แชร์
บทที่ 518
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 519
ใบหน้าของฮูหยินซีดเผือด และฝนทำให้ผมและเสื้อผ้าของนางเปียกโชก เห็นๆ อยู่ว่านางไม่ต้องการให้คนอื่นมาเห็นสภาพที่น่าอนาถเช่นนี้ จากนั้นก็ใช้แขนเสื้อมาปิดหน้า แล้วพูดกับซ่งซีซีเบาๆ ว่า "ขอบคุณ ขอบคุณมาก""ไม่เป็นไร ฮูหยินเป็นอะไรหรือเปล่า?" ซ่งซีซีถาม"ไม่ได้เป็น... อ๊ะ!" นางขยับเท้า และรู้สึกเจ็บแปลบที่เท้าซ้าย นางก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา"เกรงว่าเท้าแพลง" ซ่งซีซีช่วยประคองนาง และสาวใช้เห็นเช่นนั้นก็รีบเข้ามาช่วย แต่ฝ่ามือของสาวใช้กลับเต็มไปด้วยเลือด น่าจะเป็นตอนที่นางล้มลง มือของนางถูกทรายหยาบบนพื้นบาดซ่งซีซีขมวดคิ้วและพูดว่า "รถม้าของข้าอยู่ตรงหน้า มียาอยู่บนรถม้า ไม่งั้นพวกเจ้าไปกับข้า ข้าจะทำแผลให้พวกเจ้าในรถม้าของข้า"ฮูหยินกล่าวว่า "นี่...จะลำบากเกินไปหรือเปล่า ข้าไม่รู้ว่าฮูหยินคือผู้ใด"ซ่งซีซีกล่าวว่า "ฮูหยินรอง ข้าชื่อซ่งซีซี เราเคยพบกันมาก่อน"ฮูหยินที่อยู่ตรงหน้าก็คือหลี่จิ้งที่ต้องการช่วยเหลือหวังชิงหลูที่ร้านจินจิงในวันนั้นหลังจากที่ซ่งซีซีกลับมาจากภูเขาเหม่ยชาน นางเคยไปเยี่ยมเยือนที่จวนโหวเซวียนผิงพร้อมกับท่านแม่ และได้พบกับนางมาครั้งหนึ่งเมื่อได้ยินคำว่า "ซ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 520
รถม้าจอดที่มุมทิศเหนือของสถาบันการศึกษาหมินลู่ ส่วนรถม้าจากจวนโหวเซวียนผิงก็ตามมาด้านหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการติดขัดในรถม้าฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และมีคนมากขึ้นเรื่อยๆ หลี่จิ้งที่ได้รับบาดเจ็บที่เท้า ทำให้นางไม่อาจลงจากรถม้าในเวลานี้ได้ ได้แต่รอให้รถม้าที่ส่งเด็กๆ เข้าเรียนให้น้อยลง นางถึงกล้าลงจากรถได้"ฮูหยินรอง มาส่งเด็กเข้าเรียนหรือ" ซ่งซีซีรู้ว่านางรับเลี้ยงบุตรชายคนหนึ่งไว้ แต่ไม่รู้ว่าเขาอายุเท่าไหร่แล้ว"ใช่ เข้าเรียนวันแรก ข้าเลยมาส่งเขา" เมื่อพูดถึงบุตรชาย รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของหลี่จิ้ง และนางก็ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น"อายุเท่าไหร่? ชื่ออะไรหรือ?"หลี่จิ้งพูดว่า "เขาอายุเจ็ดขวบ และชื่อจางเว่ยกั๋ว (มีความหมายปกป้องบ้านเมื่องรักประเทศ)"เสิ่นว่านจือยิ้มและพูดว่า "พอได้ยินชื่อนี้ก็รู้ว่าเป็นลูกหลานของแม่ทัพ"สีหน้าของหลี่จิ้งเหม่อลอย และก่อนที่เธอจะกำจัดความขมขื่นในดวงตาได้ นางก็พูดเบาๆ ว่า "ท่านสามีของข้าเคยตั้งชื่อให้เด็ก หากเป็นบุรุษ ให้ตั้งชื่อเกี่ยวกับบ้านเมือง""เป็นอย่างนี้นี่เอง" เสิ่นว่านจือไม่กล้าพูดถึงหัวข้อนี้อีกต่อไป ดวงตาของนางเริ่มแดงมากจนดูเหมือนกำลังจะร้องไห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 521
