุนจะตามแต่ถูกเมิ่งสิงโจวขวางเอาไว้" ท่านคือห่าว
" สามี ข้าเจ็บ"เขาเดินเข้าไปลูบผมนางเบาๆ" วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้พวกข้าจะมานวดให้ศิษย์พี่ใหม่"พอเอามือเอาเท้าออกจากอ่างว่านยาสมุนไพร นางรู้สึกเบามือเบาเท้ามาก" เป็นอย่างไร"" ไม่เจ็บแล้ว"หย่งคังอุ้มนางขึ้นมาพาเดินกลับไปห้องพักเมิ่งสิงโจวจะตามแต่หว่านเอ๋อขวางเอาไว้"ข้ารู้ว่าเจ้าทั้งห่วงและหวงพี่สาวเจ้ามาก ข้าเองก็ห่วงนางเหมือนกัน แต่ตอนนี้ข้าอยากให้นางมีความสุข แม้ระยะเวลาสั้นๆ ไว้ให้นางหายดีก่อนถึงเวลานั้นค่อยบอกความจริงกับนางก็ยังไม่สาย"เมิ่งสิงโจวครุ่นคิดนัก เว่ยหลงมาตบไหล่"ข้าก็คิดเช่นเดียวกันกับแม่นางหว่าน เจ้าไม่เห็นรึว่าพี่สาวของเจ้าเวลาอยู่กับคุณชายของเรา นางดูยิ้มแย้มมีชีวิตชีวาแค่ไหนแต่ละวันเรียกหาแต่ สามี สามี"เมิ่งสิงโจวถอนหายใจ ตั้งแต่เมิ่งอันหลานฟื้นขึ้นมานางก็เอาแต่ติดหย่งคังแจ คำก็สามี สองคำก็สามี สามีกำมะลอหน่ะสิ ไหนบอกว่าความทรงจำของนางหยุดลงเมื่อสามปีก่อนไง ตอนนั้นนางมีอะไรก็ อาโจว อาโจว นางไม่เคยรู้จักพบเจอหย่งคังมาก่อน เขาไม่เข้าใจว่าพอนางฟื้นมา ทำไมถึงได้เข้าใจว่าหย่งคังเป็นสามีไปได้ ทำไมไม่คิดถึงห่าวตี้หลุนสามีคนแรกของนาง " คุณชายเรามาถึงแล้ว เขาที
กลับเข้าห้องไปหย่งคังเห็นเมิ่งอันหลานนั่งก้มหน้าอยู่ เขารีบเขาไปดูนาง" เจ้าเป็นอะไร หรือว่าเจ็บปวดตรงไหน"เห็นนางเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดจาเขาไม่รู้จะทำยังไง จึงโอบกอดนางจับหัวนางมาซบไหล่" หลานเอ๋อ หลานเอ๋อ"" ท่านไปไหนมา"" ข้า ข้าไป ไปปลดทุกข์มา"" ข้ารอท่านตั้งนาน"" รอข้า"ไม่ใช่ว่านางหลับไปแล้วเหรอเมื่อกี้ข้าฝันร้าย ฝันว่าท่านทิ้งข้าไป ข้าเห็นท่านใส่อาภรณ์สีทองปักลายมังกร กำลังเดินขึ้นไปนั่งบนแท่นสูง ระหว่างทางมีสตรีนางหนึ่งเข้ามาเดินเคียงคู่ท่าน ท่านเดินไปกับนางไม่หันหลังกลับมามองข้าเลย พอข้าจะตามก็มีชายหลายคนใส่ชุดแบบเดียวกันมาขวางทางข้า ไม่ยอมให้ข้าตามท่านได้ พอตื่นขึ้นมาข้าก็ไม่เห็นท่านนอนอยู่ข้างๆ ข้าคิดว่าท่านทิ้งข้าไปแล้ว"หย่งคังเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มให้นาง แล้วดึงนางมาสวมกอด" แค่ฝันเท่านั้นอย่าคิดมาก ข้าอยู่ที่นี่แล้วไม่ได้ทิ้งเจ้าไปไหน ข้าจะกอดเจ้านอนทั้งคืนอย่าได้กลัว"ยามเฉิน หว่านเอ๋อเดินมาตามเมิ่งอันหลานไปกินข้าว พอเปิดประตูเข้าไปก็ตกใจที่เห็นหย่งคังกับเมิ่งอันหลานนอนกอดกันอยู่ นางไม่รู้จะทำยังไง พอดีเมิ่งสิงโจวเดินตามมาพอเห็นภาพตรงหน้าก็รีบเข้าไปปลุกทั้งสองให้ตื่น แล้ว