ซ่งซีซีเรียกเสิ่นว่านจือมา และให้นางช่วยวางหลี่จิ้งไว้บนหลังของนาง จากนั้นรีบอุ้มหลี่จิ้งกลับไปที่รถม้า "รออยู่ที่นี่ ข้าจะช่วยเจ้าหามัน"หลี่จิ้งตัวสั่นไปทั้งตัว ผมของนางเต็มไปด้วยน้ำ ไม่รู้ว่าใบหน้านั้นเป็นน้ำตาหรือว่าน้ำฝนกันแน่ ริมฝีปากก็สั่นเทารุนแรงด้วย "ขอร้อง ขอร้องล่ะ ต้องตามหามันให้เจอ""อย่าลงมา!" ซ่งซีซีสั่งอย่างจริงจัง "ดูแลร่างกายของตนเอง อย่าทำให้วิญญาณของเขาในสวรรค์ไม่สงบ"หลี่จิ้งปิดหน้าและร้องไห้อย่างขมขื่นซ่งซีซีให้คนควบคุมรถม้าเฝ้าดูนางเอาไว้ แล้วกลับไปค้นหาต่อหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม รถม้าก็ค่อยๆ กระจายไป แต่ฝนยังคงไม่หยุด และท้องฟ้าก็มืดมนอย่างน่าสะพรึงกลัว คนทั้งหมดสี่คนรวมทั้งคนควบคุมรถม้าจากจวนโหวเซวียนผิงด้วย ค้นหาจนไม่สามารถยืดเอวให้ตรงได้ แต่ก็ไม่พบต่างหูนั้นเมื่อทุกคนกำลังจะยอมแพ้ ซ่งซีซีกลับเห็นแสงแวววาวแวบหนึ่งใกล้ทางเข้าสถาบัน นางรีบวิ่งเข้าไปและพบว่ามันคือต่างหูไข่มุกของนางจริงๆ นางรีบเอื้อมมือออกไปหยิบมันขึ้นมา เพียงแต่ต่างหูได้รับความเสียหายเหลือเพียงไข่มุกเท่านั้น ด้ายทองที่ห้อยต่างหูและทองคำสองใบที่ยึดไข่มุกก็หายไปหมดแล้วนี่ไม่ใช่ที่ที่น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 522
เขาไปซื้อปิ่นปักผมสีแดงทองและใส่ไว้ในกล่อง หลังจากกลับถึงจวนและถามคนใช้ถึงรู้ว่าจ้านเส้าฮวนอยู่ในเรือนของท่านแม่ เขาก็ตรงไปที่เรือนท่านแม่จ้านเส้าฮวนถือกล่องเครื่องประดับอยู่ในนั้น เมื่อเห็นเขาเข้ามา จ้านเส้าฮวนก็ลุกขึ้นยืนทันทีและถามด้วยความระมัดระวัง "คืนนี้พี่ชายรองไม่ได้เข้าเวรเหรอ? ทำไมกลับมาล่ะ?""ให้เจ้า!" จ้านเป่ยว่างยื่นกล่องให้นาง แล้วพูดอย่างใจเย็น "ได้รับเงินอุดหนุนแล้วเลยซื้อปิ่นปักผมให้เจ้า"จ้านเส้าฮวนเต็มไปด้วยความสงสัย "ซื้อปิ่นปักผมให้ข้า ทำไมต้องซื้อปิ่นปักผมให้ข้าด้วย"นางกอดกล่องเครื่องประดับไว้แน่น เมื่อสองวันที่ผ่านมา เอาแต่ให้นางไปคืนชุดเครื่องประดับบนศีรษะอยู่เลย ทำไมจู่ๆ ก็ซื้อปิ่นปักผมให้นางในยามนี้ล่ะ?"ของขวัญแต่งงานของเจ้า และเห็นเจ้าต้องดูแลท่านแม่อย่างเหนื่อยล้าในหลายวันนี้...เฮะ เก็บไว้เถอะ" จ้านเป่ยว่างหันกลับไปมองฮูหยินผู้เฒ่าจ้านที่นอนอยู่บนเตียง "ท่านแม่ วันนี้ท่านรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง??"ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับพฤติกรรมของบุตรชาย หลังจากได้ยินคำถามของเขา นางจึงพูดว่า "น้องสาวของเจ้าดูแลข้าแบบนี้ต้องเหนื่อยจริงๆ วันนี้รู้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 523
เมื่อจ้านเป่ยว่างกลับมาถึงจวนนั้น สาวใช้ก็ลากพวกนางออกไปสักที แต่ทั้งสองอยู่ในสภาพยุ่งเหยิงไม่น่ามอง ผมยุ่งเหยิง เสื้อผ้าขาดวิ่น และใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยเล็บมือและรอยตบ ราวกับป้าปากร้ายที่ทะเลาะกันในตลาดไม่มีผิดเลยฮูหยินผู้เฒ่านั่งบนเก้าอี้อย่างหายใจหอบ และจ้องเขม็งมองที่หวังชิงหลูอย่างดุเดือด "นางจะออกเรือนในเร็วๆ นี้ เจ้าไปทำร้ายใบหน้านางแล้วให้นางไปพบคนนอกได้อย่างไร"หวังชิงหลูนั่งอยู่บนพื้นและร้องไห้เสียงดัง รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างยิ่งจ้านเป่ยว่างเดินเข้าไปช่วยพยุงหวังชิงหลูให้ลุกขึ้น จากนั้นหยิบตัวเงินกองหนึ่งออกมาให้นาง "ชุดเครื่องประดับทับทิมบนศีรษะคืนแล้ว ตัวเงินนี้เจ้าเก็บไว้""เจ้ารอง เจ้าบ้าแล้วใช่ไหม" ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านลุกขึ้นยืนด้วยความกราดเกรี้ยว "เอาเครื่องประดับที่ซื้อมาแล้วไปคืน จวนแม่ทัพของเรายังมีหน้าเหลืออยู่หรือเปล่า?""เจ้านำมันกลับมาให้ข้า ไม่คืน ข้าไม่คืน" จ้านเส้าฮวนที่เพิ่งนั่งพักไปแป๊บหนึ่งก็พุ่งเข้ามา และทุบตีหน้าอกของเขา มีสภาพเสียท่ามากจ้านเป่ยว่างปล่อยให้นางทุบตี โดยไม่ขยับตัวด้วยสีหน้าเย็นชา เขาเบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตแบบนี้ เบื่อมากน่ารำคาญมา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 524
ดวงตาของจ้านเป่ยว่างเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง และเขาพูดอย่างเงียบๆ "ข้าอยากจะให้เจ้าบอกกับข้าจริงๆ ว่าเจ้าไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้นในเมืองลู่เปินเอ่อร์เลย"ยี่ฝางเยาะเย้ย "เจ้าไม่ชอบข้าเพราะเหตุการณ์เมืองลู่เปินเอ่อร์ หรือ ไม่หรอก เจ้ารังเกียจที่ข้าถูกจับบนภูเขาซีม่อน เจ้ารังเกียจที่ข้าเสียโฉม เจ้าคิดว่าข้าไม่บริสุทธิ์ แต่ข้าบอกเจ้าได้ ข้าบริสุทธิ์มาก"จ้านเป่ยว่างส่ายหัว "ไม่ เรื่องเหตุการณ์ที่ภูเขาซีม่อน ข้ารู้แต่เห็นใจเจ้า ไม่งั้นข้าจะไม่รับโทษแทนเจ้าหรอก สิ่งที่ข้ารับไม่ได้คือการกระทำทั้งหมดที่เจ้าทำในเมืองลู่เปินเอ่อร์""หยุดโกหกตัวเองได้แล้ว ได้ไหม?" ยี่ฝางยังคงเยาะเย้ย "เจ้าคิดว่าข้าผิดจริงๆ เหรอกับสิ่งที่ข้าทำในเมืองลู่เปินเอ่อร์?""เจ้าไม่คิดว่าเจ้าทำผิดหรือ" จ้านเป่ยว่างสูดลมหายใจ "จนกระทั่งถึงบัดนี้แล้ว เจ้ายังคิดว่าตนเองไม่ผิดหรือ?"ยี่ฝางไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้า และแสงไฟส่องหน้าของนางทั้งหมด ดวงตาของนางลุกโชนด้วยความทะเยอทะยาน "จ้านเป่ยว่าง ไม่ใช่เจ้าคนเดียวที่ต้องการสร้างผลงาน ข้าก็อยากมีด้วย ข้าเป็นแม่ทัพหญิงอันดับแรกของประเทศ ต่อให้ซ่งซีซีจะสร้างผลงานในเขตหนานเจียงมากแค่ไหนก็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 525