จางฮั่นลาออกจากหน่วยอินทรียกตำแหน่งหัวหน้าให้เจียเหริน เพราะเรื่องฝีมือความเฉลียวฉลาด เจียเหรินเหมาะสมกว่าคนอื่นแต่เจียเหรินปฏิเสธ บอกว่าจะลาออกเหมือนกันเพื่อไปตามหาหว่านเอ๋อ เซิ่งเทียนจึงรับตำแหน่งหัวหน้าชั่วคราว จนกว่าจะมีการคัดเลือกคนใหม่ในเวลานี้จางฮั่นกับเจียเหรินกำลังปิ้งปลาอยู่ในป่า พวกเขากำลังจะเดินทางไปเขาไท่ซานตามหาคนรัก เพราะจางฮั่นคิดว่าเมิ่งอันหลานน่าจะถูกส่งตัวไปให้หมอเทวดาซูอาจารย์ของนางรักษาอยู่ที่นั่น ส่วนเจียเหรินคิดว่าเมิ่งอันหลานอยู่ที่ไหนหว่านเอ๋อก็ต้องอยู่ที่นั่นด้วยสายลมพัดโชยกิ่งไผ่ลู่ไหวโอนเอียง ผ้าม่านหน้าต่างปลิวสะบัดตามแรงลม หย่งคังลุกออกไปดู เห็นลมพัดแรงขึ้น สงสัยฝนจะตกเขาปิดหน้าต่าง คนอื่นลงเขาไปเก็บสมุนไพรกันหมด วันก่อนเขาลื่นตกเขาได้รับบาดเจ็บยังเดินกระเผลกอยู่ เลยต้องรับหน้าที่เฝ้าเมิ่งอันหลานเมิ่งอันหลานลืมตาขึ้นมามองไปรอบตัว ก่อนจะหยุดมองชายตรงหน้า ที่กำลังจ้องมองนางอยู่เหมือนกัน ต่างคนต่างจ้องมองกันไม่มีใครพูดจา ก่อนที่หย่งคังจะพูดออกมาก่อน" ตื่นแล้วเหรอ"เมิ่งอันหลานค่อยๆลุกขึ้น หย่งคังเข้าช่วยพยุงนาง ทั้งสองสบตาในระยะใกล้ยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกน
เหิงกงกงหยิบเอาราชโองการออกมาประกาศ" จางฮั่นรับราชโองการ ด้วยองค์หญิงฉิงฮวามีความประพฤติผิดร้ายแรง ไม่เหมาะสมคู่ควรกับจางฮั่น หัวหน้าองครักษ์หน่วยอินทรีผู้อาจหาญและสง่างาม จึงขอยกเลิกราชโองการสมรสก่อนหน้า จบราชโองการ"" ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นๆปี"ฉิงฮวาส่ายหน้าทั้งน้ำตา นางรับไม่ได้ นางไม่ยอมรับ ที่ทำมาทั้งหมดนางต้องการแค่จางฮั่น แต่ตอนนี้งานแต่งของนางถูกยกเลิกแล้วจางฮั่นยิ้มมุมปากหันไปมองเมิ่งสิงโจว เมิ่งสิงโจวเบะปากใส่ หึ ยกเลิกแล้วยังไงทำให้หลานของเขากลับคืนมาได้รึเปล่า ทำให้พี่สาวของเขาฟื้นขึ้นมาได้ไหม ทำให้บาดแผลทั้งภายนอกและภายในของนางหายไปได้รึเปล่า ก็เปล่าเลย" ที่นี้ถึงตาเจ้าแล้ว"ยังไม่ทันที่หย่งคังจะพูดต่อ ฉางลู่ก็พูดแทรรกขึ้นมา" องค์ไท่จื่อ"" ทำไม คิดว่าข้าจะตัดสินประหารนางรึ"" ถึงอย่างไรนางก็เป็นน้องสาวของเจ้า เป็นสายเลือดเดียวกัน"" หึหึ วางใจเถอะข้าไม่ตัดสินประหารนางหรอก การตายสำหรับนางมันสบายเกินไป ข้าจะส่งนางไปเกาะกูตู๋"" เกาะกูตู๋ ไม่ได้ ที่นั่นเป็นเกาะร้างไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ นางเป็นถึงองค์หญิงจะไปอยู่คนเดียวได้ยังไง"ฉางลู่คัดค้าน " รึจะให้น
" เจ้า พวกเจ้าโกหก ไม่จริงเพคะพวกมันใส่ร้ายหม่อมฉัน"" จนขนาดนี้แล้วเจ้ายังจะแก้ตัวอีกรึ"หยุนเสียงตะคอกเสียงดังจนฉิงฮวาสะดุ้งน้ำตาคลอ นางเชิดหน้าไม่ยอมรับผิดชี้ไปที่ต้าหวัง" เจ้า ข้าไม่เคยเห็นหน้าเจ้า ยิ่งไม่เคยพบกันเป็นการส่วนตัว แล้วจะมาว่าข้าสั่งให้เจ้าทำได้ยังไง"" จริงที่ท่านไม่ได้มาพบข้าเป็นการส่วนตัวแต่ท่านก็ให้นางคนนี้เอาคำสั่งมาบอกข้า"ต้าหวังชี้ไปที่ชุ่ยเสีย" แล้วยังให้คนเอาหีบตำลึงเงินตำลึงทองมาให้อีก หรือท่านจะบอกว่านางไม่ใช่คนของท่าน"" ใช่ นางเป็นนางกำนัลของข้า แต่ข้าไม่รู้เรื่องที่นางทำ"" องค์หญิง"" เป็นเจ้าที่ทำเรื่องทั้งหมดเองไม่เกี่ยวกับข้า ข้ารู้ว่าเจ้าจงรักภักดีกับข้า เห็นว่าข้าเสียใจที่นางมาแทรกกลางระหว่างข้ากับจางฮั่นเจ้ากลัวว่าเขาจะไม่ยอมแต่งงานกับข้า เลยทำเรื่องเช่นนั้นลงไป ในเมื่อเจ้าทำผิดเองก็ต้องรับโทษคนเดียวสิ อย่าดึงข้าไปข้องเกี่ยวด้วย "ชุ่ยเสียจ้องมองฉิงฮวาด้วยความผิดหวัง นางไม่น่ามารับใช้ฉิงฮวาเลย ทั้งที่นางจงรักภักดีทำตามคำสั่งทุกอย่าง แต่สุดท้ายกลับถูกทอดทิ้ง นึกถึงตอนที่มัวเอ๋อถูกลากไปตัดลิ้นแล้วจับโยนลงบ่อ นางก็น่าจะคิดได้ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าองค์
" เฮ่อ ข้ารู้ว่าเจ้าเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อทั้งพยานหลักฐานก็ชี้ชัดไปที่นางว่านางเป็นทำ เจ้าเองก็ยังสงสัยนางไม่ใช่รึ "" ใช่ ข้าสงสัยนาง ข้าไม่ยอมเชื่อใจนาง ไม่ควร ไม่ควรเลย ข้าเป็นสามีของนางแต่ไม่ยืนหยัดปกป้องนาง กลับไปเฝ้าองค์หญิงอำมหิตผู้นั้น แล้วปล่อยให้นางต้องถูกทรมานจน จนเสียลูก ข้าทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มีหัวสมอง ทำไมไม่คิดว่าคนอย่างองค์์หญิงชั่วช้าขนาดไหน ทำไมตอนนั้นไม่คิดทำไม ทำไม "จางฮั่นตบหน้าตัวเองซ้ำไปซ้ำมา จนจางเหมยฮวาต้องเข้าไปดึงมือเขาออก" พอแล้วเจ้าทำแบบนี้จะเกิดประโยชน์อันใด ในเมื่อเรื่องก็ผ่านมาแล้ว"" เด็กในท้องนางก็ไม่อยู่แล้ว เจ้าก็ปล่อยนางไปเถอะ ใช่ว่ามีนางคนเดียวซะเมื่อไหร่ที่ตั้งท้องลูกของเจ้าได้ "จางฮั่นลุกขึ้นพรวดจ้องหน้าจางหัวเจี้ยน" ท่านพูดแบบนี้ได้ยังไง นี่ท่านยังคิดจะให้ข้าไปแต่งงานกับองค์หญิงชั่วช้าผู้นั้นอีกรึพวกท่านอยากได้คนอำมหิตแบบนั้นมาเป็นสะใภ้มากนักรึไง "" มะ ไม่ใช่ ยังไงราชโองการก็ออกมาแล้วถึงยังไงก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ "" พ่อของเจ้าพูดถูก ถึงต่อให้องค์หญิงทำผิดแค่ไหน ยังไงฝ่าบาทก็ไม่มีทางลงโทษนางหรอก"" หากฝ่าบาทไม่ลงโทษ