จ้านเป่ยว่างกล่าวว่า "แม้แต่จะเป็นชาวซีจิงก็ยังเป็นพลเรือน เรามีข้อตกลงที่จะไม่ทำร้ายพลเรือน นี่เป็นคำสัญญาที่ผู้นำให้กับประชาชน เป็นผลดีต่อประชาชนของทั้งสองประเทศ แต่เจ้าไปสังหารหมู่ ไม่เคยคิดเหรอว่าประชาชนชายแดนเฉิงหลิงของเราก็อาจถูกสังหารหมู่ด้วย?"ยี่ฝางสบถขึ้นมาเบา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย "ในฐานะแม่ทัพ เจ้ากลับถามคำถามเช่นนี้ออกมา จ้านเป่ยว่าง จริงๆ แล้วเจ้าไม่เหมาะกับสนามรบ เจ้าเป็นคนจิตใจอ่อนโยนและไม่มีความสามารถในการดำเนินการ ถ้าไม่ใช่ข้าทำเช่นนั้นในวันนั้น เจ้าจะสร้างผลงานได้ยังไง แม้แต่ต่อหน้าผู้บัญชาเซียวที่เจ้าขอร้องนำกองทัพไปเผายุ้งฉางเมืองลู่เปินเอ่อร์ ก็เป็นเพราะข้าพยายามอย่างหนักเพื่อโน้มน้าวเขา ไม่เช่นนั้นเจ้าจะไม่ได้ทำผลงานแม้แต่การเผายุ้งฉางด้วยซ้ำ""เหตุผลที่เจ้าสร้างผลงานได้ เป็นเพราะข้าสร้างผลงาน ข้าทำสนธิสัญญาสันติภาพ ในฐานะแม่ทัพกำลังเสริม เจ้ารับผลงานของข้าไป ตอนนี้กลับมาโทษข้าที่สร้างผลงาน เจ้าไม่คิดว่าตนเองชั่วร้ายไปหน่อยหรือ"การเยาะเย้ยและดูถูกในน้ำเสียงของนาง เทียบเท่ากับการโยนความภาคภูมิใจในตนเองของจ้านเป่ยว่างลงพื้นและเหยียบย่ำมันไม่เป็นท่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 526
จ้านเป่ยว่างยกม่านขึ้น และออกไปกับยี่ฝางทีละคน เสียงฝีเท้าของพวกเขาเบามากจนแทบไม่ได้ยิน และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จากภายนอกพอรออยู่สักพักเขาก็เปิดประตูแล้วรีบซ่อนตัวอยู่หลังประตู หลังจากแน่ใจว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขาก็โผล่หัวออกมาดูเพียงมองแวบเดียว เลือดของเขาก็แข็งตัวโคมไฟลมที่ด้านหน้าทางเดินส่องสว่างขึ้นบนขั้นบันได มีศพสามศพตกอยู่บนบันได พวกนางเป็นสาวใช้ข้างกายยี่ฝาง และถูกดาบปิดคอตาย ไม่ทันส่งเสียงร้องด้วยซ้ำเลือดไหลลงมาตามขั้นบันไดหิน ทำให้บันไดหินเปื้อนไปด้วยสีแดงสดทันใดนั้นจ้านเป่ยว่างก็นึกถึงคดีสังหารหมู่ของตระกูลซ่ง และตะโกนว่า "ท่านพ่อท่านแม่..."ขณะที่เขากำลังจะกระโดดออกไป แต่ถูกยี่ฝางรั้งไว้ใบหน้าของยี่ฝางซีดและริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อย "เกรงว่า เกรงว่าเป้าหมายคือข้า"จ้านเป่ยว่างเข้าใจทันทีว่าเป็นไปได้ที่สายลับของเมืองซีจิงกำลังหาทางแก้แค้น เมื่อกี้นางยังบอกว่าตนเองไม่ผิด ทันใดนั้นจ้านเป่ยว่างมีสติขึ้นมาอีกครั้ง คำแก้ต่างเหล่านั้นล้วนเสแสร้งไปเมื่อกี่ยี่ฝางแก้ตัวอย่างมั่นอกมั่นใจมากแค่ไหน บัดนี้ก็กลัวมากแค่นั้นเงาสีดำตกลงไปอย่างเงียบๆ ในลานบ้าน พวกเขาแต
บทล่าสุด
